Tanuki-Anime

Rzadko zdarza mi się tak wyraźnie nie zgadzać z recenzją, jak w tym przypadku.
Nędza fabularna, techniczna i muzyczna. Postaci zachowują się nielogicznie, w większości są płytkie. Kiczowate show, od pierwszego do ostatniego odcinka wyłożone najtańszym moralizatorstwem.

Naprawdę nikt nie widzi, w jak żałosny sposób fabuła celuje w upodobania yaoistek? Mnie ta cała koncepcja  kliknij: ukryte  zwykłego gwałtu na hetero obrzydza i obraża jako fankę gatunku.

Jezu, ludzie, dajcie sobie nawzajem prawo do odmiennych gustów i opinii. „Rację” odwieście do szafy.

Co mnie właściwie obchodzi, czy Ghibli robi filmy dla dzieci, czy dla dorosłych. Jestem dorosły, uważam te filmy za trochę infantylne jak na moje standardy

I o tym właśnie mówiłam w komencie wyżej. Tak, jakby w świecie dorosłych nie istniała infantylność. Czy może: nie było na nią miejsca.
Ale dobra – rozumiem, co mówisz :), ale takie myślenie uważam za niepotrzebnie komplikujące życie.

Czy dorosły nie potrafi po prostu oglądać? Śledzić wydarzenia na ekranie? Musi czuć się „targetem” albo „nietargetem”?
W ogóle pojęcie bycia „za starym na bajki” brzmi groźnie.

Ten akapit o beznadziejności DN jest jaskrawym przykładem oceniania czegoś w sposób tak jawnie stronniczy, że aż przykro czytać. Nie na zasadzie starannego wykazania słabości serii, ale usilnego wynoszenia innej poprzez przeciwstawienie jej śmiesznych ogólników.
Nawet nie polecam przemyślenia swojej opinii, bo węszę wykupiony monopol na rację.
Nie jestem fanatyczną fanką DN, ale i w krytyce mile widziana jest przyzwoitość.

A to w celu? Ja wymienię trzy lepsze a ty przywleczesz ileśtam argumentów, że moje wybory wcale lepsze nie są.
Poza tym, nie określam (lub staram się nie określać) wartości danego tytułu na podstawie porównań.

„Monster” wybitnym anime nie jest (choć solidnym i wciągającym), natomiast bajkowa wkładka o „Bezimiennym potworze” jest absolutnie z najwyższej półki. Perła. W tych 5 minutach mieści się tyle grozy, ile z trudem uzbierać z przeszło 70 odcinków tej serii.

Papierowe chłopię kocha płomienną miłością papierowe dziewczę.  kliknij: ukryte  Uczniowie korzystają bez nadzoru z zasobów gabinetu pielęgniarki, siostra jednego dnia wieczorem kocha brata jak brata, następnego dnia rano zaś – jak mężczyznę. A kumpel niczemu się nie dziwi Aha.
Tylko co w tym wszystkim robi taki przesłodki szczeniaczek?

Trzydzieści minut żenady

Do klubu należą także dwaj trzecioklasiści: uwielbiający słodycze Mitsukuni „Honey” Haninozuka, błękitnooki i blondwłosy aniołek
Błądzik taki, w sumie nieistotny. Honey nie ma niebieskich oczu.

Nie ma to jak promować anime zamieszczając dwie zupełnie rozstrzelone w ocenach recenzje. :)

Hm… Niegłupi pomysł z tym piwem. Szkoda, że zapomniałam kupić. :(

Moderację proszę o zamaskowanie spoilera w drugim zdaniu komentarza Poison.

Możesz przybliżyć mi „wyjątkowość” tej fabuły? :D

Mityczni „wszyscy”. Że też jeszcze pomnika nie mają.

A spoilery się zasłania.

Ależ się zirytowałam! Jak zwykle, przez pierdołę.
Epizod 20 – zupełnie niepotrzebne wprowadzenie języka angielskiego, uniemożliwiającego komunikację bohaterom, podczas gdy wszyscy i tak mówią po japońsku. Realizm realizmem, ale już równoległy „umowny” niemiecki okazał się czymś, z czym trudno było się oswoić.

Zaplanowałam sobie na sierpień mały Przegląd Serii Beznadziejnych i wasza jednomyślność była bardzo pomocna w wyborze tego tytułu.
Dygam.

Jak to, czy znam? :O Znam, znam. Chodzi jednak o to, żeby trzymać absurd i nieprawdopodobne na smyczy i w kagańcu tam, gdzie chce się zbudować stosunkowo realną opowieść.
DN wolno więcej, dzięki obecności shinigami, ale nie wszystko, jak już pisałam. Fabuła przekroczyła tu granicę, jaką wyznaczył element nadprzyrodzony.

A więc ustaliłyśmy już, że rzeczowa krytyka DN w przyrodzie występuje. Ok.
Kwestia, czy zgadzasz się z tym, czy nie… twoje prawo, nie będę wytrącać cię z twojej perspektywy, bo nie ma takiej potrzeby. Jeśli uważasz, że jasnowidzenie w tym anime jest na miejscu – co ja mogę, uważaj se tak dalej. :D
Ja też bardzo dobrze wspominam czas spędzony przy DN (objadłam się przy tym czekoladą jak rzadko), co nie zmienia faktu, że widzę miejsca, w których zawodzi i odejmuje sobie punkty. Mogło być świetnie, jest tylko dobrze.

Chociaż…
Pojawiają się absurdy i sytuacje nieprawdopodobne, fakt. Zdziwiłabym się, gdyby było inaczej.
Tu mam wrażenie, że to obrona na siłę, szwankuje logika. Owszem, ze względu na obecność materii shinigami DN wolno więcej, ale nie wszystko.

Ale co ty opowiadasz? Klik, klik, klik i jesteś w recenzji napisanej przez JJ, która zawiera podstawowe zarzuty wobec DN. Jeśli twierdzisz, że nigdy nie spotkałeś się z rzeczowymi uzasadnieniami krytyki, to pojęcia nie mam, gdzie cię w tej sieci nosi i co czytasz.
Jeśli zaś chodzi o „mieszanie z błotem” bez obejrzenia, to ja takim osobnikom po prostu nie poświęcam uwagi, szkoda oczu. Nie fair jest wciągać z kolei w swoją argumentację przypadków, które powinny zostać przemilczane.

Jezu… to jest chyba jakaś jednostka chorobowa, której nazwy nie znam.
Nie można krytykować czegoś, co podoba się masom, bo równa się to grzebaniu przy swoim ego? Serio serio?
Dorośnijcie, ludzie, chociaż na czas pisania komentarzy.

Co to „anim”?

Obejrzałam, ale nie oceniam, bo okazałabym się wtedy tępym dzieciakiem, który coś zrozumiał, ale choć czuje, że raczej mniej niż więcej, to jednak porywa się na ocenianie, jakby ogarnął całość.
Mam poza tym wrażenie, że (i tu sugeruję się recenzją) to, co udało mi się zrozumieć, niewiele ma wspólnego z sednem tej historii.

Czekałam na tę trzecią recenzję, ciekawa, z której strony tym razem ktoś ugryzie temat. Początek był obiecujący, bo przyniósł nawiązania do historii Raskolnikowa, w związku z czym dużo sobie obiecywałam. Nie chcę jednak oceniać recenzji, bo marne prawo mam do tego, napiszę więc tylko, że trochę szkoda zaprzestania porównania Lighta z Rodionem. Czekam i czekam aż ktoś pokusi się o rzetelne porównanie tych postaci i chyba będę musiała sobie to sama napisać. :) Wbrew bowiem temu, co często się powtarza – że DN i jego główny bohater AŻ TAK fascynujący nie są – to jednak znalazłoby się kilka punktów zasługujących na wnikliwszą analizę.
[Tak sobie myślę, że chyba za dużo wymagam od zwykłej recenzji…]

Tekst ten ma jeden, niewątpliwie mocny punkt: „seksowną grzywkę”. :D