Tanuki-Anime

I jeśli Kagura była straszna to ciesz się, że w anime nie ma Kensuke… to jest jeszcze większa porażka.

Czyli jednak nie ma sensu zabierać się za mangę.

Mam mieszane uczucia… Owszem, trochę sobie popłakałam, pośmiałam się, zachwyciłam przyjaźnią Yomi i Kagury, uczuciem między Yomi a Noriyukim (serio, dawno nie widziałam w anime tak uroczej pary), muzyka też pierwsza klasa. Co mi nie do końca odpowiada, to zakończenie i postać Kagury. Czemu zawsze musi być tak,  kliknij: ukryte  że to ta sympatyczniejsza postać umiera? Pod koniec serii Yomi zaczęła tracić wszystko, aż serce się krajało. Poza tym tego typu zakończenia zwykłam nazywać „ni pies, ni wydra”, bo skoro miało być dramatycznie, to lepiej byłoby darować sobie ten timeskip, który popsuł (przynajmniej mi) odbiór całości . Kagura też była mi obojętna, nie przepadam za takimi protagonistkami. Ale miłe wrażenie pozostało, dobra akcja, piękne uczucia, odpowiednio dobrana muzyka, trochę uśmiechu, trochę łez – czyli to, co lubimy najbardziej. Zanim zabrałam się za anime, planowałam, że po jego obejrzeniu zacznę czytać mangę, ale skoro jest w większości poświęcona Kagurze, to chyba sobie daruję.

Tak się zastanawiam, czy Guilty Crown jest parodią? Brakuje mi tutaj takiego wyróżnika, bo wtedy mogłabym zrozumieć sens występowania tych wszystkich nielogiczności i nieprawdopodobieństw. Do pewnego momentu było znośnie, ale już dwunasty odcinek to kres mojej wytrzymałości – absurdy mnożą się jak króliki. Nie wiem, jakiego syfu nawdychali się twórcy, ale lepiej niech z tym skończą, w przeciwnym razie któregoś dnia mogą obudzić się w pokoju bez klamek. Naprawdę szkoda mi tylko tej pięknej muzyki i grafiki, biedactwa pewnie same nie wiedzą, co tam robią. Jeśli ktoś ceni swoje szare komórki, niech omija Guilty Crown szerokim łukiem. A o porównaniu tego do Code Geass w ogóle nie ma mowy.

Bardzo ciepła opowieść z sympatycznymi bohaterami, nawet czarne charaktery są urocze. Jestem tylko trochę zirytowana tym, że anime zakończyło się w (przypuszczalnie) ważnym w mandze momencie. Kiedy na dobre wkręciłam się w akcję, skończyły się odcinki, a przydałoby się ich trochę więcej, bo historia jest ciekawa. Mimo wszystko polecam. :)

Szukałam serii o zagadkach detektywistycznych, więc obejrzałam pięć odcinków Kamisama no Memo­‑chou… i tu moje pytanie – gdzie te detektywistyczne zagadki? Chwilami anime jest tak infantylne, że aż żal mi samej siebie, że je oglądam. Fabuła – szału nie ma, postacie – szału znowu nie ma, klimat – jak poprzednio. A dla samej oprawy audiowizualnej czasu marnować mi się nie chce.
Raczej nie polecam.

To było śliczne. Nie wiem, jakie odczucia mieli inni, ale kiedy na samym początku pokazywano festyn, poczułam się, jakbym sama tam była i brała w nim udział. Grafika mnie oczarowała, postaci ładniejszej od Toto chyba nie widziałam. Historia w sumie jest prosta, ale nie można odmówić jej uroku. Szkoda tylko, że tak krótko to trwało, nie wiadomo, kiedy upłynęło te dwadzieścia pięć minut.

Nie czytałam mangi (ale czuję, że lada dzień chyba zacznę), więc się do niej nie ustosunkuję i potraktuję dramę jako odrębny twór. Oglądało się ją bardzo przyjemnie głównie za sprawą bohaterów. Protagonistki w większości przypadków zwykły mnie po pewnym czasie irytować, ale roztrzepana Adachi musiałaby się naprawdę mocno wysilić, żebym zaczęła zaciskać zęby z nerwów – według mnie jest szalenie sympatyczna. Podobnie jest zresztą z Shinagawą, niby yankeee, niby przerażający, niby porywczy, ale summa summarum jest uroczy i troskliwy. Scen walki komentować nie będę, bo musiałabym trochę napsioczyć, niektóre wyglądały strasznie nierealistycznie, a przez zwolnione tempo tylko parskałam śmiechem. Jako nieuleczalnej romantyczce zakończenie tej dramy nie do końca mi odpowiada. Znaczy, było dosyć słodkie, ciepłe, fajne i w ogóle, ale odniosłam wrażenie, że  kliknij: ukryte  Shinagawie było bez różnicy, czy wyznał uczucia dziewczynie, która kiedyś pożyczyła mu długopis, czy Adachi (wprawdzie to jedna i ta sama osoba, ale aż do „suki” Shinagawa o tym nie wiedział). Ponadto drama udowodniła mi, że kiedy Japończycy się postarają, to i dobrze grać umieją. Czasami sztuczność aż bije po oczach, ale tutaj wszyscy zachowywali się naturalnie, za co wielki plus. Polecam więc tym, którzy mają trochę czasu do dyspozycji. :)

Liczyłam na opowieści osadzone w klimatach grozy i w przypadku dwóch niestety się przeliczyłam, bo w pewnym momencie po prostu zaczęły mnie usypiać… Najbardziej do gustu przypadła mi historia o Nue i Bakeneko. Grafika, mimo że bardzo dziwna, jest na swój sposób piękna i doskonale buduje tło dla tajemniczych wydarzeń. Nie sposób też nie wspomnieć o Sprzedawcy Medykamentów, co prawda nie wiemy o nim wiele, ale jest udaną postacią – tajemniczy, ironiczny, opanowany i lubiący manipulować innymi dla osiągnięcia celu. Ale i tak się go lubi. :)

Być może fani poprzedniej serii się ze mną nie zgodzą, ale Fate/Zero uważam za o niebo lepsze od F/s night. Dlaczego? Przede wszystkim plusują tu dojrzalsi bohaterowie. Nie tworzą się żadne haremy wokół głównego, w dodatku irytującego, bohatera. Tutaj każdy obmyśla plan, swoją własną taktykę działania. Siłą tego anime póki co nie są walki, ale dialogi, które oglądałam z wielką przyjemnością. Każdy Mistrz i jego Sługa otrzymali trochę czasu antenowego, możemy więc dobrze poznać wszystkie przewijające się na ekranie postaci. Ciężko mi nawet powiedzieć, kogo lubię najbardziej, ale na pewno do tej gromadki zaliczyłabym Lancera, Irisviel, Gilgamesha (naprawdę go tutaj polubiłam!) oraz Waivera i Iskandera, którzy stanowią według mnie chyba najlepszy duet. Nawet Saber jest w tej odsłonie bardziej wyrazistsza. Mimo że znam zakończenie tej bitwy o Graala, czuję, że  kliknij: ukryte  z Riderem i jego Mistrzem będzie mi się strasznie ciężko rozstać, właściwie z każdym będzie ciężko się rozstać – bohaterowie to kolejny bardzo mocny punkt tej serii. Osobną sprawą jest oprawa audiowizualna, ale nie jestem znawcą i nie będę się na ten temat rozpisywać, zauważyłam tylko, że wiele osób, pisząc o muzyce, twierdzi, że nie zwróciło na nią uwagi, a ja wręcz przeciwnie. Niektóre utwory naprawdę świetnie budowały klimat. Ani razu nie przewinęłam openingu ani endingu, który – nie wiem jak dla innych – jest dla mnie w pewien sposób nostalgiczny ze względu na towarzyszące piosence ujęcia Sług. Ponadto twórcy wybrali znakomity moment na zakończenie pierwszej połowy serii –  kliknij: ukryte  tyle świetnych postaci w jednym miejscu zawiązuje chwilowy sojusz, żeby pokonać Castera, nie mogę się tego doczekać!
Wystawiam bardzo mocną dziewiątkę z gwiazdeczką i jeśli druga część utrzyma ten sam poziom, to bardzo możliwe, że ostatecznie wystawię dziesiątkę.
Jeśli komuś nie zależy tylko i wyłącznie na bijatykach, niech sięga po Fate/Zero śmiało.

nic się w sumie nie dzieje poza dialogami & plątaniną spisków :)

Pewnie racja, ale według mnie te dialogi i plątanina spisków są znacznie ciekawsze i bardziej klimatyczne niż większość walk w Fate/stay night. :)

Osobiście nie przypadło mi też do gustu skupianie się tylko na paru postaciach na odcinek,

Z tym też częściowo się nie zgodzę – Fate/stay night skupiało się przede wszystkim na Shiro i Saber, w Fate/Zero z kolei, jak do tej pory, prawie każdy Mistrz i jego Sługa mieli swoje pięć minut (i przypuszczam, że jeszcze będą je mieć), dzięki czemu znacznie łatwiej poczuć do nich sympatię albo niechęć. :) A to, że nie wszyscy występują w każdym odcinku, raczej nie jest aż tak straszną wadą, z jednej strony to chyba nawet lepiej, bo można dokładniej przybliżyć sylwetki bohaterów.

1. Postacie.
2. Niesamowite zwroty akcji.
3. Klimat.
4. Wojenne strategie.
Mamy wymieniać dalej? :D

Mawaru Penguindrum robi mi papkę z mózgu – prawie każda moja teoria okazuje się błędna, rozwiązania fabularne są zaskakujące i przewidzenie ich jest niemal niemożliwe. Bez względu na to, jakie będzie zakończenie, anime zdecydowanie pozostanie w czołówce tegorocznych serii. Zaczęło się niepozornie, kolorowo i słodko, więc kto mógłby przypuszczać, że tak potoczy się akcja? Ikuhara­‑sensei, chciałabym częściej o tobie słyszeć. Teraz pozostaje tylko czekać na zakończenie, które, mam wielką nadzieję, będzie szczęśliwe. (:

Mogę się tylko pod tym wszystkim podpisać. Pierwszy odcinek nie zaciekawił mnie na tyle, żeby mieć wypieki na twarzy, ale im dalej, tym bardziej wciągałam się w tę zagmatwaną fabułę. Owacje na stojąco dla Mamoru Miyano – pierwszorzędnie wcielił się w Okarina, nie potrafię wyobrazić sobie nikogo innego w tej roli.

To samo mogę napisać o Kurisu. Zupełnie nie wiem, dlaczego w recenzent „zminusował” ją jako postać.

Recenzent ma prawo mieć swoje zdanie, dlatego wyrzucać mu tej opinii nie będę, ale totalnie się z nią nie zgadzam. Makise to najsłodsza tsundere, jaką w ostatnim czasie widziałam. Jeśli już jesteśmy przy postaciach… Punkt widzenia zależy od punktu siedzenia. Mnie nie przypadł do gustu moment, kiedy wokół Okarina zaczął tworzyć się barwny haremik (gdybym była chłopakiem, może uznałabym to za zaletę), ale na szczęście w porę wszystko się ustabilizowało, w dodatku anime ma jeden piękny moment –  kliknij: ukryte  cudowną scenę pocałunku, która skojarzyła mi się z tą w Toradora!.
Anime polecam, seans był świetny i oczekiwanie na kolejne odcinki wspominam bardzo miło.

Oj tak, Anthy to postać dająca szerokie pole do popisu, jeśli chodzi o analizę jej osoby. :)
Przez całą serię nie potrafiłam stwierdzić, czy w rzeczywistości pragnęła odzyskać wolność i pozbyć się tych łańcuchów Różanej Oblubienicy, czy faktycznie jej to nie przeszkadzało. I kiedy już myślałam, że chciałaby żyć jak normalna dziewczyna, Touga oświadczył, że Oblubienica mówi to, co rozkazuje jej narzeczony/a. Ale jeśli miałabym określić, jakie uczucia wzbudzała we mnie Anthy, to… chyba raczej była mi obojętna i nie potrafiłam jej współczuć. Za to Utena to prawdziwa postać z krwi i kości, brakuje mi takich głównych bohaterek w mangach i anime z gatunku shoujo. :)

Nie ujęłam tego w swoim komentarzu, bo wydawało mi się nieco zbędne, ale te początkowe odcinki były potrzebne jak najbardziej, bo dzięki nim żadna postać nie została potraktowana po macoszemu, każda miała swoje pięć minut. Miałam na myśli tylko schematyczność, która z początku przypominała mi Czarodziejkę z Księżyca – poznajemy bliżej jakiegoś bohatera, ten bohater ma problem, wyzywa Utenę na pojedynek, Utena wygrywa. I mimo że tak te odcinki wyglądały, to wciągnęły mnie na tyle, żebym bez wahania dalej zagłębiała się w tę historię. I to się chwali. :)
A odcinki z Nanami… No cóż, bardzo je polubiłam. Naiwność i niewiedza tej dziewczyny były wprost porażające, ale przypuszczam, że właśnie dzięki nim zdołałam ją polubić. I tak, z pozoru oschła i dość nieprzystępna Juri, koniec końców, też okazała się całkiem inna. Do grona lubianych postaci mogłabym również dołączyć Mikiego, taki pocieszny, sympatyczny chłopak. Cały czas nie wiem tylko, co sądzę o Anthy.

Często natykałam się na wzmianki o Utenie na stronach internetowych, ale jakoś nie mogłam przemóc się, żeby ją obejrzeć. Dopiero zachęcona Mawaru Penguindrum sięgnęłam po to małe dziełko.
Początek właściwie wydawał mi się mało interesujący. Stopniowo przedstawiano głównych bohaterów, przy czym schematyczność odcinków aż biła w oczy, dopiero podczas drugiej części przestałam zwracać uwagę na to, że każdy odcinek przebiega w podobny sposób, bo zaczęło się robić mroczniej. Każda relacja, która początkowo wydawała się zwyczajna, z czasem zyskiwała na toksyczności. To, co z początku uważałam za wstawkę komediową lub coś czystego, w dalszych odcinkach nabierało ciemniejszych barw. Druga część anime skupiała się bardziej na mroczniejszej stronie ludzkiej natury, najczęściej wynikającej z nieszczęśliwej miłości. Trzecia część z kolei była tak niewulgarnie zmysłowa, że aż wbijała w fotel – tego nie uświadczyłam w żadnym anime. Nawet Utena – silna i szlachetna niczym wyśniony książę – w pewnym momencie uległa tej zmysłowości.
Z pozoru zwykła historia o poszukiwaniu własnego księcia na białym rumaku zmieniła się w opowieść o… właśnie, o czym? O dojrzewaniu, różnych, niekoniecznie zdrowych, rodzajach miłości? I tak samo jest z bohaterami. Oprócz Uteny nie ma tu postaci, które zdołałabym tak do końca polubić – pierwsze wrażenie jest w porządku, ale im dalej w las, tym ciężej nazwać je dobrymi. Każda z nich ma w sobie jakiś cień i o ile motywy Nanami łatwo wytłumaczyć, tak Touga daleki jest od bycia typowym, głównym męskim bohaterem shoujo i wbrew temu, co sądziłam na początku serii, bardziej niż jego polubiłam Saionjiego.
Akio to z kolei całkiem inna bajka, fascynuje i przeraża jednocześnie, ale jego też nie potrafię nazwać głównym złym. Bo w tej baśni właściwie nic nie jest takie, jakim się wcześniej wydawało.
Warto też zwrócić uwagę na symbole, bo pojawia się ich naprawdę wiele, a takie wyłapywanie ich – nie wiem, jak innym – mnie sprawiało przyjemność. Niektóre można interpretować na wiele sposobów, ale już na przykład tak nachalnie eksponowana wieża, w której rezyduje Akio, w jego arcu jest raczej jednoznaczna.
Bez żalu wystawiam dziesiątkę, mimo że wcześniej, podczas kilku pierwszych odcinków, zastanawiałam się, za co te wszystkie zachwyty. Teraz sama jestem zachwycona tą mroczną, surrealistyczną bajką. W dodatku mam pewność, że kiedyś będę wracała do niej nie raz, żeby zrozumieć wszystko, co się wydarzyło.

Dno i wodorosty, że tak to ujmę. Seria o zagadkach, czyli tytułowych „pazuru”, powinna traktować je z należytym szacunkiem, a nie raz­‑dwa, zagadka rozwiązana! Jako widz chciałabym zastanawiać się nad nią z bohaterem, a zamiast tego nasz wszechwiedzący Einstein wchodzi sobie w tryb „mam czerwone oko, więc rozwiążę wszystko”, a ja tylko myślę „kiedy, jak, ale o co chodzi?”. Humor jest żenujący, kąciki ust ani razu nie uniosły mi się choćby o milimetr, wszyscy bohaterowie bez wyjątku są irytujący, w dodatku podczas seansu czuję się tak, jakbym oglądała marną amerykańską kreskówkę, a to chyba niedobrze…
Po końcówkach trzech pierwszych epizodów wnioskuję, że coś się kroi, ale czy ten Cosiek jest na tyle ciekawy i zajmujący, żeby męczyć się przez kilka następnych, w dodatku schematycznych, odcinków? Śmiem wątpić.
Daję 2/10, co jest zasługą Fukuyamy Juna i Mamoru Miyano (poważnie, co oni robią w tej serii?), tutaj nawet grafika nie ma za bardzo czym się obronić.
Potencjał był, ale najwyraźniej popełnił seppuku.

No to tego…
Dzieło toto nie jest, predyspozycji do anime sezonu też raczej nie ma, ale w ostatecznym rozrachunku chyba nie jest skończoną tragedią, chociaż wydaje mi się, że ogólna ocena serii jest sprawą mocno, mocno subiektywną. Z jakiegoś bliżej mi nieokreślonego powodu od samego początku nie traktowałam Blood­‑C jako kolejnej odsłony wampirzego światka z uniwersum Blood, a raczej jako coś odrębnego. I chyba to pozwoliło mi spojrzeć na Sayę Kisaragi z dystansu, a nie przez pryzmat poprzednich dwóch Bloodów. Pierwsze trzy odcinki wspominam z uśmiechem zażenowania, no bo jak inaczej? Wciąż powtarzająca się ta sama konwencja przypominała mi Czarodziejkę z Księżyca (nie żebym coś do niej miała, wręcz przeciwnie, bo to moje anime dzieciństwa, ale odcinki rozgrywające się wg schematu nikogo dziś nie zainteresują). Potem stopniowo klimat zaczynał się zmieniać (a że w żółwim tempie to już swoją drogą).

Na pierwszy plan wysuwa się główna bohaterka, która aspirowała do stanowiska najbardziej wkurzającej i głupkowatej protagonistki tego roku, ale! Tutaj chciałabym podziękować albo mojej niesamowitej intuicji, albo po prostu wrodzonej, idiotycznej naiwności, albowiem któraś z tych dwóch sprawiła, że po każdym odcinku myślałam sobie: „Ale przecież żadna bohaterka nie może być aż tak głupia. Aż tak dziecinna. Aż tak nieobyta. Aż tak beznadziejna. Aż tak upośledzona emocjonalnie”. No bo gdyby, przykładowo, przewodniczący wysyłał mi tak sugestywne sygnały, to musiałabym chyba być na poziomie rozwojowym ameby, żeby nie zorientować się, że coś jest na rzeczy. Dlatego znając przebieg sytuacji w poprzednich Bloodach, łatwo było dojść do wniosku, że  kliknij: ukryte  nie mając wspomnień ani żadnych punktów odniesienia do wydarzeń z przeszłości, Saya i jej rozwój emocjonalny oscylowały gdzieś na poziomie sześcioletniego dzieciaka - i to właśnie pomogło mi przetrwać przez większość odcinków. Z perspektywy czasu mogę powiedzieć, że takie cotygodniowe śledzenie przygód Sayi było nawet przyjemne. Od końcówki dziesiątego odcinka akcja odwróciła się o sto osiemdziesiąt stopni, CLAMP, I'm proud of you - kliknij: ukryte  to dopiero była rzeźnia. Aż przypomniał mi się Code Geass i szalona różowowłosa księżniczka. Graficznie całkiem fajnie, chociaż czasami zdarzały się wpadki twarzowe – Tokizane raz wyglądał bizonowato, później znowu był z lekka kanciasty. A tak przy okazji, Tokizane, kliknij: ukryte  czemu z ciebie taki materialista? Raaaany, dawno nie czułam się tak rozczarowana, główny bish okazuje się dupkiem. A teraz już tak serio – śmierć Tadayoshiego smutna była, jakoś tak zrobiło mi się go żal.

No, ostatnie odcinki zaostrzyły mi apetyt na kinówkę, którą z chęcią obejrzę. Kto by nie chciał oglądać Sayi z przepaską na oku?

Czy ktoś przeczytawszy mangę może mnie pocieszyć, że byłaby szansa na II sezon?

Ja jestem zdania, że drugi sezon pogrzebałby miłe wrażenia po sezonie pierwszym, przynajmniej jeśli twórcy skoncentrowaliby się na, hm, drugiej(?) części mangi, która zniszczyła mój światopogląd.
Ale szansa jest, owszem.

... ale że No.6 zostało przez recenzenta ocenione tak samo jak Deadman Wonderland? ... Utwierdza mnie to tylko w tym, że moje postanowienie, by nie czytać niektórych recenzji, to słuszna decyzja, dlatego też po rzuceniu okiem na ilość wystawionych gwiazdek, zwyczajnie zrezygnowałam z zapoznania się z opinią osoby recenzującej. Tak z troski o własne zdrowie. (:

Historia jest ładna. Sprawnie opowiedziana opowieść, miła dla oka oprawa graficzna i interesujące relacje między dwójką głównych bohaterów sprawiły, że – pomimo nieco przekombinowanego zakończenia – oceniam anime tak, a nie inaczej. Kupiło mnie ono właściwie od samego początku, tylko gdzieś w środku był taki moment, że mój entuzjazm troszeczkę opadł, ale im bliżej byłam zakończenia, tym bardziej chciałam wiedzieć, do czego to wszystko zmierza. Ostatni odcinek był wzruszający, ale w taki pozytywny sposób –  kliknij: ukryte  widok tych wszystkich ludzi zmierzających ku zburzonej bramie aż radował serce, ale ja już tak mam, że bardzo przejmuję się tym, co oglądam, dlatego chyba nie można mnie nazwać zbyt wymagającym widzem. Nie przeszkadzał mi też wątek shounen­‑ai, mimo że raczej się go nie spodziewałam. Jestem nawet zdania, że w jakiś pokrętny sposób dodawał smaczku tej niezwykłej przyjaźni. Jest jeszcze jedna rzecz, która totalnie mnie zauroczyła, mam na myśli ending. Dawno nie słyszałam tak ślicznej, emocjonalnej ballady, której ani razu nie przewijałabym, a wręcz przeciwnie. Cofałam ją, żeby posłuchać raz jeszcze i obejrzeć towarzyszącą jej animację. I nie wiem też, kiedy będę miała przyjemność zobaczyć bohatera takiego jak Nezumi, był po prostu fantastyczny. Mam tylko nadzieję, że niebawem  kliknij: ukryte  się z Sionem (Shionem?) spotkają, muszą!
Jedyny minus, jaki w tej chwili przychodzi mi do głowy, to brak wystarczających wyjaśnień w ostatnim odcinku, mało konkretów, dużo ogólników i nieco dziwne rozwiązania  kliknij: ukryte  (czemu w ogóle musieli się rozstawać, skoro wszystko dobrze się skończyło?), ale przecież nie będę przez to przekreślać całej serii. I tak jak nie przepadam za SF, tak cieszę się, że No.6 obejrzałam.

prawdziwe pytanie: po co sie za to zabieraliście?

Prawdziwa odpowiedź: prawdopodobnie z tego samego powodu, z jakiego sięga się po każdą inną serię anime. Zaciekawienie, zachęcający opis, ot całkiem zwyczajne pobudki. Zrozumiałabym twoje pytanie, gdybym obejrzała wszystkie odcinki w wielkich męczarniach, a potem objechała całość od góry do dołu, ale porzucenie po trzech odcinkach to chyba nic złego w przypadku, gdy anime kompletnie nie podchodzi pod gusta. Widocznie nie jestem targetem tej produkcji. (:

Oczywiście, nigdzie przecież tego nie neguję, co nie zmienia faktu, że oglądanie Ganty po prostu rodzi we mnie irytację. Jest jedną z najgorszych postaci, z jaką miałam nieprzyjemność się zetknąć, nawet biorąc poprawkę na to, w jakiej sytuacji się znalazł.

I ja się pod tym podpisuję – do CG zdarza mi się wracać dosyć często, w dodatku za każdym oglądnięciem doświadczam tych samych emocji, DN natomiast obejrzałam raz i czułam się nim oczarowana tylko do  kliknij: ukryte  śmierci Ryuzakiego. Potem to była równia pochyła, ale mimo wszystko miłe wrażenie zostało. W tym pojedynku CG i Lelouch to zdecydowani zwycięzcy.

Ależ nie kłopocz się – wątpię, żeby te wyjaśnienia zdołały mnie przekonać.

Pozwólcie, proszę, że wtrącę się na sekundkę z moimi pięcioma groszami i szybciutko zniknę. Nie rozumiem po prostu, jak można tak uparcie obstawać przy tym, że postać może być i tsundere, i yandere. Przecież jedno tak naprawdę wyklucza drugie. :P