Tanuki-Anime

Niemożliwe, czyżby druga warta uwagi krótkometrażówka w tym sezonie?

To było takie urocze, puchate, naiwne i wesołe, że cały odcinek przesiedziałam z bananem na twarzy, a fragment z odgłosem zarzynanego prosiaka przewijałam z 5 razy xD

...ha ha ha…

Tylko tyle mogę powiedzieć, nie spoilerując. To ciekawe „założenie fabularne” stoi na nóżkach cieniutkich i łamliwych jak patyczki, z tego, co wiem.

...co ja przed chwilą obejrzałam?…

Ale… długość odcinka jest w sam raz… I żal mi strasznie głównej bohaterki, która jest całkiem sympatyczna – ciekawe, jak sobie z tym wszystkim poradzi… No a przede wszystkim grupa seiyuu idoli gwarantuje całkiem niezłą zabawę, bo akurat ci panowie uwielbiają się bawić swoimi rolami. MAJI 1000% eroi OnoD, FukuJun uroczy jak zawsze, gdy mówi tym niefrasobliwym tonem, no i tak bardzo wczuwający się, uwielbiany przez wszystkich Sugita Tomokazu, którego nie słyszałam od dawna… (czwartego seiyuu pomijam z premedytacją, nie mój typ). Zdecydowanie będę oglądać.

Nie chcę wtrącać się w dyskusję odnośnie Toradory (mnie się to anime podobało, komuś innemu nie, trudno, też może być), za to kilka rzeczy wytkniętych jako nierealistyczne chciałabym jednak sprostować…

Leci do „lokaja” Ryujiego, żeby ten.. zacerował jej rozdarte spodnie! Bo przecież 17­‑latka nie może tego zrobić sama – ot, i taki jest „realizm” tej story.

Znam osoby (płci obojga) grubo po dwudziestce, które nie potrafią sobie zacerować/zaszyć dziury. Zdarza się i w prawdziwym życiu.

Kiedy jesteś taki młody, chcesz poznawać życie, świat, zdobywać doświadczenia, realizować swoje pasje – a nie lecisz brać ślub!

Dla niektórych posiadanie rodziny, opiekowanie się mężem i dzieckiem – to pasja i cel życia. Serio znałam takie dziewczyny i faktycznie szybko wyszły za mąż. Poza tym i tak coś mi nie gra w twojej cudownej, utopijnej wizji młodości pragnącej wrażeń, ale może to tylko ja byłam trochę zramolała.

A to nie jest czasem spoiler? -_-

Nie chcesz nic mówić, ale powiedziałeś/powiedziałaś, i na dodatek źle.

Jak już bawimy się w cytowanie wikipedii, dosłowny cytat z SSwU Wiki: „Age: Present 16 years old (in anime he is 15 years old)".
A Nike w anime miała 17. O co więc ci chodzi?

Przeczytałam pierwsze dwa akapity, rzuciłam okiem na pozostałe i mam do powiedzenia jedno:
co ty chrzanisz?

Nawet niespecjalnie chce mi się z tobą dyskutować, bo znam twój sposób dyskusji: zaraz wyciągniesz jakieś 10 przykładów z własnej praktyki lekarskiej – i nie zauważysz przy tym, że robisz wielgachną nadinterpretację (zwłaszcza w tym konkretnym przypadku, tego wszystkiego w książce zwyczajnie nie ma!). Przypominam, że Freud już dawno jest nieaktualny, tylko poloniści na studiach nadal lubią się bawić jego teoriami analizując teksty (się nie dziwię, to dobra zabawa jest).

A tak w ogóle, to patrząc na datę wydania książki i światopogląd bohaterki, „Tajemniczy opiekun” to nie epoka wiktoriańska, tylko już edwardiańska.

Recenzja mnie jakoś tak zachęciła, że od razu wciągnęłam wszystkie odcinki…

Czuję się spełniona jako recenzentka :>

...chociaż nieszczególnie sobie przypominam, żebym jakoś bardzo zachęcała do tego anime xD

Kurna, serio? Musiałam pokićkać, skracając akapit (w początkowej wersji opisałam wszystkich bizonów i wszystkich seiyuu, ale wtedy recenzja wyglądała, jakby miała się nigdy nie skończyć). Potem napiszę do kogoś, żeby poprawił.

A to by było niezłe i chyba wyszłoby na dobre temu anime, bo odcinek z tym facetem, co się wciskał w rury, był najstraszniejszym ze wszystkich sezonów „Archiwum X” (wg mnie i mojej współlokatorki, a znam jeszcze parę osób, które nie były w stanie oglądać dalej serialu właśnie przez ten odcinek).

Ty tak na serio?

Boże, jak dobrze, że już tego nie oglądam, ktoś tu miał zdecydowanie coś nie tak z główką :|

O rany, to za ocenę Poduszkowców chyba mnie zlinczujesz…

Swoją droga, Arslana porzuciłam i dałam mu 4/10 (możliwe, że gdybym oglądała dalej, byłoby niżej), więc poziom subiektywizmu (nie wiedziałam, że istnieje takie coś w ogóle) mam chyba podobny do recenzenta. Co prawda mam zwyczaj złagodzania swojej oceny, ale ostatnio coś chyba przestaje mi na tym zależeć.

Bo to anime nie ma sensu. Nie doszukuj się logiki tam, gdzie jej nie ma. Oszczędzi ci to sporo zdrowia, głównie psychicznego.

Pierwszy odcinek był bardzo obiecujący, drugi już średnio, a trzeci obfitował w debilne pytania i stwierdzenia wyprodukowane przez bohaterów. W innej, banalniejszej serii by mi nie przeszkadzały, ale w tytule, który pretenduje chyba do miana anime z głębią, naprawdę rzucają się w oczy, brzmią strasznie głupio i zwyczajnie dobijają widza – a przynajmniej mnie dobiły swoją naiwnością.
 kliknij: ukryte  1. Dialog:
- Ktoś odciął jej ręce i nogi.
- KTO?!
- Morderca.
- No co ty, Sherlocku? – mrukęła z niedowierzaniem Easnadh, robiąc facepalma.

2. Skojarzenia senseia
- Czerwony odnosi się do koloru: czerwień. Komunizm. Krew.
Komunizm? Serio? Prawie oplułam się herbatą ze śmiechu na to skojarzenie genialnego senseia. Skąd mu się akurat w tej konkretnej sytuacji ten nieszczęsny komunizm wziął? Bardziej prawdopodobne by było, jakby mu się w myślach zaplątała taka czerwona pajęcza lilia, lycoris radiata.

3. Guemboki detektywistyczny monolog Nishinosono
- Dalej: suknia ślubna. To musi mieć jakieś znaczenie. Musi.
- No co ty, Sherlocku? – westchnęła ponownie Easnadh, robiąc double facepalma.

4. Przepis na wieczną młodość
- To jej młodsza siostra?
- Miki­‑san. Wygląda doroślej niż doktor Magata, prawda? No ale doktor Magata nie opuszczała pokoju przez 15 lat, więc mogła wyglądać młodziej niż w rzeczywistości.
Chwila! To serio tak działa?! Genialne! Ktoś powinien to opatentować i trzepać grubą kasę na tym sposobie na wiecznie młody wygląd. Ja sama od dziś przestaję wychodzić z mieszkania.


Na dodatek wady bohaterów, lekko zarysowujące się w pierwszym odcinku (myślałam wtedy, że nie będzie tak źle…) z każdym kolejnym epkiem się pogłębiają: sensei jest coraz bardziej bezbarwny (serio, jak można się w kiś takim zaurzyć? Na jakiej podstawie?), a Nishinosono irytująca – zarówno z powodu pelnego wyższości podejścia „wszyscy­‑dorośli­‑są­‑głupsi­‑ode­‑mnie”, jak i namolnego, mało subtelnego i cholernie drętwego zalecania się do senseia. Myślę, że z większym powodzeniem mogłaby zacząć podrywać kamienny posąg z Rapa Nui. Chociaż on też pewnie by ją olał, tak przekonująco ta pannica flirtuje. Zresztą jak na razie wszystkie postaci w tym anime okazały się plotącymi banały i androny mniej lub bardziej wypchanymi kukłami. I jakoś zupełnie nie porusza mnie ich tragiczna sytuacja  kliknij: ukryte  bycia uwięzionym w budynku wraz z mordercą. A wg twórców chyba powinnam się przejąć, poczuć jakieś napięcie, nie? No ups.

Końcówki odcinka już nie skomentuję, bo ta narracja i ogólnie ten konkretny wątek miały być chyba guembokie i przełamujące tabu, blablabla, a ja tak po prawdzie nie wiedziałam, czy mam śmiechnąć, czy skrzywić się z niesmakiem.

Tak tanuki oceni to anime. Pomyliłem się gdzieś?

Wszędzie?

Panie Sfrustrowany Nieomylny, recenzję najprawdopodobniej będzie pisał Altramentes, którego wrażenia z pierwszych trzech odcinków są więcej niż entuzjastyczne.

Zakończenie trzeciego odcinka mnie rozwaliło, zwłaszcza postawa Tanaki xd

Ja od poprzedniego sezonu w każdą niedzielę rano wyglądam jak Tanaka, mantrując: „Nie ruszę mangi. Nie ruszę mangi”. Bardzo często przechodzi mi ochota oglądania anime, jeśli wiem, co będzie dalej. A HQ!! jest zdecydowanie warte oglądania, więc ćwiczę silną wolę xD

Gwoli ścisłości – yaoi to nie anime, tylko gatunek. A yaoi z wyciętymi scenami seksu to shounen­‑ai (też gatunek). W obu gatunkach – z tym, że w mangach, bo w anime raczej nie – zdarza się, że trafią się tytuły z fabułą, czasem nawet sensowną, i ciekawymi postaciami, a niekiedy nawet rysowane nietypową, interesującą kreską.

Tak więc Ame­‑iro nie jest ani jednym, ani drugim, sorry, prawdopodobnie zniszczyłam ci dzieciństwo. Ale zgadzam się z jednym: na pewno jest szitownym anime o niczym.

Opening strasznie skojarzył mi się z teledyskiem do „Thought of You” stworzonym przez Ryana Woodwarda. Niektóre elementy wydawały mi się niemalże zerżnięte, ale to pewnie tylko takie wrażenie wywołane przez styl rysowania i to, że uklady taneczne modern jazz generalnie zwykle wyglądają bardzo podobnie…

W każdym bądź razie – zapowiada się naprawdę ciekawie. Każde inne anime uznałabym po takim odcinku za przegadane, a tutaj czas minął mi jak z bicza strzelił. Właściwie nie wiadomo, dokąd to wszystko zaprowadzi, ale na razie jest obiecująco. Poza tym anime ma bardzo przyjemny opening i ending, a preludium do suity nr 1 na wiolonczelę na początku odcinka od razu mnie kupiło – uwielbiam ten utwór. Grafika też trzyma niezły poziom, chociaż to komputerowe autko prawie mnie zabiło – jak na animację komputerową wyglądało bardzo dobrze, ale i tak strasznie wyróżniało się na tle reszty. Dodatkowo głos senseia jest jakiś taki straszliwie płaski i mechaniczny, i jak na razie zupełnie nie pasuje mi do wygląu postaci, ale z czasem pewnie się przyzwyczaję, chociaż jako fetyszystkę seiyuu strasznie mnie to uwiera na chwilę obecną.

Ten shouneny i te laski zakochane w nim, to miało być śmieszne czy nudne?

To było śmieszne. Ja przynajmniej ryczałam ze śmiechu. Genialne wykorzystanie motywu stosowanego w adaptacjach gier otome i przedstawienie go w krzywym zwierciadle.

I nie sądzę, żeby to było zwykłe jechanie po sławie innych anime. Raczej pokazanie, że wystarczy wepchnąć któryś z tych elementów, żeby anime zyskało oglądalność i można było zarobić na nim pieniądze. No bo sorry, UtaPri3 był tragiczne, nudne jak flaki z olejem, o wiele gorsze niż pierwsza część i co? Natrzaskali kasy aż miło. Shingeki no Kyojin to już w ogóle maszynka do pieniędzy, twórcy wyciskają z tytułu tyle ile mogą: 2 sezony anime, OAVki, beznadziejne live action, tegosezonowa parodia z bohaterami w szkole… Może zrobią jeszcze papier toaletowy z tytanami i będzie cacy. I tak dalej, i tak dalej…

Pierwszy odcinek, a ja już zeszłam wielokrotnie. No i HiroC w roli tak bardzo w swoim stylu…

Wysoko sobie ustawili poprzeczkę. Ciekawe, co będzie za tydzień?

TFU! „Najwyżej”!!! Zapamiętać na przyszłość: wizyta u dentysty to +10 do ortografów i literówek ;__;

Generalnie bardzo trudno jest z chleba zrobić z powrotem mąkę… Co najwyrzej bułkę tartą.

O ile pamiętam –  kliknij: ukryte  wojskowi (tudzież ludzie od całej tej organizacji, która spowodowała zarazę – mieli kombinezony ochronne i antidotum) znaleźli jeden z rysunków, które dziewczyny wysłały balonikami, i ruszyli helikopterem na poszukiwania. Tyle że już podczas lotu okazało się, że pilot jest zarażony i nie zdążył wstrzyknąć sobe lekarstwa. W szkole dziewczynki widzą nadlatujący helikopter, ogarnia je euforia, bo ratunek… a tu maszyna nagle zaczyna się chybotać, po czym spada na szkolne boisko i zaczyna płonąć (przy okazji okazało się, że zombiaki są łatwopalne, społonęła większość uczniów).

Bardzo pozytywnie zaskoczyła mnie ta seria. Nie miałam co do niej żadnych oczekiwań, opis w zapowiedziach brzmiał wręcz groteskowo i karykaturalnie, przez co prawie skreśliłam „Gakkou Gurashi” już na wstępie. Na szczęście dałam jednak pierwszym kilku odcinkom szansę i pomysł spodobał mi się na tyle, że wzięłam się za mangę (która okazała się jeszcze lepsza).

Niestety, końcowa ocena to 6/10. Ogólnie anime zasługiwałoby na mocne 7/10 (pomijając Yui – razem z nią to takie zwyczajne 7/10, bo ni cholera nie mogłam jej znieść), ale 2 ostatnie odcinki ( kliknij: ukryte  najpierw drama, potem wyciskacz łez i sielanka) okazały się dla mnie na tyle wymuszone i naiwne, że musiałam odjąć jedno oczko – zwłaszcza że znam pierwowzór. No ale twórcy musieli wepchać swoje łapy tam, gdzie nie trzeba oraz dodać od siebie ten jeden nieszczęsny, „genialny” pomysł niepotrzebnie i nachalnie podkręcający dramatyzm ( kliknij: ukryte  zwyczajnie nie podoba mi się motyw „czujących” i myślących, nawet szczątkowo, zombie), żeby ładnie zakończyć serię – tylko co z tego i po co, skoro od razu zostawili sobie otwartą furtkę do nakręcenia drugiego sezonu?

W anime poszli za bardzo w dramę. Niestety, ale nagromadzenie tragedii i wciśnięcie ich w jeden krótki odcinek czasu wcale nie sprawia, że będzie mi ich bardziej szkoda, wręcz przeciwnie – wszystko wydaje mi się przez to bardziej sztuczne i wyreżyserowane.
W mandze napięcie jest nieco bardziej dozowane.  kliknij: ukryte  Owszem, dziewczyny postanawiają opuścić szkołę, ale nie dlatego, że zombie sforsowały barierę, a także rozpanoszyły się w schronie w piwnicy i bohaterki nie mają już gdzie się ukryć. Nope, w mandze schron nadal jest bezpieczny, zapasów mają na tyle dużo, że mogłyby tam spokojnie przeżyć jakiś czas, ale zwyczajnie postanawiają iść do przodu, spróbować poszukać innych ocalałych, a także być może dotrzeć do ludzi odpowiedzialnych za to wszystko. Motyw z zombie które nagle zrobiły się kumate i na tyle zdesperowane, żeby zniszczyć bariery, rozśmieszył mnie do łez. Deszcz im przeszkadzał – twórcy tak na serio? To czemu nie przeszkaszają im te zwisające, okrwawione szmaty, które mają na sobie zamiast ubrań? Jakoś bardziej przemówiło do mnie i zdołowało to, że w mandze dziewczyny były tak blisko ratunku (helikopter przelatujący nad szkołą) niż te hordy głodnych zombie, burza i brak prądu.