Tanuki-Anime

Bardzo dobra seria, oceniłam na 9. Niestety, jest raczej mało uniwersalna i pewnie lepiej się ją ogląda osobom zainteresowanym japońskim folklorem i kulturą lub przynajmniej trochę obeznanym. Przypadkiem zaliczam się do tej drugiej grupy i całkiem przyjemnie mi się oglądało (a może to dlatego, że niedawno akurat przytrafiła mi się przyjemność obejrzenia filmu przyrodniczego produkcji japońskiej właśnie o zamieszkujących teren świątyni jenotach). Spodobała mi się ta historia, z odcinka na odcinek coraz bardziej wciągająca, także niektóre postacie były ciekawe, chociaż z drugiej strony część z nich nie była najlepiej dopracowana, tylko potraktowana raczej powierzchownie. Za to nie bardzo przypadła mi do gustu kreska, rysunek postaci był nieco dziwny, ale głównie chodzi mi o tła. Tutaj niby były szczegółowe i dopracowane, ale ten styl nie podobał mi się wcale, były zbyt ostre i nie tyle kolorowe, co pstrokate, przez co traciły na głębi, rozpraszały i były mało czytelne. O mojej wysokiej ocenie na pewno przesądził finał tej serii. Moim zdaniem po prostu mistrzostwo, powalił mnie na ziemię w konwulsjach śmiechu.

Przereklamowana seria, zwykły przeciętniak, jak dla mnie nudy. W ogóle to do mnie nie trafiło. Jakoś dobrnęłam w bólu do upragnionego końca i nie jestem zainteresowana innymi częściami. Szkoda na to czasu.

Szału nie ma, ale na razie oglądam. Fajnie, że w tym sezonie akcja przeniosła się poza pałac i jest bardziej przygodowa, bo w poprzednim się trochę rozmyła w dworskich konwenansach. Ja chyba bym w ogóle wolała odwrotne proporcje między romansem a akcją. Postacie są w miarę poprawne i tyle, niestety jakoś nie poczułam do nich głębszej sympatii, szczególnie Shirayuki jak dla mnie jest zbyt wyidealizowana, niedościgniony wzór dla wszystkich ciężko zakuwających japońskich uczennic. Poza tym wydaje mi się, że rysunek w tej serii jest trochę brzydszy, mniej staranny, albo po prostu to mi przestał się podobać.

Niby taka wielowątkowa akcja i tyle oryginalnych postaci, a jednak cała ta seria x2 była mi tak obojętna, że o niej zapomniałam i dropnęłam na przedostatnim odcinku, dosłownie:/ To mi się raczej nie zdarza. Zastanawiam się czy warto oglądać dalej.

Z racji tego, że jestem tej mądrzejszej, ładniejszej i ogólnie lepszej płci, to mi się podoba. Naprawdę mi się podoba. Świetne poczucie humoru, ha, ha, ha. Fajny harem i echii, dużo nagich mężczyzn w krępujących sytuacjach, mało przypadkiem spadających staników. Dobre.

Ja oceniłam tą serię ledwo na 5, chyba dlatego, że postacie mi się nie podobały. Strasznie mnie irytował główny bohater, taki rozdziamdziany i marudny, ale oczywiście samiec alfa we wsi. Żeńskie postacie były ciut lepsze, jednak Ryuko mnie irytowała bo była jakaś taka hałaśliwa, a z kolei kuzyneczka Erio za cicha. Ja w sumie lubię moe, ale jednak preferuję takie, które mówią i mają chociaż to pół mózgu, a nie tylko ćwierć. Właściwie ze wszystkich postaci podobała mi się tylko Maekawa, bo była najbardziej autentyczna. Trochę szkoda, bo ta seria zaczynała się nieźle i w sumie miała zadatki na coś ciekawszego. Mimo wszystko jakoś dobrnęłam do końca, dobrze, że była taka krótka.

Widzę, że właśnie na wiosnę będzie obiecany drugi sezon. Wprost doczekać się nie mogę:)

Niezłe, ale liczyłam na coś innego. Pierwsze odcinki były dobre, coś się w nich działo jednak potem szala się przechyliła na rzecz psychicznych przeżyć, również (nieciekawych) bohaterów drugoplanowych jak np. taka Yuriko, albo ten nauczyciel, co moim zdaniem było zbędne. Ja chciałam akcję i kryminał, a za dużo było psychologizowania i niedokończonych wątków. Jakoś to wszystko było kiepsko poskładane i nie trzymało mnie w napięciu, a raczej nawet przyprawiało o ziewanie. Serię ratuje piękna kreska oraz główni bohaterowie, byli całkiem nieźli. Jeśli będzie drugi sezon to raczej obejrzę, w nadziei na jakieś rozwinięcie, a jak na razie oceniam łaskawie na 7.

Seria wydała mi się bardzo zabawna, ale widzę, że mi się chyba gatunki pomyliły;) Cóż, może właśnie dlatego jak dla mnie nie była aż taka zła. No i myślę, że udało im się ukraść troszeczkę nastroju z „Upiora w operze”. W każdym razie moim zdanie przy gatunkach powinno być jeszcze napisane komedia, pastisz i musical.

Fajne. Aż się dziwię, że mi się podobało przy moim ortodoksyjnym nastawieniu do „Alicji w Krainie Czarów”. To jest bardzo swobodna wariacja, jednak drobna część poczucia humoru z książki została przeniesiona do tej serii i chyba to mnie najbardziej urzekło. Odczuwam wielką ulgę, że dałam radę to obejrzeć i nie miałam takiego niesmaku jak np. po „super hicie” Tima Burtona, który przeżyłam niczym traumę, większą nawet niż w grze American McGee's Alice, i bałam się wszelkich „adaptacji” tej wspaniałej książki. Ale jest OK, nie ma się czego bać;)

Anime oglądałam dosyć dawno, ale przez długi czas nie byłam w stanie go ocenić, z powodu moich mieszanych uczuć. Najbardziej zbiło mnie z tropu to, że nie byłam w stanie polubić żadnego z bohaterów, bo w tym anime praktycznie nie ma pozytywnych, „dobrych” bohaterów. Każdy był na swój sposób mniej lub bardziej podły i egoistyczny. Jako zwolenniczka naiwnego idealizmu ze wszystkich mogłam polubić jedynie żałosną Euphemię, no ale jak taka sierota miała sobie poradzić pośród wilków? Eh… W trakcie oglądania poczynania wszystkich głównych bohaterów budziły we mnie niesmak, czy nawet złość, ale z perspektywy czasu nie narzekam, bo jak widać przynajmniej jakieś emocje wzbudzili, byli charakterystyczni i na pewno ich zapamiętam. Głównie ze względu na tą emocjonalną brutalność właśnie. Oczywiście seria ma różne wady, mogła bym się czepiać szczegółów, że np. nie podobała mi się kreska, Lelouch to dla mnie brzydal jakich mało, śmieszyły mnie roboty w pelerynkach, czy chwilami pewna naiwność oponentów Leloucha, jednak puszczam to w niepamięć, bo to co naprawdę pozostało to wielkie wrażenie. Mój komentarz dotyczy właściwie 1 i 2 serii, oglądałam je po kolei i traktuję jako całość. Chylę czoła i daję dziewiątkę. Należała by się nawet dziesiątka, jednak osobiście wcale nie lubię tego anime, bo kiedy je oglądałam czułam się wręcz krzywdzona emocjonalnie i nie wiem czy bym chciała obejrzeć to drugi raz.

Przereklamowane jak mało co. Pierwszy odcinek mi się podobał, ale żałuję, że obejrzałam dalsze. Chociaż lubię romanse i słodkie dziewczątka, to było już ponad moje siły. Dostałam mdłości, ta pseudo filozofia i pseudo dramat przemówi chyba tylko do około trzynastoletnich pseudo romantyczek, w pseudo natchnionym stanie pseudo fascynacji płcią przeciwną. Ponieważ ja jestem już trochę starsza moje galopujące klimakterium powiedziało mi „dość” i porzuciłam tą serię pod koniec, bo oglądanie jej nie miało dla mnie żadnego sensu. Niżej jest świetny komentarz MiyuMisaki. Nic dodać nic ująć.

Zapowiadało się ciekawie, ale potem było coraz gorzej. W sumie da się to obejrzeć, bo niektóre postacie są nawet fajne, ale raczej nie polecam fanom pierwszej serii, co by się nie denerwowali. W Ao część fabularnych rozwiązań była delikatnie mówiąc „niewiarygodna”, a mówiąc nie delikatnie była bez sensu. I to był dla mnie wielki zawód, bo wyszło po prostu naiwnie i kiepsko. Im dłużej oglądałam tym bardziej to anime wydawało mi się głupie. W dodatku strasznie rozśmieszało mnie  kliknij: ukryte  jak to ci młodociani piloci co rusz obrażają się, odchodzą z Generation Blue, przechodzą na drugą stronę barykady, potem wracają, bez żadnych konsekwencji i tak w kółko. I to był dla mnie główny pozytywny akcent tej serii. Żałosne.

Bardzo mi się podobała pierwsza połowa tej serii. Cudowna. Druga połowa i finał zdecydowanie mniej. Trochę wiało nudą i nie przypały mi do gustu te gryfopodobne stworzenia i zafiksowanie całej fabuły w okół nich (swoją drogą niech mnie ktoś oświeci jak to się odmienia? „Te” zwierzęta – „ci” władcy bestii) Ogólnie sama historia i głębokie przesłanie jest na wysokim poziomie i to doceniam, jednak jakoś się nie zgrałam z tym klimatem i w efekcie wyższej oceny niż 9 dać nie mogę.

Główne postacie chyba miały być ciekawe, ale są stereotypowe i jak na razie nie dzieje się nic, co by mogło je pogłębić i zmienić mój osąd. Tym bardziej, że opowieści o duecie „stary gbur i pełna energii (he he he) paniusia” też już znamy. W tym przypadku szczególnie drętwa jest postać męska poza tym, że fajnie rzuca nożami. Pani robot trochę bardziej mnie zaintrygowała, ale tylko trochę. O proszę, nawet nie pamiętam jak oni się nazywają. Spodziewałam się, że to anime będzie lepsze. Bo może jeszcze będzie, chociaż czarno to widzę.

Niezłe, niezłe, tylko dlaczego główna bohaterka, super laska, piękna jak anioł, idealna, ma twarz (RIP) pekińczyka Chrapcia mojej babci? Do tej kreski przez całą serię nie mogłam się przyzwyczaić.

Jako wielbicielka starego filmu tak to widzę – słabe i nudnawe, plus zbyt słodkie robociki. Cała seria bez klimatu, mało piękna. Da się obejrzeć, tylko po co. Przeciętny serial policyjny.

Świetne science fiction poruszające tematy pewnych teorii wszechświata znane np. z książek Mihio Kaku, które mnie akurat trochę interesują, pewnie też dlatego tak mi się podobało. Wszystko podane wśród jak najbardziej dobrej fabuły i ciekawych bohaterów. Chociaż na początku mocno odstręczała mnie postać smutasa Yuu, który sobie skubał paznokcie nożykiem introligatorskim, ble:P Ale na szczęście później się poprawił.

Ta historia jest przecudowna. Nie sądzę żebym wiedziała jak to jest zrobione, ale ma w sobie klimat pierwszych powieści science fiction np C. S. Lewisa lub Edgara Ricea Borroughsa. Po prostu magia. Plus piękna piosenka w openingu, zdaje mi się śpiewana przez chłopca.

Jest pięknie. Kikuhiko to jedna z najlepiej przedstawionych i najbardziej intrygujących dorosłych postaci jakie widziałam w anime. Inni też są świetni. Poza tym seria doskonale przenosi w klimat epoki, można go dosłownie czuć, jak w najlepszych filmach historycznych. Szacunek i chwała.

Ojejuuu… Jakie to jest nuuudneee… Ostatnie odcinki to aż musiałam oglądać na przewijaniu:\ Na początku zainteresowało mnie to anime, bo spodobały mi się projekty postaci, ale niestety szybko okazało się, że nie ma ono w sobie nic, dosłownie nic ciekawego. Dlaczego tak się dzieje? No why?

Wielkie dzięki za odpowiedź. W istocie nie było to poważne pytanie, jednak zawsze miło dowiedzieć się czegoś nowego. Pozdrawiam:)

Czy tytuł można tłumaczyć jako „Czarne smarki”?

Oglądam i doceniam. Anime w bardzo, bardzo dobrym starym stylu. Szkoda, że już powoli zbliża się do końca. Jeśli utrzyma poziom w finale, to będę przeszczęśliwa.

Dzięki, zastanowię się. Ja po prostu wobec takiego zakończenia mam wątpliwości, czy chcę jeszcze oglądać męki bohaterów dla samych tych mąk.  kliknij: ukryte  Kiedy już wiem, że chodzi o powtarzającą się klątwę, to można przyjąć, że wszystkie te rzeczy się wydarzyły, bądź też, że nie wydarzyły się wcale, lub mogły się tylko wydarzyć, co zresztą przestaje mieć znaczenie, ponieważ za pewne i tak nie ma ucieczki z tego kręgu.