Tanuki-Anime

Bardzo dobra recenzja. Irozozuku… wydaje mi się być serią trudną do opisania. Bo nic się tu nie dzieje według oczekiwań współczesnego widza, a jednak seria konsekwentnie wprowadza widza w swój własny unikalny rytm. I ta recenzja doskonale wyłapuje i opisuje wszelkie subtelności. Świetnie mi się ją czytało, gratuluję bardzo dobrego tekstu :)

Bardzo dobra seria posiadająca swoje wady. Początek był bardzo, ale to bardzo dobry, lecz po  kliknij: ukryte  śmierci Mio zaczęła się zakradać nuda. Potem pojawił się główny wątek, który ponownie oceniam bardzo wysoko, a potem w okolicach odcinka 13, czy tam 14 ponownie zrobiło się bardzo nudno. Tak nudno, że przewinęłam ze dwa odcinki i dopiero po przerwie wróciłam do serii. I tutaj raz jeszcze seria mnie zachwyciła w swojej spokojnej i konsekwentnej narracji. Zakończenie jest dla mnie satysfakcjonujące, bardzo ładnie domykając większość wątków.

Nie rozpisując się za bardzo, jest to dla mnie seria z wyższej półki, posiadająca wspaniałą duszę, poprowadzoną w bardzo nierówny sposób. Dla mnie 8.

Dotychczas się nie wypowiedziałam na temat tej serii, nawet nie wiem, czemu… Chyba po prostu dlatego, że w tym wątku czytałam tyle opinii tożsamych z moją własną :)

Mangę przeczytałam dawno temu i zajęła ona w moim sercu szczególne miejsce, pomimo jako takiej kreski.

Ta ekranizacja jest po prostu… przepiękna. Zachowuje ducha oryginału, kreska i muzyka jest absolutnie przepiękna. Każdy odcinek podnosi mnie na duchu i generuje ogromne pokłady ciepełka w moim wnętrzu. Oby taki poziom utrzymał się do końca :)

W 50 rozdziale mangi pojawia się narracja:  kliknij: ukryte  „W tym momencie, jeszcze nie rozumieliśmy postępowania Ymir”. Istnieje w fandomie interpretacja, że Ymir jako osoba wbrew pozorom niesamowicie empatyczna w swoim mniemaniu miała „dług” względem Bertholdta i Reinera. Gdyby nie ich przybycie wciąż by się błąkała jako bezmyślny tytan i nigdy by nie spotkała Christy. W ten sposób mogła chcieć spłacić swój dług względem nich. Ponadto treść tej narrarcji sugerowałaby, że część faktów może nie ujrzała jeszcze światła dziennego.

 kliknij: ukryte  Co do Historii tak to póki co wygląda, chociaż temu stanowisku zdecydowanie się sprzeciwia Eren, który robi ostatnio… „wiele rzeczy”. Więc jest to wciąż wątek otwarty :)

Jest to adekwatne określenie, ponieważ w mojej ocenie zalet jest więcej niż wad. Ja pod Twoim komentarzem nie przekonywałam Cię, jak bardzo się mylisz. Proszę o to samo co do mojego komentarza.

Co do drugiego akapitu ogólnie masz rację, ale początkowo Miecz i Łuk wykazywali samodzielność w myśleniu i byli jednak o klasę wyżej niż Włócznia, później te różnice zaczęły się zamazywać.

Sam hajp może wystarczyć, aby sięgnąć po serię. Ot chociażby z ciekawości, ale żeby wytrwać przy serii 24 odcinki, oj tu już potrzeba czegoś więcej. Nie podobało Ci się, szkoda. Ale mi ta seria dała dużo frajdy, pomimo pewnych błędów.

Ta seria chyba podobała mi się najbardziej z dotychczasowych. Oczywiście retrospekcje stoją o wiele wyżej niż dokonania Gupciołaka, ale o dziwo w tym sezonie nawet Gupciołak stał się do zniesienia, co jest bardzo na plus. Mocne 8 ode mnie.

Bardzo przyjemna seria, może nie wybitna, ale na pewno przykuwająca uwagę. Bardzo polubiłam głównego bohatera i z niecierpliwością czekałam na każdy kolejny odcinek. Oczywiście, nie jest to seria pozbawiona wad. Zrobienie idiotow z Bohaterów Miecza i Łuku w drugiej części chyba tylko po to, jak to już ktoś na dole napisał, aby główny bohater wydawał się jeszcze fajniejszy przez marne tło, było słabym zabiegiem. Bo widać, że dobrych pomysłów na tę serie nie brakuje, a tu seria poszła na łatwiznę. Nie wiem, czy będzie kontynuacja, ale z pewnością po nią sięgnę, jakby się pojawiła. Dla mnie mocne 8.

Postaram się krótko rozjaśnić wątpliwości, chociaż oczywiście mogę się gdzieniegdzie mylić :)

 kliknij: ukryte  W temacie pierwszego zagadnienia jest tak, jak piszesz. Zasada 13­‑tu lat działa również w przypadku tytana pierwotnego. I tak Eren jest teraz właścicielem „fuzji tytanów”. I ,uwaga spoiler, później po prostu próbują go zjeść, aby przejąć tytana pierwotnego. Więc robią się z tego trochę pokemony pt. „zjedz je wszystkie”. Sama się zastanawiam, co by się stało, gdyby w jednej osobie ponownie się połączyło wszystkich 9 tytanów.

Drugie zagadnienie nie zostało potwierdzone wprost, ale coraz więcej wskazuje, że pełne wykorzystanie koordynatu jednak wymaga członka rodziny królewskiej w postaci tytana. Dotknięcie ludzkiej postaci powoduje tylko przeciek tej mocy.

Co do trzeciej poruszonej przez Ciebie sprawy, jest teoria, wciąż nie potwierdzona w 100%, ale że „drogi” pozwalają na swobodną migrację wspomnień z przeszłości do przyszłości i z przyszłości do przeszłości. Przy Historii trochę pomieszali. Te przecieki od Ymir były po prostu opisane w liście. Scenarzyści musieli wybrnąć z sytuacji, że przeszłość Ymir pokazali już w sezonie 2, i głupio by było pokazać dwa razy to samo. I też mi się wydaje, że Erena zalały wspomnienia ojca i Krugera po dotknięciu książki. Bo w trakcie aresztu Armin spisywał wspomnienia Erena i porównywał z tymi z książki.

Mam nadzieję, że coś rozjaśniłam i nie zamąciłam dodatkowo :)

Wczorajszy odcinek zakończył nam 518 chapter mangi, zostało jeszcze 27 chapterów :)

:)

Też mi się szalenie podobała scena. gdy szli do piwnicy :) Muzyka, odniesienie się do pierwszego odcinka, było absolutnie przepiękne :)

Przy okazji tego sezonu nieco się wstrzymałam z wylewaniem wiaderek zachwytu nad tą serią (doskonale mnie w tym wyręczał MrParumiV18 – pozdrawiam Cię serdecznie:)). Teraz jesteśmy w punkcie dla mnie niesamowicie ciekawym – wreszcie ci, którzy nie znają mangi, poznają pewne odpowiedzi. Dlatego chciałam wszystkich zaglądających tutaj zachęcić do opisania swoich wrażeń. Ja obserwuję obecne odcinki jak zahipnotyzowana. Kadry z mangi przeniesione na ekran w taki sposób przy akompaniamencie tej muzyki sprawiają, że przeżywam odkrycie całej tajemnicy na nowo. Jednak jest to perspektywa osoby zafiksowanej na punkcie SnK, będącą z manga na bieżąco. Dlatego też bardzo interesuje mnie opinia osób nieśledzących mangi :)

Bo w sumie zgadzam się z prawie każdym słowem recenzji, a w sumie całkiem fajnie mi się to to oglądało. Wiele rzeczy jest głupiutkich, naiwnych i naciąganych, ale jakby przyjrzeć się zarysowi scenariusza, to to miało szansę być naprawdę bardzo dobre. Bo twisty były naprawdę fajne, tylko to wykonanie… no głupiutkie takie. Szkoda trochę.

Ale piosenki mi się w sumie podobały i w zasadzie seans sprawił mi w sumie przyjemność. I to w sumie jest dla mnie najważniejsze :)

Jak najbardziej się podpisuję!

Moim zdaniem dzieją się fajne rzeczy. Na początku jest dziwnie, bo dochodzi do całkowitej zmiany konwencji, ale od jednej sceny wszystko odzyskuje sens i wraca stare SnK, zyskujesz nadzieję, aby ją brutalnie stracić. Do mnie zabieg autora trafił, ale rozumiem głosy fanów, którzy się odwrócili od serii. Zmiana zasad gry pod sam koniec nie każdemu może przypaść do gustu.

Ależ ja doskonale wiem, co będzie dalej :) I chociaż początkowo kolejny arc wydaje się być co najmniej dziwny, w trakcie trwania zyskuje on bardzo dużo sensu.

Jak zawsze zniewalające i hipnotyzujące widowisko. I nie wiem, czy to kwestia wykonania, czy po prostu fabularnie jednego z najlepszych arców, ale poziom chyba się podniósł względem poprzedniej części. Zacieram ręce i czekam na więcej *.*

Brzydkie to było, muzyka taka sobie, ale historia bardzo dobrze zrealizowana. Mahou shojo na wojnie brzmiało dziwnie, ale tutaj zostało to zaprezentowane znakomicie. Oglądałam z przyjemnością i z czystym sumieniem polecam fanom szukającym czegoś poważniejszego i nieprzejaskrawionego w temacie mahou shojo.

Podsumowując w jednym zdaniu, dziwne, ale fajne. Postaci było od groma, gubiłam się w tym, ale jednocześnie doceniałam realizm projektów postaci. Nie było to anime absolutnie niesamowite, z bohaterami, których pokochałam i z którymi się zżyłam. Ale miało w sobie to „coś”. Klimat, kilka nienachalnych refleksji nad życiem. Pewnie nie będzie kontynuacji, ale obejrzałabym jeszcze.

Dzięki :) To miłe, że nie muszę się sama produkować :)

Doskonały przykład romansów, jakie lubię. Schematów jest cała chmara, ale są tak dobrze przemycone, że człowiek się tylko chicholi i tyle. Postaci przesympatyczne, Usui pomimo swojej przejaskrawionej perfekcyjności (kolejnego wyśmiewanego przez autorkę motywu) jest bardzo strawnym i zdecydowanie dającym się lubić bohaterem. Szkoda mi tylko, że nie powstała kontynuacja. Gdzieś tam natrafiłam na plotę, że autorce mangi nie spodobał się sposób adaptacji. Nie wiem, czy to prawda, ale szalenie szkoda, bo anime zdecydowanie mi się bardziej podobało od mangi.

W swojej kategorii stawiam tylko troszkę naciągane 9.

Nie czytałam nowelek, ale anime póki co podoba mi się bardzo. Nie jest w żadną stronę doskonałe, ale ma jakiś taki niespotykany przeze mnie wcześniej klimat…

Ojej, po raz pierwszy na tej stronie zostałam nazwana kobietą zagadkową :D Ja to tam prosty człowiek jestem, lubię obserwować, jak uczucie się rozwija w miarę naturalnie, to miałam na myśli, pisząc o subtelności. Lubię najpierw czegoś dowiedzieć się o bohaterach, faktycznie uwierzyć, że ich ciągnie do siebie, a nie, że jest tak, bo tak chce scenariusz. W mojej Daltonistce właśnie to wszystko się działo! Rozumiem, że nie których to nudzi, ale tutaj faktycznie z odcinka na odcinek zachodziła zmiana w bohaterach, owszem powolna, ale przez to dla mnie w miarę realistyczna.

Tutaj jakoś te moje ulubione schematy zostały zdeptane, pierwsza minuta – bach mamy doskonałą dziewuszkę, druga minuta – buch, mamy doskonałego młodzieńca, trzecia minuta – buch, bach, mija pół roku i zaczynają się zawody. A ja ani nie zdążyłam poznać głównej dwójki, ani uwierzyć, że ich na serio do siebie ciągnie. Jakoś mnie to odrzuciło wciągu tych 12 minut.

Ale, cieszy mnie informacja, że konwencja się zmienia, komentarze, jak widzę, są dosyć pozytywne, może kiedyś zajrzę ponownie…

Dla mnie to za dużo. Za bardzo przerysowane, pozbawione od początku pewnej subtelności, którą w romansach cenię. Niby narracja jest śmieszna, mnie osobiście bardziej męczy niż śmieszy, a poza tym pojawia się myśl, jak długo taka konwencja da radę? Nie przebrnęłam pierwszego odcinka, szkoda mi czasu.

Stłasnie było mi smutno, jak oglądałam końcówkę T.T. Ale rozumiem, że to po prostu musiało tak się rozegrać. To był główny sens i morał całej historii. Historii niezwykle konsekwentnej w swojej narracji. Bohaterowie niby nie byli mega oryginalni, ale polubiłam prawie każdego z nich. Wiele wątków dałoby się pociągnąć dłużej, ale czy efekt byłby wtedy taki sam?

Historia ta z początku była powolna, wręcz nudnawa, a jednak w jakiś niezrozumiały sposób utrzymała mnie przy sobie. I absolutnie tego nie żałuję, bo spędziłam z tą serią przeciepłe chwile. Jest mi na serduszku cieplutko i dobrze po tym seansie i dlatego daję bardzo subiektywne 9.