Tanuki-Anime

Nie zgodzę się z „głębokością” tej serii.

Autor udaje (albo sądzi, że jest w stanie to zrobić), że chce powiedzieć coś głębszego, ale jego rozważania nigdy nie wychodzą poza przytoczenie (w zasadzie dosłowne) „trolley problem” i materiału z lekcji filozofii na poziomie gimnazjum (nie żartuję tutaj nawet, miałem filozofię te lata temu w gimnazjum i omawialiśmy problemy bardziej złożone niż ta seria kiedykolwiek porusza). Co gorsza, nawet tego nie umie zrobić poprawnie, gdyż jego próby analizy filozoficznej Bibli wykładają się na najbardziej podstawowych faktach.

Problemem Babylonu jest stanowczo oryginał, ale nie dlatego, że twórcy anime nie umieją się z nim obchodzić. Wręcz odwrotnie, twórcy anime wykonali bardzo dobrą pracę z tym co dostali… problem w tym, że widać, że dostali fatalny materiał do pracy.

Moc Magase i brak jakiegokolwiek wyjaśnienia jest problemem, gdyż w teorii mamy tu do czynienia z kryminałem z dodatkami thrillera oraz political fiction. Brak nawet bazowego wyjaśnienia zdolności Magase kłóci się z tymi gatunkami – równie dobrze mogłaby latać w powietrzu i rzucać fireballe, zabiłoby to sens pozostałych gatunków w ten sam sposób.

Proponuję za głęboko się nie zastanawiać, to jak Kaczor Donald i indyk na święto dziękczynienia.

„By Babylon, ba by każde anime z gatunku psychologiczne nie imało się waszych zarzutów, to musiał by powstać tytuł będący rozprawą naukową”

Proponuję obejrzeć „Perfect Blue”, przemyśleć co się widziało, porównać z Babylonem, zawstydzić się i więcej nie opowiadać głupot.

Powieść detektywistyczna to inny podgatunek kryminału niż hardboiled. Więc tak, powieści detektywistycznej stanowczo w „No Guns Life” nie ma.

Ale hardboiled jest.

Po całości – wykonanie serii wyśmienite (poza dyskusją w 11 odcinku). Reżyseria, gra aktorów, animacja bardzo dobre.

Niestety, scenariusz tak fatalny, że nie da rady uczciwie wystawić więcej niż 3.

Dajcie osobom adaptującym jakiś naprawdę dobry kryminał albo thiller, chciałbym zobaczyć dobry scenariusz w ich realizacji.

Do usług :D

Chciałem tylko mieć pewność, że ktoś lubiący Precure nie przegapił mojej ulubionej ;)

Mam nadzieję, że kolejna będzie dobra… szczególnie, że marzenie Aoi Yuuki w końcu się spełniło :D

Recenzja zawiera błąd rzeczowy – No Guns Life to wyraźnie pozycja hardboiled, nie noir.

Ja jednak uważam, że najlepszą serią obecną jest Kira Kira :)

Nie wspominasz o niej, więc może nie oglądałeś? Polecam.

Na początek fakt, że łyżwiarstwo figurowe jest dyscypliną olimpijską.

W ramach kontynuacji wystarczy poczytać dalej po linkach i źródłach Wikipedii, jak każda osoba, której Wikipedię ktoś linkuje powinna zrobić.

Ba, nawet ten prosty link do artykułu o PTT na Wikipedii neguje wszystko co właśnie napisałaś.

Obawiam się, że uważam opinię wyspecjalizowanych organizacji za znacznie ważniejszą i bardziej wiążącą w tej kwestii niż Twoje prywatne opinie.

W sprawie tańca towarzyskiego widzę, że nawet nie zajrzałaś na artykuł na Wikipedii, który zalinkowałem, a który zawiera sporo dalszych możliwości lektury w temacie.

Taniec towarzyski jak najbardziej ma własne organizacje sportowe.

Proponuję się dokształcić, wystarczy rzut oka na Wikipedię:
[link]

> wprawdzie shogi to gra, którą można podciągnąć pod sport (jeśli pominąć kwestię aktywności fizycznej)
Nie podciągnąć, tylko jest sportem, tak samo jak szachy.

Wykonanie serii wyśmienite. Reżyseria, gra aktorów, animacja bardzo dobre.

Niestety, materiał źródłowy w najmniejszym stopniu nie zasłużył na tak dobre wykonanie. Fabuła nawet nie tyle ma dziury fabularne, co jest jedną wielką dziurą z odrobiną obramowania na brzegach. Autor po prostu nie zrobił żadnych przygotowań do pisania książki, nie sprawdził jak działają systemy prawne innych państw, nie przestudiował niezbędnej literatury. Pisząc fikcję polityczną.

Ciąg dalszy będzie zawierał spoilery, nie tylko w zakrytej części.

Raz za razem widać całkowity brak wiedzy, zaczynając od założenia, że systemy prawne innych państw działają jak system japoński (wydawałoby się, że pisanie fikcji politycznej wymaga podstawowego przygotowania pod względem sprawdzenia ustroju prawnego miejsca akcji) po oparte na błędnych podstawach i kłamiące w żywe oczy analizy Pisma Świętego (w momencie, kiedy jest to tak istotny element przydałoby się zrobić chociaż krótkie wyszukiwanie w Google w ramach przygotowań, bo tyle wystarczy aby obalić wszystkie tezy jakie seria stawia przez dwa pełne odcinki).

Pomijając błędy rzeczowe, nawet inne elementy fabuły są fatalnie wykonane. Dla przykładu mamy do czynienia z fikcją polityczną, gdzie wytrawni politycy podczas ważnej debaty publicznej zadają pytania mniej składne niż uczniowie podstawówki i nie sprawdzają nawet pochodzenia kogoś, kogo sprowadzają do studia przed kamery nadające na żywo ( kliknij: ukryte  co prowadzi do faktu, że młody chłopiec na którego osobie oparty jest trzon ich argumentu okazuje się ku wielkiemu zaskoczeniu wszystkich synem ich przeciwnika w debacie, oferując mu szybkie i łatwe zwycięstwo). Autor nie potrafi nawet przygotować sensownych argumentów dla teoretycznie (tak przedstawia go seria) charyzmatycznego polityka nawołującego za nową, odważną, ale i przerażającą ideą – jedynym powodem dla którego zwycięża on w debacie jest nagłe zidiocenie wszystkich jego przeciwników, zesłane cudownie przez autora. Z takim mniej więcej poziomem fabuły mamy tutaj do czynienia.

To jest „zwykły shounen” w tym sensie, że jest przeznaczony dla widowni/czytelników w wieku 8­‑18 lat, płci męskiej. „Shounen” jako pojęcie jest oznaczeniem docelowej widowni, używanie go na oznaczenie gatunkowe utworów typu „Dragon Ball”, „One Piece”, „Naruto” czy „HeroAca” to uproszczenie zachodniego fandomu. Shounenem tak samo jest Toradora albo Video Girl Ai.

Równocześnie udawanie, że seria nie ma elementów edukacyjnych wymaga intensywnego zaprzeczenia rzeczywistości, biorąc pod uwagę jak często się pojawiają i jak duże znaczenie mają dla wydarzeń. Powtarzanie, że ich nie ma, w żadnym stopniu nie zmieni ich obecności.

Natomiast co do drugiej strony argumentacji – w mojej opinii seria spokojnie nadaje się dla dziewięciolatka, w tym wieku widziałem rzeczy stanowczo bardziej problematyczne i nie czuję, aby było ze mną coś nie tak. Występujące elementy przemocy są jak najbardziej istotne dla odbioru dzieła – po pierwsze podnoszą wartość rozrywkową serii, po drugie pokazują, że ludzkie ciało nie jest miłym i super przyjaznym miejscem, jak wiele serii edukacyjnych by sugerowało.

Na zachodzie przyjęło się, że kreskówka nie może zawierać krwi, ale to nie znaczy, że japońskie dzieło musi się stosować do tych uwarunkowań. Osobiście powiedziałbym, że zachodnie podejście jest na tym etapie zbyt „wysterylizowane” i za bardzo desperacko stara się nie pokazywać dzieciom niczego, co w teorii może im zaszkodzić – a tak naprawdę nie stanowi większego problemu.

Nazywanie występującej ilości przemocy i krwi „gore” to też bardzo znaczna przesada.

Proponuję uważać z tym opisem, gdyż polska wikipedia niestety intensywnie zachowuje się jakby powieść noir i hardboiled były tym samym gatunkiem, co nie jest prawdą.

Polecam Box of Goblins, [link] , które było już po Monsterze i stanowczo jest dobrym kryminałem.

Nie jestem do końca pewien, czy to by dobrze działało w formie anime, z wiadomych powodów, w które lepiej się tutaj nie wdawać ze względu na spoilery.

To trochę skomplikowane, ale po kolei:

- to anime (Danganronpa: Kibou no Gakuen to Zetsubou no Koukousei The Animation) to ekranizacja pierwszej gry. Bardzo polecam jednak przejść grę, nie oglądać anime, które jest dość skrótowe.

- następnie trzeba przejść drugą grę, bo nie ma ona ekranizacji!

- można potem przejść spin­‑off grę Absolute Despair Girls, bo chociaż nie jest to konieczne do kolejnych anime, to zaspoilerują one grę, a jej znajomość ułatwia zrozumienie serii TV

- następnie ogląda się obie serie TV (zakończenie storyline jest w anime, to nie ma gry): Danganronpa 3: The End of Kibougamine Gakuen – Mirai Hen i Zetsubou Hen, równocześnie. Należy najpierw obejrzeć pierwszy odcinek Mirai, potem pierwszy odcinek Zetsubou, drugi Mirai i tak dalej aż do końca.

- na koniec ogląda się odcinek specjalny Danganronpa 3: The End of Kibougamine Gakuen – Kibou Hen

- po tym wszystkim jest gra Danganronpa v3, która nie jest wspólna z serią TV Danganronpa 3! To inna historia.

Poza tym są spin­‑off mangi i LNki położone na różnych etapach historii, w tym prequel do pierwszej gry. Nie należy ich czytać przed pierwszą grą.

Nie sądzę, że normalny człowiek posługuje się takim dziwnym żargonem na co dzień

„Young adult” akurat nie jest dziwnym żargonem, tylko normalnym określeniem, zarówno w marketingu, jak i psychologii.

Dziwnie brzmi taka rada

Rada o stosowaniu się do własnych porad? Dziwna jak dziwna, powiedziałbym, że dosyć standardowa.

A ja proponowałbym nauczyć się stawiać przecinki przy wyliczeniach i popracować nad składnią.

Ja akurat nie zaczynam bez podstaw ataków na innych zalecając im naukę języka polskiego. Zaleciłem Ci tylko postępowanie zgodnie z własną radą.

No właśnie, a gdybyś miał „normalnemu człowiekowi” wytłumaczyć, co ten skrótowiec oznacza?

Normalny człowiek akurat raczej wie to całkiem dobrze, smutne, że Ty, jako wypowiadający się głęboko o postaciach, nie masz pojęcia.

Nad językiem polskim proponowałbym samemu popracować, zanim zacznie się krytykować innych.

Edgy nastolatek to jakiś nowy archetyp postaci?

W zasadzie Naofumi to edgy „young adult” i widać to zarówno po designie wyglądu, jak i zachowaniach i prowadzeniu postaci.