Tanuki-Anime

Seria idzie w bardzo dobry kierunku, powoli zbieramy kolejne informacje na temat świata i bohaterów, dostajemy też odpowiedzi na różne pytanie (przynajmniej na te, które zadajemy sobie ze znajomymi na discordzie digimonowym xD).

Odcinki 4­‑6 typowo zapychaczowe, ale ładnie pokazały wykorzystywanie Digimonów przez złe osoby, a co najważniejsze skupiły się na ludziach, którzy w poważaniu mają utopię i bycie tresowanym przez AI­‑jajka. Plus za Pandamona jako przykład starej dobrej relacji człowiek­‑digimon. Szkoda mi w tym wszystkim jednego z moich ulubieńców, Astamona, który zawsze dostaje rolę najzwyklejszego złola, ale i tak miał jakiś charakter, a nie to, co w badziewnych Huntersach.

Później dalej zapychaczowo, ale odcinek z BlackGaogamonem rzucił trochę światła na postać Kyo, więc raczej nie mam twórcom za złe. Jeśli szukać elementów ewidentnie niepotrzebnych, to Mimicmon i atak na szkołę plasuje się na chwilę obecną na 1 miejscu. Zmarnowany czas antenowy.

Odcinki z Makoto i Chiropmonem świetne, bardzo ciężki i mroczny klimat, twórcy poszli na całość, co właściwie dało wspaniałe efekty. Główni antagoniści idealnie odzwierciedlili wszystkie wady systemu utopijnego.

Jeśli chodzi o odcinek 11, to nareszcie dostaliśmy obowiązkowy epizod o kłótni protaga z jego partnerskim digi. Gekkomon niezwykle wkurzający, chyba nigdy mnie tak bardzo nie irytował. Tomoro też się specjalnie nie popisał, ale trudno się chłopakowi dziwić, całe życie mu się wywróciło. W kolejnym pewnie dojdzie do pojednania i zapewne do oczekiwanej przez wielu ewolucji. Pojawiła się też pierwsza „szycha” z openingu, co biorąc pod uwagę charakter Kaito, zwiastuje emocjonujące odcinki.

Nie no, już bez przesady. Zaczęliśmy serię z sytuacją, gdy mieliśmy jednego perfecta (co oszczędza dużo), jednego adulta i jedynie dwa childy do wyewoluowania. Został tylko Gekkomon, ale to się prawdopodobnie w najbliższym epie wydarzy, biorąc pod uwagę, że będą musieli z MarineBullmonem walczyć (perfect) a schemat odcinka przypomina Saversowe cofnięcie Agumona do Koromona, aby zaraz w Burst Mode wskoczył przy walce z Belphemonem/Kuratą.

Dużo gorsza sytuacja była i tak w beznadziejnych Ghost Game, gdzie TeslaJellymon pojawiła się dopiero w epie 10, a SymbareAngoramon w 15, a to i tak nie było w tym wszystkim najgorsze.

Przyjemny odcinek, graficznie również, choć ewidentnie jakość rysunków spadła po przeniesieniu do innego wymiaru (proszę nie bić).  kliknij: ukryte  Baitowanie dark evolution na plus, byle ten wątek był jakiś spójny, a nie tak, jak robili to z GulusGammamonem, czyli przypominali sobie o nim raz na ruski rok.

Oczywiście pojawia się pytanie, czy od następnego odcinka zaczniemy schemat „potwora tygodnia”, czy może jeszcze będzie jakaś fabuła. Zastanawia mnie również, czy Digimony udźwigną tematykę utopii, w której ludzie są od dziecka tresowani przez jajka/AI, skąd ludzie mają e­‑pulse (wszczepiany podczas narodzin?) no i kiedy  kliknij: ukryte  rząd/złole wkroczą do akcji, bo pojawienie się Gokuwmona ewidentnie jest tuszowane.

Po ostatnim re­‑watchingu Savers (jakieś 2 lata temu) stwierdzam, że od pokonania Kuraty i Belphemona seria bardzo straciła. Ten cały wątek Royal Knights i Yggdrasilla odebrałem jako bardzo naciągany, nudny i niespecjalnie ambitny. Więc jeśli Beatbreak miało zbliżony poziom do pierwszych 38 odcinków Savers, to bym nie narzekał.

Time Stranger skończone, brakuje mi jednego trofeum do platyny.

Te projekty digimonów w pierwszym epie (Hyemon i Wolvermon) były bardzo wstrętnie narysowane i było widać, że albo na odpieprz się albo na budżet na animację był niski.

Właściwie trudno wyrokować cokolwiek po dwóch odcinkach. Warstwa wizualna paskudna, choć jest postęp w stosunku do pierwszego odcinka, muzyka taka sobie. Klimat trochę jak z YGO 5D's, jest nawet podział na biedne dzielnice oraz centrum dla bogatych. Mam nadzieję, że cięższa atmosfera się utrzyma przez następne epy, plus chwilowo jest nawet jakaś fabuła, co jak najbardziej na plus.

Zasadniczo jedna z najgorszych serii (wciąż lepsza od rebootu z 2020, Huntersów i tri.), jednak niesmak po tonach zmarnowanego potencjału pozostaje.

Po ciekawym początku i szansach na wciągającą fabułę w związku z pojawieniem się  kliknij: ukryte  GulusGammamona po śmierci Bokomona dostaliśmy zupełne nic, w postaci jakichś epizodycznych bzdetów rodem ze Scooby Doo, prostackie baitowanie fabuły, równie nieudolne baitowanie rozwoju postaci i ewolucji innych stworów niż Gammamon.  kliknij: ukryte  To, jak traktowali SymbaAngoramona to jakaś tragedia, on się powinien pojawić w odcinku z Vamdemonem albo Digitamamonem, bo oba
„były jego” i Ruli, tymczasem Hiro i ten jego irytujący triceratops zawsze na pierwszym miejscu. Praktycznie jak Taichi i Agumon z rebootu.

Faction jako opening świetne, evolution song już bez rewelacji, a endingi, poza Monster Disco, zupełnie nijakie.

Zła passa Digimonów trwa gdzieś od drugiego sezonu Xros Warsów (z drobną przerwą na Appmony, które nie były jakieś wybitne, ale ostatecznie dało się w miarę oglądać oraz Kizuną) i niestety nic nie wskazuje na to, aby miało być lepiej.

Najgorsze w tym wszystkim jest to, że anime jest wierną adaptacją mangi. Porównywałem niektóre odcinki z rozdziałami. Czasami pojawiały się jakieś minimalne odstępstwa, ale tak poza tym to przeniesienie kadru w kadr na ekran. Z tego względu zaprzestałem zbieranie mangi – szkoda miejsca i pieniędzy – anime było sporym rozczarowaniem (może poza openingami i nielicznymi momentami).

Ryuki, serio, Ghost Game Ci się podoba? Ta seria od ponad 30 epów zaczyna sięgać dna. Zero pomysłów, zero fabuły i rozwoju postaci, wieczne zapychacze. Oczywiście do Huntersów, tri. i rebootu nadal jej daleko, ale nie tak znowu bardzo.

Powinienem napisać „goście” bo połączyłem dwie osoby. Drugą jest producent Sakurada Hiroyuki, który pracował przy Adventure: i Shounenach (przy zwykłych Xros Warsach też, ale te były znacząco lepsze). Nie wiem, jak duży wpływ na serię może mieć producent, ale przy takim zestawieniu tytułów jakoś w niego nie wierzę.

Pierwszy odcinek był o wiele bardziej interesujący, niż praktycznie całe Digimon Adventure 2020. Niestety za Ghost Game odpowiedzialny jest ten sam gość, co za wcześniej wymienioną serię oraz Xros Wars: Shounen Hunter­‑tachi co raczej dobrze na przyszłość nie wróży. Obawiam się, że jak w przypadku poprzednich dostaniemy z 2­‑3 solidne odcinki na start, a później będzie żal i rozpacz.

W końcu fabuła ruszyła, niestety arc o walce między klasami A i B w wersji mangowej niespecjalnie mnie interesował  kliknij: ukryte  do momentu aktywacji kolejnej mocy Izuku. W wersji komiksowej było to niezwykle klimatycznie ukazane, więc liczę na to samo w anime.

Filler już w pierwszym odcinku nowego sezonu… Nie wiem na co i po co to komu, szczerze wątpię, aby nowe osoby zaczynały od oglądania piątego sezonu, a widzowie śledzące anime regularnie na 100% znają moce i bohaterów. Słabo

Necroposting powinien być zakazany. Jeśli uważaszasz, że pamiętam, co miałem na myśli pisząc komentarz niespełna 9 lat temu, to grubo się mylisz.

Pięknie zanimowany, muzycznie jest świetnie, fabularnie już byłoby się do czego przyczepić, zwłaszcza, że ekipa i tak znowu będzie w całości.

Cieszę się, że twórcy przypomnieli sobie, że ktoś taki jak Wallace istnieje, i że ma Terriermona z Lopmonem.

Choć w niektórych momentach najwyraźniej sami nie wiedzieli, co robią i nie mogli się zdecydować, co z wydarzeniami z Tri.  kliknij: ukryte  Ten Gennai wbijający do mieszkania Taichiego jak nigdy nic i urządzający sobie pogaduszki, choć wcześniej chciał ich wszystkich zabić xD No i ta Meiko z Meicoomonem.

Wróciliśmy! Dość spokojny odcinek, aczkolwiek miał kilka momentów i dość solidną oprawę graficzną. Nowa animacja ewolucji urzekła mnie uwzględnieniem form Baby I i Baby II. Ewo song jest niespecjalnie porywający. Szkoda też, że Piyomon nie dostała dłuższej animacji podczas rośnięcia w Birdramon. Miło było zobaczyć głównego wroga w tym story arcu, jednak nie był on żadną niespodzianką, wszak pojawił się w oficjalnych materiałach jakiś miesiąc temu.

Polski dubbing nie był taki zły

Zwłaszcza bzdetny opening zaczynający się od słów „Bronią nas, bronią przyrody, kiedy jest zagrożona” i z równie bzdetnym zakończeniem „chcemy mieć słońcę, chcemy mieć wodę, chcemy mieć las zielony” (czy jakoś tak).

Co do Adventure Tri to powiem że inaczej się na to może spojrzeć jeśli jak ja rewatchowałem 1 i 2 serię a potem Tri, inne spojrzenie miałem nieco, jednak zgodzę się z zarzutami że niektóre postacie wręcz tam zmienili np Agumona który gadał tylko o jedzonku, no i akcja na Yamato x Taichi, a inni bohaterowie tez coś potrafią zrobić.

No właśnie bohaterowie nie potrafią zrobić nic, a zwłaszcza użyć mózgu. Szaleje „Digimon Kaiser” ze złym Imperialdramonem i zamiast lecieć sprawdzać co u Kena, Daisuke, Miyako i Ioriego i może troche zaniepokoić się tym faktem, to oni zajmują się jakąś nową laską i jej digi­‑koteczkiem. Kij z tym, że ze wspomnianą wcześniej czwórką kilka razy uratowali świat.

Applil Monsters jest kontrowersyjne

Kontrowersyjny, to był Frontier. Do tej pory wszyscy płaczą, że designy postaci świetne i muzyka też, ale nie była partnerów bla bla bla…

Appmony może wybitne nie były, wciągnęły mnie dopiero gdzieś od 12 odcinka, ale generlnie mi się podobały (pomimo gorszych momentów).

Osobiście nie trawię Tri i trochę trzecich Xros Warsów (tu za zmarnowanie pomysłu na podróże w czasie i legendarnych herosów).

Sora na szczęście będzie miała swój odcinek już w przyszłym tygodniu. Czekam na Birdramona, który w trakcie ewolucji wyłania się z ognia. Chciałbym, aby Sora, Mimi, Jou i Koushirou mieli więcej czasu antenowego, a ich Digimony najlepsze ewolucje, żebyśmy nie oglądali tylko WarGreymona i MetalGarurumona.

Poziom nieco opadł, ale trzeba ruszyć historię do przodu. Finałowa walka z Algomonem to dobra animacja i solidna muzyka, a reszta jest przeróbką finału z Bokura no War Game. Pomysł, żeby  kliknij: ukryte  pocisk samoczynnie zmienił trajektorię lotu był dość dziwny, aczkolwiek w drugiej kinówce wpadł do wody…

Odcinek trzeci pozwala na snucie teorii.

Ciemna mroczna kula zawieszona w przestrzeni, kliknij: ukryte  z której spadło jajo następnego wroga (podobny do Shademona z mangi Xros Wars, choć mogę się mylić), przywodzi na myśl Dark Area, w której w Frontier siedział Lucemon i która jest siedliskiem wszelkiego zła. Byłoby świetnie, gdyby wrogami w tej serii byli Seven Great Demon Lords.

Sugerując się opisami następnych odcinków z japońskiej prasy, śmiało można stwierdzić kliknij: ukryte  , że dzieciaki zostaną w Digital World na dłużej. Ponieważ przy przenosinach było sześć świateł, każde odpowiadające kolorowi jednego herbu (choć w przypadku Mimi był to bardziej morski), Takeru i Hikari na szczęście mamy z głowy na jakiś czas.

Skoro wystawili Omegamona już teraz, to jest nadzieja, że prędko nie powróci (przynajmniej do finałowych odcinków). Nadmiar Omegamonów też mnie irytuje, zwłaszcza w Next 0rder był mocno denerwujący.

Przy okazji ostatnich X­‑Antibody uzupełnili brakujące wersje X u wszystkich Royal Knights (oprócz Alphamona, bo on ma X­‑Antibody „od urodzenia”), dodali też Seven Demon Lordom i całej masie innych Digi. Niestety, niektóre nie zachwycają.

Piękne widowisko. Podobają mi się opanowanie i odrobina chłodu u Yamato. Odcinek ponownie został świetnie zanimowany. Nie powiem, byłem zaskoczony tym, że  kliknij: ukryte  Omegamon pojawił się tak szybko, ale jest w tym jakiś urok. Zresztą, ta cała scena przemiany  kliknij: ukryte  oraz złapanie przez Hikari i Takeru piór aniołów, które doprowadziło do aktywacji ich herbów, od razu przywiodły mi na myśl odcinek z odblokowaniem Warp Shinka podczas walki z VenomVamdemonem w oryginalnym Digimon Adventure. Mam nadzieję, że finał drugiego odcinka to przemyślany zabieg twórców, którzy jeszcze chcą nas czymś zaskoczyć, a  kliknij: ukryte  Omegamon nie będzie w przyszłości wyskakiwał w każdej nieciekawej sytuacji.

Cóż to było za widowisko, japońska telewizja momentami mnie przeraża – puśćmy mikroskopijny fragment anime, aby przerwać je kilkoma minutami reklam. Później nam zbanowali streaming, ale dzięki innym fanom udało się obejrzeć do końca…

Jestem bardzo pozytywnie zaskoczony, ale mam kilka uwag. Jeśli chodzi o opening, to Tanimoto Takayoshi stanął na wysokości zadania. Może nie jest to utwór na miarę Butter­‑fly czy Fire!!, ale wpada w ucho, jest dość energiczny, odświeżający i bliżej mu do openingów z Appmonów, niż Digimonów. Spodobało mi się również nawiązanie do animacji openingu z klasycznego Digimon Adventure. Opening jest świetnie zanimowany, ta dynamika walk! Ma jednak stanowczo jedną wadę – za dużo Taichiego i Agumona. Przesadą jest skupianie się tylko na nich oraz prezentowanie form Agumona od Botamona do samego Omegamona. Serial, póki co nazywa się jeszcze Digimon Adventure, a nie „Radosne przygody Taichiego”. Mam nadzieję, że reszta ekipy też dostanie własne openingi, albo przynajmniej endingi, tak jak Yamato, z którego zamierzają chyba zrobić totalnego samotnika, odludka i badassa. Choć w tej całej prezentacji Agumona świetnie wypadł pomysł na animację ewolucji z Greymona w MetalGreymona.

Animacja reszty odcinka również jest bardzo dobra, choć mogliby dorzucić parę klatek więcej. Koushiro jest podejrzanie niski, wydaje mi się, że akurat w przypadku jego projektu trochę przesadzono, bo on był niski, ale nie miał wzrostu porównywalnego do Takeru. Agumon jest świetnie narysowany i zanimowany, bardzo płynnie się porusza i nie jest tak szkaradny jak w tym przeklętym Tri.

Odcinek zaskakuje rozmachem. Twórcom Digimonów od dawna (chyba od Frontiera albo Savers) nie udało się wpakować do jednego epizodu takiej ilości akcji! Cieszy, że Taichi nie stoi jak kołek, tylko dzielnie walczy u boku Agumona. Niestety głos chłopca średnio mi do niego pasuje. Pomysł z dawaniem dzieciarni herbów już na starcie nadal mnie intryguje. Spodobał mi się moment, gdy na tablecie Koushirou wyskoczył napis „The Chosen One”.

Na obecną chwilę to chyba tyle. Ponieważ drugi odcinek ma tytuł War Game, spodziewam się czegoś na miarę drugiej kinówki.

Dobra, mój błąd. Jednak była manga o Avengers, mianowicie Marvel Future Avengers wydawana przy okazji anime pod tym samym tytułem.

Filmowi Avengers powstali na bazie swoich pierwowzorów, czyli amerykańskich komiksów, więc w żaden sposób nie są oparci na mandze. Zresztą, nigdy nie było mang z Avengers.

Wyszło kilka mang od Marvela tworzonych przez Japończyków i na rynku japońskim, ale je można policzyć na palcach jednej ręki (dwie ze Spider­‑Manem oraz po jednej z Hulkiem i X­‑Menami).

Był jeszcze taki potworek jak imprint Marvela zwany Mangaverse, ale komiksy powstające w jego ramach tworzono w USA przez Amerykanów. Z mangą miały jedynie tyle wspólnego, co „polskie mangi”, czyli styl rysunków mający imitować ten znany z japońskich komiksów.

To jest tak jak z komiksami od Marvela i DC. W jednym Wolverine żyje, w drugim nie, a następnym jest gejem. Czyli alternatywny świat z własną historią. Nawet jeśli motyw wojny o Graala jest podobny, to reszta już nie.