Tanuki-Anime

Na początku warto byłoby wspomnieć, że kiedy pojawiły się zapowiedzi, to Madoki wcale nie miałam zamiaru oglądać, bo uznałam, że z magical girlsów wyrosłam. Dlatego byłam trochę zdziwiona, widząc, jak na forum wszyscy zaciekle analizowali każdy nowy odcinek, a w postach roiło się od spoilerów. Z ciekawości więc włączyłam i skończyło się na tym, że pochłonęłam dziesięć odcinków Madoki i ślepo się zafascynowałam. A czemu ślepo? Bo kiedy tymczasowo przerwano emisję tuż przed ostatnimi dwoma odcinkami, włączyła mi się lampka z napisem „obiektywność” i już nie wszystko było tak oryginalne, jak z początku myślałam. Wydaje mi się, że w przypadku tego anime stwierdzenie „łamie schematy” jest niezbyt precyzyjne, ja określiłabym to jako podchodzenie do schematów od drugiej strony. Twórcy działali jakby na zasadzie antagonizmu –  kliknij: ukryte  skoro w zwykłym Mahou Shoujo główna bohaterka przemienia się w pierwszym odcinku, to u nas nastąpi to w ostatnim; skoro zwykle głównej bohaterce towarzyszy słodka maskotka, to nasza maskotka będzie popapranym kosmitą itd. Niemniej obserwowanie tego było naprawdę ciekawe, a i często zdarzało się coś, co wprawiało widza w chwilowe osłupienie, dlatego też spodziewałam się jakiegoś  kliknij: ukryte  spektakularnego zakończenia, które wbiłoby mnie w fotel, a tu nic. Był nawet moment, przy którym mogłabym spokojnie pochlipać sobie w rękaw, ale oglądając ostatni odcinek, czułam się całkowicie wyprana z emocji. Ani zaciekawienia, ani radości, ani smutku, ani irytacji, no niczego. Rozczarowało mnie trochę życzenie Madoki, myślałam, że czymś mnie zaskoczy, ale okazało się, że było takie, jak przypuszczałam, przy czym ja ujęłabym je jeszcze inaczej, ale najwidoczniej zakończenie miało być słodko­‑gorzkie.
Jeśli chodzi o grafikę, to od początku odrzucały mnie te pucołowate twarze, poza tym nie mam zastrzeżeń. Z kolei muzyka… Wystarczy tylko napisać, kto był za nią odpowiedzialny i stanie się jasność. Ach, jestem także fanką endingu, świetny jest.

Niech moc ◕ ω ◕ będzie z Wami!

Khe, khe. Recenzje z reguły są subiektywne, amaksi, a jeśli nie odpowiada Ci recenzja z niską oceną, to zawsze możesz napisać alternatywną dla porównania i po kłopocie. :P No i po drugie:

Lecz żeby je zrozumieć trzeba wiedzieć co było jego podstawą.

Szczerze – nie bardzo wiem, czego tam można nie rozumieć. Głębokiego przekazu toto nie ma.

Nie jestem już pewna, bo oglądałam to jakiś czas temu, ale czy zanim Haru zaczął umawiać się z Nao, historia nie wykonała resetu do momentu, w którym nie miał jeszcze tak bliskich kontaktów z Kazuhą i Akirą? Myślę, że tak właśnie było, ale mogę się mylić. Co nie umniejsza faktu, że anime niezbyt mi podeszło. Znaczy, po komentarzach zorientowałam się, że będzie zmierzało do incestu i oglądając, byłam tego świadoma, ale myślałam, że będzie to coś bardziej obyczajowego niż… hentaiowego. Mimo wszystko opening był ładny i podnosi ocenę, Sora też. :P

Dość ciężko ocenić mi, czy druga seria jest lepsza od pierwszej, czy może odwrotnie. Pierwszy sezon wspominam z sentymentem, w drugim denerwowały mnie te niedomówienia między Sawako i Kazehayą. Wiele osób wieszało psy na Kencie, ale ja polubiłam go już od pierwszej chwili, kiedy tylko się pojawił pomimo tego, że sporo namieszał (może to przez głos Mamoru Miyano? *.*) Oglądając każdy odcinek, nie mogłam pozwolić sobie na przewinięcie openingu, jest ładny graficznie i taki… uroczy. Szczególnie spodobał mi się moment, kiedy Sawako obraca się wokół własnej osi. Może na wszelki wypadek oznaczę to jako spoiler, bo dotyczy to ostatniego odcinka:  kliknij: ukryte  strasznie poruszyło mnie to, że autentycznie zauważyłam zmianę w Sawako, nie była już tą zlęknioną dziewoją z pierwszej serii. Żebyście nie zrozumieli mnie źle – nie stała się super przebojowa i rozrywkowa, ale umiała powiedzieć to, co chciała, przy czym nadal pozostała nieśmiała. :) Liczyłam na jakiś pocałunek (wiem, złudne nadzieje), dlatego w jakimś malutkim stopniu czuję się rozczarowana, ale i tak było kjutnie.
Co jeszcze, graficznie było naprawdę bardzo ładnie, ost chyba prawie taki sam, jak w serii pierwszej, czyli miły dla ucha. Ode mnie 8/10.

Gdybym miała krótko podsumować KWMS, to chyba powiedziałabym, że to takie pierdu­‑pierdu. Co odcinek Usui mówił Misaki coś, co ją zawstydzało, a co odcinek ona na to, że Usui to baka. Co odcinek ona udawała, że jest super, uber, hiper i ekstra, żeby potem co odcinek książę ratował ją z opresji. Co odcinek jakieś przebieranki, wszystko do bólu schematyczne i wtórne. Dotarłam do siedemnastego epizodu w nadziei, że może to coś mnie w końcu wciągnie; czytałam wiele pozytywnych opinii na temat mangi, więc cierpliwie czekałam, ale nawet moja cierpliwość ma swoje granice. Podchodów do tego robiłam około piętnastu, nie kłamię i nie wyolbrzymiam, każdy odcinek poprzedzony był długą przerwą w oglądaniu. Dla mnie to jest marne i tyle. Gdybym jako tako nie była obeznana w szojcach, to może i by mnie to zachwyciło. A Usui, który z założenia miał być chyba cudowny i rycerski, dla mnie jest po prostu nudny. Że o Misaki nie wspomnę.

Seria jest warta znoszenia moe loli. :) Na początku charadesign też nieco mi przeszkadzał, ale teraz zszedł na dalszy plan, bardziej skupiam uwagę na fabule, która jak dla gatunku magical girls jest dość nietuzinkowa. I w żadnym calu nie jest przesłodzona, na co wskazywać mógłby wspomniany design, dlatego Madoka jest dla mnie jednym z większych zaskoczeń tego sezonu. :)

No, urocze było. Szczególnie początkowe sceny w pokoju tego czarnowłosego (nie pamiętam imienia) i nie mam tu na myśli tych łóżkowych, ale jeszcze wcześniejsze. :P Przez praktycznie cały odcinek myślałam sobie, że główny bohater jest zbyt nieśmiały, wstydliwy i w ogóle, ocena końcowa oscylowała gdzieś w okolicach siódemki, ale…! Zakończenie totalnie zbiło mnie z tropu i pozytywnie zaskoczyło, więc ocena momentalnie poszła o jedno oczko w górę. No i sprawiło, że jestem już pewna oglądania Sekai­‑ichi na bieżąco. :P

Po dwóch odcinkach wydaje się sympatyczne i takich życiowych anime ostatnio jakoś mi brakuje, dlatego rzuciłam się na nie jak wygłodniały tygrys i na razie nie czuję się zawiedziona; przypomina mi trochę Kobato. Ohana jest przeurocza i naprawdę da się lubić, stężenie dramatu nie sięga wyżyn, a grafika jest po prostu miodna. *.*
Pozostaje mi tylko mieć nadzieję, że przez te 26 epów poziom będzie mniej więcej równy.

A ja lubię Bakumana! Wiele osób narzeka na rozwlekłe tempo akcji i nudę, ale mnie podobały się rozważania bohaterów, ich rozmowy i wszystkie analizy na temat mang. Ciekawie obserwowało się powstawanie mang, pracę w Jumpie, spotkania dotyczących serializacji i tak dalej. Bohaterowie są naprawdę barwni, jedynie Azuki nie lubię. Podejrzewałam, że anime może zakończyć się w tym właśnie momencie i żałuję tylko, że będę musiała czekać aż do drugiego sezonu, żeby zobaczyć Hiramaru w pełnej okazałości. :D
Ode mnie solidna ósemka.

Po tak pozytywnych recenzjach i całym tym fandomie, haruhistach i tak dalej, spodziewałam się czegoś lepszego. Nie było złe, ale pod koniec serii zmuszałam się oglądania, byle tylko zamknąć to i nie usłyszeć „później było lepiej, żałuj”. Zakończenie dosyć spektakularne, nie zaprzeczę, ale wszystko, co działo się po drodze, z czasem zaczynało coraz bardziej nużyć. Szczerze, nie rozumiem tych peanów na cześć Haruhi, jej religii i tak wysokich not w recenzjach. Drugiej serii nie mam zamiaru oglądać, tym bardziej, że sporo odcinków to po prostu powtórka tego, co działo się w serii pierwszej.

Po przeczytaniu Twojego „Ps.” nasuwa mi się tylko myśl, że uważasz się za Wyrocznię Delficką, a każdy kto ma zdanie inne do Twojego jest laikiem i obejrzał garstkę anime albo ma fatalny gust.
Porównanie bohaterów DN i Shiki to tak, jakbyś ni z gruszki, ni z pietruszki nagle porównał psychikę bohatera dramatu do psychiki bohatera komedii. Bez konkretnego powiązania między gatunkami.

Proponuję w takim razie obejrzeć DN jeszcze raz i zwrócić szczególną uwagę na cel w jakim Light zaczyna notatnika używać i w ogóle na całą serie.

Faktycznie, bo był… znudzony? I ciekawy, czy to co, jest napisane w notesie to prawda? Głębokie jak Rów Mariański.

Naprawdę nie rozumiem Twojego porównania. Przecież w DN o to chodziło, żeby przedstawić działanie dwóch wielkich umysłów, jak próbują się przechytrzyć i jak im to wychodzi, a Shiki to totalnie inna bajka. Gdyby autorka chciała zrobić z Ozakiego psychola „czytającego w myślach” wrogowi, to z pewnością by to zrobiła.

A ja nie, od początku do samego końca serii kibicowałam ludziom i najchętniej  kliknij: ukryte  spaliłabym mnicha na stosie. Zastanawiam się tylko, czy gdybyś Ty mieszkał sobie spokojnie w Sotobie i nagle pojawiłoby się zagrożenie, że zostaniesz ugryziony przez Shiki – co byś zrobił? Nastawił mu się z uśmiechem i wołał „Mnie, mnie, wybierz mnie, daj mi w prezencie wieczne życie!”? Tym bardziej, że tak na dobrą sprawę nie miałbyś żadnej gwarancji, że ten „prezent” otrzymasz, czy próbowałbyś się bronić? Trochę empatii może? :)

Spoilery się ukrywa. Moderacja

Właśnie obejrzałam ostatni odcinek. Spodziewałam się trochę innego zakończenia, chociaż gdzieś tam w środku czułam, że taka scena jak ta na samym końcu może się wydarzyć. Akurat pod tym względem jestem trochę rozczarowana, bo chciałam zarówno  kliknij: ukryte  śmierci tego zdradliwego księżulka jak i małej Sunako, a nie wyszło ani jedno, ani drugie. Zamiast nich wysadził się Natsuno, nad czym ubolewam. Szkoda, że się skończyło. Na co teraz będę co tydzień czekać? Aż się smutno robi.
Ode mnie leci soczyste 9, uwielbiam takie klimaty (nie chodzi mi tu o wampiry).
Ci, którzy nadal zastanawiacie się nad obejrzeniem tego małego dziełka – oglądajcie! :)

Najtrudniej jest przebrnąć przez Daily Arc, od 20 odcinka teoretycznie jest tam jakiś zalążek akcji (Kokuyo Arc), ale prawdziwa zaczyna się od 34 odcinka (Varia Arc) i potem tylko gna do przodu.
Grunt to nie dać się pokonać przez pierwsze 30 odcinków. :D

Hm, nawet Pokemony były mniej przewidywalne, bo czasami jednak Ash przegrywał. :P
Ale podpisuję się pod wszystkim, co napisałeś.

A mnie właśnie odpowiada bardziej anime niż manga. W mandze wszystko jest takie chaotyczne i dzieje się zbyt szybko, bohaterowie są w jednym miejscu, a nagle ni z gruchy, ni z pietruchy w drugim, poza tym anime też jest trochę zabawniejsze, przynajmniej dla mnie. :)

Jakiś czas temu miałam ochotę na dobry romans, ale do Ristorante Paradiso podchodziłam jak pies do jeża – trochę przeraziło mnie te uczucie do starszego pana. :P No ale włączyłam pierwszy odcinek, łudząc się, że może ów Claudio nie jest aż taki stary, że autorzy nie wspomnieli słowem o jego wieku, że może uda mi się myśleć, że chociaż jest trzydziestolatkiem. A gdzie tam. Pierwsza retrospekcja pokazuje Claudio o dwadzieścia lat młodszego, który zaczął właśnie pracę – pierwsza sugestia. Druga retrospekcja dobiła mnie całkowicie – ogłoszenie na drzwiach o zatrudnieniu mężczyzn po pięćdziesiątce, druga sugestia.
Nadal nie jestem w stanie zrozumieć Nicoletty – specjalnie nawet w sklepie przyglądałam się starszym panom, żeby zauważyć w nich coś intrygującego, ale dla mnie po prostu są dziadkami. :P
Niemniej było ładnie, bez przesady, spokojnie i naturalnie.

Przyznam się szczerze, że początkowe odcinki mnie zanudzały – spekulacje, że to epidemia, mnóstwo nazwisk zmarłych, których nijak nie dało rady zapamiętać, duszny klimat Sotoby, postacie nie dające się polubić, dziwna grafika – wszystko to sprawiało, że po pięciu odcinkach porzuciłam anime i zajęłam się oglądaniem czegoś innego, ale któregoś dnia pod wpływem nudy odpaliłam ponownie wspomniany odcinek piąty i zmusiłam się do szóstego. A potem epizody poszły lawinowo :)
Od czasu kiedy doktor, Natsuno i rodzeństwo zaczęło się orientować w tych dziwnych zgonach, zrobiło się bardzo klimatycznie i momentami dość strasznie. Do tej pory najbardziej poruszył mnie odcinek 18(jestem świeżo po nim), mam tu na myśli głównie sposób, w jaki  kliknij: ukryte  Toshio doprowadził do ujawnienia prawdziwej tożsamości Chizuru. Pomimo całej mojej niechęci do wampirów (w gruncie rzeczy te stworki lubię, ale w Shiki obserwujemy wszystko głównie z perspektywy ludzi, którzy chcą ocaleć i nie musieć zabijać dla pożywienia i to właśnie ludziom kibicuję) zrobiło mi się szkoda tej wampirzycy. Ale to nic w porównaniu z tym, co wydarzyło się pod koniec czternastego epizodu, to po prostu przeszło moje najśmielsze oczekiwania –  kliknij: ukryte  scena, w której zdesperowany Toshio brutalnie eksperymentuje na swojej żonie przemienionej w wampirzycę. Dawno nic w anime mnie tak nie poruszyło, z żalu nad bólem tej kobiety aż mi łza popłynęła, naprawdę. W ogóle byłam tak zaabsorbowana tym fragmentem, że z początku nawet nie zauważyłam, że coś mi z oka cieknie. xD Postacie zdecydowanie dalej nie dają się lubić – oziębły Natsuno, emo Tohru, Masao jak to Masao, głupiutka Megumi, która zrobiła się bezwzględną morderczynią, ale mimo to bez tych bohaterów anime nie byłoby już takie same, chociaż w sumie Akirę i jego siostrę polubiłam. Do grafiki także się przyzwyczaiłam i stwierdzam, że jest nawet ładna. Muzyka jak dla mnie bomba, doskonale oddaje klimat, a drugi ending jest IMO świetny, na okrągło go słucham. W tle przewija się przecudowny motyw, przeważnie pod koniec odcinka, dlatego już poluję na OST. :P
Zobaczymy, jak twórcy zakończą Shiki, wtedy wystawię ocenę. Na razie myślę, że postawiłabym temu mocne 8 z szansą na 9.
Jest to chyba jedna z najlepszych pozycji w tym roku. :)