Tanuki-Anime

Cóż, we własnej odpowiedzi do swojego pierwszego komentarza potwierdziłem ten punkt widzenia. Brakuje pomysłu na solidne zawiązanie akcji i wprowadzenie choć odrobiny emocji. W pierwszym odcinku było jak trzeba – Marika nagle i niespodziewanie staje przed najważniejszym wyborem swojego życia, masa ludzi chce ją dorwać, jest sporo obiecujących postaci, trochę humoru i strzelaniny. Tylko co potem? NIC. Kilka odcinków nudnej „wojny cybernetycznej” kiedy to szczytem emocji są kolorowe światełka na ekranach i wklepywanie komend na klawiaturach. Następnie poszukiwania  kliknij: ukryte  statku widmo, podczas których znowu w zasadzie nic się nie dzieje.

Dobre złego początki… Niestety. Po tym pierwszym odcinku wszystko zaczyna się sypać. Ślimacze tempo akcji, brak poszanowania dla praw fizyki oraz widzów (całkowicie olano przedstawienie załogi,  kliknij: ukryte  po prostu kiedy Marika już zostaje kapitanem, akcja przenosi się od razu na statek, przez co ma się wrażenie jakby jeden odcinek gdzieś umknął po drodze). Co więcej proponowane tematy na „przygody” są niezbyt ciekawe, co w połączeniu ze słabym rozłożeniem proporcji akcja/gadanina przyprawia o napady ziewania.

Ja z kolei mam dość mieszane uczucia, spowodowane tym, że mając odniesienie do wydanej u nas mangi Uzumaki po anime na podstawie twórczości tego samego autora spodziewałem się więcej. Przede wszystkim chodzi mi o stronę wizualną, bo choć kreatury są groteskowe i budują klimat, to ufotable z pewnością stać było na więcej w tej materii – dało się wycisnąć jeszcze bardziej odrażające i psychodeliczne projekty. Na razie z tego powodu daje 7 ale to się może zmieni na 8 jak JPF wyda Gyo i będę miał okazję porównania z mangą (spaść na pewno nie spadnie, bo to naprawdę solidnie zrobiony horror).

Omijasz tu jeden, bardzo istotny szczegół.  kliknij: ukryte  W jakich okolicznościach Kursiu natrafia w 24 odcinku na Okabe. Jest to rzeczywistość numer 4 (odsyłam do komentarza wyżej), gdzie Kurisu szuka Okabe, by podziękować mu za uratowanie życia. Jaki z tego wniosek? Nie spotykają się po raz drugi w okolicznościach jakie to miały miejsce w rzeczywistości numer 1 (kiedy to wpadają na nią razem z Daru), i nie uruchamia się kaskada prowadząca do rozpracowania podroży w czasie (tym bardziej, że notatki również zostają zniszczone). Do tego zainteresowanie SERN wzbudził nie tyle D­‑mail co włam na ich serwery, a bez uwag Kurisu szansa na to, ze Okabe każę Daru go przeprowadzić znacząco maleje.

W każdym bądź razie pobudziłeś moją ciekawość badawczą wobec anime. Bee musiał kiedyś w wolnym czasie przeanalizować to jeszcze dokładniej i rozrysować sobie wszystko w formie układu zależności, co powinno pomóc w rozpracowaniu niuansów i potwierdzenia/obalenia ewentualnych luk fabularnych. Przydała by się tez opini kogoś kto zna visual novel, bo nie wykluczam, że w anime mógł zostać (choćby przez czysty przypadek) pominięty element istotny dla obrazu całości. Tak czy inaczej, o wiele wolę takie serie gdzie trzeba nieco pogmerać żeby dojść do sedna niż kolejne wersje fabuł prowadzących widza za rączkę i podtykające mu pod nos każdą możliwą informację.

Właśnie dowcip polega na tym, że w pierwszym odcinku i 23 obie  kliknij: ukryte  rzeczywistości są te same. W całym anime doliczyłem się łącznie 4 alternatywnych rzeczywistości – 1. Ta wyjściowa, z odcinka pierwszego, do której w 23 wraca Okabe by ratować (nieudanie) Kurisu. Jej „koniec” w anime wyznacza pierwszy D­‑mail, który przenosi akcję do numeru drugiego. 2. Rzeczywistość w której Kurisu żyje, a Okarin i spółka badają właściwości D­‑maili, od końca odcinka 2 do nieokreślonego precyzyjnie momentu przekroczenia odpowiedniej wartości „divergence number” i skoku do numeru trzeciego. 3. Rzeczywistość w której Mayuri ginie a III WŚ ma miejsce, bo SERN poznaje badania z labu. 4. Rzeczywistość w której żyje zarówno Mayuri jak i Kurisu a III Wojna Światowa nie ma miejsca, zaś Okabe i reszta nie badają D­‑maili.

Celem Okabe jest dostanie się z numeru 3 do 4 a nie 1, gdzie trafia za pierwszym razem próbując ratować Kurisu. Numer 2 nie jest barany pod uwagę, bo przeszłość tam jest powiązana z numerem 1 i zależna od tej zmiany – pamiętaj, że odgałęzienia rzeczywistości mogą się w krytycznych punktach przeplatać. Następnie po dostaniu się z 3 do 4, podróżuje w czasie z powrotem w przyszłość, ale tym razem nadal w obrębie rzeczywistości numer 4.

Plus tak zupełnie na marginesie – ilość gałęzi jest nieskończona i zmiana nie powoduje tyle powstanie nowej, co przejście na inny tor w określonym punkcie, jak przy przełączeniu zwrotnicy dla pociągu.

D­‑mail Feyris działał na spora skalę,  kliknij: ukryte  bo miał wpływ na całą dzielnicę ale w dalszym ciągu nie powodował  kliknij: ukryte  istotnej zmiany „divergence number” (dla porównania  kliknij: ukryte  ratowanie Mayuri miało znaczenie dla skali światowej i III WŚ, stąd miało większy wpływ na ta wartość). Owszem, można uznać wybranie takiego wytłumaczenia za formę deus ex machina, ale zauważ, że autorzy postarali się o to, żeby w choć minimalny sposób uzasadnić taki krok. Z kolei w ostatnim odcinku liczy się nie fakt, że Okarin  kliknij: ukryte  wysyłając D­‑mail i pisząc w nim „Ktoś zadźgał Makise Kurisu” nie pisze już czegoś co jest prawdziwe, tak więc nie powoduje zmiany, ergo – jego wiadomość nie jest już D­‑mailem.

Owszem, ale nie od razu  kliknij: ukryte  sobie to przypomniała, tak samo jak Kurisu, Daru i cała reszta. To zresztą tylko teoria, bo akurat nadprzyrodzone zdolności mają to do siebie, ze nie muszą być dokładnie tłumaczone (bo i po co ryzykować jakaś mętną teorię).

Sprawa z  kliknij: ukryte  3 Okabe rozbija się o  kliknij: ukryte  światy/rzeczywistości równoległe. W momencie gdy Okabe numer 3 w twojej liście używa maszyny czasu przeskakuje do rzeczywistości równoległej (na inne drzewo wracając do metafory z mojej poprzedniej wypowiedzi) ale NIE TEJ SAMEJ do której trafił numer 2. Numer 2 po prostu cofnął się w czasie w obrębie jednej rzeczywistości, nie zmieniając owego „divergence number”, który o tym decyduje.

Ideą zmian w S;G nie jest  kliknij: ukryte  efekt motyla, ale coś, co można by nazwać  kliknij: ukryte  bezwładnością rzeczywistości. Tłumaczy się to tak, że o ile każda ingerencja w przeszłość wywołuje zmianę i przeskok z jednej linii czasowej na drugą, to odpowiednio silny bodziec (lub skumulowanie mniejszych) powoduje efekt o wiele silniejszy i całkowita zmianę rzeczywistości. Według założeń autorów dana rzeczywistość składa się bowiem z wielu drobniejszych linii, które można sobie wyobrazić jako gałęzie drzewa. Okabe chciał odwrócić zaprowadzone przez siebie zmiany i, że to tak ujmę, przeskoczyć na to samo drzewo z którego zaczynał, a nie z gałęzi na gałąź w obrębie 1 drzewa.

Drugi zarzut, czyli  kliknij: ukryte  fakt, że teoretycznie wystarczyło by wysłać jeden e­‑mail do Daru i rozwiązać problem też tłumaczy się powyższą konstrukcją idei podróży w czasie. Tak znaczący bodziec mógłby wywołać kolejną trudną do przewidzenia reakcję, co zresztą sam mniej więcej skutecznie objaśniłeś. Dlatego powrót do punktu wyjścia małymi kroczkami był pewniejszy, bo skala pojedynczych zmian był mniejsza i choć miały one prowadzić do tego samego wyniku, to łatwiej było kontrolować rezultaty na poszczególnych etapach.

Z kolei  kliknij: ukryte  Reading Steiner to nic innego jak „zdolność” odpowiadająca za deja vu i u Okarina zwyczajnie silniej się manifestowała. a u innych, jak choćby Kurisu w 24 odcinku, pojawiała się w odpowiedzi na konkretny bodziec.

Z  kliknij: ukryte  „satelitą” się zgodzę, bo też wydawało się to nieco dziwne, ale to element pewnej konstrukcji lokacji w świecie i nie ma się go za bardzo czepiać. Zresztą mogło być przecież tak, że  kliknij: ukryte  SERN wiedział co się stało i tylko czekał, żeby przybysz się ujawnił i przez swoje wtyki zablokował działania służb rządowych.

Ciekawa opinia, i szczerze mówiąc na pewno bym się nie obraził na takie rozwiązanie spraw. Mam jednak wrażenie, że jeśli już to obecne będą absolutnie minimalne nawiązania a nie pełna kontynuacja – gdyby tak miało być, to chyba by jednak w ten sposób reklamowali anime a o tym cisza (podkreślano tylko obecność tych samych co ważniejszych twórców).

Łopatologiczne środki przedstawiania fabuły (choćby narracja, która tłumaczy wszystko widzowi jak małemu dziecku) na pewno serii nie pomogły. Jeśli dołożyć do tego już przez innych wspomniane skrajne przedramatyzowanie to wychodzi naprawdę męczące w odbiorze anime. W scenach, które pozwalały coś konkretnego z siebie wykrzesać takie podejście mści się straszliwie. Mnie załamywało naiwnością i brakiem choćby krzty realizmu (choćby scena, w której więźniowie krzyczą „Wąż, wąż!” żeby odwrócić uwagę strażników). Czarę goryczy przelały próby wplecenia coraz to bardziej szokujących wątków – ja rozumiem chęć przełamywania tabu, ale umiar też jest cnotą i ktoś tu wyraźnie o tym zapomniał. Jak dla mnie 3/10 i to wyłącznie za chęci.

Nie muszą każdej historii budować od zera i za każdym razem obracać fabuły wokół Świąt, to raz. Do tego relacje między głównym bohaterem a dziewczynami są już odpowiednio rozwinięte, więc odpada potrzeba niełatwego jak w każdym romansie przedstawienia rodzącego się uczucia. Mogą za to dorzucić nieco więcej komedii i ciekawsze zwroty akcji co powinno kontynuacji wyjść na zdrowie.

A nie wydaje ci się, że należy to traktować bardziej jako nieoficjalny autorski remake Onegai Teacher? Skoro kluczowe postaci ekipy są te same, to raczej było celowe zagranie niż wynikające z lenistwa.

Spektakularna grafika powinno być. Bo animacja to jest lepsza w Kara no Kyoukai, Canaan, Bakemonogatari czy Guilty Crown. Tutaj jest baaardzo oszczędna i niepłynna. Skoro już mieli zamiar tyle gadać, to mogliby się więcej ruszać i częściej zmieniać ujęcia, moim zdaniem.

Zależy od typu sceny. Jak ująłem w recenzji, dialogom zdecydowanie zabrakło dynamiki, ale za to już potyczki przygotowano naprawdę świetnie, że wspomnę choćby pierwsze pojawienie się Berserkera.

Pierwszy odcinek wgniótł mnie w fotel. Spodziewałem się prostej historyjki o kosmicznych piratach i w sumie to dostałem, ale sposób w jaki autorzy budują atmosferę i dbają o każdy szczegół zasługuje na uznanie. Tempo akcji bez zarzutu, postaci ciekawe (i jaki dobór seiyuu!), a sama idea wykorzystana z głową. Teraz tylko trzymać kciuki, bo może z tego wyjść naprawdę nietuzinkowy serial przygodowy.

Sam zawsze miałem wrażenie, że maksymalne oceny dla 2 filmu GitS były pewnym też stopniu powodowane faktem, że to w końcu Oshii, więc tak wypada. Stad też tendencja do wybaczania wielu mankamentów w postaci kiepskiej płynności i doboru tempa akcji, momentami kulejącego zgrania scenariusza i braku wyraźnej celowości aż takiego natłoku symboliki.

Uwzględniając ocenę za grafikę zawsze biorę minimalną poprawkę na rok produkcji (zazwyczaj nie więcej niż 1­‑2 punkty), oczywiście podnosząc poprzeczkę dla tytułów nowszych. Przy 1/10 wiele to nie zmienia… Z koeli muzyka to już bardziej kwestia wydania, bo te wznowione maj zwykle dźwięk przepuszczony przez filtry i polepszony jakościowo więc tu rokiem produkcji niekoniecznie warto się kierować.

No widzisz, i to jest Twoja subiektywna opinia tak jak moja dotycząca Skelter Heaven. Ja Marsa nazwałbym raczej najsłynniejszym z beznadziejnych niż najgorszym, a wypłynął on głownie na popularności serwisu MAL, co samo w sobie jest ciekawym zjawiskiem społecznym. Mówiąc o anime najgorszych (tak samo jak i najlepszych) trudno reszta o pełną zgodzę, bo każdy ma nieco inne priorytety przy oglądaniu anime.

Cóż, odniosę się do wszystkiego po kolei. Mars of Destruction widziałem, i choć jest on teoretycznie jeszcze gorzej zrobionym anime, to przynajmniej udało się tam przekroczyć pewną granicę, za którą każdy idiotyzm jest śmieszny i dlatego Marsa się nawet przyjemnie ogląda – coś jak filmy Eda Wooda. Skelter Heaven jest zwyczajnie tragiczne i poza jedną jedyną sceną ten niski poziom nawet nie śmieszy, stąd jest to relatywnie gorszy tytuł, bo nie ma żadnego powodu by go oglądać.

Ocena za grafikę – tu pragnę zauważyć, że kadry bardzo, ale to bardzo często są mylące (w pomniejszeniu rysunek zawsze wygląda lepiej) i nie oddają tego jak wygląda ruchomy już przecież obraz. Jak to niżej nieco opisuje Serafin, dokładnie wyjaśniłem jakie elementy spowodowały tak niską ocenę – animacja (a raczej jej brak), paskudne CG i koszmarnie wyglądające twarze. Mógłbym jeszcze wspomnieć o doborze kolorów, stylizacji openingu, rozmystych tłach etc. Co więcej, ocena całkowita nie jest średnią cząstkowych.

I tak gwoli ścisłości – nic osobiście nie mam do tego tytułu. o prostu wśród tych licznych kiepskich serii jakie już miałem okazję niestety widzieć, właśnie Skelter Heaven wypada najgorzej w każdym elemencie.

Swoisty neologizm wymyślony na potrzeby tekstu – całkowita kakofonia, innymi słowy zaprzeczenie wszystkiego czym jest muzyka.