Tanuki-Anime

Yhm. Trochę mnie to przekonuje. Dzięki.

Chciałam zostawić dwa słowa nie o anime (bo jeszcze go nie widziałam) i nie o recenzji (co oczywiste), ale o jednym (choć zacytuję z kontekstem) zdaniu z niej, które nie daje mi spokoju od pół roku. Powinnam to napisać już wtedy, ale beztrosko pozamykałam sobie wszystkie karty i tytuł przepadł, teraz odnalazłam go tylko pamiętając, że zaczynał się na „b” i zawierał cyfrę 5. No ale, do rzeczy.

Wydawało się nam, że oto wreszcie nadeszła epoka ambitnych, niezwykłych i jakże niedocenianych przez ogół produkcji. Niektórym fanom anime, zwłaszcza tym, którzy jeszcze zbyt dużo nie widzieli, ten entuzjazm pozostał po dziś dzień. Niestety wielu innych szybko przekonało się, że wtórna szmirowata szmira nie staje się ani trochę lepsza przez to, że pochodzi z jakiegoś azjatyckiego kraju na drugim krańcu świata. Należałem do tej grupy rozczarowanych i prawdę mówiąc, dawno rzuciłbym to hobby, gdyby nie fakt, że istnieją jednak pozycje, które w pełni zasługują na opinię, jaką w naszym światku wydano anime w przeszłości.

Nie rozumiem, tkwię wręcz w stałym zdumieniu, jak powstać mogło pogrubione zdanie. Niedorzecznym jest dla mnie stawianie takich wymagań dla czegokolwiek. Wszędzie jest tak, że w ogóle produkcji występują partie słabsze, słabe i tragiczne, to najzupełniej naturalne. Innymi słowy, to nie anime jako rodzaj rozczarowało, tylko autor powyższego zdania przesadził z wymaganiami. Sam siebie skrzywdził. Zawsze tak było i będzie, że trzeba przedzierać się i dłubać, kosztować, wypluwać i odchorowywać, by znaleźć coś wartościowego. Nie istnieje wymiar sztuki/ekspresji, który nie zna pojęcia „szmiry”.

Dla formalności: przychodzę w pokoju.

Jak zazwyczaj nie znoszę i tępię używanie zdrobnień, tak teraz sobie użyję: śliczna, przesłodka opowieść o chlebkach. I mądra, choć pewnie można mi zarzucić, że doszukuję się tego elementu na siłę w tym przypadku.
W produkcjach traktujących o żywotach pieczywa – nie ma sobie równych. ;)

O, dobrze, że przypomnieliście mi o tym anime, rzuciłam je w kąt po dwóch odcinkach, bo nudne były bezwstydnie. Wciągnę je teraz na listę do obejrzenia, bo nie godzi się przecież przegrać z nudą.

1. Mam bzika na punkcie czarno­‑białych kadrów.
2. Nie lubię kotów, bo ich nie rozumiem, ale tym bardziej – 3. Przemawiają do mnie wszystkie opowieści w klimatach „tego nie robi się kotu”, jako coś, co mogę stale analizować.

„Graficznie przeciętnie.”
...
..
.

Umarłam. Wracam za trzy dni.

Rany, pękłam i przeczytałam twój spoiler. :| Odłożyłam TBR gdzieś w połowie, nie wrócę do niego wcześniej niż w połowie maja.
Na pewno coś źle zrozumiałaś, jak obejrzę, to wrócę ci napisać, co i jak. :)
Eh, chyba jednak przestanę zaraz po przebudzeniu uruchamiać kompa, to zdecydowanie niezdrowe.

Wynudziłam się, a miejscami nawet oglądałam na siłę, czekając na lepszy czas fabuły. Może gdyby tak więcej nocnego Rikuo, miałabym teraz inny nastrój? :)

Ten monopol na rację to trzymasz gdzie? W szufladzie czy w portfelu?

To jest coś lepszego niż romans – parodia romansu, która jednak ładnie i składnie właściwe wątki romantyczne prowadzi „pod powierzchnią”.
Mój stały obiekt uwielbienia.

O to, to! Przymknąć oko, koniecznie. :)

Zdrowia.

Jeśli to, co przedstawiłam w swojej recenzji wg ciebie nie należy do logicznych argumentów, to to już jest, niestety, twój problem. Widać inaczej pojmujemy logikę.

Po drugie jeśli coś piszesz o wieku bohaterów (bohaterek) to należy zwracać uwagę na czasy w których mieszkają i oczywiście gdzie.
Jesteś pewna, że piszesz o HS? Nie wiem, może gdyby ciebie postawić w sytuacji Kajiki powiedziałabyś, że to norma, że tak dzieje się i powinno się dziać w XXI wieku.
Dziękuję Mirabelce, że wyręczyła mnie w pozostałej części odpowiedzi. :)

A, jeszcze jedno. Nie jestem przeciwniczką romansów, nawet zaznaczyłam to w swojej opinii.

Faktycznie, była taka scena. Tylko czytając zdanie „Anime od pierwszego odcinka pokazuje chłopaków tulących,liżących się wzajemnie itd.” myślałam, że oglądam jakąś alternatywną wersję, w której ta orgia (bo tak brzmi owo zdanie) została wycięta.

A ciebie rozsądek też nie liznął, szkoda. „Seria na pewno nie dla hetero”? Nie chciałbyś wpuścić może ciut powietrza do swojego światopoglądu, bo zaduch tam musi być koszmarny? Jeśli dla ciebie obejmujący się faceci to taki problem, szczerze współczuję. Bardzo bym chciała też wiedzieć, gdzie tam kto „od pierwszego odcinka się liże”. Nielubienie czegoś nie znaczy, że wolno zmyślać.

Droga przez mękę. Drewno fabularne, graficzne i dialogowe. Jedyny plus – chomikowe niebo.

A po prostu chodzi o to, że nadinterpretacja zawsze jest złem. :)

Zgadzam się z cały postem, mam tylko małą sugestię, by spojrzeć uważniej na jedno miejsce z końcowych kadrów (nie wiem, czy pojawiło się w mandze):  kliknij: ukryte  Light umiera na schodach. W połowie – jak się wydaje – drogi na szczyt. Widzę to jako dobry, mocny, choć prosty, symbol. Mnie ta jedna scena złagodziła szok po prymitywnym wystąpieniu N i jego świty.

To drugi przypadek, obok „Clannadu”, kiedy nie pojmuję uwielbienia kierowanego do jakiegoś tytułu. Dobrej woli u mnie pod dostatkiem, ale to nadal mało dla tego cienkiego w uszach i innych partiach koszmarku.
Przytrzymała mnie do końca tego anime jedynie postać Grella i seiyuu Finna, ale i tak uważam wszystkie obejrzane epizody, w których nie pojawiają się owe postaci za czas zmarnowany.

Kiedyś ktoś tytułując recenzję pewnej płyty Myslovitz wymyślił coś takiego: „Snuje, brzęczyki i zonki”. W tym przypadku „snuj” jest jednoznacznie negatywny.

Rzeczywiście, całościowo jest bardzo nierówno, ale mnie tak porwała pierwsza opowieść, że mogę zupełnie zignorować ten fakt. Zamiast mulenia narodu w szkołach ekranizacją Pana Tadeusza, powinno się podsuwać Ningen Shikaku jako ilustrację poezji Stachury. Genialna rzecz.

Hashire, Melos może wydawać się niepozorne, ale poprzez świetne rozplanowanie „płaszczyzn” staje się chyba najlepszym rozwiązaniem retrospektywnym, jakie widziałam.

Z kolei po „obrazach piekła” nie mogłam zasnąć.

Pozostałą dwójkę spokojnie można sobie darować.

Trochę jestem zdziwiona tymi pozytywnymi recenzjami. Kiedy sama jakiś czas temu pokusiłam się o wyłożenie swojej opinii w formie recenzjopodobnej, z każdą wystukaną linijką uderzało mnie, jak słaba to jest opowieść, jak kuleje jej fabuła w kilku miejscach i jak całość jest niedorzeczna, nawet, jak na takie romansowe klimaty.

Chyba muszę się uczciwie przyznać, że się pogubiłam i proszę o dawkę łopatologii:  kliknij: ukryte  dlaczego Nunnally zajrzała do wspomnień Lulu? Nawet jeśli przejął Geass od ojca, to nie mogę sobie nigdzie przypomnieć, żeby choć zasygnalizowano taką „dotykową funkcję”.

Zostało mi jeszcze pięć odcinków, ale muszę teraz napisać, bo nie wyrobię, mówiąc wprost.
Jeśli Yuki jeszcze raz zrobi to swoje pełne najwyższego zdumienia „och!” albo powtórzy końcówkę zdania swojego rozmówcy – tnę ocenę o dwa stopnie, na ślepo. Oby mi tylko skali nie zabrakło. Rozumiem, że miało być czule, ale, na litość, oni się za moment zagłaszczą na śmierć i wyręczą Durasy! (Nie w głaskaniu, oczywiście.)

Czy ty masz tu rozbity obóz? :D Imponująca prędkość.
A miałam nadzieję, że kontynuacja to tylko plotki. :/

Przybyłam oznajmić, że nawróciłam się na to „szczęśliwsze” zakończenie. Coś mnie tknęło podczas zmywania i nagle wszystko zaczęło się zgadzać. Co nie zmienia faktu, że nadal wolę pierwsze rozwiązanie.

Nieśmiało przypominam, że tutaj cały czas omawiamy serię pierwszą, a ona jednak mieści się w „jednoznaczności”, przez co jest przewidywalna. Dopiero seria druga, a ściślej „druga część drugiej części” przedstawia obraz, który już interpretacyjnie jest bardziej złożony. Idąc dalej za porównaniem Light'a do Lulu można zobaczyć, na czym „niejednoznaczność moralna” może polegać i dla ułatwienia dodam, że nie reprezentuje jej Kira.
Nie zmienia to jednak faktu, że dla mnie „głębia”, jeśli już ją wychwyciłam, okazała się mało frapująca.