Tanuki-Anime

Pojemność płuc to jedno, a analogia dalej głupia. To tak jakby powiedzieć „wyciskam 100kg na klatę więc jak to możliwe że nie potrafię grać w bilard?”. Niby mięśnie też pracują ale… lol.

Podstawowy problem z dętymi blaszanymi dla początkujących to kontrola – zarówno nad wydychanym strumieniem powietrza, jak i napięciem ust. Za pierwszym razem trudno wydobyć dźwięk z instrumentu, dlatego ćwiczy się na samym ustniku… i dokładnie to pokazano w ostatnim odcinku.

No patrz. Ja nie przepływałem basenu pod wodą, a grałem na instrumencie dętym.

bez doświadczenia, wyczucia, talentu

Patrz post wyżej. Tylko jedna osoba bez doświadczenia o której wiemy. Nie grała.

już z samego faktu że nikt nie fałszował na drugim „ensemble” wynikało, że były dobrej jakości.

Instrumenty tak nie działają.

Ano czepiasz się, w większości bezpodstawnie. Raz, że wyraźnie pokazane było, że większość członków klubu ma już jakieś doświadczenie z muzyką, a dziewczyna o której wiemy że go nie ma w trakcie próby zespołu siedziała z boku i nie przeszkadzała. Dwa – utwór który grają jest strasznie prosty. Trzy – nigdzie nie było powiedziane że to instrumenty dobrej jakości.

Jakie to ma znaczenie?

Ano takie, że brzydkie dziewczyny pewnie też gdzieś tam są, tylko ich drogi nie zeszły się z drogami Takeo :D W obu seriach mamy motyw „nie oceniaj po pozorach”, ale jakoś tak się składa, że tych powierzchownych negatywnych cech głównych bohaterów nie dzielą bohaterowie płci przeciwnej. Ot, taka konwencja. Kopciuszek też znalazł sobie księcia z bajki, a nie biednego, ale pracowitego chłopa ;D

Chodzi mi o zarzut „hipokryzji”. Kuragehime było serią o grupce wyrzutków, NEETów i dziwaczek, która pokazuje jako fajne i sympatyczne. Ale jak przyszło do wprowadzania facetów, to jakimś dziwnym trafem zamiast bezrobotnych otaku w znoszonym dresiku dostaliśmy przystojnych bogaczy, hmm. Można by posądzić autorkę o taką samą hipokryzję jak tutaj, tylko po co. To fantazja, a fantazje rządzą się swoimi prawami.

Lub gdyby nie próbowano mi wmówić, że Takeo jest fajny, a te wszystkie dziewczyny nie, bo się zakochiwały w Sunie, a nie w nim.

A gdzie ci to próbowano wmówić? O_o Nawet Takeo nie ma o to żalu do samych dziewczyn.

Zauważ jednak, że w serii wyraźnie jest pokazane, że Takeo popularny nie jest. Nie wiem, może w dalszej części jest jakiś wątek o dziewczynie, która się w nim od dawna podkochuje, ale póki co można bazować tylko na tym, co było pokazane

 kliknij: ukryte  Jest. Żeby było zabawniej, właśnie tamta dziewczyna opowiada jak lubi Takeo „za charakter”, podczas gdy Yamato w tym samym rozdziale zachwyca się jego szerokimi barami i klatą…

Nie, ta seria w żadnym wypadku nie udaje że fizyczna atrakcyjność się nie liczy.

Ciekawe, z takim Kuragehime nikt problemu nie miał ;p

Ale co do samego Ore Monogatari – podobnie jak Kysz niżej błędnie zakładasz że Takeo miał reprezentować „nieatrakcyjność”. Mówimy o dwumetrowym facecie, sportowcu z muskulaturą regularnego bywalca siłowni, zdolnym powalić dzika. Niezależnie od tego, jak lubi się wymuskanych biszów, trudno nie przyznać że to jest coś co wiele kobiet uzna za fajne. Jedyną konkretną wadą fizyczną jest brzydka facjata. A to że Suna ocenia to czy tamto nie decyduje przecież o tonie całej serii. Suna jest popularny, nie nieomylny.

Po co to budowanie patosu i ironizowanie?

Dla jaj.

Zasada? Nie.

Trend statystyczny? Jak najbardziej.

Ale jest kjutna i fajnie nosi majtki :O

Ergo, będzie sprzedawać figurki niezależnie od tego, co pokaże w anime. A innym panienkom sprzedaż trzeba podbić. Ot, cała tajemnica.

system przedstawiony w Death Parade jest, delikatnie mówiąc, dziurawy

Przynajmniej nie idzie się do piekła za jedzenie niewłaściwego mięsa ;D

Jeden szczegół, który mam wrażenie że wam umyka – nigdzie nie powiedziano, że oceniane są czyny za życia bohaterów. Wręcz przeciwnie, wprost stwierdzono że ocenie podlega ich zachowanie podczas gry, bo dopiero wtedy pokazują swój prawdziwy charakter.

„Dubstep”, patrząc na to jak ludzie używają tego słowa, w zasadzie nie jest już nazwą gatunku, tylko ogólnym określeniem znaczącym mniej więcej tyle, co „elektronika, która mi się nie podoba”. Coś jak 10 lat temu „techno” ;]

Bo nas użytkowników, nie obchodzi, co dany recenzent ma na żołądku, my chcemy w miarę prosty sposób dowiedziec się,czy damna bajka jest zdatna do oglądania. Ocena powinna być subiektywna. Nie:„To jest gówno, omijajcie to szerokim łukiem” lub „10/10, ale się napaliłem oooooooooooo, ta seria wymiata oooooooooo, must watch”

Zwykle nie mieszam się do rozważań o ilości recenzji w recenzji, ale ten akapit jest zbyt awesome żeby nie odpowiedzieć.

Trzy zdania, i każde z nich zaprzecza obu pozostałym.

„Nas użytkowników, nie obchodzi, co dany recenzent ma na żołądku”, ale „Ocena powinna być subiektywna”. „Ocena powinna być subiektywna”, ale nie można ani nazwać serii gównem ani za bardzo jej lubić. Wreszcie „my chcemy w miarę prosty sposób dowiedziec się,czy damna bajka jest zdatna do oglądania”, ale w ostatnim zdaniu dowiadujemy się, że nie można napisać iż nie, nie nadaje się i „omijajcie szerokim łukiem”.

Gdyby ten komć napisał starożytny Grek, zapewne przeszedłby do historii jako jeden ze sławnych paradoksów logicznych :D

Nah, w 3d były wyłącznie samochody. Taniec powinien wyglądać normalnie… no chyba że nie będzie go widać zza tych wszystkich filtrów, lens flare i inszych sparkli xD

Tak.

Ewangelia Nowego Stworzenia z Szymonem Ikarskim w roli głównej. Oglądałbym.

chodziło mi o oceny recenzentów

Których konkretnie? Co to za „znaczące strony”?

Przecież w tych komentarzach nie ma ani odrobiny szyderstwa. A recenzja owszem, jest bardzo dobrym posumowaniem serii – no dobra, brakuje mi paru uwag na temat szajskiego CG, ale nie można mieć wszystkiego.

Recenzja dostarcza więcej rozrywki niż oglądanie KlK. Aż obniżyłem ocenę serii o jedno oczko z wrażenia.

Ale ja nie wiem co te nazwy oznaczają, więc to nieistotne.

No i sam sobie odpowiadasz.

Dla ciebie japońska nazwa brzmi cool, bo jej nie rozumiesz. Na Japończyków tak działa engrisz.

obiektywne recenzje

Oh boy, here we go again…

Jak komuś nie podoba się konwencja rodem z TTGL, to nie ogląda kolejnego anime tych samych twórców, którzy jeszcze dodatkowo jeszcze przed seansem chwalą się tym, że ich kolejne anime będzie miało taką samą konwencję.

TTGL:
konkretna, spójna fabuła, podlegająca ciągłej ewolucji. Czyny bohaterów mają ogromne konsekwencje, ważni bohaterowie umierają na stałe, jednocześnie stając się motywacją dla tych, którzy zostali przy życiu. Postaci rozwijają się, pokonują własne słabości. Zwroty akcji często zaskakują widzów nawet kilka lat po premierze.

Kill la Kill:
większość wydarzeń nie ma żadnego wpływu na fabułę, czyny bohaterów nie mają długofalowych konsekwencji. Ważni bohaterowie po przegranej po prostu wracają w następnym odcinku z nowym mundurkiem albo losowymi powerupami. Charaktery postaci nie zmieniają się znacząco między pierwszym a ostatnim odcinkiem. Główny fabularny twist był oczywisty jeszcze przed premierą, przewidywany od momentu kiedy ukazały się pierwsze informacje na temat głównych bohaterek.


Taaa. Zupełnie to samo.

Muszę powiedzieć, że Sawano jak zwykle udało się wykonać kawał dobrej roboty. Kolejny rewelacyjny soundtrack, którego aż miło słucha się, kiedy w tle przygrywa nam przeciętna fabuła i powtarzalny humor.

Nie po co nakręcili do niego 24 odcinki słabo animowanego teledysku, ale oh well, to Japończycy, oni miewają takie dziwne pomysły.

 kliknij: ukryte 

jak inaczej nazwać związek, w którym przez ROK się nawet nie pocałowali?

Anime.