Tanuki-Anime

Tak, wiem, jestem tępa jak żyletka od Polsilvera, ale nie rozumiem tego.  kliknij: ukryte  Skoro mają jakiegoś rentgena (swoją drogą ciekawe jak to działa), to po co im Izumi i jakiś psychol z szóstym zmysłem, skoro i tak nie mogą wykrywać pasożytów na takie odległości?
A tak poza tym. Czy tylko ja mam problem z postaciami drugoplanowymi? Jak dla mnie są zbyt mało charakterystyczni, zupełnie nie mogę zapamiętać ich twarzy. W 19 odcinku zapomniałam koleżkę, którego widziałam jakieś 10 minut wcześniej, że tych rzadziej pojawiających się już w ogóle przemilczę… Wspominałam już, że tępa ze mnie dzida? ;)

Kluczowym nie jest tu tytuł, ale osoba, która wystawiała ocenę. Równie dobrze możesz mieć pretensje do mnie, że moje oceny różnią się od twoich.

Serio będziesz przy każdej okazji przywoływał ten argument ze Strike the Blood, nawet jeśli recenzowała go inna osoba?

Jest mi przykro, że swoją płcią doprowadziłam aż do interwencji moderacji. Przyzwyczaiłam się już do tego, że ludzie w internetach biorą mnie za mężczyznę i mi to nie przeszkadza. W końcu mój nick WCALE nie pochodzi od mojego imienia ;).

Jeśli coś było pierwotnie emitowane w telewizji, to traktuję to jako wersję podstawową i w sumie mało mnie obchodzi, że na dvd było coś, a nie było czegoś innego. Nie jestem aż takim fanatykiem, żeby chciało mi się oglądać anime w kilku wersjach i porównywać co gdzie wycięto albo dodano. Aczkolwiek uważam, że przemilczenie kwestii cenzury występującej w wersji TV byłoby dużym niedopowiedzeniem i byłoby krzywdzące dla potencjalnych widzów. To nie jest „anime jest złe, bo jest cenzura” tylko bardziej coś w stylu „jeśli chcecie to oglądać, to lepiej poszukajcie wersji bez cenzury”. Ja przynajmniej tak to odebrałam.
W sumie to już dawno przestałam nadążać o co chodzi w tej dyskusji, więc się już wyłączam.

Czytałam dyskusję i czytałam recenzję. 15 akapitów, z czego o cenzurze jest raptem kilka zdań. Nadal nie widzę żadnego powodu, dla którego nie można o tym wspominać.

A ja przeczytałam całą tą pasjonującą dyskusję i nie znalazłam odpowiedzi na to, co jest aż tak oburzającego w informowaniu widza, że jeśli weźmie się za wersję TV, to natknie się na dużą ilość absurdalnej cenzury. To, dla mnie jako widza, jest bardzo pożyteczna informacja. Dużo bardziej pożyteczna niż subiektywne, bądź co bądź, stwierdzenia pt. „czy to anime jest dobre” czy też rozwodzenie się nad stroną graficzną i muzyką, bo tych elementów i tak nigdy nie zauważam.
No i nie wiem też dlaczego akurat recenzentka nie ma prawa ponarzekać na cenzurę, skoro mogli to robić inni użytkownicy w komentarzach i nikt się za to na nich nie oburzał. Tym bardziej, że sama wyjaśniła, że nie brała jej pod uwagę podczas oceny grafiki.

A to nie jest tak, że wszystkie postaci od KyoAni wyglądają z grubsza tak samo już mniej więcej od czasów K­‑ONa?

Zabawa w „Gdzie jest bobas?” mogłaby w przypadku Kuroko nabrać nowego, ekstremalnego znaczenia.

Nie zauważyłam, aby tamakara tutaj broniła Akashiego, czy jakiegokolwiek bohatera z Kuroko­‑Kosmiczny Mecz­‑Basket. Magiczne sztuczki były w tej serii od początku, nie pojawiły się nagle i wiele osób na nie narzeka już od pierwszej serii w zasadzie. A przy trzecim sezonie można to zaobserwować w każdym komentarzu, więc odkrycie Ameryki to to nie jest. Jak się widzi 20 komentarz z rzędu, który traktuje o tym samym, a przy okazji swoją treścią sugeruje wyjątkowość tej opinii, to mogą opaść witki. W sumie to trochę zabawne, że tylu ludzi dopiero teraz dostrzegło czary w Kuroko, bo przecież wcześniej nie było żadnych zaklęć, Młotów Thora (ta „technika” mnie roztarła w proch, co za geniusz wymyślił tę nazwę?), przemieszczania się w martwe pole, rzutów na leżąco od tyłu lewą ręką ani strzelania laserami z oczu.

Z drugiej strony nie ma co szukać na siłę mankamentów jednego z bardziej ciekawych i intrygujących motywów. ;p

Ale ja nie szukam na siłę, to akurat od razu mnie uderzyło kijem między oczy, że aż zaczęłam się zastanawiać, czy może przypadkiem znowu odpłynęłam podczas oglądania i coś mi umknęło. Gdybym się bardzo skupiła, to znalazłabym jeszcze multum domniemanych niedociągnięć, ale nie chcę tego robić, bo nie chcę wyjść na rasowego malkontenta, a poza tym mimo wszystko całe anime mi się raczej podobało :)

 kliknij: ukryte  No, właśnie ja na miejscu Kyuubeya nie dałabym jej nieskończonej ilości prób, to mimo wszystko było dosyć nieostrożne.

Obejrzałam i mam taką tam jedną wątpliwość, nie wiem czy ktoś już to zauważył, ale późno jest, a jutro muszę wcześnie wstać, więc jakoś nie chce mi się przekopywać przez te wszystkie komentarze :)
Mianowicie.  kliknij: ukryte  Czy gdzieś było powiedziane, że Homura może się przenosić w czasie do skutku? Z tego co zrozumiałam, ona prosiła o możliwość powrócenia do chwili, w której jeszcze nie poznała Madoki, aby móc ją uratować. Rozumiałabym, że w domyśle raz. Chyba, że to rzecz, która uciekła gdzieś w tłumaczeniu.

No cóż. Nie każde imię da się odmienić, ale akurat Seiya się daje i w recenzji zostało odmienione prawidłowo.

przeczytanie słowa „Seiyi” naprawdę sprawiło, że poczułem się zagubiony. Po pierwsze nie potrafię tego wyartykułować sensownie, a po drugie nie mam zielonego pojęcia jaka może być forma wyjściowa tego imienia.

Nie czaję problemu. Jakbyś niby chciał to inaczej odmienić?

Chciałabym tylko wiedzieć, czy okularnik naprawdę jest księciem szpinaku, czy to inwencja tłumacza.

Naprawdę :). Epinard to szpinak.

Z zasady oceniam tylko to, co widziałam w całości, ale już widzę, że będę mieć problem.

Trzecia historia (choć w sumie przewidywalna w dużej mierze) jak dotąd najładniejsza. Pierwsza też była w porządku, za to druga…  kliknij: ukryte  Druga w paru momentach tak brzydko śmierdziała pedofilią, że aż mnie odrzucało od ekranu. Fuj.
Właśnie dlatego nie lubię epizodycznych fabuł. Jak niby mam to teraz ocenić?

Można by się też zastanawiać, czemu to zawsze są dwie osoby. Przecież na dobrą sprawę, w danej chwili może zginąć ich znacznie więcej. Jak się chce do czegoś doczepić, to zawsze znajdzie się powód.

Ech, muszę rozszyfrowywać komentarze z otwartą listą postaci na MALu, bo chyba do samego końca nie zapamiętam ani jednego imienia -_-.
Czy tylko mnie zniesmaczają te żarty ze zwłokami? Być może to kwestia moich prywatnych fobii, bo ja za nic w świecie nawet nie dotknęłabym palcem martwego ciała, a co dopiero mówić o kąpaniu się z nim w wannie *brrrr*, okropność. Wcale mnie to nie bawi.
Za to Yumoto i jego osiąganie Nirwany poprzez tulenie wombata jest rozbrajające.  kliknij: ukryte  Chociaż scena z „praniem” z 4 odcinka była tak dziwna, że czułam się jakbym oglądała coś +18… xD Zastanawia mnie tylko, czemu to zawsze on zadaje ten „atak kończący”, mogliby to trochę urozmaicić. I stanowczo się sprzeciwiam wycięciu ujęcia z wkładaniem kozaczków z transformacji *eghm* Kusatsu (?)
Tak że tego. Durne to jest niemożebnie, postaci w ogóle nie wbijają się w moją pamięć, ale w sumie dobrze się bawię, nawet z każdym odcinkiem coraz lepiej (wyłączając gagi z trupem…), więc chyba nie jest aż tak źle, jak się na początku spodziewałam :)

E, tak pięknie to nie bywa. Musi być przynajmniej dwie na jednego albo ewentualnie dwóch na jedną. Trójkąt to święta zasada romansu, być musi :)

Mi też się to podoba. Jak tylko ktoś wysnuje w komentarzu jakiś zarzut względem tego tytułu, to zaraz w następnym odcinku zostaje on obalony. Widać, że wszystko jest dobrze przemyślane i pozostaje tylko mieć nadzieję, że tak będzie do samego końca :)

A już pomijając wszystkie inne argumenty, to nie jest przypadkiem tak, że arbiter ocenia ten tzw. „mrok w duszy”, a to jakie życie ktoś wiódł nie ma aż tak dużego znaczenia? Gdyby było inaczej, to gra byłaby niepotrzebna – w końcu Decim dysponuje ich wspomnieniami. A grają po to, żeby wyzwolić ekstremalne emocje i wyciągnąć na światło dzienne ten mrok, nawet trochę na siłę (jak stwierdziła sama asystentka). No i Tachibana pokazała jakie z niej ziółko, w przeciwieństwie do Yosuke, który przez cały czas siedział spokojnie.  kliknij: ukryte  Choć swoją drogą, żeby się zdecydować na samobójstwo, trzeba mieć w duszy wyłącznie ciemność, gęstą i nieskończoną.

Jestem zdecydowanie za głupia na takie historie. Albo to było zwyczajnie bez sensu. Nie mam nic przeciwko otwartym zakończeniom, ale wymaganie od widza, żeby sam sobie wymyślił CAŁĄ fabułę, to moim zdaniem gruba przesada. I wcale nie czyni to dzieła bardziej głębokim czy ambitnym.

15 odcinek jest wciąż przede mną, a wcześniej SD nie rzucało mi się jakoś szczególnie w oczy, może stąd moja opinia ^^
Natomiast z twoim ostatnim akapitem zgadzam się w 100% :)

Ale… czemu niby? Komediodramat to gatunek jak każdy inny i nie ma w nim nic złego. Jak się chce dosolić ciężkim dramatem, a przy okazji nie sprawić, by widz chciał iść sobie golić żyły, to dobrze jest od czasu do czasu rozładować to napięcie. Akurat w Shigatsu radzą sobie z tym całkiem zgrabnie, nie zauważyłam, żeby elementy komediowe występowały jakoś przesadnie często czy były źle wkomponowane. Jak dla mnie w ogóle nie rujnują nastroju – ba, nadal podczas oglądania jest mi pieruńsko smutno. Ale akurat komediodramat to mój ulubiony gatunek filmowy :)