Tanuki-Anime

Nie mówiłam nic o Toradorze, bo nie dałam rady tego obejrzeć (ale nie ze względu na grafikę bynajmniej). Twierdzę tylko, że wybierając anime tylko na podstawie grafiki, można ominąć sporo dobrych tytułów (takie np. Saraiya Goyou czy Kaiji).

No to mogę ci chyba tylko współczuć, bo wiele tracisz. Z własnego doświadczenia mogę powiedzieć, że nawet do najbardziej odrzucającej kreski idzie się przyzwyczaić po jakichś 5 odcinkach ;)

Co nie? Jakoś nigdy dotąd nie zdarzyło mi się porzucić serii z ciekawą fabułą, bo kreska była brzydka, ani też nie zmuszałam się do oglądania totalnej nudy dla pięknej grafiki. Ale ja tam jestem zwykłym ignorantem (muzyki też nie słyszę), więc pewnie się nie znam.

Może po prostu przestań wystawiać oceny za grafikę, skoro i tak nie ma ona dla ciebie dużego znaczenia, a zamkniesz usta malkontentom i unikniesz pod każdą swoją recenzją kłótni o to samo.

Raczej przewrażliwienie.

Wizja JR jako hard­‑yaoi jest tak piękna, że nieomal wzruszyłam się do łez. Aż mi się z rozrzewnieniem przypominają piękne czasy czystości mego umysłu, kiedy to koleżanki nie­‑yaoistki tłumaczyły mi co się dzieje na ekranie, bo nie kumałam. Normalnie nostalgia, cudny komentarz.

Schinichi na tę chwilę wydaje mi się na tyle dobrą, dynamiczną postacią, że udźwignie fabułę tego typu i nie musi sobie szukać grupy Avengersów.

Trudno się z tym nie zgodzić. Swój zarzut kierowałam wyłącznie do postaci Kany, w pewnym sensie jako przeciwwagę dla krytyki Murano. Moim zdaniem Kana była w tej fabule tylko narzędziem i może nie byłoby w tym nic złego, gdyby nie to, że jej działaniami nie kieruje żadna logika, a jedynie wymogi fabuły.

Po drugie nie za bardzo rozumiem, dlaczego „deus ex machina” zostało użyte w odniesieniu do Kany. Ta postać to najzwyklejsza femme fatale – i w wątku głównym i w elementach romansu. Chwyt to stary i uznany, spełniła swoją rolę wprowadzenia nieprzewidzianych komplikacji i znów nie wiem, czego tu jeszcze chcieć. :P No chyba, że spisywało ją się od początku na jakieś „wyższe stanowisko”.

No właśnie o to chodziło, trochę za dużo tu postaci, które istnieją tylko po to, żeby spełniać w fabule określone zadanie i zniknąć. Kana przyszła, zrobiła co do niej należało, pchnęła akcję do przodu i poszła, bo już nie była potrzebna. Inną taką postacią jest ten chłop z pasożytem w szczęce (nie pamiętam imienia),  kliknij: ukryte  który był wprowadzony tylko po to, żeby Izumi nie musiał własnoręcznie zabić matki, a potem słuch po nim zaginął.

A nie, jednak znalazłam coś nierealistycznego w zachowaniach postaci w tej serii :). Otóż, zastanawiam się,  kliknij: ukryte  kiedy kogoś zacznie dziwić koleś, który gada do siebie, zrywa się w środku lekcji i krzyczy coś oderwanego od czegokolwiek, robi groźne miny bez powodu… Prawie, że klasyczne objawy jakiegoś poważniejszego zaburzenia psychicznego xD

Naprawdę uważasz za cechę charakteru to, że Murano nijak nie zareagowała na traumatyczne wydarzenia z odcinka 10 ? xD

Nie, raczej miałam na myśli to, że istnieje więcej niż jedna możliwa reakcja na taką sytuację i jest ona zależna w dużej mierze od charakteru. Jedna osoba będzie mieć traumę do końca życia, a druga otrząśnie się po paru dniach. Nie ma reguły.
Ja wiem czy ona nie zareagowała…  kliknij: ukryte  Przecież w trakcie tego wyła jak opętana i nawet nie mogła się sama utrzymać na nogach. A potem też nie sprawia wrażenia specjalnie radosnej. No i była wtedy w szoku, może nie pamięta dokładnie co się działo, czy coś. A może jest tym typem osoby, która tłumi w sobie emocje, nie wnikam w takie szczegóły. No i jednak cały czas się niepokoi, bo bliska jej osoba w krótkim czasie dosyć drastycznie się zmieniła, a ona nie rozumie dlaczego, a z drugiej strony chyba boi się dowiedzieć. Nie widzę w tym nic jakiegoś strasznie dziwnego. Ona przynajmniej tego Shinichiego zna od lat,  kliknij: ukryte  a nie tak jak tamte dwie obywatelki, zapałały miłością gorącą jak wiadro wrzątku po dwóch dniach znajomości :D.
Mało ważne, przynajmniej (jak do tej pory) nie zachowała się jak kretynka tylko po to, żeby fabuła szła do przodu, więc póki co nie dała mi jeszcze powodu, żeby ją znielubić.

To nawet nie są rzeczy charakteryzujące źle rozpisaną postać kobiecą, tylko inteligentną postać ludzką w ogóle -_-".

Kto ci wmówił takie smutne rzeczy, że każda postać musi być inteligentna? ;)

To dla odmiany, może ja ci odpowiem :)

Cóż. Matka Arimy to klasyczny przykład przerostu ambicji i posługiwania się dzieckiem do spełnienia własnych niezrealizowanych marzeń. To, niestety, nie jest wcale jakiś bardzo odosobniony przypadek.  kliknij: ukryte  Była rygorystyczna i tresowała swojego syna, tworząc z niego robota do wygrywania konkursów, zupełnie zaniedbując takie drobiazgi jak wpojenie mu miłości do muzyki i fortepianu. Ważne było tylko to, żeby zagrał wszystkie nuty jak od linijki, jego osobowość nie miała żadnego znaczenia. To akurat zauważają praktycznie wszystkie postaci i to z tego szydzą nazywając Arimę marionetką mamusi itp.  kliknij: ukryte  Niekoniecznie musieli sobie zdawać sprawę z tego, że ten terror doskonałości przybiera rozmiary zwykłej przemocy domowej – np. taka Tsubaki widziała u Arimy siniaki, ale znając jego niezdarność i sama będąc dzieckiem, nie miała żadnych podstaw, by nie wierzyć w jego wyjaśnienia. Natomiast nie zauważyłam, żeby ktoś pochwalał jej publiczny wybuch, być może nikt nie zdążył na to zareagować, bo w końcu zaraz potem umarła. Bardziej mnie zastanawia, co w tym czasie robił jego ojciec, w sumie niewiele o nim wiadomo.
A co do samego Arimy. To była mimo wszystko jego matka i myślę, że na jakiś tam swój sposób jednak ją kochał i chciał ją zadowolić.  kliknij: ukryte  W końcu, to matka powiedziała, że „jego osiągnięcia są dla niej najlepszym lekarstwem”. I być może właśnie wyrzuty sumienia związane z tym, że zawiódł, bądź co bądź, najbliższą sobie osobę i nie zdołał zapobiec jej śmierci, no i też to jakie były jego ostatnie słowa skierowane do matki, wywołały w nim tą blokadę, którą po dzięciecemu odebrał jako „karę”.
Zaś wątek Kaori budzi mój niepokój. Skoro zbudowano już taką solidną traumę wokół Arimy, to wątek  kliknij: ukryte  jej choroby można było sobie spokojnie odpuścić. No, chyba, że twórcy mają zamiar zadusić widza dramatem. Obawiam się, że historia może zatoczyć koło, ale mam nadzieję, że do tego nie dojdzie, bo to już byłaby gruba przesada. Kategorycznie żądam happy endu w tej serii! ^^

A czym w takim razie są serie, które widziała mała ilość osób?:P

Część może być zwyczajnie słabo rozreklamowana albo trudno dostępna w Polsce. To że coś jest mało znane, nie oznacza z automatu, że to albo gniot albo arcydzieło, to zbyt duże uproszczenie.

W sumie to zawsze mnie dziwi takie podejście i zastanawiam się, kiedy widzowie przestaną mierzyć postaci swoją miarą i stwierdzać, że postać X zachowuje się nierealistycznie, bo ja bym się tak nie zachował. Zasadniczo każda reakcja na każdą sytuację będzie realistyczna w zależności od charakteru osoby i jej temperamentu. Nie wszystkie za to będą racjonalne, ale tak samo jest z ludźmi – jedni kierują się rozumem, a inni emocjami. No, chyba że postać, która do tej pory zawsze zachowywała się chłodno i racjonalnie nagle zacznie się miotać bez sensownego powodu – wtedy mogę się zgodzić z tezą o nierealistycznym zachowaniu, aczkolwiek w tym anime takowego jak dotąd nie zarejestrowałam.

PS. Czy tylko ja uważam Murano za znacznie lepszą (w sensie: znacznie mniej irytującą) postać od Kany (która notabene wydaje mi się kolejną chodzącą deus ex machiną w tym anime,  kliknij: ukryte  usuniętą gdy przestała być już potrzebna)?

9 odcinek i zachowanie Yuuko jest namacalnym dowodem na to, że kobiece bohaterki w większości są kretynkami, służącymi jedynie do komplikowania fabuły.
Ale tak poza tym, to zaskakująco dobrze mi się to ogląda i z ciekawością czekam na to, co będzie dalej.

Mogę mówić tylko za siebie – ale romans, komedia, szkoła, harem + jakaś magia i jeszcze na podstawie gry randkowej? No, to nie brzmi szczególnie zachęcająco. Ja np. nie sprawdzam wszystkiego jak leci, tylko dokonuję wstępnej selekcji tytułów do oglądania na podstawie opisów właśnie (być może zły system, bo uciekają mi takie „wyjątki”), a taki zestaw budzi moje stanowcze i zdecydowane „raczej nie”. Ale może się skuszę, żeby sprawdzić co to za rodzynek potwierdzający regułę, skoro tyle pozytywnych opinii, a większość pozaczynanych serii z tego sezonu i tak porzuciłam ;).

PS.

nie to co w pewnej serii, która stawiała na szkło, ale poszła w zupełnie innym kierunku, jak ona się nazywała

Żeby ona poszła w JAKIMŚ kierunku… Ona się rozproszyła w tyle miejsc, że praktycznie nic z niej nie zostało, ot co.

Myślę, że recenzentka wolałaby, żeby Nitori został elementem scenografii, a nie postacią, która chodzi, mówi, zabiera czas ekranowy, a co dopiero zalicza jakiś rozwój. W sumie nie do końca to rozumiem, bo o ile w pierwszej części był to klasyczny „senpai, notice me” i to mogło irytować, tak w drugiej ta postać wyraźnie nabrała życia. Mam wrażenie, że ogólnie w kwestii postaci bardzo dużo się poprawiło względem poprzedniego sezonu. Rin, Rei, Nitori – oni wszyscy nagle dostali rumieńców i da się ich lubić, normalnie szok. Moim zdaniem nie ma wielkich powodów do narzekań na bohaterów.
(Oprócz Sousuke. Sosuke jest dziwny. Ale widocznie trzeba było czymś zrekompensować normalność Rina xP)

Nawet w najbardziej krytycznej recenzji, nigdy nie użyłam wobec widzów określeń obraźliwych (gdyż recenzja traktuje o anime/mandze, a nie widzach), nie zrobił też tego chyba żaden inny recenzent, ponieważ znając Ave i tak wywaliłaby coś takiego podczas redakcji.

Nie chciałabym dolewać oliwy do ognia, ale to się, niestety, zdarza. Dajmy na to, w recenzji do anime Hyouka, recenzent w podsumowaniu pisał coś o „fanatycznych wyznawcach KyoAni” jako jedynej grupie, której może to przypaść do gustu. Możesz się ze mną nie zgadzać, ale moim zdaniem to już podpada pod obrażanie widzów, którym to anime się podobało.

Imo o tej serii ciężko jest napisać w ogólnikach.

Po recenzji głównej widać, że się dało, choć pewnie było to nieco trudniejsze.

Wbrew pozorom, umiejętność poprawnego i zrozumiałego pisania nie jest aż taka powszechna. Często nawet dziennikarze, którzy powinni być przynajmniej teoretycznie wykształceni w tym kierunku robią takie błędy, że mózg staje w poprzek.

A miałam nie dać się wciagnąć w tą dyskusję…

Chodziło mi tylko o to, że opinia jednostki nie jest wyznacznikiem jakości utworu, ale widzę, że nie chcesz tego zrozumieć, a ja nie mam ochoty w kółko powtarzać tego samego.

Tak. Polecam zapoznać się z prawami człowieka.

Źle powiedziałam. Ma prawo twierdzić, ale nie będzie mieć racji, nie zabronię nikomu być ignorantem.

Niniejszym kończę swój udział w tej dyskusji, bo powiedziałam już wszystko, co miałam do powiedzenia w tej kwestii. Dalsze posty byłyby tylko powtarzaniem w kółko tego samego innymi słowami.

co to jest ta legendarna ocena obiektywna (skoro piszesz subiektywna, to znaczy, że istnieje obiektywna)

Obiektywne jest stwierdzenie, że kwadrat ma wszystkie boki równe i kąty proste. Subiektywne jest stwierdzenie, że bardziej by mi się podobał, gdyby jeden bok miał dłuższy i był pochylony o 30 stopni w prawo. Ale to, że mi się nie podoba, nie znaczy, że jest złym kwadratem :)
Możesz napisać, że muzyka/fabuła/bohaterowie ci się nie podobali. Ale jeśli piszesz, że muzyka/fabuła/bohaterowie byli źli, to powinieneś to umotywować inaczej niż „bo mi się nie podobali”, bo pisząc, że coś jest złe/źle wykonane – stwierdzasz fakty, które z definicji powinny być prawdziwe dla wszystkich. Nie możesz się w tym momencie zasłaniać swoim gustem.

PS. A ściany są fascynujące. Chociaż ja wolę patrzeć niż z nimi rozmawiać :)

Skoro dyskusja dotyczy muzyki, to trzymajmy się muzyki. To, że coś mi się nie podoba nie znaczy, że jest słabe. Jeśli komuś nie podoba się, dajmy na to V Symfonia Beethovena, to czy to daje mu prawo, żeby twierdzić, że jest to słaby utwór, a Beethoven nie zna się na komponowaniu? No, chyba nie. I nie ma tu w tym momencie znaczenia fakt czy oceniający to student Akademii Muzycznej czy ktoś, kogo słuch muzyczny ogranicza się do rozpoznawania, że „coś gra”. To działa też w drugą stronę – to, że coś mi się podoba, nie czyni z tego wielkiego dzieła z automatu.
I ze wszystkim tak jest. Mogę wielbić jakieś anime, zdając sobie jednocześnie sprawę z jego wad i mogę jakiegoś nie lubić, dostrzegając jego zalety.

Ok. Jego to nie zachwyciło. W czym problem? Wybacz. Justin Bieber przecież ma tyle odsłon na youtube, tyle osób się nim zachwyca. Jak możesz twierdzić, że Tobie to nie pasuje. Nie znasz się. Dziękuję.

Jest subtelna różnica pomiędzy „to jest słabe” a „to mi się nie podoba”.
I dzięki za zaznaczenie ironii, jest subtelna jak wystrzał z pancernika.

Może dlatego, że to właściwie nie recenzja tylko streszczenie, które poza tym nie wyjaśnia co jest w tej serii tak strasznie złego, oprócz tego, że recenzentowi się nie podobało. (Już pomijam to, że recenzja się zaczyna od podsumowania, może to taka fantazja.) Generalnie, wylał na to anime kubeł pomyj bez żadnych merytorycznych argumentów.
I od razu podkreślam, żeby nie było nieporozumień – nie oglądałam tego anime. Nie mam nic przeciw negatywnym opiniom dla czegokolwiek, o ile są sensownie umotywowane.

Nie będę się czepiać samej opinii (choć mam przeczucie, że inni z chęcią zrobią to za mnie), bo nie udało mi się przebrnąć przez drugi odcinek tego anime, więc mnie ona nie boli. Ale czepnę się czegoś innego.
Gościu, zdecydowanie za dużo spoilerujesz w recenzji. Co prawa Clannada nie oglądałam, ale widziałam Kanon, więc jeśli oba są zbudowane na podobnym schemacie (a obstawiam, że są), to wszystkie tajemnice odnośnie bohaterów są odkrywane stopniowo. Skoro seria skupia się na rozwiązywaniu problemów bohaterek, to zdradzanie w recenzji po kolei na czym owe problemy polegają, jest raczej nie na miejscu. Dla porównania polecam przeczytać recenzję główną.