Tanuki-Anime

Trudno, żeby dziecko było męskie.

A co tam było nie tak?

Nie, to nie jest nagonka. XD Po prostu tłumaczymy ci, dlaczego nie jest nam wszystko jedno, jak się wysławiasz. Chodzi tylko o to, byś się ciut bardziej starała. :)

To nie jest kwestia „przeszkadzania”, tylko tego, czy chcesz być zrozumiana przez czytających, czy masz to w nosie.
To tak, jakbym ja w swoich komentarzach mieszała polski, hiszpański i/albo gwarę śląską.
Tak swoją drogą zastanawiałam się, o jaką krawędź ci chodzi.
 kliknij: ukryte  Rant to w gwarze krawędź.

To nie są bzdury, tylko jego zdanie, opinia, gust. On ma rację i ty masz rację – każdy ze swojej perspektywy inną.
Nie jestem niczyim adwokatem, ale mam alergię na wciskanie komuś, że guzik wie i to ja wiem lepiej. Zwłaszcza, jeśli chodzi o subiektywne ocenianie czegoś.

I weź mnie nie rozśmieszaj z tym hejtowaniem dla samego hejtowania. :D Nigdzie tu nic takiego nie miało miejsca.

O co chodzi z tymi ośmioma latami? To jakaś epoka jest? Osiem lat to nie dwadzieścia, żeby pisać w tonie „dobrze się trzyma jak na swój wiek”.

 kliknij: ukryte  Bo z jednej strony dopuszcza się ludobójstwa, a z drugiej robi to w dobrym celu…
Śmieszne, dziecinne wręcz, stawianie sprawy. I dość straszne też.

OWA, do cholery, osoba.

A twoja odpowiedź na zarzuty to jakoś solidnie uargumentowana jest może?

Humor jest taki sam jak w całej serii, więc tu od razu poległeś. – rzekł Yagami1.
Humor w Stars jest najlepszy ze wszystkich serii, więc Yagami1 leży i kwiczy – rzekłam ja.

Spierasz się dla samego spierania chyba nie rozumiejąc, że nie każdy musi dzielić twoją opinię na jakiś temat.

Mądrość, klimat, głęboka emocjonalność – to czyni NY anime wybitnym. Mnie tam takie cechy wydają się szczególne.

Odpowiedź: obie są równorzędne, tylko jedna z nich lepiej wyeksponowana. Równie dobrze d21 mógł napisać recenzję, umieścić swoją ocenę. Recenzja nie jest i nie ma być odbiciem oceny innych komentujących.
Recenzent nie pluje się, że inni widzowie mają czelność inaczej niż on oceniać dany tytuł. Komentujący robią to notorycznie.

Dlaczego twoja ocena ma być bardziej słuszna od oceny recenzenta?

Z literaturoznawstwa? Z literatury? Proponuję najpierw chwilę pomyśleć, o czym się chce napisać a dopiero potem – pisać.
Podpowiem odrobinę: szersza znajomość tematu o jakim się pisze nie jest literaturoznawstwem.
Pewna hermetyczność tej recenzji nie pozwala jej „połknąć”, jakby wielu czytelników chciało, jest natomiast fajną gimnastyką dla umysłu i okazją do rozwinięcia słownictwa.
Chciałabym, żeby żartem były leniwe umysły, które się swojej przypadłości nie wstydzą.

Już dłuższy czas ślizgam się po pewnym zjawisku szalenie popularnym i wśród recenzentów, jak i komentujących anime jakiekolwiek: „jaki ten bohater płytki, nędzny, nijaki, jak się wolno rozwija (moje ulubione!), jak się źle rozwija, jak się w ogóle nie rozwija!” Bohater musi się rozwijać prawidłowo, musi się rozwijać w ogóle, musi być głemboki i przewymiarowy. Inaczej to zadnia część ciała, nie dobra postać.
Ufff.
Nie wiem, czemu widzowie tak z buta traktują przeciętność, liniowość postaci. Do wielu fabuł pasują właśnie takie rozwiązania, nie kombinacje i ozdobniki.

Co za mordy. Co za deformacje. Jakie wielkie łby. I to potworne wymachiwanie bez ładu i składu kończynami w ramach prezentacji.
Pierwsze dwa odcinki aż tak tą fuszerką nie biły po oczach.
Nie boli mnie nawet potraktowanie w ten sposób samej klasyki, ale mnie jako widza – jakby ktoś ze złośliwym rechotem rzucił przed oczy karykaturę anime z dzieciństwa, bo i tak to łyknę.

Tylko Mamoru śliczny. Czasami.

Bo „prawdziwi recenzenci” to tylko ci, którzy mają takie samo zdanie na temat serii, jak JA. :D

Miałam na myśli trochę inny sens tego zdania. Wydał mi się o wiele ciekawszy od tego, czy „do czegoś dojdzie czy nie”.

Moim zdaniem Isse powinien już dawno przelecieć Rias gdy ta mu się oddawała

To zdanie jest tak piękne, że nie mogę oderwać wzroku. Perła.

Następny, który bez cienia zażenowania przyznaje się, jak bardzo ważne jest dla niego zdanie innych.
Recenzja to rozbudowany komentarz, tyle, że lepiej wyeksponowany. Czasem zawiera klucz interpretacji, ale nie musi. Jest SUGESTIĄ, nie nakazem do oglądania bądź nieoglądania.

Ile zmoderowano musiałem obejrzeć bo recenzent wystawił 8 gwiazdek.
Weźcie się, ludzie, nie ośmieszajcie.

A to przepraszam. :D Myślałam, że to jakiś nowy przejaw wrażliwości widza.

Naprawdę AŻ TAM się skóra marszczy od nawoływań Kazuyi? :O

 kliknij: ukryte  Ukrywała swoją prawdziwą osobowość, a do reszty miała pretensję, że jej nie znają i zanadto ją idealizują.

***Dzieci w rodzinie dysfunkcyjnej odgrywają cztery podstawowe role:
 – bohatera rodzinnego,
 – kozła ofiarnego,
 – maskotki,
 – dziecka niewidzialnego.***

Iori niczego nie udawała, tylko nie była w stanie określić swojej własnej osobowości, bo przesłaniały ją role/maski, jakie nakładała przez wiele lat. Dlatego tak zależało jej, by określać się jakimiś „wyłącznie swoimi” cechami, by była dla swoich przyjaciół kimś charakterystycznym, unikalnym, a nie wszystkim po trochu i zależnie od sytuacji.

Wszystko, co chciałam napisać o uczuciach związanych z tym anime, mogę zamknąć w dwóch zdaniach:

Wzruszający, rozczulający Mikoto, poruszył mnie mocno.

Najbardziej odpychająca postać kobieca, jaką miałam nieprzyjemność obserwować od nie wiem, jak dawna – Yuki.

To, co widać w ostatnim odcinku jest dokładnie tym, co znajduje się w mandze. Nie wiem, czemu innemu takie sklejki miałyby służyć, jeśli nie zapowiedzi drugiej części.

Zazwyczaj nie wyrywam się z komentarzem przed obejrzeniem całości, ale teraz muszem: piramidalnie żałosny główny bohater. Początkowo nawet słodki, z każdym kolejnym kadrem coraz bardziej doprasza się sesji z psychologiem (czegoś konkretniejszego, niż medytacyjne trzymanie się za ręce). Chyba najbardziej znerwicowana postać, jaką widziałam. Aż dziw, że ktoś tak rozedrgany nie rozwala drużyny mentalnie.
Chwilami zachowuje się po prostu jak osoba upośledzona, wypuszczona z klatki, wychowana z dziupli z wiewiórkami, trudno orzec.

Co do reszty – po 15 odcinku nadal nie bardzo wiem, o co chodzi w tej grze, a im bardziej oni rozkminiają rzuty, narzuty, ustawienia, loty piłek podczas gry, tym mniej ja rozumiem  kliknij: ukryte  i słucham ich.

Przyjemny, zabawny odcinek. Nie ma co wystawiać oceny, bo to jednak kontynuacja drugiego sezonu, tyle, że taka mini.
W ogóle nie brakowało mi w tych odcinku Chihayi.

„Motywacja” to nie to samo co „emocja”.