Tanuki-Anime

Ja z kolei mogę powiedzieć, że nie istnieje finał w którym  kliknij: ukryte  Lulu żyje, bo słowa C.C, a raczej interpretacja ich kierunku, są naciągane (nie wiem, gdzie widziałeś wychylanie głowy do woźnicy), z kolei ujęcie twarzy powożącego nie bez przyczyny nie znajduje się w normalnym zakończeniu. Więc, odwracając: twoje przekonanie może być niczym innym, jak nadinterpretacją. Zresztą, jak stwierdzili twórcy obie wizje zakończeń są szczęśliwe. Można się rozejść. :)

Dziękuję za troskę dotyczącą mojego poinformowania :), ale już pobiegałam po sieci zaciekawiona  kliknij: ukryte  pogłoskami o żywym Lulu, tyle, że mnie zakończenie  kliknij: ukryte  z jego faktyczną śmiercią bardziej się podoba, bo jest prawdziwe w wymowie całej fabuły, nadaje jej świetną wartość. Dopiero w takiej wersji daje kopa, bo przecież chodzi o to, żeby człowieka „bolało” to, co widzi na ekranie, nie żeby był pocieszany jakimiś sugestiami i przez to osłabiał mu się odbiór całości. Czy nie o to?
Bo, koniec końców, Lelouch od początku szedł na całość. Dlaczego tutaj miałby zadziałać połowicznie?
Strzelać powinni tylko ci, którzy gotowi są zginąć.

Udało mi się zamknąć serię bez zwariowania na jej punkcie, bo wtedy z powodu zakończenia miałabym przetrącony nastrój na długo. A tak to czuję się tylko nieco ogłuszona.
Tak naprawdę, to takiej mocnej klamry brakowało mi chyba przez oba sezony. Potrafię teraz pisać jedynie o zakończeniu, bo tylko ono dobrało mi się do mózgu. Raz, że retrospekcja pojawiła się w królewskim dla siebie momencie, dwa, że taką a nie inną rolę w zakończeniu tej opowieści dano Suzaku. Zarówno on, jak i Lelouch znaleźli się w miejscu, w którym najdosadniej zabrzmiało ich przesłanie. Żadna płomienna mowa i wywijanie długaśnymi rękami Zero nie miała w sobie tyle emocji, ile kluczowa scena między tą dwójką. Przez 50 odcinków Lulu nie był w moich oczach tak realny i wspaniały, jak kliknij: ukryte  na kilka chwil przed swoją śmiercią. Jeszcze wiele razy obejrzę tę scenę.

Muszę się zgodzić z recenzją JJ, z bólem, ale jednak. Otoczki „legendy” CG się już nie pozbędzie, ale dobrze jednak przekonać się na własnej skórze, że jest to seria solidna i wywołująca różne emocje, ale nie wybitna. Nie mówi o niczym nowym, nie wskazuje ścieżek myślenia, których średnio zorientowany w historii człowiek mógłby nie znać. Ot, konflikt „wyboru działań” między Suzaku a Lelouch jest czymś, co przydarzyło się Polsce pod zaborami, dlatego też ten pierwszy może być sobie nienawidzony przez tłumy, choć ja rację przyznaję jemu i nie wyobrażam sobie, żeby ego Lulu dopuściło kogoś innego w roli oponenta. (Długaśne zdanie, sorki, zdarza się. :) Trochę mi jest przykro, że Suzaku jest gnojony zarówno w anime jak i na forach, podczas gdy jego punkt widzenia zasługuje, by go solidnie przemyśleć, jeśli nie przedyskutować.
Dla jasności, powtórzę: nie ma sensu drzeć szat nad serią jedynie poprawną. Nad poszczególnymi jej elementami być może warto, ale i to z umiarem, by nie popełnić nadinterpretacji.
Pisze to ktoś, kto za arcydzieło bezdyskusyjne uważa „Natsume Yuujinchou”, więc, sorry, Lulu, ale nie kupuje tego przerostu formy nad treścią. ;) Podziękuj tłumom, które przez swoje dzikie zachwyty wywindowały wymagania wobec ciebie w kosmos.

Czuję się tak zauroczona, że aż zażenowana. Miesiąc przerwy i siadam ponownie do obu serii, bo muszę wiedzieć, jakim cudem to wycofanie i oszczędność środków mogło tak mnie porazić. Ponadto, widzę tu sporo materiału do filozoficznego dłubania.

Bardzo jestem zawiedziona, a wręcz zszokowana niskim poziomem, jaki prezentuje drugi sezon. Wątek Niche ciekawy, ale reszta niemiłosiernie rozwleczona, żeby  kliknij: ukryte  na raz, hurtem, wyjaśnić większość zagadek w jednym, 15 epizodzie.

Jeśli seria nie opowiada mocnej, wyrazistej historii, nie używa środków, od których szczęka ląduje w piwnicy, nie znaczy, że jest o niczym i można ją skrzywdzić klasyfikując w ten sposób.
To jest anime o samotności, o jej odmianach, mądre i naturalne mimo obecności duchów. Siła niepozorności, tyle.

Podziwiam was, serio. Ja jestem kompletnie ślepa na takie kwestie, jak zmienianie ciuchów w anime.
Yakumo, jako postać, się broni, zwłaszcza w tej koszuli i rozespany. Ale muzyka – tylko ending, zaś Daisuke Ono nie miał wiele do pokazania tym razem.
Ciągle mam w uszach to pyszne: Iiiiizaaaaaaaya­‑kuuuuuun! :D

Nie. Nie jest typowa i nie wygląda to tak prosto, jak opisujesz. Można Hachiko nie lubić, bluzgać na nią, ale jednego tej postaci odmówić nie można: jej wyjątkowość polega na tym, że cała składa się z uczuć, więcej w niej emocji niż rozsądnego widzenia świata. Ona naprawdę kochała tych wszystkich facetów, każdego razem i kilku jednocześnie. To nie jest niemożliwe w realnym życiu. Hachi nie jest hipokrytką, nie oszukuje ani siebie ani chłopaków. Nie potrafi po prostu żyć bez intensywnych, ale prostych uczuć. Jest egoistką, owszem, ale to anime w ogóle prezentuje całą paletę egoizmu. :)
Moim „wybrańcem” po obejrzeniu serii jest Shin, więc powyższa opinia nie jest podyktowana zachwytem postacią Hachi.

Od pierwszego odcinka „chodziłam” całe dnie na tym anime. Wsiąknęłam w jego klimat, kolory, łagodność, spokój, wyważoną słodycz. Odkryłam Juna Fukuyamę :D, za co kocham ten tytuł najbardziej. Chociaż widzę wyraźnie pewne ubytki (zapychacze, miejscami zbyt proste rozwiązania), nie przeszkadza mi to w oglądaniu pewnych epizodów trzykrotnie. Nawet motywy z openingu i endingu wpuściłam do mózgu kilkadziesiąt razy, choć to zupełnie nie moje klimaty.
No, ale od Niche nie sposób się oderwać. :D

Nastawiłam się na morze krwi i latających członków, to też dostałam, ala bardzo szybko motyw mi się opatrzył i wtopił w tło. Co za dużo odciętych czy przeciętych to niezdrowo, w tym wypadku: znieczulająco.
Jestem w trakcie czytania mangi, ale nie zamierzam porównywać jej z anime, zresztą uważam, że powinno dochodzić do tego w ostateczności, nie być głównym kryterium oceny.
Fabuła cholernie ciekawa i, jak powiedziano, z potencjałem, który został powalony na pysk mniej więcej w trzech, czterech ostatnich epizodach. Niestrawny był  kliknij: ukryte  psychopatyczny nastolatek bredzący pseudo­‑filozoficznie o wojnie i złu, którego Kurono wyciąga w końcu z ognia Zaś zakończenie „otwarte” trochę przesadziło z tą przestrzenią dla widza, jak dla mnie to anime nie ma zakończenia wcale. Zostało – nomen omen – oderwane, odcięte, ostał się jakiś kikut.

Ponadto, bardzo długo miałam problem z oswojeniem się z przyczyną śmierci Masaru i Kurono –  kliknij: ukryte  dwóch sprawnych chłopaków nie było wstanie wspiąć się na wcale nie tak niebotycznie wzniesiony peron? Między podejściem do tego Kurono a nadjechaniem pociągu minęło tyle czasu, że spokojnie mogliby wpełznąć, nawet może ktoś ruszyłby się z pomocą. Nie wiem, może źle widziałam i zawiodła mnie perspektywa.
Najciekawiej przedstawia się rys głównych postaci, z ewoluującym Kurono, prostym Kato i moim ulubionym Masanobu (szczególnie lubię „wycofane” charaktery). Kishimoto to porażka, szkoda opuszków.
I dla mnie to seria bardzo nierówna, ale zważywszy, że stale wracam myślami do jej fabuły i reakcji poszczególnych postaci, zdecydowanie warta zmierzenia się z nią.