Tanuki-Anime

a ja cierpiałam przy nim bardziej niż przy 4… jakoś pamiętam Mako mniej romatyczną/różową/głupią, a bardziej silną i zdecydowaną, taką herod­‑babę. popieram wszystkie 'ale' w stosunku do niej. w ogóle wszystkie poniższe 'ale' i jeszcze trochę… booooooliiiii.

to, co pisze Grisznak, że

Z generałami generalnie idą w inną stronę, bo na tym etapie Jadeite i Nephrite byli już zimnymi trupami, a tu cała czwórka jest wciąż żywa,

to może być jedyne, co mnie zdoła przy tym okropieństwie utrzymać. Nefrite moja pierwsza animkowa miłość ;) ale tym bardziej strach się bać, co dla niego wymyślą gorszego niż przerobienie na skwarka…

a ja w ramach odtrutki obejrzałam sobie kilka odcinków „starej” Czarodziejki. i bogowie… bogowie moi… toż to było cudowne anime, i to dzisiejsze się nawet do niego nie umywa. nic dziwnego, że biegłam po lekcjach, żeby zdążyć na seans na Polsacie, a razem ze mną, tylko z drugiej szkoły, lecieli młodsi bracia :D pewnie obejrzę tego nowego potworka do końca, chociaż żadnym uhonorowaniem dla oryginału – tj. starej serii, nie mangi – to nie jest, ale wszystkim radzę sięgnąć do źródła naszych niezapomnianych wspomnień z dzieciństwa ;)

bardzo ładnie napisałeś :) cieszę się, że ci się podobało…

o bogowie… i jak to­‑to ocenić? cała fabuła i niektóre akcje bohaterów (vide zwłaszcza ostatnia szarża Kasahary – co ona chciała osiągnąć w ten sposób??) mają jeszcze mniej sensu niż Szklana pułapka 5, a to już sztuka! choć ucieczkę w deszczu i późniejszy pościg samochodowy, wstyd się przyznać, oglądałam w pewnym napięciu, jak na prawdziwym sensacyjnym filmie… o_O i nie da się ukryć, że wątek romantyczny (mało on w sumie romantyczny, z Dojo cały czas pokrzykującym na Kasaharę, ale niech będzie – scena wśród powiewających płacht prawie mi to zrekompensowała ;) zostawił mnie z szerokim uśmiechem na ustach. Tezuka i Shibasaki też dają sobie nieźle radę… do tego grafika ładna (projekty postaci są IMO śliczne w swej normalności!), sceny komediowe przyjemne, bohaterowie sympatyczni i pełnokrwiści, tylko ta nieszczęsna wojna na ulicach…! no cóż. chyba trzeba zastosować jakieś podwójne standardy do oceny, z wyłączeniem kryterium logiki i prawdopodobieństwa :) wtedy daję 7 i polecam fanom serii.
a może warto by usunąć z tagów „realizm”, heh :3

w mandze tak, zdecydowanie warto po nią sięgnąć, jest świetna, przynosi odpowiedzi na Twoje pytania i cudnie rozwija relacje między Yato i Hiyori. co do drugiej serii, ściskam kciuki z całej siły i wznoszę modły pod wiadomym adresem ;) pozdr

śliiiczne są, no. a czasem pali się w nich taki czerwonawy płomień :3 uh­‑huh

kto by nie chciał :]

yyy, to do Kysz było… a już sama nie wiem, do kogo te kreski prowadzą ;/

bo Natsume było dużo za mało :) zgadzam się. ale Nyanko sam w sobie też sprawia przyjemność… zwłaszcza te dzikie miny ;)

to się nazywa Natsume Yuujinchou (LaLa Special) Nyanko sensei to hajimete no otsukai OAD, a jest tam gdzie wszystko inne, oczywiście ;) no owszem, jak pisze Kysz, tyci minusik: dużo więcej tam Nyanko, a Natsume malutko. ale i tak, każda minuta się liczy dla spragnionych więcej i więcej :)

aha, może już wiesz, Yato mówi głosem Natsume :)

i dobrze, bo nawet miałam spytać, czy oglądałaś, a jak nie, to właśnie zachęcić ;)

chcę więcej! na co ja będę teraz czekać… Yato jest taaaaki słodki z tym wszystkimi szalonymi minami, Hiyori ma charakter jak się patrzy, Yukine też jest ok, bez wypominania błedów młodości, poboczni takoż… Yato! Yato! Yato! :D
może poszukam jakiejś 5­‑jenówki i zacznę słać modlitwy o kontynuację pod wskazany adres…
Yato! Yato! Yato!
(ile ty masz lat, kobieto)
Yato!

popieram :) nic dodać, nic ująć. ale jest jeszcze druga OAV, widziałaś?

pierwsza obejrzana rzecz z nowego sezonu i niestety, też robię sobie niemałe nadzieje ;3 zapowiada się co najmniej… kolorowo ;) grafika jak dla mnie świetna i taaaaki zajefajny bohater. heroina też sprawia wrażenie sensownej… i koty, koty wszędzie! ale wstrzymajmy dzikie żądze. pomyślmy raczej życzenie: kamisama, niech to będzie udane anime!

nie ma mowy o porównywaniu do Natsume :) wszak z nim nic nie może się równać… no ale skojarzenia są nieuniknione, przyznasz. owszem, Makoto jest zwyczajna i to nie jest jakąś straszna wada, ale sprawia, że jej postać niespecjalnie mnie porywa, bo nie ma w niej żadnej szczególnej cechy (no dobra, widzi Gina, ale wiadomo, o co chodzi ;). bardziej podoba mi się jej ojciec, całkowicie zwyczajny i dobrze sobie z tym radzi ;) generalnie postaci drugo- i trzecioplanowe, jak kierowca Funabashi, chłopak Yumi czy kapitan drużyny kendo (i ich rodziny! oni mają normalne – albo prawie normalne – rodziny!) są wyjątkowo udane, może też dlatego, że zajmują mało czasu ekranowego i coś w tym czasie konkretnego robią, a nie leżą i drzemią…
i będę bronić Haru, bo IMO żadna ludzka tsundere nie ma tyle uroku ;) wniosła mnóstwo ożywiania do serii, ale też umie (uczy się) wycofać, kiedy trzeba. gdyby nie ona, naprawdę bym się poddała z oglądaniem ;]

... czyli do 4 odcinka ;) było nieco trudno, właściwie zarzuciłam oglądanie po 3 odcinku, bo choć urocze i sympatyczne, anime było, nie bójmy się tego powiedzieć, nudne. ale! dałam mu kolejną szansę i wtedy pojawiła się ONA – Haru. z miejsca mnie pokonała, obezwładniła i wzięła w jasyr. te złote oczki i rewelacyjna mimika twarzy… pardon, pyszczka… i do tego charakterek :D cuuuuudo! doczepiony do niej Satoru początkowo wydawał się typowym chmurnookim mrukiem z przerostem traumy nad treścią, ale patrzę na niego z rosnącym uznaniem. budzi oczywiście dość odległe, ale nieuniknione skojarzenia z najukochańszym Natsume, i w sumie nie najgorzej wypada na jego tle – też ma charakter i zaczyna go coraz śmielej pokazywać. w dodatku to, co Natsume zajęło całą serię, czyli zarobienie bury opiekuna za późny powrót (czyt. socjalizacja postępuje ;), on załatwił w 7 odcinków :D jak dla mnie, ci dwoje zdeklasowali główną (?) bohaterkę i chwała im za to, bo przynajmniej mam co oglądać. a co do Gina… jak na tytułowego z kolei bohatera ma wyjątkowo olewczy stosunek do obowiązków. 90 procent czasu ekranowego spędza w pozycji leżącej! jeszcze nie wiem, czy to jego największa wada, czy zaleta, zawszeć to coś nowego. ale teraz wiem, że wytrwam do końca, by to stwierdzić, dzięki małej Haru :D wiwat małe lisiczki!

historycznie rzecz biorąc, Saitou przeżył bakumatsu :) dlatego potem mógł występować w Kenshinie…

no i rzecz jasna Kysz miała rację… po 3 kolejnych odcinkach już nawet nie jest śmiesznie, tylko nudno. sytuacji nie ratuje totalnie absurdalny onsen, Hellboy, Trinity z trzema osobowościami, a jakże, i mocno przerobiony, ale rozpoznawalny Kenshin Himura „degozaru”, którzy dołączyli do poniższej ursowej listy chodzących cytatów. szkoda jednak mojego czasu… obejrzę Toradorę albo coś…

podpisuję się wszelkimi odnóżami pod recenzją, idealnie oddaje moje odczucia i podobnie jak Lin bawiłam się świetnie przy tej niezamierzonej komedii, na każdy odcinek czekając z niecierpliwością. w dodatku nie tylko nie przewijałam endingu, ale oglądałam go za każdym razem parokrotnie, kwicząc ze śmiechu. cuuuuudo! te unoszące się nad komputerem opary absurdu…

no to NIE polecam ;)
owszem, Ragnarok. dobrze wróży… nie mogę się doczekać kolejnego odcinka ;3

Dawno tak okropnej animacji nie widziałam

ja widziałam. Ragna­‑kłoda to jest nic przy kolejnym moim odkryciu, Tokyo Ravens. animowane komputerowo – to się chyba nazywa CG? – mecha­‑potwory jako nowoczesna wersja shikigami są po prostu żenujące, aż boli patrzeć. tak się zastanawiam, czy ktoś natrafił w tym sezonie na jakieś dobre anime? ;/

ps. i jeszcze z ciekawości: czy słusznie imię inkryminowanej kłody kojarzę z nordyckim końcem świata? :D

jak słusznie odgadł(?) Cziorro, nie :3 choć zaintrygowało mnie to dziwadło do tego stopnia, że sobie co nieco poczytałam na jego temat. i jakkolwiek sam sposób tworzenia anime jako miszmaszu jakiejś potwornej liczby czegoś (nieważne, anime, gier czy innej popkultury) nawet uważam za zabawny, nie zmienia to faktu, że jako serial telewizyjny – przynajmniej po 3 odcinkach, a naprawdę niecierpliwie czekam na kolejne – to coś pozostaje jednym wielkim nieporozumieniem… no chyba że targetem jest wyłącznie grupa graczy, ale jakoś w to wątpię. swoją drogą, dobra gra komputerowa też powinna mieć jaki taki sens, więc jeśli to jest reklama gry…

właśnie odkryłam, że Królik nosi wdzięczne nazwisko Alucard. wiedziałam, że to wszystko nie może być przypadkiem… zdaje się, że mamy do czynienia z unikatem: serią powstałą przez wrzucenie do jednego worka kilkunastu (kilkudziesięciu?) innych i wyciąganie losowo cech charakteru, wyglądu oraz biografii… zastanawiam się tylko, czy to ma być śmieszne, czy to nieplanowany efekt uboczny. w każdym razie odnajdywanie różnego rodzaju cytatów (np. gumka do włosów w postaci czaszki) może dostarczyć niezłej frajdy, tylko zobaczymy jak długo, bo fabuła w takim kształcie może nieodwracalnie zaszkodzić, na mięśnie twarzy i te do myślenia też…

no bo co my tu mamy…  kliknij: ukryte  czerwony płaszczyk, białe (siwe?) włosy, dwukolorowe oczy, mechaniczna ręka z Mocą, Tragiczna Przeszłość i Problemy z Rodziną. uroku Vasha Stampede nie odnotowano. a, i wielki miecz noszony z tyłu w celu zrealizowania Pragnienia Zemsty, zdaje się, że – w porywach – na całym świecie. do tego wampiryczny Królik w wiktoriańsko­‑gotyckiej kiecce, z blond kucykami i mocami defensywnymi większymi niż całe NASA (plus prekognicja, teleportacja i psychokineza), zamieszkały w różach pod krwawym księżycem. Gin Ichimaru (o rozpaczy!) z jajeczną obsesją, którego nie tylko fryzura upodabnia do Jokera. maszyny do zabijania w postaci uroczych dziewczątek z zacięciem sado­‑maso lub samarytańskim, w zależności od modelu. mundury projektowane przez fetyszystów. pie…nięty wojskowy z kompleksem Kaina (albo czymś w tym stylu). bronie i zbroje wyciągane z powietrza, tudzież pieca ognistego, komputery pozwalające mówić prosto do umysłu i grymuary rzucające świetliste koła zaklęć. rycerze Okrągłego Stołu, qwasery i nieletni łowcy nagród. golem strzelający z satelity raz na 4 lata, metodą Cero. człowiek w żelaznej masce. chińska doktor w wyraźnymi brakami garderobianymi w strategicznych rejonach, gdzie materiału nie miało prawa starczyć. krewni Cheshire'a­‑Łańcucha, sztuk 5, bogowie pomóżcie, mówiący 'nya' na końcu każdego zdania. hybrydy ludzko­‑zwierzęce w hurtowych ilościach. utracona/zmieniona pamięć i tożsamość, koło sansary, podróże w czasie, magia, biotechnologia i mistycyzm, knuje, spadkobiercy jakiegoś przeznaczenia, knuje, ofiary czegoś, knuje, psychopaci… knuje­‑psychopaci z zielonymi włosami… a, to już było.
gdzieś od połowy 2 odcinka czułam, jak twarz mi zastyga w wyjątkowo głupim grymasie: opuszczona szczęka, jedna brew dobry centymetr wyżej od drugiej, wybałuszone oczy. na szczęście ostatnia scena 3 odcinka pozwoliła mi odzyskać normalność w paroksyzmie śmiechu, kiedy nieszczęsny Jin zwlókł się z łoża boleści, czule tuląc miecz, gnany zapewne pragnieniem mordu na bracie, ubrany w kusą piżamkę i kilka rolek bandaża – a na to, buahahahaha, narzuconą 'kurtkę mundurową”... dawno się tak nie uśmiałam :D to czegóż chcieć więcej? oglądać!

hee, „przeszło jej”, podoba mi się. to takie ludzkie ;) no tak, ma profesora owiniętego wokół małego palca, to oczywiste, ale ostatnią scenę jednak odczytałam inaczej, kiedy  kliknij: ukryte  wszyscy razem siedzą przy herbacie i okazuje się, że i ona tam jest, śpi spokojnie z boku z tym swoim tajemniczym uśmiechem na ustach. dla mnie to ona się poddała, zaakceptowała swoją przynależność do świata ayakashi. trzymanie się z piątkowym klubem to według mnie oznaka, że lgnęła jeszcze do dawnego (jak dawnego? good point ;) ludzkiego życia, a może rzeczywiście mściła się w pewien sposób na tych, którzy go jej pozbawili  kliknij: ukryte  (choć nie wyglądała na przejętą, kiedy Akadama ją porwał), bo inaczej jak wytłumaczyć śmierć Souichiro? przecież go znała! był przyjacielem profesora! to najdziwniejsze i najstraszniejsze w całej tej sprawie, aż trudno ugryźć temat. to cała ona, można interpretować i interpretować :)