Tanuki-Anime

Niestety, ku Twojemu przekonaniu, kilka dekad temu uważano za magical girls dziewczęta posługujące się tylko magią ewentualnie magicznymi przedmiotami dające jakieś zdolności. Magical girls były zwykłym japońskim odpowiednikiem „podpakowanych czarownic”, to że ukrywały swój sekret z powodów różnych to już inna historia. Dlatego takie anime jak Bia, Czarodziejskie Zwierciadełko i Magiczne Igraszki do klasyki magical girls się zaliczają.

Dopiero później doszły transformacje i walki ze złem, tak charakterystyczne dla współczesnych magical girls.

Inną amerykańską kreskówką magical­‑girls była „Księżniczka Tenko” z 1995 roku, a tytułowa bohaterka powstała w oparciu/była wzorowana na naprawdę istniejącej kobiecie­‑magiku pochodzenia japońskiego.

Właśnie zastanawiałem się jak wygląda pierwszy odcinek, ale Twojej osoby udzielającej się pod tym anime się nie spodziewałem. Nie wiedziałem, że poza wiadomymi tytułami interesujesz się innymi anime/mangami.

Miało być „poza”.

Pierwszą magical girl była Sally czarodziejka, transformację jako pierwsza wykonała Akko z Czarodziejskiego zwierciadełka, wprowadzenie fanserwisu i krwi zawdzięczamy Cutey Honey, rozpowszechnienie gatunku na cały świat mamy dzięki Sailor Moon, tytuł pierwszych magicznych dziewczyn powstałych poza Japonią przypadł W.I.T.C.H.…

Śmiałbym się kłócić, że W.I.T.C.H. to pierwsze magical girls po Japonią. She­‑Ra z 1985 roku posiadała magiczne moce Posępnego Czerepu i nawet mogła dzięki nim transformować siebie i swojego rumaka.

Co ma piernik do wiatraka, a konkretniej nowele do Excalibur no Kiseki? OAV­‑ka będąca tematem dyskusji powstała na podstawie jednej z mang zawartych w Gosho Aoyama's Collection of Short Stories.

Cygnus Hyoga <3 i tyle w temacie. Pozostaje Phoenix Ikki, ale na niego pewnie przyjdzie jeszcze poczekać, niestety…

Nie ma za co dziękować, to mój obowiązek :D zostały już tylko recenzje kinówek i serii telewizyjnej, plus te kilka nieszczęsne live­‑action. Wszystkie OAV są zrecenzowane :D (poza tymi tegorocznymi, bo do nich napisów jeszcze nie ma).

i tak nikt ich nie używa od momentu gdy pojawia się angielska wersja językowa gry.

Jeśli nie masz pewnych danych, to lepiej unikaj ogólników w stylu „wszyscy”, „nikt” itp. Na jednym forum intenetowym o Pokemonach, wielu użytkowników (w tym ja) używa nazw japońskich i robi to z przyjemnością. Angielskie nazwy nie są tak popularne, jak Ci się może wydawać.

Znaczy, zmieniłem wtedy. Choć i tak byłbym za tym, aby trzymać polski tytuł jako główny – skoro emisja była w TV.

Zmieniłem, bo była polska emisja w TV i pasuje to uszanować.

Przeżyłem, jestem cały i zdrowy, nie wykryto u mnie raka na skutek poddania ogromnej ilości słodkości. Tęczą nie rzygam.

Bardziej na serio, całkiem sympatyczny odmóżdżacz. Gdyby nie mnóstwo zbędnych fillerów byłoby z tego całkiem dobre anime magical girls. Czasem jednak warto zaczekań na koniec publikacji pierwowzoru i wtedy kręcić anime. Szkoda również, że syrenki miały tak mało piosenek w swoim repertuarze.

Nie ustrzegło się ono również idiotycznych błędów i niedociągnięć – choćby palenie ogniska w środku budynku czy posiadanie przez wodne demony własnego helikoptera (tiaa, skąd niby Black Beauty Sisters miały wziąć na niego pieniądze, a co dopiero nauczyć się go pilotować?)!!

Reasumując, MMPPP nadaje się idealnie w ramach odmóżdżacza na pochmurne dni i popołudnia oraz chłodne wieczory. Traktowanie go zbyt poważnie może sprawić, iż do końca nie dotrwacie xD

Na zakończenie – nie dziwię się, że Dark Lovers i Black Beauty Sisters robiły takie przerażone miny na zakończenie występów Syrenek, jakby do mnie strzelano serduszkami to też bym się bał!

Dla mnie dużo tu świeżości (film wyszedł niedługo po premierze nowej serii w Japonii i pojawieniu się setki nowych gatunków pokemonów)

Prawie rok (bez dwóch miesięcy) to niedługo? Wątpliwe stwierdzenie.

(film nie kręci się wokół 1 super pokemona, a 3)

W drugiej kinówce były aż 4 legendarne pokemony, więc film z Darkraiem i spółką pod tym względem niczym nie zaskakuje. W innych zazwyczaj po 2 (nie licząc pojedynczych przypadków jak trzecia kinówka, gdzie legendarny był tylko Entei, albo ósma z Mew, bo Lucario się nie liczy).

Oglądając pokemony nie spodziewam się usłyszenia Kenji'ego Kawaji,

Miałeś na myśli Kenjiego Kawai? Jeśli tak, to on z Pokemonami nie miał nic wspólnego. Za muzykę standardowo odpowiedzialny jest Shinji Miyazaki. Poza tym, na liście płac ani na napisach lecących pod koniec filmu, ani w internecie nie mogę znaleźć żadnego Kenjiego Kawaji.

Jest jeszcze druga OAVka nosi tytuł Goulart Knights: Evoked the Beginning White. Niemniej jednak nikt nie pokusił się o przygotowanie subów do niej – pewnie manga nie cieszy się popularnością na Zachodzie.

Tylko po „Lost Canvas” zarówno mangowym jak i animowanym jest jeszcze „Lost Canvas Gaiden” poświęcone Złotym Rycerzom. Wychodzi od 2011 i ma obecnie 4 tomy.

ANN jest bardzo niedokładne pod pewnymi względami. Dla odmiany AniDB pokazuje, że ma trzy odcinki. [link]

Ja również zostałem powalony. Gdzie stare, dobre Saint Seiya? Rycerz­‑Ninja (choć powinien zwać się raczej ninja w zbroi rycerza) i jego sztuczki strasznie mnie irytowały. Raczej nic mnie już nie zaskoczy. Brakuje tylko wielkiego Megazorda powstałego z połączenia mocy głównych bohaterów.

Miały być walki Rycerzy z tej całej szkoły, a tu lipa. Niemal cały odcinek przegadany, a zakończenie na słabym poziomie niczym z fillerów do Naruto. Tego nawet walkami nie można było nazwać. Producenci, tak się nie robi. I ponowne pierdzielenie o żywiołach. Ile można?!

Pierwsza połowa Lost Canvas za mną, niemniej jednak czas na moją prywatną opinię.

Fabularnie – Doskonale, zawsze chciałem zobaczyć jedną z poprzednich Świętych Wojen. Poza tym plus za dużą ilość Złotych, za Brązowymi ostatnimi czasy nie przepadam – w Klasycznym SS i Hadesie było ich wystarczająco dużo. Plus za dodatkowe starania mające na celu ukazywać historie z życia Rycerzy.

Bohaterowie – Złoci!!!! Dużo złotych!!!!! Całkiem sympatyczna Athena, choć miejscami trochę za dużo smęci i emuje. Różnorakie charaktery u postaci pobocznych również warte uwagi. Na minus Rycerz Pegaza, za którym specjalnie nie przepadam i im mniej go oglądam tym lepiej. No i ten ciotowaty Hades. On by się do współczesnych czasów nadawał, tylko włoski przyciąć, postawić na żelu i jakiś make up, aby wyglądał bardziej ciotowato. Shun był miliony razy lepszym wybrańcem, przynajmniej miał trochę kręgosłupa

Graficznie – Z pewnością lepiej niż w klasycznym SS i Hadesie, jednak poziom nie odbiega zbytnio od tego z Uwertury. Wiadomo, kilka lat przerwy, animacja poszła nieco do przodu, jednak bez większej ilości fajerwerków. Typowa, rzemieślnicza i dobrze wykonana robota.

Muzyka – Jaka muzyka? Coś tam niby jest i pobrzdąkuje dla zasady, miło się słucha i tyle. Tylko ten tragiczny opening! Za jakie grzechy?! Taka emo melodia i smętny, usypiający tekst, prawie w sam raz do nastroju radosnego podcinania żył. Gorsze od Pegasus Fantasy i Megami no Senshi. Na domiar złego po angielsku!

Podsumowując – bardzo dobrze, lepiej by mogło być, ale na wszystkie niedogodności przymknę oko. Czas na drugą połowę.

Zakończenie to klasyczny „japoński happy end”

Klasyczny, japoński happy end przykładowo polega na tym, że para głównych bohaterów ratuje świat, są szczęśliwi, spacerują po plaży w kierunku zachodzącego słońca, gdy nagle jedno z nich zostaje zdeptane przez gigantycznego robota. Oczywiście to wymyślony przykład, jednak mniej więcej na tym opierają się japońskie happy endy.

Zgadzam się z Collision, jechanie Yukiteru, który nagle wpada między obytych i psychopatycznych morderców, bez umiejętności obsłużenia najprostszej broni palnej ani walki wręcz jest niezrozumiałe. Proszę się zastanowić, jakie jest naturalne zachowanie pod presją ataku dobrze uzbrojonego przeciwnika w każdej chwili?

Zgodzę się, że za pierwszymi kilkoma razami Yukiteru nie mógł dostosować się do żadnej sytuacji. Jednak człowiek jako istota myśląca posiada zdolności do adaptacji. Po wydarzeniach w szkole Yukiteru powinien zacząć chociaż myśleć nad tym, co się dzieje wkoło i zabezpieczyć się w najprostszy sposób. Tymczasem on nic sobie z tego nie robi.

Co do tej naiwności, to długo traktuje Yuno z rezerwą.

Nie chodzi tylko o Yuno. Keigo wyciąga do niego pomocną dłoń, a ten ufa mu bezgranicznie, bez cienia podejrzeń.  kliknij: ukryte  Jak dobrze wiemy, skończyło się to tak, że Keigo chciał go sprzątnąć. Oczywiście do zdrady przyczyniły się dodatkowe czynniki, lecz ostrożności nigdy za wiele, zwłaszcza podczas gry na śmierć i życie. Tsubaki też udawała dobrą, grzeczną i niewinną dziewczynkę, a przecież „Tsubaki nie może być zła”. Szczyt naiwności pokazał przy poznaniu Hinaty. Widział ją pierwszy raz na oczy, przy okazji zgrabnie rozbierając, ale „jesteśmy przyjaciółmi”. Po kilku godzinach spędzonych razem w szkole dziewucha mówi mu, że są przyjaciółmi. Dość dziwna zażyłość, czyż nie?

Ponadto jak najbardziej zmienia się z płaczliwego chłopczyka w odcinkach 1­‑10 na gościa, który dość spokojnie likwiduje kolejnych wrogów według ustalonego planu, więc z brakiem zmian się nie zgadzam.

 kliknij: ukryte  Odcinek 1 – Pomagała mu Yuno, inaczej Trzeci by go sprzątnął.

Odcinek 2 – Pomagał mu Czwarty i Yuno, inaczej Minene by go sprzątnęła. Sprowadzało się to do biegania po szkolnym podwórku przeładowanym minami. Ewentualnie przeskakiwanie po korytarzach szkoły. Dodatkowo użalanie się nad sobą i płakanie.

Odcinek 3 – Nic się nie działo.

Odcinek 4 – Przyjeżdżamy do świątyni. Zaczyna się rozróba, Yukiteru nie robi nic, jedynie Yuno.

Odcinek 5 – Dwunasty przybywa, sprząta go Yuno, główny bohater stoi jak kołek i nic nie robi. Później Tsubaki pokazuje prawdziwe oblicze. Tu się mogę zgodzić, Yukiteru sprzątnął kapłankę samodzielnie. Coś tam sobą pokazał.

Odcinek 6 – Nowe dziecko w domu, wszyscy są happy. No, może poza Yuno, która zaczyna coś podejrzewać. Nic ważnego się nie dzieje, nawet na korzyść Yukiteru.

Odcinek 7 – Yukiteru ratuje Yuno przed porażeniem prądem. Jedyny plus dla niego. Oprócz tego daje się zamknąć w łazience bo nawdychał się gazu, zamiast wybić okno w na parterze i opuścić budynek z trującymi oparami. Szczyt braku myślenia.

Odcinek 8 – Przy pomocy Mirai Nikki, Yukiteru ratuje się przed psami. Dla odmiany daje się wciągnąć w dość nieciekawą dla niego intrygę, przez swoją naiwność oczywiście.

Odcinek 9 – Yukiteru ucieka przed psami dziesiątego. Sam nie wie co ma robić. Zostawić Hinatę i ekipę i wybrać Yuno, czy może olać zapędy swojej koleżanki i pomóc pozostałym „przyjaciołom”. Przy okazji robi błąd w stylu „Yuno jest moją dziewczyną”, bo zdecydowanie nie ma pomysłu na wyjście z sytuacji.

Odcinek 10 – Sztuczny ślub. Nie ma to jak pogarszanie swojej nieciekawej sytuacji. Nic na korzyść głównego bohatera.

Dlatego nie zgodzę się, że w tych odcinkach Yukiteru się zmienia. Naprawdę to on się zmienił dopiero po  kliknij: ukryte  śmierci rodziców.

Shuu to co innego, bo to stereotypowy zbawca świata z opcją wszechmocy, zmartwychwstania i ofiary. Yuki jest zwykłym człowiekiem i naprawdę może umrzeć.

 kliknij: ukryte  Nie, Shuu mógł umrzeć i nie miał wszechmocy. Jak ładnie pokazano, Void Genome zostało mu odebrane. Później co prawda dostał nowe, ale tego wymagał scenariusz. W pierwszych odcinkach był zwykłym słabeuszem niezdecydowanym co robić z opcją „chłopczyka na posyłki”. Później zrobił się z niego My Little Führer TM, następnie znowu słabeusz bez niczego, spokojnie mógłby umrzeć, ale cudownym zbiegiem okoliczności dostał nowe Void Genome i ruszył w bój o miłość i sprawiedliwość.

Po drugie całe to anime można przedstawić w dwóch kadrach – pierwszy to zakrwawiona Yuno (drugi kadr z recki), a drugim byłby zapłakany Yukitero. Może komuś się to spodoba, że nawet tak beznadziejna i mało rozwinięta osoba na psychiczno­‑emocjonalnym poziomie może przeżywać niezwykle przygody, ale z pewnością będzie to nieco młodszy widz dla którego zastosowano właśnie taką marketingową kreację by mógł w tym wszystkim odnaleźć coś dla siebie. Jednak całościowo charakter serii traci na tym znacznie.

Przyznam, że ciekawym punktem widzenia jest stwierdzenie, iż charakter Yukiteru był chwytem marketingowym przygotowanym pod młodszych widzów. Podczas pisania recenzji nie zwróciłem na to uwagi z jednego względu – w moim odczuciu Mirai Nikki nie jest skierowane do osób młodszych. Za dużo tam przemocy, Yuno i scen, których etyczność mogłaby zostać podważona.

Recenzent chyba nie ogarnął całego anime bo widać to w tekście„Jako przykład mogę podać scenę, w której telefon komórkowy Yukiego leży na korytarzu szpitala, w dużej odległości od właściciela, a po zawaleniu się budynku cudownie trafia do jego kieszeni”-ja się pytam gdzie? i

Oczywiście recenzent zawsze jest tym złym ;D ale postaram się odpowiedzieć, w którym to miejscu było. W odcinku dwunastym, w okolicach 5 minut i 26 sekund telefon Yukiteru upada sobie dość daleko od niego. Nasz bohater nie ma jak go podnieść bo  kliknij: ukryte  Keigo celuje do niego z pistoletu, a Yuno też się do tego nie kwapi. W okolicach 10 minuty i 25 sekund wybucha bomba, zawala się korytarza, na którym stała cała trójka. W okolicach 12 minuty i 30 sekund Yukiteru wyjmuje Mirai Nikki z kieszeni.

„Przez całą serię nie ma ona zupełnie nic na czole, aby w kilku ostatnich odcinkach pojawił się tam wielki plaster.”-panny są dwie .

I co z tego, że panny są dwie? Nic nie usprawiedliwia dodawania im  kliknij: ukryte  numerków na czołach pod koniec serii, bo twórcy mają taki kaprys.

Jak wspominano we wcześniejszych komentarzach, w pierwszym akapicie recenzji jest sporo błędów.

Niemal nic z tego, co napisała autorka nie miało miejsca. To nie chłopak śpiewał, tylko syrenka. Dzieciak zwabiony jej głosem przyszedł zobaczyć kto to śpiewa. Następnie wpadł do wody (akuratnie tu się zgadza). Syrenka go uratowała i wyciągnęła na plażę (nie na skałę), ale ponieważ nie chciał się obudzić to wtedy użyła na nim mocy swojej perły, aby odzyskał świadomość i jak wiadomo mu ją zostawiła.

Muszę się przyznać, że oglądałem z niemałym zainteresowaniem każdy odcinek prowadzący do coraz większej integracji grupki nowych znajomych oraz odkrywający nieco z przeszłości Kodaki.

Akuratnie przeszłość Kodaki była tak łatwa do przewidzenia, że zastanawiać się nie było nad czym. Od samego początku było wiadomo, że Yozora to… Niemniej jednak bardzo dobre i przyjemne anime. Za komediami szkolnymi i ogólnie seriami humorystycznymi nie przepadam, niemniej jednak Haganai bardzo mi się spodobało.

Jestem po trzecim odcinku i na obecną chwile wyczuwam jeden wielki bajzel. Niby miał być oddzielny świat, a mamy Seiyę, Rycerza Niedźwiedzia, Saori, kilka innych starych postaci.

Zbroja Orła spadła do rangi brązowej =.= a co się w takim razie stało z jej starą posiadaczką?

No i te żywioły u Rycerzy, trolololo – „Rozprzestrzeń swoją świadomość na całe ciało, po czym skup w jednym punkcie.” – instrukcje jak ze stron internetowych i książek dziwnej treści dla ludzi, którzy chcieliby się nauczyć władać magią żywiołów.