Tanuki-Anime

Nie przesadzajmy, projekty postaci nawet na zaprezentowanych screenach nie wyglądają aż tak tragicznie jak przedstawia to Recenzent.

Bo to są postacie na screenach, w dodatku małych, ciemnych i niewyraźnych, wreszcie wybieranych tak, żeby były ładne. Niestety na ich podstawie trudno powiedzieć coś więcej o samym anime. Tym bardziej, że screeny się nie ruszają, więc nie widać na nich, jak słaba jest animacja.

Przez większość czasu Narusegawa używa szkieł kontaktowych.

ciężko ocenić anime sprzed 6 lat kiedy nie patrzy się z perspektywy całości rynku z tamtego okresu i trochę bez sensu porównywać jakość animacji z tym co mamy obecnie ( do tego ilość uwag o wysokości budżetu trochę wypacza obraz. doprawdy, ciekawe czy autor ma jakiekolwiek dane liczbowe na ten temat )

Pisząc recenzje zawsze zakładam, że mój czytelnik będzie osobą żyjącą w tym samym momencie, w którym mój tekst zostanie opublikowany i szukającą rozrywki godnej czasów, w której żyje, a nie pracownikiem muzeum, albo podróżnikiem w czasie, władnym cofnąć się o sześć lat.

Nawiasem mówiąc, nawet, gdyby mój czytelnik był władny o te 6 lat się cofnąć w czasie, to w wypadku Rave by mu to nie pomogło. Rave ma grafikę na poziomie roku 1997­‑8, a nie 2001.

Ale źle o jej miłośnikach.

Szczerz mówiąc, to ja obserwuje zupełnie inne zjawisko. Jak w przypadku większości serii kultowych reakcje dzielą się na:
1) Normalne, umiarkowane i podchodzące ze zdrowym obiektywizmem.
2) Hurraoptymistycznie super entuzjastyczne, bezmyślne reakcje fanów.

To tak jakbyś się domagał, żeby z zachowania bohaterów „Stawki większej niż życie” albo „Kelly's Heroes” można było wnioskować o naturze i przyczynach II Wojny Światowej. A przecież setting Fantasy stawia twórców w gorszej sytuacji – bo muszą powiedzieć wszystko, co o II WŚ wie większość potencjalnych widzów. Jednak udaje im się to zrobić elegancko, podczas gdy Ty twierdzisz w recenzji że tego nie robią.

Kim jest Gass (oprócz tego, że obcym i dzierży potężną moc i jest w stanie wysyłać ludzi na ziemie) i dlaczego pomaga Munto? Kim jest dziewczynka, która wiecznie za nim łazi? Kim jest Ryuely (niewidoma wróżka), jaka jest jej rola w całym tym świecie (to się nieco wyjaśnia w drugiej części). Kim jest ten chłopiec, który się za nią pęta? Kim jest wojowniczka stojąca po stronie przeciwnika? Brakowało też danych o samym Gntarlu i reszcie rady. Niestety, spotykałem settingi fantasy, gdzie rozwiązano to lepiej.

To bardzo przeszkadzało mi w oglądaniu.

Nie przeczę, że film jest niezły, od strony technicznej nawet bardzo dobry. Tak naprawdę brakowało w nim 5­‑10 minut i kilku słów więcej, żeby fabularnie dorównał stronie technicznej.

Jeśli wyjdzie trzecia część (na co też mam nadzieje), która porozwiązuje wszystkie zagadki, to chętnie napisałbym recenzje od nowa, tym razem dając 9 może nawet 10 za fabułę.

Cóż, w Munto dialogi faktycznie mówione są szybko, najwyraźniej zbyt szybko dla Ciebie, drogi Zegarmistrzu.  kliknij: ukryte  Wyjaśnione jest wyraźnie, że Starsi Siedmiu Kontynentów postanowili zniszczyć Magiczne Królewstwo, by móc efektywnie zarządzać całą pozostałą Akuto… królewstwo i jego mieszkańcy znani są z „nadużywania” swych mocy i „nadkonsumpcji” Akuto, więc uniemożliwiają realizację tych zamierzeń.

Tak, wiem o tym.

W serii dostajemy wykład o tym, jak działa świat, w którym toczy się akcja, jego regułach oraz personaliach postaci. Niemniej jednak to jest wiedza „gotowa” którą twórcy podali nam w skompresowany sposób. Nijak nie wynika ona z zachowania postaci. Sprawia to, że produkcja jest sucha jak film dokumentalny o wojnie w Afganistanie, co raczej nie jest zaletą w wypadku produkcji rozrywkowej.

Warto zauważyć też jeszcze jedno: między obejrzeniem pierwszego i drugiego Munto miałem trwającą kilka miesięcy przerwę. Jedynka sporo zyskuje po obejrzeniu dwójki.

Prosze się zdecydować: czy jest to seria, która nie jest obowiązkowa dla wszystkich i (w domyśle) możemy ją sobie odpuścić, czy też rzecz, której nie oglądając wiele stracimy?

Że tak powiem: dziwne hobby mają.

O ile miałem pewne wątpliwości co do Black Lagoon, to drugi sezon zatarł je całkowicie. Wpierwszym twórcy zachowywali się troche, jakby nie wiedzili w którą stronę pragną się udać, w efekcie dostaliśmy kilka historii w dość rozbierznych klimatach. Natomiast druga seria konsekwentnie realizowana była w specyficznej maniacko – mrocznej atmosferze.

Była też znacznie mocniejsza od poprzedniczki. W prawdzie zdarzają się tytuły brutalniejsze od Black Lagoon, ale prawie na pewno nie pozwoliłbym oglądać swoim dziecią Black Lagoon. Postacie tak naprawdę dawało się lubić tylko z jednego powodu: większość ich antagonistów była jeszcze bardziej (lub tak samo) chora, jak oni.
Właściwie chyba całą obsadę powinno się zamknąć w kryminale albo psychiatryku na długie lata.

Anime generalnie mi się podobało, głównie za bitwy, w których naprawdę brali udział żołnierze, zamiast robić za tło, jak to zwyczajowo przyjęto. Nic nie można zarzucić także grafice i muzyce. Niestety fabuła jest w najlepszym razie poprawna, barkuje w niej jakiejś tajemnicy, wspólnego wątku, który trwałby od pierwszego odcinka do – wziętego zupełnie z kosmosu – zakończenia. Sporo można zarzucić też wyjątkowo drętwemu głównemu bohaterowi.

Nie mniej jednak oglądało się to bardzo przyjemnie. Ocena na 8.

Nie jestem do końca pewien, czy w ogóle wstawianie ocen ma sens.

Prawdę mówiąc zostały one na serwisie dodane dość późno, jako pomoc, dodatkwe źródło informacji. Główny przekaz z założenia miał być zawarty w tekście. To nie jest atak, ale wygląda na to, że jednak większość osób bardziej zwraca uwagę na te kilka gwiazdek i cyferek, niż recenzje. Jest to dość gruby błąd, gdyż precyzyjne ustanowienie tego, jaki powinien być werdykt jest – niestety – niemożliwe.

Przyczyną tego jest choćby tak prozaiczny fakt, jak multum źródeł, z których czerpane jest anime. Dwie osoby – nawet podzielające te same gusta i przekonania – będą miały totalnie inne wrażenia o grafice, jeśli jedna z nich np. obejrzy serie na zagranicznym kanale telewizyjnym, a druga ściągnie P2P w jakimś archaicznym formacie.

Podczas pisania recenzji serii starszych przyjmuje, że moim głównym czytelnikiem będą osoby patrzące przez pryzmat chwili, w której ten tekst powstał, kierujące się momentem wstawienia go na serwis. Podwyższona ocena za grafikę byłaby myląca dla tego typu czytelników. Ponadto zabawa w archeologię i odgadywanie, jaka seria była na tle filmów lat minionych jak na mnie raz, że nigdy się nie udaje, to nie za bardzo ma sens.

To anime o cyckach nie może być dobre?

Ave nie ma, więc ja odpowiem.

To anime ma raptem 23 minuty. Bardzo trudno jest napisać dłuższą niż kilkanaście zdań recenzje tego typu produkcji bez streszczania całości albo popadania w wodolejstwo, co byłoby poważną wadą. Krótkie formy mają to do siebie, że nie da się nad nimi za długo rozwodzić.

Uwielbiam Pottera i Śmierciożerców, a więc czarne charaktery, które można spotkać właśnie w tej anime.

Nie całkiem rozumiem to zdanie. Prawdopodobnie znaczy ono tyle, że autor uważa iż bohaterowie Gilgamesha mają podobną głębie psychologiczną, jak herosi Harrego Pottera.

W 100% się z tą opinią zgadzam.

Seria TV liczy 12 odcinków. Prócz niej nakręcono jeden, 26 minutowy odcinek OAV, którego recenzji nie ma w bazie.

Anime to jest naprawdę dobre, choć może nieszczególnie ambitne, nie mniej jednak posiadające bardzo wciągającą, ciekawą fabułę i sympatyczne, dające się lubić postacie. Na uwagę zasługuje też bardzo dobra, wpadająca w ucho muzyka.

W prawdzie nie dane mi było skończyć oglądać tego tytułu, ale na pewno do niego wrócę, jak tylko znajdę czas.

Gdyby ten komentarz był krótszy umieściłbym go sobie w podpisie.

Odechcialo mi sie czytac po 'zdeaktualizowanych konfliktach zbrojnych i problemac spolecznych' bedacych tematem odleglych piesni i nie na czasie. O taka wypowiedz moglby sie pokusic tylko calkowity ignorant w 'tych' sprawach.

"
Zechciej mi – jako całkowitemu ignorantowi – powiedzieć, którym to państwa na świecie stoją na krawędzi unicestwienia w nuklearnej wojnie ze swym radzieckim kumplem, jednocześnie pomału pogrążając się w gospodarczej zapaści wynikłej z ciągniętej od 50 lat konkurencji z ZSRR?

Dlaczego nie wspomniales w niej o najwazniejszym watku – istocie Akiry?

Gulasz wołowy?
Uwaga spoiler: kliknij: ukryte 
istota zwana Akirą rozwijając się i zyskując coraz większą moc doszła do stadium, w którym jej ciało zmieniło się w coś, co filozofowie nazywają „Węgierski gulasz z kociołka z papryką, chili, pieczarkami i makaronem, porcja dla tysiąca osób z dostawą do domu” po czym wybuchła przenosząc się lub – jak chcą inni – tworząc – do innego wszechświata (i przy okazji wywyołując III Wojnę Światową. Teraz tą samą drogą podąża kolega głównego bohatera.
To takie głębokie i niosące takie doniosłe przesłanie, że aż się śmiać chce, gdy się widzi jak ludzie się tym onanizują.

Wracaj do piaskownicy. Tyle co do ciebie.

I jeszcze jedno: ty tymczasem naucz się znaczenia słów „różnica poglądów”, „tolerancja”, „dobre wychowanie”, „kulturalne zachowanie w miejscach publicznych”.

Nie pozdrawiam.

Ja pragnę jeszcze dodać, że nasza strona oferuje możliwość napisania recenzji alternatywnych. Nie jest to bardzo trudne i zajmuje podobną ilość czasu, co pisanie gargantuicznych komentarzy.

Recenzje alternatywne są publikowane, jeśli spełniają wymogi formalne (napisane zostały po polsku, zgodnie z panującymi normami ortografi, gramatyki i interpunkcji).

Serdecznie zapraszam, jeśli ktoś ma ochotę.

1) Recenzja dotyczy OAV nie filmu… Dlatego brak o nim wzmianek. Jeśli kiedyś ktoś obejrzy (a ja zastosuje się do twoich zaleceń i owo niewątpliwe dzieło omijac będę łukiem możliwie szerokim) to zapewne zrecenzuje.
2) Wiesz… Ktoś może – pomimo tego, że przeczytał recenzje – próbować oglądać to anime. Nie mogę zdradzić wszystkich niuansów fabuły, bo zepsółbym mu zabawę.

Nie przesadzajmy przypisując tej serii kulturową odmienność i niekompatybilność z naszym sposobem myślania. Powiedzmy sobie szczerze: trudno mi sobie wyobrazić osobę, która nie potrafiłaby zrozumieć jej wymowy… Może jacyś Papuasi, Aborygeni, lud Zulu czy indianie z plemienia Kampów mieliby z tym problem, nie mniej jednak każdy, kto przypadkiem nie urodził się głęboko w dżungli bez problemu odczyta o co w FMP chodzi. Kontekst kulturowy jest w tym wypadku (jak i w przypadku pewnie z 95% anime) nader uniwersalny, zrozumiały dla każdego, kto stąpa po ziemi.

Po drugie: ja rozumiem, że jestem odbiorcą wtórnym, zjawiskiem, które autorów FMP absolutnie nie obchodzi. Nie mniej jednak zauważ, że całość tej strony przeznaczona jest właśnie dla widzów wtórnych: Polaków. Nie ma sensu pisać recenzji z punktu widzenia Japończyków z prosetj przyczyny: oni nawet nie są w stanie przeczytać tych recenzji. Dla nich równie dobrze moglibyśmy zapewne pisać w języku Suachili.

Zero kompetencji.

Cóż… Powiedzmy sobie szczerze: Redakcja w tej chwili nie posiada ani jednej osoby kompetentnej do wykonywania zawodu Krytyka Filmowego. Nikt z nas nie kończył Szkoły Wyższej Filmowej, ani też innej uczelni artystycznej, a nawet Dziennikarstwa, chyba tylko ja (a i to po łebkach) wiem, na czym polega Ingardenowska Teoria Sztuki, ba – nikt z nas nawet nie robił czegoś takiego wcześniej.

Może to i okrutne, ale poważnie rozczarowałby się ten, kto mniemałby, że strony takie jak ta prowadzą stateczni, dojrzali już mędrcy oraz krytycy, którzy o anime i sztuce filmowej wiedzą wszystko. Jest znacznie gorzej – to dzieła zapaleńców, głównie studentów i licealistów, którzy nawet nie wiedzieli, na co się porywają.

Wa Totem – naturalnie nie masz racji. Przypomnijmy: recenzja dotyczy serialu i pisana jest dla Typowego Czytelnika.

Jako, że recenzja dotyczy serialu, to – przynajmniej ja – skupiam się tylko na tym, co widze na ekranie, traktując to jako dzieło autonomiczne, oderwane od innych pozycji z tego samego tytułu: powieści, mang, innych serii TV, OAV i Filmów Kinowych. Powód jest prosty – wyłączając przypadki specjalne (np. kontynuacje, eksperymenty itd.) – uznaje, że seria POWINNA być zrozumiała dla każdego. To, że Deus Ex Machina popełnione w ostatnim odcinku jest wyjaśnione w książce w rzaden sposób nie przekłada się na poprawę jakości serii TV. Ekranizacja, której nie da się zrozumieć bez znajomości książki jest po prostu kiepska – jak np. polski „Wiedźmin”. Co więcej: pisze recenzje serii TV. Nie powieści, nie mangi, nie OAV, nie kinówki.

Gdyby FMP: TSR był dziełem eksperymentalnym, które od razu zakładano by wydać jako Powieść i serię TV przy czym obydwie stawałyby się zrozumiałe po poznaniu obydwu tytułów twoja krytyka byłaby zasadna. Nie mniej jednak w tym wypadku mamy do czynienia z produktami samodzielnymi.

Po drugie: recenzja pisana jest dla Typowego Czytelnika. Za takowego przynajmniej ja uważam żyjącego w Polsce człowieka, w przedziale wiekowym 15­‑25 lat, który biernie posługuje się językiem angielskim, o anime nie wie nic (bo, gdyby wiedział wszystko to nie szukałby informacji na stronach), a już na pewno nie sprowadza z zagranicy i nie czyta japońskich powieści sensacyjnych.