Tanuki-Anime

To był chyba wypadek przy pracy, bo dwudziesty odcinek to kolejny problem tygodnia, ponownie wprowadzony z subtelnością walca drogowego. Swoją szosą, po seansie tego odcinka doszłam do wniosku, że znacznie bardziej fascynujące byłoby oglądanie śledztwa w sprawie podejrzanej kampanii matki Tuesday w wykonaniu tego dziennikarza niż całą resztę tego burdelu. Ale scenariusz musiałby napisać kto inny, bo to co zrobili z wątkiem politycznym tutaj to są jakieś kpiny. Nie żeby pozostałe miały się jakkolwiek lepiej… Kto w ogóle na Marsie sprawuje władzę?

W całej tej przypadkowości kolejnych wątków najgorsze jest chyba to, że całość zrobiła się nieznośnie pretensjonalna, bo twórcy starają się zahaczać (o poruszaniu raczej mowy być nie może) o rzeczy ważne i aktualnie istotne, ale robią to bez jakiegokolwiek pomyślunku, chyba tylko po to, żeby mogli pochwalić się, że są tacy „postępowi” i „na bieżąco”. Pewnie, że fajnie kiedy w tak hermetycznym medium jak anime pojawiają się istotne współcześnie zagadnienia nieopakowane w absurdalne schematy, ale ich obecność powinna mieć chyba jakikolwiek cel, łączyć się jakoś z innymi wątkami, a tutaj mam wrażenie, że odbyło się wielkie losowanie. A już sposób ich wprowadzenia to zwyczajnie woła o pomstę do nieba. Robienie z epizodycznych postaci uosobień jakiegoś tematu ani nie przybliży go widzowi, ani nie sprawi, że dana postać będzie miała jakąkolwiek „głębię”. Jedyny raz kiedy to się udało, to przedstawienie byłej Gusa i pokazanie jej w związku z kobietą jako czegoś normalnego – bez zbędnego komentarza i wielkiej sensacji. Ten wątek wyszedł, bo jedna scena w zupełności wystarczyła, ale cała reszta poruszanych „problemów” pasuje tu jak pięść do nosa. Serio, po co w ogóle wspominać o czymś, jeśli nie ma się na ten temat zupełnie nic do powiedzenia lub chodzi jedynie o wzruszenie widza jak najbardziej łopatologicznymi metodami lub stworzenie wygodnego fabularnie konfliktu (problem z Ziemianami na Marsie, destrukcyjny wpływ sławy na zdrowie, nieuleczana choroba, interseksualność i tym podobne)? Ta seria się tak potwornie pogubiła, że aż mi jej szkoda, bo początek był naprawdę obiecujący. Że tak powiem fabularny samograj.

A żeby było jeszcze zabawniej cały wątek muzyczny pozostaje mi zupełnie obojętny. Chociaż w sumie jeśli ekipa z głównego motywu nie jest w stanie wykrzesać niczego, to może nic dziwnego, że próbując zamaskować własną nieudolność wszędzie wciska rzeczy „ważne i aktualne”.

A pomyśleć, że epizodyczny Bebop to klasyka… Coś tym razem panu Wanatabe bardzo, ale to bardzo NIE wyszło.

Mangi nie znam, więc nie wiem, czy każda z pań będzie miała swój wątek, powiedzmy, uczuciowy – w sumie, nie miałabym nic przeciwko.

Tak, każda z nich ma swój wątek romantyczny, choć nie powiem, jeden z nich (może dwa…) sprawił, że trochę zgrzytałam zębami, ale niewątpliwym plusem jest to, że dziewczyny nie kręcą się wokół tego samego chłopaka.

No mnie właśnie do serii przyciągnęło to, że pierwowzór zakończony jest i stosunkowo krótki. W sam raz na pełnoprawną ekranizację – biały kruk w dzisiejszych czasach. Odrzuciła natomiast banda chodzących schematów. Irytujących schematów. Aries i Kanata mieli chyba być zabawni… Cóż, zdecydowanie nie dla mnie. A szkoda.

Znajdą się jeszcze mniej użyteczni wśród ocalałych xD Tak czy siak, do zestawu dostajemy też  kliknij: ukryte  grupę specjalną, która jest świetnie przygotowana do przetrwania w tych warunkach, więc nie jest tak źle. Zresztą fakt istnienia tych pierwszych i tych drugich, to ważny wątek, źródło wielu konfliktów itp. Ale nie sądzę, żeby anime miało okazję ten problem kiedykolwiek poruszyć…

Edit: A nie, zdąży. Rzuciłam okiem na ostatni odcinek i mało mi oba z orbit nie wyszły. Oni wcisnęli prawie 16 tomów w 12 odcinków anime.

Tak, czytałam mangę i jestem przerażona, co z nią zrobili. Znaczy, domyślałam się, że nie pójdą tropem pierwowzoru i wymieszają różne rozdziały, chcąc wcześniej wprowadzić poszczególne postaci (w mandze cały pierwszy tom z hakiem są poświęcone jednej grupie), ale miałam nadzieję, że zrobią to z głową. A twórcy anime wzięli wątki z kilku tomów, wrzucili je do blendera, a efekt końcowy to burdel na kółkach. Boli, bo przy okazji wycięli mnóstwo naprawdę istotnych scen. Ja rozumiem ograniczenia czasu ekranowego, ale bez przesady…

Trochę jak w przypadku Tokyo Ghoul, które pocięli równo i choć jest to zupełnie inny gatunek, stopień skomplikowania fabuły itp, bo w 7 Seeds fabuła kręci się wokół relacji między bohaterami, a nie na odwrót, ale w takim tempie i przy tak wypatroszonym scenariuszu z oryginału zostanie niewiele. W skrócie: kolejna dobra manga zarżnięta przez braki czasowe i nieumiejętne cięcia. Plus paskudna grafika i bardzo, ale to bardzo nijaka muzyka. Czego chcieć więcej…

Tak na spróbowanie sięgnęłam po pierwszy odcinek. Jeżu Wszechkolczasty… Nie dość, że potwornie to brzydkie, to jeszcze fabuła poprowadzona jest tak nieudolnie, że aż szkoda słów. Już pomijam nawet przejścia między wątkami… Tutaj przejść między scenami nie ma – są tylko cięcia. Łomatulu, jakim cudem coś takiego ma przyciągnąć wystarczająco dużo uwagi, żeby stworzyć ciąg dalszy? Ale może to i lepiej… Mniej cierpienia dla fanów mangi.

A, ok. Mój błąd :)

Om, ale wiesz, że to dopiero pierwsza połowa? :D za dwa tygodnie kolejny odcinek.

Co do samych odcinków odczucia mam mieszane, niemniej jednak przyjemnie mi się to anime ogląda. To jedyna seria, którą oglądam, bo chały pokroju Shoumetsu Toshi i Fairy Gone zanudziły mnie na śmierć, a reszta sezonu jakoś tak niespecjalnie mi podeszła. Jeśli zaś o muzykę chodzi… Tak, ta pierwsza piosenka była śliczna i szczerze pisząc, liczyłam na podobny poziom reszty z nich. No cóż, powiedzmy że żadna z pozostałych za serducho nie chwyta i jest mocno średnio z tendencją w stronę kompletnej przeciętności. I jak też mam nadzieję na poprawę, to staram się nie liczyć na to zbyt mocno.

Tylko, że bonobo wcale nie ograniczają swoich jednopłciowych przygód do okresu dojrzewania, ale uprzyjemniają tak sobie żywot w całym jego trwaniu. Nie stronią również od kazirodztwa i orgii.
Społeczeństwo w SSY, za przykładem małpek, powinno się gzić na prawo i lewo.

Dlatego napisałam „nieco zbliżonej”, a nie „całkowicie wzorowanej”, bo autorowi wyraźnie chodziło tylko o fakt, że takie zachowanie ma prowadzić do złagodzenia agresji, a całą resztę ominął. Nie twierdzę, że wszystko się naukowo zgadza, ale jest wewnętrznie spójne w ramach umownego realizmu opowieści. Co do reszty: nikt nie nakłada na nastolatki obowiązku obcowania płciowego z innymi rówieśnikami, a jedynie określa jakie kontakty są dozwolone (vide sytuacja Mamoru). W sumie nic tam nie zostało wprost powiedziane, ale wyglądało to tak, jakby cała społeczność była biseksualna (albo przynajmniej jej większość). A co do chcenia lub niechcenia zakładania rodziny w dorosłym życiu: to jest dystopijne społeczeństwo i podejrzewam, że w perspektywie wymierania gatunku indywidualne preferencje kogokolwiek władz nie obchodzą, a przyzwyczajona do ich słuchania społeczność nieszczególnie się buntowała…

Byciem homoseksualistą musi być tam w cholerę ciężkie.

A z tym się akurat zgodzę :D Aczkolwiek autor tego tematu nie poruszył.

Serio miałam wrażenie, że wszystko tam na koniec pierdyknęło. Mylę się? lol

Em, nie, nic nie pierdyknęło.

Um, manga SSY to jedna wielka pomyłka… A jeśli o książkę i anime chodzi, to owszem wątek homoseksualny jest całkiem dobrze wyjaśniony i kompletnie nie rozumiem tego sarkazmu… Ale gwoli ścisłości: społeczeństwo w SSY działa na zasadzie nieco zbliżonej do szympansów bonobo, więc seks jest istotnym elementem ich życia, a związki jednopłciowe to norma w okresie dojrzewania, szalejących hormonów i eksperymentowania, wprowadzona po to, aby uniknąć nastoletnich ciąży, a nie ciąży w ogóle, bo to dorośli mają dbać o przyrost naturalny :P

Welp, nie powiedzieli wprost, ale można się domyślić :)
 kliknij: ukryte  1. Rin się zniknęło, ale przecież twórcy nie mogli jej ot tak zabić, więc pewnie nastąpiło niepokalane poczęcie i, ta dam, mamy Finis w ciąży.
2. Czy chodzi o Henry'ego? Biorąc pod uwagę, że wersja z tej linii czasowej przyznała, iż zakochała się w zaginionej księżniczce, a ta się niespodziewanie pod sam koniec znalazła, to chyba odpowiedź jest oczywista :D Co do pierwszego, to jest pewna na 100%, co do drugiego – bardziej gdybanie, ale całkiem prawdopodobne.

Po takim komentarzu aż musiałam zerknęłam na ostatni odcinek :D

Już nawet pomijając absurdalny poziom mocy członków grupy Joujina, to niemal wszystko tutaj jest przekombinowane… Niby rozrzut między pięć (wtedy przerwałam seans) a dwadzieścia cztery jest duży, ale wystarczyła ta jedna rozmowa z początku tego epizodu, żeby wiedzieć jaka sieczka mnie (szczęśliwie) ominęła. Widać wyraźnie, że twórcom tej części przyświecała tylko jedna idea: bardziej i więcej. To było tak niesamowicie durne… Swoją szosą, ostatni odcinek Basiliska był pełen emocji i łatwo było się wczuć w tamtą atmosferę. Tym razem dostajemy scenariusz wyjałowiony do granic możliwości – to było tak niesamowicie płaskie i nudne. I jeszcze ta scena na sam koniec? Serio? Czy każdy z Tych Złych musi upatrywać sobie w głównej bohaterce  kliknij: ukryte  klacz rozpłodową? W pierwszej serii ten motyw jeszcze miał ręce i nogi, ale tym razem wzięło się to zupełnie znikąd – jakby trzeba było odhaczyć obowiązkowy punkt fabularny (chyba że zdarzyło się też w  kliknij: ukryte  alternatywnej rzeczywistości…). Nie oglądałam całości, więc nie ocenię, ale podejrzewam, że po seansie zdania bym nie zmieniła: głupie to i zupełnie nikomu niepotrzebne.

Trzy odcinki do końca, jeszcze wszystko może się zmienić… oby :D

Mam bardzo podobne odczucia, bo sam pomysł i wskazówki rzucane po drodze to jedno, ale udana realizacja to drugie. A na jej etapie seria wyłożyła się równo. Trzeba mieć naprawdę niesamowity talent, żeby przy pomocy drobiazgów tak koncertowo skopać scenariusz. Ale nie powiem, ciekawa jestem, co też wyjdzie z wielkiego i absurdalnego planu naszej udręczonej heroiny.

Napaliłam się na to anime niesamowicie, bo manga jest bardzo udana… I teraz nie za bardzo wiem, co mam o tej serii myśleć. Pierwowzór ma ponad dwadzieścia tomów, serial ma mieć ponoć tylko dwanaście odcinków… To dopiero będzie animowana puszka… Auć, nie chcę wydawać już teraz ostatecznego osądu, ale to się nie zapowiada dobrze. Muzycznie jest naprawdę przyjemnie, w końcu to muzyka klasyczna. Ale graficznie? Drugie auć. Film był bardzo ładny od strony technicznej, ale to był film, inny budżet, inny czas trwania. A to? Grafika i animacja powiedzmy tradycyjne prezentują się co najwyżej średnio, ale oczy od patrzenia na to nie bolą. Gorzej kiedy nagle ni z tego, ni z owego mamy przeskok w scenę trójwymiarową praktycznie w pełni. Prawie zawsze przy animacji gry na fortepianie, i to nawet między kolejnymi ujęciami i w zbliżeniach! I już nawet nie o samą jakość 3D chodzi, ale o sposób (nie)zgrania tego z resztą. Auć, auć, auć. Moje oczy… ;______; a taką miałam nadzieję.

Powiedzmy, że robi się coraz bardziej absurdalnie…

Pierwowzoru nie widziałam, ale z tego, co wyczytałam, to był a normalna historia o dorastaniu, a w wersji anime nie wiadomo skąd pojawił się element nadprzyrodzony, którego nikt nie pokusił się chociaż odrobinę wyjaśnić. Ale już pal sześć wyjaśnienia, gdyby ten zabieg wzbogacił oryginalną opowieść, to byłoby całkiem nieźle. A tak to wyszło momentami wyjątkowo irytujące i nudne dziwadło, w dodatku pozbawione sensownej konkluzji.

a przecież niemożliwe jest, by oni mieli dzieci? Albo może już czegoś nie pamiętam.

Em, zdecydowanie sequel, a z Twoją pamięcią na jakieś 99% wszystko w porządku, bo Ouka Ninpou Chou jest ekranizacją książki człowieka, który z oryginałem nie ma nic wspólnego i zaprzągł do fabuły jakąś szemraną „magię”, jakoby Gennosuke i Oboro wrócili z zaświatów i spłodzili potomstwo… Jakimś cudem… Czy coś. Tak czy siak, naciągane to straszliwie. A że krewni i znajomi królików (Hachirou i Hibiki) są bardziej pragmatyczni i chcą, żeby młodzi poszli tropem chowu wsobnego, zabezpieczając w ten sposób „czystość” ich magicznych genów. Och welp…

Bodajże na trzydziestym.

Ha, ha, ha, ha… A ja tu się zastanawiałam jakiż to niesamowity głos dadzą Nino… Bo w madze był opisany jako niesamowicie przeszywający i niezwykle emocjonalny, a przy tym faktycznie ładny. A tutaj… cóż. Z j­‑popowych piosenkarek, które występowały w muzycznych anime najbardziej podobał mi się głos Olivii Lufkin, która w wersji na żywo brzmiała nieco… surowo, ale naprawdę dobrze. Nie żeby Saori Hayami miała brzydki głos. Nie, nie. Tylko jak na to, co opisywała autorka, a co pokazało anime, to okazał się on zbyt przecięty. Cóż, błogosławione niech będzie medium papierowe, którego opis słowny czy obrazki pozostawia spore pole do popisu dla wyobraźni odbiory. Bo ta od anime dostała cegłą w łeb. Fukumenkei Noise to opowiastka jakich wiele – bardzo typowa dla gatunku, szalenie przedramatyzowana i teatralna, ale mająca szansę zachęcić tłem muzycznym. A tak to… Niewiele tu pozostaje. Nie żebym spodziewała się czegoś nadzwyczajnego, ale miło było przez chwilę pomyśleć, że jakimś cudem te wszystkie występy okażą się choć odrobinę tak elektryzujące, jak wyobrażała je sobie mangaczka. Ups?

No drugiej Nany z tego nie będzie…

Noooo… To jak do tej pory chyba najlepsze wejście w tym sezonie. I to z jakim przytupem :D Całość to jedna wielka niewiadoma, ale jeśli wyraźny w pierwszym odcinku dystans i humor się utrzymają, to może wyjść z tego coś naprawdę fajnego. Ale czas pokaże, entuzjazm odłóżmy na bok… Nie no, fajne to było. I muzyka Hiroyukiego Sawano chyba nigdy mi się nie znudzi.

Dajcie sobie na wstrzymanie zanim to się rozkręci na dobre… Bo zaczynam się zastanawiać, czy to jeszcze uczta trolli, czy już kłótnia w piaskownicy.

To ja poproszę takie streszczenie kolejnych odcinków. Nie wiem, jak to się rozwinie, ale drugi jest równie powalający co pierwszy! :D