Tanuki-Anime

Moje wrażenia po obejrzeniu odcinka numer 6…

 kliknij: ukryte  Seria niestety staje się coraz gorsza. Poczynając od wywieszonych wszędzie znaków, że atak Luvii oraz Rin się nie uda, poprzez przesadny dramatyzm po ataku specjalnym Saber, aż po power­‑up z d*py dla Illyi i związany z nim fanserwis (o ile dobrze pamiętam EMIYA nie miał stroju odsłaniającego brzuch).

Podsumowując F/KLPI chwyta się wszystkich wyświechtanych sztuczek i stereotypów. Miało być epicko i efektownie, a wychodzi przewidywalnie i, pomijając niezłe efekty specjalne, nudno. Wiem, że ta seria powstała jako dodatek do uniwersum Fate, ale wyszukiwanie w niej smaczków i nawiązań do oryginału to jedyne, co mnie do teraz przy niej trzyma. Jako osobne dzieło nie przejawia żadnej wartości, poczynając od przewidywalnej fabuły i tanich sztuczek (co już wspomniałem), a kończąc na niewzbudzających sympatii postaciach (jedynie Rin się wyróżnia na tle irytujących różdżek i sprowadzonych do roli stereotypu innych postaci, chociaż i ona została strasznie uproszczona w stosunku do siebie z macierzystych serii).

Ocieka lukrem aż do porzygu… Chyba to wina proporcji między bohaterkami. Dwie słodkie głuptaski to o jedną za dużo w trio. I obie są zdecydowanie zbyt przesłodzone, podczas gdy przydałby się typ wariatki z ADHD (Tomoe z Azumangi, Kana z Minami­‑ke, te sprawy).

Ech… Cienko w tym sezonie z komediami szkolnymi. To jak pisałem jest za słodkie, a Aiura trwa 2 minuty na odcinek. Jeżeli jednak przeoczyłem jakieś dobre anime w tym stylu, niech ktoś da mi znać…

Czasem nawiązanie jest po prostu subtelniejsze i mniej oczywiste :P

Czy One Piece trzyma poziom – nie powiedziałbym. Od dłuższego czasu seria wlecze się w tempie 1 rozdział na 1 odcinek, co skutkuje dłużyznami, powtarzaniem przez postaci tych samych rzeczy milion razy, gapieniem się na siebie przed akcją przez jakieś 5 minut i milionem innych zabiegów mających na celu rozciąganie mangi. Przez to seria ślimaczy się okrutnie i jest ciężka do oglądania.

Kolega Progeusz podał dobry przykład tasiemca, który wie jak postępować z doganianiem mangi. Podobnie zrobiły Reborn czy Fairy Tail, ale to inna liga jest…

No nie przeczę, nie jest źle – głównie przez humorystyczne wstawki w stylu typowym dla nowych anime, ale boję się że nie utrzyma poziomu. Po prostu zbyt wiele rzeczy wskazuje na to, że będzie coraz gorzej, wymieniłem je w pierwszym poście. Bohaterowie raczej tego nie pociągną, są typowymi schematami w nowej skórze, a prowadzenie fabuły już w pierwszym odcinku zwiastuje niesamowite dziury i naciąganie (dziadek niepytany powiedział wnuczkowi o klątwie ciążącej na nożycach akurat wtedy, gdy było mu to potrzebne, taaaa). No nic, zobaczymy.

Dobra, nie tyle fetyszystów, co główny bohater ma dziwny fetysz. Mam, raczej złudną, nadzieję, że nie przesadzą ze światem obracającym się tylko i wyłącznie wokół włosów.

Dla jakiego rodzaju fetyszystów to jest robione… Ja rozumiem, świat przedstawiony i takie tam, ale nie widzę w sensu w robieniu anime w tak obsesyjnym stopniu opartym o ścinanie włosów. Bo fascynacja głównego bohatera fryzjerstwem dalece wykracza poza normy zdrowia psychicznego i seksualnego.

Do tego oklepany motyw z klątwą, wydarzenia dziejące się „z nikąd” na potrzeby scenariusza, czy kolejna zła organizacja bez konkretnego celu i sensu… Zapowiada się niezła zabawa w stylu Code;Breaker :)

Właśnie obejrzałem ostatni odcinek – cóż to było za zakończenie! Przesadzone, jak na tą serię przystało, ale fantastyczne pod każdym względem. Genialne użycie muzyki, dobre stopniowanie akcji, niesamowite rozstrzygnięcie finałowego pojedynku i ten teaser kolejnej części. Dawno nie czułem się tak usatysfakcjonowany końcówką jakiejś serii.

To samo można odnieść do całej serii. Owszem, miała swoje wady (zbyt długie dialogi w trakcie walk, zbytnie skoncentrowanie na głównych bohaterach czy dość przewidywalna pierwsza część), ale wszystkie elementy zrealizowane są tak fantastycznie, że mimo tego nie mogłem się oderwać od ekranu. 9/10

Weź Pan napisz alternatywną recenzję, a nie powtarzasz Pan to samo w trzecim komentarzu z rzędu. Wszystkich to uszczęśliwi.

W Nise jest właśnie przedstawione to gorzej. Historie miały potencjał na tyle, na ile te Bakemonowe, ale poupychali fanserwisem i jakoś wyszło.

Jak w tytule. Wątpię, aby zrobili z tego pełnowymiarową serię, acz nie pogniewałbym się. Historia jest bardzo prosta, schematyczna, ale mimo to ogląda się ją przyjemnie. To samo mogę powiedzieć o bohaterkach, ale weźmy pod uwagę że w 25 minut nie stworzy się rozbudowanego charakteru postaci, zwłaszcza w „kreskówce”, jaką jest LWA.

Właśnie, kreskówka. To słowo kołotało się w mojej głowie gdy patrzyłam zarówno na treść, jak i w szczególności formę tej miniaturki. Bardzo do mnie przemówiły projekty postaci i animacja, bardzo amerykańska w swym stylu, a jednocześnie bardzo płynna i efektowna. Brakuje mi więcej anime z taką niestandardową kreską.

To właśnie miałem na myśli mówiąc o „odwiecznym prawie shounenów”, które nie było stosowane choćby w poprzednim arcu – Gon nie miał żadnej porządnej potyczki w Yorknew City, wszystko brał na siebie Kurvapika (nienawidzę tego typka…).

Wracając zaś do postawionego pytania – znajoma mi to wyjaśniła dość sensownie, które to wyjaśnienie wstawię tutaj, jako autoodpowiedź na własne pytanie :D

 kliknij: ukryte  Mi też się wydawało bardziej logiczne, żeby Bisk wzięła na siebie najsilniejszego – ona uczy Gona i Killuę, do cholery, jest od nich wyraźnie silniejsza, czemu więc nie?
Killua w tym czasie nie mógł tego zrobić, bo miał jeszcze porządnie poharatane ręce (co mi się podoba – nie ma że postać zostaje ranna i magicznie zdrowieje w następnym rozdziale; Killua podjął decyzję i potem musiał ponosić jej konsekwencje – w tym przypadku negatywne), musiał walczyć nadgarstkami, łokciami i głównie nogami. Jest wyszkolonym skrytobójcą, ale mimo wszystko tylko dzieckiem. Może mówić co chce, ale na pewno nie było to dla niego ułatwieniem. Pewnie dlatego wymyślają plan przypisał siebie do jednego z przydupasów Genthru. Jego zadaniem było tylko uciekać – Killua realistycznie ocenił swoje siły i doszedł do wniosku, że nie da sobie rady z Genthru. Poza tym pewnie nawet Gon by mu nie dał.
Powiedzmy sobie szczerze, Killua nie miałby w tym czasie większych szans nawet z Gonem, gdyby ten się uparł.

Myślę, że przy wyborze Bisk/Gon vs Genthru zadziałały trzy czynniki:
-> to Gon wykrzyczał wyzwanie Genthru kiedy ten kontaktował się z Tsezguerrą – przedstawił się w pełni i powiedział, że to on ma potrzebne karty (zauważ, że używając „Towarzystwa” Genthru leciał za Gonem – imion pozostałej dwójki pewnie nawet nie znał), więc trzeba było założyć, że drużyna przeciwników wystawi najsilniejszego przeciw Gonowi, by ten na pewno odebrał mu karty (w tym przypadku Genthru, co było akurat łatwe do przewidzenia).
-> Bisk stara się od lat, by świat postrzegał ją jako delikatną dziewczynkę – nawet walczy w tej postaci. Myślę, że nie chodzi tu o jej bezpieczeństwo, bo pewnie jest jednym z silniejszych łowców, i niewątpliwie w tej „słodkiej” postaci poniżenia zaznała już nie raz. Myślę, że chodzi raczej łatwość zbierania informacji. Nie wątpię, że gdyby Genthru zabił Gona, Bisk miała by straszne wyrzuty sumienia, przyleciałaby na miejsce i zmiażdżyła Genthru. Niemniej pewnie przez wzgląd na swoje własne priorytety (pobyt na GI jest dla niej tylko krótkim epizodem w życiu, nie ma sensu nagła skłonność do pokazywania wszystkim kim się jest, jeśli się tego nie robiło przez całe życie) uległa namowom Gona i nauczyła go przede wszystkim jak się bronić przed „Małym Kwiatkiem”.
-> Dobrze wiedzieli o nagrodzie, jaka ich czekała po wygranej – „Oddechu Archanioła”. Po wygranej mogli wyzdrowieć bez problemu (co się Gonowi bardzo przydało – przegrana oznaczałaby śmierć (bądź co bądź – Bomberzy), więc Oddech i tak by się mu nie przydał), co pozwoliło im na zadanie pytania „jak chcemy walczyć” zamiast „co powinniśmy zrobić, żeby nie przegrać”. I w tym momencie pewnie wyrwał się Gon, że on chce walczyć z Genthru, bo facet go już wcześniej wkurzał okrutnie. Ot, typowy prostolinijny bohater shounen.

I do mnie takie wyjaśnienie przemawia.

Na wstępie powiem jedno – nie interesuję się militariami. Owszem, mam tą typową dla mężczyzn nutkę zainteresowania, gdy na tablicy pojawiają się przeróżne zabawki do odbierania sobie życia, ale nigdy nie drążyłem z własnej woli tematu, a na temat czołgów nie mogę powiedzieć więcej niż „był sobie tygrys, i był sobie sherman”. Niemniej zabrałem się za Girls und Panzer, głównie z powodu pomysłu na to anime, który wydał mi się tak absurdalny, że aż zachęcacjący.

Początkowo zamierzałem wystawić temu anime niską ocenę, ale z odcinka na odcinek moja opinia o dziewczynkach w czołgach rosła. Głównie odpowiadają za to bitwy czołgowe. Jak już mówiłem – w tej kwestii jestem laikiem, jednak walki gąsienicowych pojazdów oglądało się naprawdę przyjemnie. Pełne zwrotów akcji, taktyki, efektowne i z odpowiednio stopniowaną dramaturgią stanowiły nie lada widowisko. Same manewry wyglądały dość realistycznie, w czym utwierdziły mnie komentarze bardziej zmilitaryzowanych fanów anime na tej stronie.

Jednakże walki czołgów to tylko część tego anime. Sporo czasu poświęcono również na odcinki o osi obyczajowej. Tu już nie jest jednak tak różowo. Bohaterki, mimo iż da się je lubić, nie stanowią wiele więcej niż puste wydmuszki. Praktycznie każda jest obudowana podług wyświechtanego schematu, który widzieliśmy już milion razy w innych seriach o licealistkach, i nie dodaje wiele od siebie. Są po prostu bardzo mało oryginalne i jednowymiarowe. Nie wspominając już o ich problemach rodzinnych (i nie tylko) wynikłych z chęci do prowadzenia czołgów. Są one tak przerysowane, nieprawdopodobne i głupie, że zamiast współczuć bohaterkom jedynie na gorzki śmiech się zbiera. Owszem, jest to krótsza i mniej ważna część tego anime, ale skoro twórcy już zdecydowali się przeznaczyć kilka odcinków na fragmenty obyczajowe, powinni zrealizować je zdecydowanie lepiej.

Także podsumowując – część militarna 9/10, część obyczajowa 3/10. Jako, że pierwsza z tych dwóch składowych jest ważniejsza w kontekście tego anime, ocena końcowa to 7/10.

Hunter x Hunter został mi zareklamowany jako seria łamiąca odwieczne prawa shounenów. I do tej pory tak było – brak power­‑upów z tyłka, główny bohater mozolnie podnoszący swój potencjał przez ciężki trening, w walkach koncentracja na różnych postaciach, którzy aktualnie mają cel w wojowaniu zamiast tylko na main hero, czy logiczne wyjaśnienia działań bohaterów.

Aż nastał odcinek 73… Wytłumaczcie mi, biednemu „anime­‑only fagowi” sens tego, co tam się stało.

A ukryję w spoiler:
 kliknij: ukryte  Dlaczego najsłabszy z drużyny Gona (którym niestety jest sam Gon) musi walczyć z najsilniejszym z bombiarzy, podczas gdy zauważalnie silniejsi bohaterowie (Bisky i Killua) dostali przydupasów, których zdjęli na przysłowiowego hita? Ja rozumiem gdyby to wynikło samo z siebie, ale postacie co chwila mówią, że to jest część jakiegoś planu. Jaki jest sens w tym planie, się pytam!?!

Żartuję z tym a propos oskarżeń o bycie ecchi :P . Co zaś do samej serii… Jest dziwna… Zacząłem oglądać z zamiarem zjechania serii, bo „takie coś nie ma prawa sie udać”, a z każdym kolejnym odcinkiem ocena dla dziewczynek w czołgach rośnie.

Ja tylko chciałem zaprotestować przeciwko rzekomemu podkochiwaniu się w Bossunie przez Himeko jako jednej z głównych cech ją opisujących. Wątek romantyczny pomiędzy tą dwójką jest ledwie muśnięty, bardziej na zasadzie domysłów niż faktów i zarysowany jedynie w kilku odcinkach pod koniec serii, a już na pewno daleko mu do bycia osią tego anime . Lepiej byłoby wspomnieć o nadludzkiej sile Hime, albo jej niezbyt chwalebnej przeszłości. Ale to takie tam czepianie się tylko…

Sam SKET­‑danowi wystawiłem 7/10, mimo, że zgadzam się z wieloma wadami wytkniętymi w recenzji. Po prostu zdążyłem się zżyć z i polubić bohaterów serialu, więc nawet oglądanie dla samego oglądania sprawiało mi przyjemność :)

Możesz powiedzieć kiedy w S;G pojawiły się postaci z C;H?

„myślę że do mangi jest trochę za łagodna zbyt” – ten szyk zdania pozwala stwierdzić, że raczej nie myślisz… Co zaś do materiału mangowego – anime skończyło się praktycznie w tym samym momencie, w którym manga przeszła na zawieszenie.

O ile seria telewizyjna ratowała się oryginalnym pomysłem i niezłym prowadzeniem akcji, tak tutaj mamy niestrawną papkę złożoną głównie z ecchi i utartych schematów z nim związanych. Jestem na nie, 1/10 i do karnego jeżyka.

A nie! Bo to jeden w pierwszych odcinków serii był przerobionym specjalem. Podobnie jeden z odcinków Gintamy' to przerobiony specjal z 2008 roku.

Rozwinie… I tak, i nie. Sagi w Gintamie mają maksymalnie 8 odcinków, ale powinny niedługo się zacząć. Swoją niewielką długość nadrabiają jakością, akcją bez dłużyzn i ogólną miodnością. Czasem zdarzają się powiązania między sagami, ale zazwyczaj to odrębne historie. No i nie da się ukryć, że mimo wszystko stanowią one mniejszą część Gintamy w porównaniu do odcinków komediowych. Jeżeli Ci to jednak nie przeszkadza, to oglądaj śmiało, nie zawiedziesz się. W sumie jak nie odpowiada to też oglądaj, bo dużo byś stracił xD

To jak w takim razie wyjaśnisz różnicę zakończeń?  kliknij: ukryte  Szczęśliwy, wyleczony Shinji w serii TV, i duszący Asukę, niemogący poradzić sobie ze swoją depresją w EoE?

Przerost formy nad treścią, ot co. Nie mniej cieszy oko, mimo minimalnego zarysowania czegokolwiek ze światem na czele.

A ja powiem, że na odwrót, teraz mi się Łamaczy Kodeksu ogląda przyjemniej. Z prostego powodu. Poważna, mówisz? Dla mnie ta powaga była nienaturalna i naiwna, jak dziecko udające dorosłego. W mniemaniu dzieciaka robi on wszystko OK, jednakże każdy nieizolowany od ludzi całe życie pozna się, że prawdziwi dorośli mają jednak inne zachowania. Teraz… Dziecko po prostu zaczęło zachowywać się jak dziecko, seria przestała udawać nie wiadomo jak poważne dzieło, przez to ogląda się ją znośnie.