Tanuki-Anime

Odniosłam wrażenie, że całkowicie zignorowałeś to, co napisałam albo uznałeś za całkowicie bezwartościowe… Podczas gdy Japończycy wobec tsunami z 2011 roku wykazali się nieprawdopodobnym spokojem i zdyscyplinowaniem. I to również ci, których bezpośrednio to dotknęło. To nie są kosmici, ale żyją w zupełnie innym środowisku i cały czas ze świadomością, że w każdej chwili może się coś takiego wydarzyć. Porównywanie w tym momencie Polaków i Japończyków zupełnie mija się z celem, bo nawet nie chcę sobie wyobrażać, jak my zareagowalibyśmy na tsunami lub silne trzęsienie ziemi – coś, z czym nigdy tak naprawdę nie mieliśmy do czynienia jako naród.

A ludzie są różni… Wiadomo, ale przykład koreańskiego promu średnio pasuje, bo to zagrożenie na zupełnie inną skalę. To, co pokazali w Zankyou no Terror nie było obrazem całościowym, ale na pewno nie mijało się z prawdą – wieloletnie doświadczenie nauczyło Japończyków, że inaczej się nie da, bo każde inne zachowanie obniża ich szansę na przeżycie – i tak, nawet w tak niebezpiecznych sytuacjach bezpośredniego zagrożenia życia milionów ludzi. A nerwy mogą puścić każdemu, ale raczej nie tysiącom ludzi na raz, a już na pewno nie potrafię sobie wyobrazić paniki w Japonii podczas ewakuacji w momencie, gdy niebo nie wali im się jeszcze na głowę. Oglądałeś Tokyo Magnitude 8.0? Pomijając wątek „nadprzyrodzony”, seria całkiem nieźle pokazuje „co by było gdyby”.

Ależ ci Japończycy zdyscyplinowani!

A zdziwiłbyś jakim spokojem i zdyscyplinowaniem wykazali się chociażby w trakcie kataklizmu sprzed trzech lat. To, co się wtedy działo było wystarczająco przerażające, a mimo wszystko nie było jakichś wybuchów paniki, co niezmiernie dziwiło europejskich komentatorów…

Proszę bardzo: najnowszy ranking Oriconu – fakt, na pewno nie są to dane całościowe, ale te liczby i tak sporo mówią. Jak prześledzisz kilka wcześniejszych to będzie to właśnie tak wyglądało: wszystko w pierwszej pięćdziesiątce.

Taaak, nie sposób zaprzeczyć, że twórcy obeszli się z fabułą znacznie gorzej niż Jason z Kanekim, tym bardziej, że całość się już właściwie kończy. Reklamówka z tego mocno taka sobie i jakikolwiek dramatyzm jest zabijany przez teatralność niektórych scen, więc trudno brać to na poważnie. Ale… do czego zmierzam. Wygląda na to, że twórcy osiągnęli zamierzony cel, bo znaczna większość tomików (jeśli nie wszystkie) od dłuższego czasu znajdują się na liście najlepiej sprzedających się mang… Niepojęte to, ale niestety prawdziwe.

Trzeci punkt to kwestia sporna i najtrudniejsza w obronie, ale jeśli chodzi o dwa pozostałe zarzuty to wygląda to tak:
1 kliknij: ukryte  Większość z tych ludzi nie miała pojęcia jak się bronić, bo nigdy nie musiała plus wszystkie blokady genetyczno­‑psychiczne i wszechobecna panika zapewne odbierały im umiejętność logicznego myślenia. Owszem, całość miała może nieco zbyt wielką skalę, ale większość ludzi zginęła z rąk myszostworów, a nie dziecka Marii, które prócz rzeźni jako takiej służyło głównie za straszak A przykład jak blokada działa mieliśmy przy okazji Saki, która sama mało co nie wyzionęła ducha po zabiciu dziecka, mimo że była „jedynie” pomysłodawczynią, a nie wykonawczynią.
2. kliknij: ukryte  Ależ tam jasno było powiedziane, że armia Kiroumaru nie została wykończona przez dziecko Marii, a jedynie rozbrojona. Rzeźnią zajęły się oddziały Yakomaru.

No właśnie haczyk tkwił w tym, że nie tyle chodziło o zabijanie ludzi, co „własnego gatunku”. Nie znam się ani na genetyce, ani na psychologii. Autor książki też pewnie nie ma specjalistycznej wiedzy, ale powiedzmy, że w tak umownych ramach tak działający „mechanizm obronny” ma jako taki sens.

Bo twórcom anime zabrakło możliwości wprowadzenia w życie własnej inwencji, to wykorzystali ostatnie sekundy anime. Żadne z zakończeń gry tak nie wygląda, acz przynajmniej była niespodzianka.

Ciąg dalszy zapowiedziano na sezon jesienny.

Ogólnie książka jest naprawdę fajna, ale przyzwyczajeni do „współczesnej” transkrypcji mogą przeżywać ciężkie chwile xD
Prawie jak Historia Chin Witolda Rodzińskiego.

Też macie problemy… Gdyby iść tym tropem to zamiast „sushi” powinno być „susi”. Czytał ktoś O sztuce Japonii Zofii Alberowej? Tam to jest właśnie cudna „polska” transkrypcja z czasów, gdy praktycznie nikt nie przejmował się jak inny kraj przekłada sobie japoński. Potem niby się to zmieniło, ale nadal nie ma tej jednej „prawdziwej” wersji. Przykładowo, ten nieszczęsny shougun: zarówno siogun i szogun są wersjami uznawanymi ---> wszystko zależy od punktu siedzenia.

Z tego co widać, to budżet serii ma się nadzwyczaj dobrze, problemem okazały się opóźnienia w emisji, przez co zabrakło miejsca w ramówce… i klops.

Poprawione, dziękuję za zwrócenie uwagi :)

Na razie twórcy idą tokiem mangi

Na razie twórcy idą tokiem light novel, które wygląda, że zostanie zekranizowane do czwartego tomu włącznie. Sama manga (ta zakończona) pokrywa zaledwie dwa z dwunastu tomów książki i jest niestety jedną ze słabszych części.

Anime bardzo zgrabnie sobie ze wszystkim poradziło i ja żadnych nieścisłości nie odnotowałam. Prędzej nazwałabym to niedopowiedzeniami, a i tak podana ilość informacji wystarczy, żeby dopowiedzieć sobie potrzebne rzeczy. Książkę przeczytałam w całość dopiero po seansie anim, a i tam nie ma dokładnego wyjaśnienia.

Kwestia dziecka Marii: zmiana płci nie wpłynęła jakoś znacząco na fabułę, a problem z nim/nią nie polegał na braku kontroli, bo dość wyraźnie powiedziano, że to nie jest Akki. Dziecko nigdy nie straciło nad sobą kontroli – obowiązywały je wszystkie genetyczne ograniczenia, które miały wpływ na innych ludzi. Problem polegał na tym, że za swój gatunek uważało myszostwory i mechanizm 'obronny' uaktywnił się dopiero w momencie, gdy zginął Kiroumaru, a ludzie mogli ginąć do woli.

Byłam wściekła na Marię, pozwoliła się tak wykorzystać, jak mogła dopuścić, aby odebrano jej córeczkę, po za tym to dziecko nie było niczemu winne.

Może i trochę za późno na dyskusję, ale nie wydaje mi się, by Maria z własnej woli oddała komukolwiek swoje dziecko. Było nie było i ona i Mamoru byli młodzi, kompletnie niedoświadczeni i naiwni, a Yakomaru to skrzętnie wykorzystał. Nic nie było powiedziane wprost, pewne jest, że oboje zginęli – morderstwo jest tu chyba 100% pewne. Problem w tym, co mogło dziać się wcześniej… Pamiętasz królową, której zrobiono lobotomię, żeby robiła tylko za inkubator? Możliwości są dwie:
1) Yakomaru uśpił czujność dzieciaków do momentu urodzenia dziecka.
2) zajął się MM już wcześniej, wykorzystując zdobytą wiedzę i doświadczenie…
A ich dziecko faktycznie miało potwornego pecha i było jedynie narzędziem, ale w zaistniałej sytuacji bohaterowie podjęli jedyną sensowną decyzję.

Tak, dokładnie. Dziękuję za zwrócenie uwagi :)

Dziękujemy za informację, tytuł został dodany. :)

Faktycznie, musiało się wymknąć korekcie :)

Co z tego, że seria to obyczajówka, która na pierwszy plan wystawia relacje między bohaterami, jak świat przedstawiony kupy się nie trzyma? Nikt nie spodziewa od się pewnie po typu anime realizmu, ale każdy ma prawo wymagać, chociażby elementarnego sensu. Zwłaszcza że w tym przypadku nie mamy do czynienia z surrealistycznym światem kompletnie oderwanym od naszej rzeczywistości, a wręcz przeciwnie – twórcy starają się wkleić swoją wizję w szarą rzeczywistość. I bardzo im to nie wychodzi…

A same relacje międzyludzkie (przynajmniej te główne) są równie płytkie, co sami bohaterowie zdają się być. A już naczelna klucha nadaje się tylko do odstrzału.

W GG to przynajmniej o tyle miało sens, że cyborgi wyglądając jak najniewinniej się dało, łatwo mogły umknąć uwadze przestępców i wtopić się w tłum, bo przecież działały między ludźmi. Tymczasem Coppelion przedstawia licealistki, które nie dość, że ubrane są mało praktycznie na misję, to jeszcze zachowują się jak typowe małolaty (o mówieniu o sobie w trzeciej osobie już nie wspomnę…), ruszające na piknik i nie mające pojęcia o przetrwaniu… W skrócie: pierwszy odcinek był nudny.

To czy główna postać jest dziewczyną czy facetem jest właśnie na ogół JEDNYM z głównych wyznaczników shoujo/shounen.

Gdyby tak było, to życie byłoby proste i nudne. Fakt, że większość mang/anime trzyma się tego schematu nie znaczy, że nie może być inaczej i ten „trend” już jakiś czas temu wszedł na scenę i ma się całkiem nieźle… Żeby daleko nie szukać: 07­‑Ghost lub Amatsuki chociażby?

Heeeh, zacznijmy od tego, że kanji to nie alfabet (ale to w ogóle zostawmy…), a podejrzewam, że Antanaru miał na myśli fakt, iż w mangach przeznaczonych dla młodszych czytelników, czyli shounen/shoujo występuje coś takiego jak furigana, czyli większość kanji ma z boku czytanie w hiraganie (opcjonalnie katakanie), żeby wiadomo było, co dany znak… oznacza. Ja się tak kilka lat temu jako japońskojęzyczny żółtodziób przejechałam na mangach, które kupiłam, bo były to josei, a tam prawie same kanji bez podpisów. Ups…

A tak apropo jaki niedojda to zagatunkował?.

Proponuję napisać z pretensjami do Japończyków, którzy wydają Makai Ouji w czasopiśmie shoujo i to właśnie na podstawie tego źródła ustalana jest widownia ^__^

ale niestety kontynuacja nigdy nie powstała.

Spokojnie, to przecież tylko trzy miesiące. W październiku faza wraca :3

Póki nie mają macek i kosmicznych mocy, to realizm pozostanie, „niestety” :P