Tanuki-Anime

Ja mam wrażenie że to balansuje na krawędzi erotyka.

Dokładnie to miałem na myśli. Ta seria jest odważna w wymowie, choć forma wciąż mieści się w okruchach. Hentaiem nie zalatuje mi to kompletnie i nie wydaje mi się, żeby to poszło w tę stronę. I prawda, że samo furry nie jest niczym niespotykanym, ale… no właśnie- Nie jako wątek komediowy, czy fanserwisowy.

Btw na forach już nabijają się że ta seria oddzieli „świeżaków” od prawdziwych wyjadaczy anime xD

Coś w tym jest. Widząc (głównie na fejsie) różne komentarze pełne oburzenia, zniesmaczenia i szoku, w głowie pojawiał mi się mem z GOT „Oh, my sweet summer child”. XD

Nie jest to poziom dziwności do którego przyzwyczaiło mnie anime, ale pod pewnymi względami ten tytuł może być kontrowersyjny. Jestem ciekaw w którym kierunku poprowadzi nas fabuła i wydaje mi się, że nie będzie to jeden z tych tytułów, które ciekawie się zaczynają, żeby z biegiem czasu zacząć ryć o ziemię.

Mogłoby być ciekawie, gdyby światotwórczo poszło to w stronę Centaur no Nayami , ale sądzę, że mimo wszystko konwencja utrzyma się w okruchach życia- czy to dobrze czy źle, to się okaże.

Wątek erotyczny jest tutaj dość intensywnie zarysowany, ale sądzę że ze smakiem, może nawet lekką dozą naiwności. Bohaterowie są uroczy i budzą sympatię. Charakterologicznie nie wychodzą jakoś bardzo poza szablon, ale też nie wydają się płascy.

Jeśli ta seria mnie nie zawiedzie, to może być to mój czarny koń sezonu. Czekam na kolejne odcinki.

W końcu jakieś anime, które ma ciut wyższe ambicje. Może to być mocna seria, o ile będzie trzymała poziom.

Kolejne gówniane anime o przegrywie, którego cały świat nienawidzi i nagle okazuje się, że ma super niezwykłą moc, co sprawia, że tworzy się wokół niego harem obsesyjnie zakochanych pokojówek.

Fakt, że tego typu serie wciąż wychodzą, ktoś wpada na pomysł, aby je zrealizować, a ktoś inny na to żeby rzucić na to kasę… już nawet nie jest śmieszny.

Kolejna seria z potencjałem, która potyka się o własne nogi. Fabularnie, charakterologicznie i światotwórczo to anime mnie kupiło, choć nie sili się na nic nadzwyczaj oryginalnego.

Problemem jest fatalne prowadzenie narracji, kompletny brak wyważenia akcji i wprowadzenia, a plątanie linii czasowych (dając zaledwie ogryzki z jednej, próbując pewnie wzbudzić w widzu niedosyt i ciekawość) wprowadza jedynie chaos i frustrację z jednej strony, z drugiej kompletnie zabijając napięcie w wątkach czasu przeszłego- po co się angażować, skoro wiadomo że i tak wszystko dobrze się skończy?

Miałem nadzieję na coś, co zostanie mi w głowie na trochę dłużej, ale niestety najpewniej zaraz o tym zapomnę i wyląduje na stosie serii, które nie były tak dobre, żeby o nich rozmyślać, ani tak złych, żeby irytacja utrwaliła o niej pamięć.

W 2015 uznałbym tę serię za bardzo dobrą… niestety mamy 2025 rok, dziesiątki podobnych anime z często znacznie lepszą kreską i animacją. Mimo wszystko fanom gatunku powinno się spodobać.

Z reguły pastisz połączony z absurdem i popkulturą mnie drażnią, ale, jak widać, jeśli ktoś mający talent i łeb na karku się za to weźmie, to stworzy coś naprawdę dobrego.

Kosmici, demony, ironia oraz absurd połączone z notorycznymi żartami niskich lotów dotyczących sfer intymnych… brzmi jak idealny scenariusz na klapę i kolejną śmieciową serię, ale nie tym razem. Co ciekawe, ten lekki a czasem wręcz rynsztokowy klimat dobrze komponuje się z rzadko pojawiającymi się poważnymi elementami. Fabuła w spójny sposób łączy elementy absurdalnego humoru z powagą potrafiącą poruszyć czulsze struny w ludzkim serduszku.

Jedyną znaną mi serią zdolną do takiego zespolenia dwóch, wydawałoby się, wykluczających się wzajemnie charakterów była „Gintama”. Trudno na razie porównywać „Dandadan” do „Gintamy”, ale kto wie… potencjał na równie kultowe anime chyba jest i trzymam kciuki za kolejne sezony.

Była to pretensjonalna seria grająca w tani sposób na emocjach. Epatowanie przemocą i tragedią (szczególnie u dzieci) musi wzniecić w widzu emocje, ale jeśli bliżej przyjrzeć się prowadzeniu narracji, psychologii postaci, czy strukturze światotwórczej, to to anime nie wybija się ponad średnią. Nie dostrzegam też żadnej odkrywczej, oryginalnej, czy wybitnie głębokiej problematyki poruszonej w dziele.

5/10.

Dziwię się, że „Moonrise” ani nie pojawiło się w zapowiedzi sezonu, ani nie zostało przez nikogo skomentowane.

Jestem po dwóch odcinkach, ale już widać, że to anime trzyma wysoki poziom. Estetycznie i klimatycznie przywodzi na myśl „Fullmetal Alchemist Brotherhood” i mam nadzieję, że podobnie jak FMA będzie to dzieło wybitne.

Walka między oboma przywódcami mnie zawiodła w pewnym sensie. Była ładna, efektowna, ale… zbyt przeatralizowana, za mało w niej (wbrew pozorom) akcji, a za dużo patetyzmu. Spodziewałem się lekkiego rozwinięcia wersji mangowej, dodając więcej niuansów stricte bitewnych. Dostaliśmy jednak piękną scenę, bardziej przypominającą kabuki, niż typową shounenową walkę, a tego właśnie oczekiwałem.

Bardziej liczyłem na jakiś dramat psychologiczny. Dzieciak włóczący się po mieście i poznający je od „nocnej” strony, to mógłby być ciekawy koncept. Cóż, w tym wydaniu nie jest źle, ale boję się, że pomimo dość oryginalnego pomysłu, klimat będzie dość przeciętny. Mam nadzieję, że będzie inaczej.

Dobra, ciekawa seria postapo ze zmarnowanym potencjałem na coś większego.

Pierwsze odcinki wciągnęły mnie swoim klimatem. Narracja prowadzona była dość przeciętnie, ale kreacja głównych bohaterów i ich relacja były naprawdę ciekawe. Światotwórczo mogło być wspaniale i dostrzegałem tutaj ogromny potencjał. Niestety im dalej brniemy w fabułę, tym bardziej ona przyśpiesza- do tego stopnia, że pojawiają się dziury i robienie mnóstwa rzeczy na chybcika. Po 9 odcinku, Sabikui Bisco już tylko mnie rozczarowywało. Zachowanie Milo było cokolwiek słabe, a plot twist Bisco- choć sam w sobie mógłby być świetny- został zrobiony wręcz klasycznie dla shounenów (nie jest to komplement), wręcz na poziomie Dragon Balla, choć to anime nie miało czasu aż tak rozkochać w sobie widzów.

Relacje między bohaterami początkowo były zarysowane bardzo dobrze, nawet intrygująco. Milo­‑Pawoo, Bisco­‑Jabi, Milo­‑Kurokawa, Tirol­‑Milo i Bisco, a przede wszystkim Milo­‑Bisco: początkowo wydająca się dość standardowa, z każdym odcinkiem była pogłębiana i coraz bardziej niejednoznaczna, a której podsumowanie w 9 odcinku było poruszające. Niestety, z niezrozumiałych dla mnie przyczyn postanowiono ją spłycić poprzez dość naciąganą fabularnie relację Bisco z Pawoo. nie żebym miał z tym problem, ale dajmy widzom do tego podstawy. Przez ten wątek i pojawienie się dziwnego trójkąta, który oczywiście dla wszystkich wokół wygląda zupełnie naturalnie, psuje to efekt początkowy.

Fabuła jest niezwykle dziurawa. Widać, że w oryginalnym LN świat i akcja są znacznie bardziej rozbudowane, tutaj jednak postawiono na szybkie zarysowanie uniwersum bez zbędnych ceregieli, wiedząc, że tych 12 odcinków ma być serią zamkniętą, pozbawioną kontynuacji. Szkoda, bo mam przeczucie, że to anime mogłoby być nawet lepsze od Re Zero.

Podsumowując, generalnie mam bardzo pozytywne wrażenia i Sabikui Bisco mi się podobało. Widzę jednak, że mogłoby to być coś naprawdę dobrego, jeśli nie wybitnego. Szkoda.

Seria mocno mnie wciągnęła. Nie jest wybitna fabularnie, ani światotwórczo, ale jest ciekawa i potrafi zainteresować.

Duże rozczarowanie- mam na myśli zarówno anime, jak i mangę.

Technicznie jest słabo. Kreska przypomina Magi, ale jest pod pewnymi względami od niej gorsza, co irytuje, bo i Magi miało problemy z jakością; ratowało się jednak całą resztą. Orient jest gorszy tak technicznie, jak i fabularnie, a także światotwórczo. Wątpię, czy obejrzę do końca.


I zastanawia mnie, dlaczego postanowili zanimować nową mangę Shinobu Ohtaki, a nie zamierzają kontynuować ukończonego już Magi. The Labirynth of magic, które jest naprawdę dobrą serią.

Choć konwencja i uniwersum znacząco różni się od Fairy Tail,to klimat pozostaje wciąż ten sam. Minus polega na tym, że autor wykorzystuje sprawdzone w poprzedniej serii schematy- raz się sprawdziły i miały swój urok, kiedy się jednak powiela swoje własne pomysły, zaczynają być one mało atrakcyjne. Technicznie jest przeciętnie, czyli ani wyjątkowo dobrze, ani źle. Boli jedynie słaby soundtrack.

Polecam fanom Mashimy, dla innych może być to duże rozczarowanie i kolejny z miliona shounenów.

Ciekawe, ale czy dobre?Infantylizm i prostota formy zbytnio została zmieszana z przemocą i poważniejszymi kwestiami egzystencjalnymi. Twórcy powinni obrać albo jedną, albo drugą ścieżkę.

Nie próbuję grać żadnego znawcy, a opieram się na swoich doświadczeniach. Jeśli ta seria mnie zaskoczy, a moje obecne przewidywania okażą się błędne, to będzie to tylko plus dla tej serii a ja się będę cieszyć. :)

Co do oryginalności bohaterów… nie mam na myśli tworzenia „postaci, której jeszcze nie było”, a postaci, które wychodzą poza standardowy szablon i schemat, w jaki można włożyć 90% bohaterów anime. Jak do tej pory, schematyczność pozostaje zachowana.


„Lubię to jak próbujesz odgadnąć co będzie dalej^^ Słodkie.”

Nie ma co się wywyższać, tylko dlatego, że zna się pierwowzór. Jeśli wiesz co będzie dalej, to gratulacje. Nie silę się na wieszcza, a dzielę się swoimi przemyśleniami. Tylko i aż tyle. Jak wspomniałem, jeśli zarzut o schematyczność okaże się błędny, to będę z tego powodu bardzo zadowolony.

Jest sztampowo, ale dobrze- tak bym to określił. Fabuła będzie raczej przewidywalna, bohaterowie raczej też nie będą się jakoś bardzo silić na oryginalność, ale… całość jest jakoś zgrabnie pociągnięta, a przy tym bardzo sympatyczna. Zamierzam oglądać dalej, bo to anime zapowiada się na dobrą rozrywkę.

Początek był wspaniały- dziwny, groteskowy, absurdalny, niezrozumiały, nawet freudowski- niemal jak u D. Lyncha. Oczywiście zrozumiałym (i niezbędnym!) zabiegiem jest wyjaśnienie pewnych kwestii wraz z trwającą akcją, ale… no właśnie w pewnym momencie ten surrealistyczny klimat przeszedł w typową akcję z fantastycznymi elementami. Napisałem „typową”; nie do końca była ona typowa i absolutnie nie była na niskim poziomie, ale jednak w porównaniu do początkowych trzech, czterech odcinków można ją nazwać standardową.

Podsumowując, jest to seria na wysokim poziomie, ale nierównym i akcja rozkręcająca się po początkowych odcinkach może lekko rozczarowywać.

Mimo wszystko jak najbardziej polecam.

„Ghost Hunt” ma wiele wad: między innymi pod paroma względami jest kiczowate, humor w tej serii jest stosunkowo sztampowy, a historia niezbyt skomplikowana. Coś jednak musi w tym anime być, ponieważ co kilka lat włącza mi się potrzeba, aby ponownie ten tytuł obejrzeć. Być może to ten melancholijny klimat, który co chwila się uwydatnia? Być może kreska, która budzi nostalgię za starymi produkcjami? Nie wiem. Wystawiłem subiektywne 8/10, choć obiektywnie byłoby to 7/10, a to i tak przy dobrych wiatrach.

Jest to niezwykle kiczowate, więc myślałem, że będzie nudne, a jest… nawet wciągające. Nie będzie to na pewno arcydzieło, ale oglądając tę serię z pewnością się nie nudzę.

Daję wysoką ocenę z pobudek czysto subiektywnych, ale nie jest to seria pozbawiona dość mocnych wad.

Przede wszystkim uważam, że to anime sprawdziłoby się znacznie lepiej, jako Seinen- albo bardziej rozbudowany i mocniejszy shounen. Szczerze? „Kanata no Astra” miało potencjał dorównujący „Fullmetal Alchemist”, ale z jakichś powodów postanowiono trochę zmarnować potencjał już w samym zarodku. Nie oznacza to, że seria jest słaba- nie jest. Nie jest jednak również wybitna. Czego zabrakło?

Zabrakło realnie zbudowanego kontekstu politycznego. Cała historia uniwersum była dość logicznie i dobrze zbudowana, ale rozwiązanie problemów historyczno­‑politycznych było niezwykle infantylne i oderwane od realizmu.  kliknij: ukryte  Skoro światowy rząd postanowił wymazać prawdziwą historię, to dlaczego tak łatwo poszło naszej grupce upublicznienie wszystkiego? Przede wszystkim: w jaki sposób rządowi udało się tego dokonać? Ładnie prosząc ludzkość, żeby okłamała swoje dzieci? Nawet jeżeli 99% ludzi by się posłuchało, to jeden procent na pewno by się zbuntował, a w przypadku całej ludzkości, jest to liczba ogromna, powodująca, że plan nie mógłby się powieść. Aby plan był skuteczny, niezbędny był terror, a jeżeli światowy rząd byłby zdolny do użycia przemocy, na pewno tak łatwo nie udałoby się grupce nastolatków ujawnić prawdy.

Sprawa druga:  kliknij: ukryte  klonowanie ludzi było zakazane. Wszystko ładnie, pięknie, ale w sprawę było zamieszanych kilku wpływowych ludzi- dwóch wybitnych naukowców, polityk, trójka- zapewne zamożnych- artystów, a przede wszystkim król, którego rola polityczna została z jakiegoś względu spłycona i tak naprawdę niewyjaśniona. Można by pomyśleć, że w sprawę zaangażowanych było wiele osób, łącznie z rządem, jednak… okazało się, że klonowanie było kilkuosobowym spiskiem, który wystarczyło podać do mediów, żeby wszystkich pozamykać, łącznie z królem. Poza tym jakoś wątpię, żeby rząd nie był zainteresowany eksperymentami na klonach- to było oczywiście zakazane, ale mleko się rozlało, a przecież w sensie prawnym prawdopodobnie nie było żadnych regulacji nadających klonom statusu człowieka…

Wracając do króla-  kliknij: ukryte  jaką pełnił rolę? Jakie realne miał wpływy? Na czym polegałą jego władza? Co to za król, którego bez przeszkód może aresztować byle dzielnicowy? (tu pojawia się złośliwość, ale w gruncie rzeczy do tego się to sprowadza). Po fabule można było wywnioskować, że był on figurantem, ale ostatni odcinek wyraźnie zaznaczył, że Charce „zrzekł się realnej władzy”, więc jednak jakaś tam władza królewska była.

Sami bohaterowie, choć trochę uproszczeni, nie byli specjalnie płascy, ale nie wykorzystano do końca ich potencjału, wynikajacego chociażby z problematycznego dzieciństwa. Zupełnie natomiast pominięto rodziców głównych bohaterów, którzy prezentowali się bardzo dobrze, a jednak ich czas antenowy był właściwie marginalny.

To teraz: co mi się podobało?

Oczywiście sam pomysł był bardzo dobry: jak napisano w recenzji, wiele z pozornie infantylnych rozwiązań fabularnych miało swoje mocne wyjaśnienie w późniejszych odcinkach. Perspektywa podróży po planetach była bardzo ciekawa i nie przeszkadzało mi nawet uproszczenie różnych problematów z taką podróżą związanych. Podobali mi się bohaterowie, którzy choć trochę zbyt cukierkowi i mimo wszystko zbyt szablonowi, budzili sympatię. Podobały mi się ich historie i przeżycia emocjonalne. Podobało mi się uniwersum, które miało dobre bardzo dobre podstawy. Podobała mi się grafika oraz klimat. Podobała mi się sprawnie i spójnie poprowadzona fabuła, nawet jeśli na koniec ją zinfantylizowali.

Uważam, że „Kanata no Astra” mogłoby być wybitne, gdyby tych 12 odcinków stanowiło część pierwszą, zakończenie nie było cukierkowe, a wręcz przeciwnie i druga część serii polegałaby na  kliknij: ukryte  mierzeniu się „Grupy b­‑5” ze światowym rządem, problemem masowego kłamstwa, cenzury i terroru, który nie tylko polega na fizycznej przemocy, a również na tym, co zrobiono z ludzkością- odebrano im religie, narodowości, rozbrojono ich, odebrano im wiele z wolności osobistych.

W sensie etycznym, zakończenie serii było niezwykle pesymistyczne, jeśli nie po prostu straszne- wnioski jakie można wyciągnąć z serii są takie, że  kliknij: ukryte  do zbudowania lepszej rzeczywistości niezbędne jest zniesienie narodów, religii, wartości wyższych i aksjomatów. Konkluzje- jeśli nie są stricte komunistyczne, to na pewno postmarksistowskie. Ale to temat na zupełnie inną kwestię…

Drugi sezon jest zdecydowanie lepszy od pierwszego. Dalej nie jest to „to coś”, ale ogląda się z przyjemnością. Od przybytku (Youkai) głowa nie boli. :)

Dziwią mnie te krytyczne głosy. Oczywiście- jest to niespecjalnie odkrywcze anime, pozbawione jest jakiegoś głębszego dna i w ogóle fabuła i bohaterowie są całkiem prości i schematyczni… Mimo wszystko Tensei Shitara Slime Datta Ken ma swój urok i oglądałem to bez specjalnych oczekiwań, za do z dużą przyjemnością. Pewnie obejrzę następny sezon. :)

 kliknij: ukryte  Nienawidzę złych zakończeń. Może ciągle tkwi we mnie jakaś naiwność, ale żyję w przekonaniu, że historie powinny kończyć się przynajmniej trochę dobrze, a tutaj?

Ed odeszła razem z psem, Spike umiera, a kiedy Faye w końcu sobie uświadomiła, gdzie jest jej dom, to okazuje się, że już go tak naprawdę do końca nie ma. Czuję smutek i niezadowolenie…