Tanuki-Anime

Mimo wszystko, momentalnie staje się potworem równie złym lub większym od tych, z którymi walczy. I chyba właśnie wymieniłem przykład największej głębi jaka istnieje w Wiedźminie, tak na marginesie (no chyba, że książki są dużo lepsze od gier, w co mogę uwierzyć).

Ok. Nie czytałeś wiedźmina. A grałeś w gry? Bo coś trudno mi w to uwierzyć.

Ogólnie niestety taka jest zauważalna tendencja: Berserkiem zachwycają się głównie ludzie, dla których jest to pierwszy lub drugi kontakt z fantasy. Na tle Harrego Pottera lub innych Zwiadowców rzeczywiście może zaskakiwać fatalizmem, brutalnością i ogólnym życiodopupizmem, ale jest wiele tytułów, które robią to lepiej.

Berserk jest płytki? Hm, czyli to jak charaktery Gutsa i Griffitha budowały się przez całą serię, nazywasz bezwartościowymi? Sorki, ale mało jaką postać znam z Anime, która by była równie dobrze napisana.

Mało w takim razie widziałeś.

I założę się, że Geralt nie był tak dobrze napisany. Jeśli chodzi o Anime, to na razie przychodzi mi na myśl jedynie Johan z Monstera, ale nie tyle jego charakter był ciekawy, co jego przeżycia z dzieciństwa.

Geralt był niestety dużo lepiej napisaną postacią od Gutsa. Tak naprawdę porównywać go z wyżej wymienionym to obraza dla Geralta. Niestety Guts to tylko prosty chłopak z patologii, który nie umie wiele więcej, jak zabijać kolejnych wrogów za pomocą wiiieeeelkiego miecza.

Prawdę mówiąc to Guts jest napisany poniżej Conana. Co więcej nawet Conan w tym, co robi miał więcej myśli i krytycyzmu.

Trochę błędne wnioski wyciągasz.

Re: Zero nie jest „anime roku” dlatego, że jest uważane za mega dobre, ale dlatego, że jest porządną, rzemieślniczą robotą, która pojawiła się w okresie totalnej posuchy.

Jak to mówią „W kraju ślepców jednooki królem jest”.

No, nie da się ukryć, że to Sapkowski, a nie Kentaro Miura dostał World Fantasy Award i lata na spotkania z fanami po całym świecie.

Dwa, że „Berserk” jest tak naprawdę bardzo płytki. I potwornie naiwny, w szczególności manga, bo anime trochę jeszcze się ratuje. To poziom kiepskiego naśladowcy Rogera E. Howarda i dziwi mnie to, że doktor literaturoznastwa nie zauważa, w którym momencie Miura zżyna stylistykę z Conana i Solomona Kane.

Sapkowski natomiast jest w swoich fabułach przewrotny, potrafi używać dekonstrukcji, stawiać pytania o moralność, legalność władzy, granicę człowieczeństwa, wyższej konieczności, dobra i zła.

I jak zauważył Slova: jedyną wartością Berserka jest tak naprawdę to, że można było go pokazać fantastą i twierdzić „my też mamy poważne dzieła, a nie tylko Czarodziejkę Z Księżyca”.

PS. W tej chwili wśród aktywnych mamy już chyba z pięciu doktorów i tyle samo dziennikarzy. Oraz kilka osób ze specjalizacjami lekarskimi i aplikacjami prawniczymi, a to stopień wyżej od doktora.

PS2. Tanuk, jak cały Internet jest demokratyczny. Jak założysz bloga, to też będziesz mógł patrzyć z góry na wszystkich.

A ok. Domyślam się, że wydajesz jakieś certyfikaty na posiadanie owej „niedostrzegalnej” głębi, prawda?

Po namyśle dochodzę do wniosku, że faktycznie przegiąłem. Zestawianie Berserka z Wiedźminem to obraza dla Wiedźmina.

Są też tacy, którzy używają w dyskusji argumentów zamiast banałów.

Weź daj spokój z guembiom (żeby napisać po lucku). Porównaj Berserka z takim Feliksem Kressem, albo, żeby daleko nie szukać Sagą O Wiedźminie. Toż to się ledwie da.

Powiedziałbym, że nie „kolejna” tylko jedna z pierwszych. W sumie powinienem napisać dłuższą.

Nawiasem mówiąc po tych ilu? 12 latach nadal nie rozumiem czym ludzie się zachwycają. Ot kolejne fantasy w stylu z Conana, Kane i Sagi Drenajów.

Zegarmistrz tylko powiedział, że nazwałby Twórców Nidhogga, UnderTale lepszymi sprzedawcami niż devami.

Bo są.

Sorry, ale nie wciskaj mi, że facet, który na samym Steamie sprzedał pół miliona kopii gry (źródło: Steam Spy), co globalnie przekłada się zapewne na 2­‑3 miliony kopii, wynik przyzwoity nawet dla dużej gry jest kiepskim sprzedawcą?

Kto tu próbuje wciskać, że białe jest czarne?

Kiedy w obydwu przypadkach największą rolę w marketingu produktu pełnił sam produkt. Produkt pełnił rolę nadrzędną i on dyktował marketing. Gdyby gry były gorsze to nie miałyby szans na przebicie się.

I czym to się różni od jakiejkolwiek innej kampanii marketingowej?

W centrum kampanii zawsze jest produkt. Najpierw opracowujesz produkt, następnie badasz, jakie ma zalety w porównaniu z produktami konkurencji, potem jakie ma zalety dla klienta i na końcu kreujesz zapotrzebowanie. To standardowa wręcz procedura.

Proszę: [link][link][/link]

Ze swej strony powiem że rozmowa z Tobą daje mi dużo radości i powodów do śmiechu.

Kiedy to są przykłądy naprawdę genialnego maretingu. Powiedziałbym, że ci goście są lepszymi sprzedawcami, niż developerami.

Ech. Chciałbym ciągle mieć tyle wiary w Internet.

Tak się składa, że producenci Indie też wkładają niemałe pieniądze na marketing i bardzo uważnie planują swoje kampanie marketingowe. Oczywiście ich budżety nie są aż tak duże, jak w wypadku głównych studiów (gdzie np. Wiedźmin 3 miał 35 milionów dolarów na samą promocje), ale też są to sumy dla zwykłego kowalskiego niebagatelne.

Naprawdę sądzisz, że fakt, iż nagle, jednego dnia cały internet zaczyna mówić o grze nieznanego twórcy jest przypadkiem?

Internet jest niestety platformą opanowaną przez marketerów i PR­‑owców do niesamowitego poziomu.

Miało być sprzedaż = marketing + produkt.

Dalej jest to samo sprzedaż = marketing = produkt.

Obecny świat jest po prostu tak zalany ofertami, że bez marketingu nawet najwspanialszy produkt nie zdoła się przebić.

Uprzejmie proszę o nie wypowiadanie się w kwestiach, o których nie ma się bladego pojęcia.
Po pierwsze: podstawowym warunkiem, żeby seria się sprzedała, jest dobre wykonanie.

Przykład: Zmierzch.

Wyniki sprzedaży w 99% przypadków oznaczają tylko, że ktoś nie miał / miał za mało pieniędzy na marketing lub miał złą strategię marketingową.

A jeszcze jedno: nie ja dodawałem wyróżniki, tylko Avellana.

Po pierwsze: dla mnie to jest dramat fantastyczno­‑obyczajowy.

Po drugie: fantasy, a dokładniej jego pododmiany (bo nie jest ono jednorodne już od dobrych czterdziestu lat) takie, jak hig fantasy, heroic fantasy, low fantasy, epic fantasy etc. jak najbardziej są gatunkami literackimi dającymi się rozpoznać nie tylko po stylizacji i obecnych motywach, ale też po schematach fabularnych i podejmowanych tematach.

Ja chciałbym sprecyzować jedną rzecz odnośnie harakiri. W Japonii hańba i niesława nie jest rzeczą prywatną i nie jest abstrakcją.

Dwie najważniejsze różnice między japońskim system prawno­‑obyczajowy, a europejską etyką są dwie:

Po pierwsze: co najmniej od czasu Toyotomi Hideyoshiego uznaje odpowiedzialność zbiorową (pod tym względem przypominając starogermański wergelt). Otóż: jeśli ktoś popełnia zbrodnie, to nie tylko on jest winny, tylko domniemanie winy zrzucane jest na całe jego otoczenie, bowiem ludzie ci mogli wiedzieć o jego planach, jednak nie podjęli działań mających na celu powstrzymania go oraz nie poinformowali odpowiednich władz.

Po drugie: jest to system patriarchalny, w którym ogólnie rzecz biorąc głowa domu uważany jest za kogoś w rodzaju właściciela (na ograniczonych prawach) swej żony, dzieci, żon synów, sług, wasali etc. a przełożony: pracownika i podwładnego. Głowa społeczności natomiast jest w takim samym stosunku z członkami tej spoleczności. Smierć lub ukaranie członka rodziny widziane jest w dużej mierze w kategoriach straty dla rodu czy społeczności.

Gdy dochodzi do przestępstwa, to w tradycyjnym systemie prawnym ktoś powinien ponieść za to karę. Najlepiej oczywiście, by był to sprawca, ale zamiast niego społeczność może (skoro chodzi tylko o stratę materialną i uważa się, że wszyscy są winni) zostać pozbawiona innej osoby o tej samej randze lub wyższej.

Samobójstwo w tym wypadku traktowane jest tak, jak dobrowolne poddanie się karze w polskim sądownictwie. Jako akt skruchy i samozaprowadzającej się sprawiedliwości.

Oni nie są ludźmi wciągniętymi do gry MMO. Oni są postaciami w grze, którymi ktoś gra (ale nie samymi graczami). W chwili, gdy bohaterowi wydaje się, że świat się zatrzymał i widzi dziwne światło świat faktyczie się zatrzymuje, bo postać doświadcza Aktywnej Pauzy.

No właśnie widać. Bo nie ma ona nic wspólnego z tym gatunkiem.

Generalnie w Cyberpunku chodziło o wziętą z wcześniejszego modernizmu zasadę 3M: Miasto, Masa, Maszyna. Dla modernistów tak miała wyglądać przyszłość, gdzie ludzie, maszyny i architektura zleją się w jeden, harmonijny organizm, dzięki czemu ludzkość osiągnie szczęście.

W Cyberpunku chodzi o mniej­‑więcej to samo, z tym, że zależnie od ujęcia: albo jest to pułapka i koszmar, który szczęścia nie daje, albo też mainstreamowa ścieżka okazuje się nie nadawać dla niektórych outsiderów: przestępców, artystów, wolnomyślicieli, rozmaitej bohemy, niedostosowanych buntowników etc. Ci tworzą pozostającą na peryferiach kontrkulturę samotnych buntowników. I to właśnie na ich losach skupia się gatunek. Stąd też pochodzi końcówka „punk”.

Slova skąd ty wziąłeś tą definicję?

Oj tak… Jak mało trzeba, żeby z potwora zrobić człowieka. I obyło się to bardzo elegancko, bez walenia emocjonalnym młotkiem między oczy.

Na pewno za to zlazłyby się trolle pisać, że Tanuki to faszyści i hejterzy.

Dosyć dużo, ale miękkiego. Dziś nazwalibyśmy to Grą o Tron.