Tanuki-Anime

A prawda, w sumie jakby wymienić zwierzęcych bohaterów na ludzkich, to podobieństwa są. ;) Tym niemniej w czasie pierwszego odcinka bawiłem się wyśmienicie. ;)

Narzekałem, narzekałem i narzekałem, że nic dobrego w tym sezonie nie będzie, a tu proszę! Wspaniały czarny humor, wyśmienita grafika (choć bardzo oryginalna), świetna muzyka. Na pewno nie jest to „anime dla każdego”, bo humor i kreska bardzo specyficzne, ale istnieje szansa, że będzie z tego coś na wysokim poziomie.

Przewidywalny, nudny biurowy romans, fatalnie wykonany (montaż dźwięku…), kupczący męską publikę kierowniczką­‑atrakcyjną tsundere. Podobno nie wypada rezygnować z seansu po jednym odcinku, jednak nie mam ochoty na następne „przygody”. Może będę kontynuować jak pojawią się zapewnienia, że to „mimo wszystko jest lepsze”. Na razie – pas.

Myślałem, że top lata 2025 to będzie finał „Dan Da Dan”, ale co tu się odwaliło :) Nawet jak sam serial może nie jest 10/10, to ostatni odcinek już tak ;)

No ja też nie polecam. Rozważałem nawet recenzję, ale seans był dla mnie tak niewiarygodnie nieangażujący, że w sumie nie ogarnąłem połowy bohaterów. A część z nich prawie na pewno była w pierwszej odsłonie…

Prawda, problemy produkcyjne były niemałe. Natomiast zgodzę się, że w całości sezon drugi prezentuje się moim zdaniem lepiej, a już na pewno solidniej od pierwszego (druga połowa pierwszego sezonu… ugh…).

Tzn. zgadzam się, że grupa docelowa nie powinna być decydującym warunkiem czy seria jest dobra lub nie (a już podziały shounen/shoujo etc. coraz bardziej wymagają aktualizacji, o czym może opowiem za kilka recenzji).

Problem w tym, że Kaijuu… usiłował w pierwszym sezonie zrobić opowieść o 30­‑latku z kryzysem, wyraźnie sugerując dylematy mało­‑shounenowe. Zatem przeskok w totalnie klasycznego shounena i dylematy typowe dla tego gatunku średnio pasują do pierwotnych założeń. :)

PS – a tak, słyszałem, że podobno zakończenie jest całkiem­‑całkiem. :)

A co do innych elementów w serialu (na szczęście w wielu elementach lepszych), to planuję recenzję ;)

Są tu niezłe pomysły i jak zawsze cenię, gdy kontynuacja jest kontynuacją, a nie odtwarzaniem wszystkiego na nowo (fajnie, że główne postacie są już w wieku studenckim).

Natomiast zastanawiam się, czy akurat wyjątkowo nie lepiej było stworzyć serii z totalnie nowymi bohaterami, mierzącymi się z dziwną mocą. Po pierwsze jest tu zdecydowanie za dużo postaci (nowe + plus prawie wszyscy z pierwszego sezonu mają coś do dodania), zwłaszcza jak na w sumie prosty koncept fabularny. Po drugie, zdecydowanie wołałbym protagonistę jako osobę na drugim planie do której ewentualnie zwracają się osoby z prośbą o pomoc. W obecnym kształcie jest to zbyt przekombinowane i za mało angażujące.

Rozważałem recenzję drugiego sezonu, ale w pewnym momencie zorientowałem się, że jestem tak niezaangażowany, iż mogłem coś pominąć. A na drugi seans nie mam dość determinacji.

Myślałem, że stworzenie  kliknij: ukryte  jednej większej fabuły dobrze się przysłuży tej historii i marzenie producentów, by  kliknij: ukryte  z materiału na małą kameralną historię zrobić epicką opowieść przysłuży się serii. Sęk w tym, że by to zrobić trzeba jednak dysponować mniej pretensjonalnymi bohaterami i mniej wydumanym scenariuszem. Na plus mniejsza ilość dziwacznych przeskoków scenerii, gdy postacie prowadzą rozmowy.

Mimo wszystko, jeśli pojawi się trzeci sezon, to grzecznie odmówię.

Łoj, spadek poziomu ogromny. Nie uważam pierwszego sezonu za nie wiadomo jakie arcydzieło, ale to przynajmniej dobra rozrywka. Tutaj w zasadzie budują nam typowego shounena jakich wiele. I nie, fakt, że główni bohaterowie są w takim, a nie innym wieku niczego nie zmienia – dostajemy scenariusz jak z typowego bitewniaka z obowiązkowymi scenami do odhaczenia.

Szkoda.

Jednak zwycięzca jest dla mnie oczywisty :) Choć wiem, poczucie humoru to rzecz skrajnie subiektywna, więc zakładam, że na pierwszą piątkę w głosowaniu to pewnie nie ma co liczyć.

A tak na marginesie, naprawdę jestem ciekaw jak się ułoży głosowanie

No właśnie, a ja mam dokładnie na odwrót  kliknij: ukryte  Rintarou zachowuje się przez cały sezon jak typowe dziecko pozbawione męskiego wzorca, a jego rodzicielka- jak stereotypowa samotna matka, po czym dopiero na koniec okazuje się, że tata sobie żyje i radośnie wypieka ciasteczka w tej samej cukierni. Porównując do „Ijiranaide, Nagatoro­‑san”,„Ore monogatari!!”, „Boku no Kokoro no Yabai Yatsu, czy nawet „Tomo -chan wa Onnanoko!” to dla mnie regres w budowaniu relacji rodzinnych w anime.

To też prawda ;) choć zakładam, że wie, ile kosztują „normalne” ubrania ;)

Miło mi poznać :) Jakby co, to poza pisaniem na tanuki jeszcze prowadzę operowego bloga, zapraszam ;)

nie wiem czy w przypadku seiyuu nie jest podobnie.

Nigdy o tym nie wspominałem w recenzjach, bo to raczej moje przeczucia, ale skłaniam się ku tej teorii. Z tym, że śpiewacy mają oczywiście trudniej, bo w czasie spektaklu nie pomaga im mikrofon i nie mogą robić dubli ani przerw.

O, akurat „Opowieści Hoffmanna” to moje ulubione dzieło… Jednak może pomimo tych różnic jakoś się dogadamy. :)

Serdecznie pozdrawiam.

Wiem, że kurs japońskiej waluty jest wyjątkowo korzystny, ale jeśli ok. 110 zł to zawrotna kwota w luksusowym sklepie z ciuchami, to serdecznie zapraszam Japończyków do nas ;D

Dzięki :) Co do uwag:

Wiele tych zagadnień się powtarza.

Część na pewno. Akurat w tym akapicie bardziej chciałem uwypuklić, że omawiana tu nuda nie wynika z charakteru „tej dzisiejszej młodzieży” tylko faktu, że każde pokolenie ma swoją tematyczną topkę. Poza tym, te tematy ewoluują – dobrze to zademonstrowano na przykładzie obiektów westchnień. Jasne, że za mojej młodości chłopaki i dziewczyny kochali się w celebrytach, ale to były raczej gwiazdy kina niż „narzeczeni 2D” lub sławy z YouTube'a. Oczywiście, pozostaje pytanie czy to już nowy temat, czy stary w nowych szatkach.

czy ta seria coś traci na tym, że jest anime?

Moim zdaniem tak – środki artystyczne typowe dla serialu, transmisji lub skeczu bardziej by pasowały od tego co oferuje animacja.

Tzn. czy ktokolwiek z Polski wiedziałby istnieniu tego dzieła? Bo o zapoznaniu się nie ma nawet co myśleć.

Touche ;)

Bo słuchanie radia to już w ogóle kosmos.

Radio może nie, ale podcasty lub kanały na YouTubie, gdzie ktoś tylko opowiada do kamery swoje przemyślenia (więc można robić inne rzeczy jednocześnie) cieszą się wzięciem. Choć oczywiście prawda, to na pewno nie jest najpopularniejszy środek przekazu.

„ekskluzywna animacja” – w jakim sensie ekskluzywna? Dopieszczona, dopracowana, „wyrobiona”?

Tak. Można użyć synonimu „luksusowa”. Fakt, nie pomyślałem, że od czasu, gdy „inkluzywność” stała się bardzo modnym słowem, „ekskluzywność” nie jest już tak często używana jako wyrażenie luksusu.

Serdecznie pozdrawiam :)

I, szczerze, AI jako doradca językowy zawsze przyzna Ci rację i wychwali pod niebo, nawet jak napiszesz bzdurę… Sugeruję klasyczne słowniki.

Jasne, po prostu na szybko szukałem potwierdzenia tego, czego używam na co dzień. ;)

Poprosiłem redakcję o wzięcie słowa przyziemny w cudzysłowie.
Pozdrawiam.

;)

Pierwsza rzecz – Tomokazu Sugita ma w moim odczuciu niski głos. Owszem, nie jestem do końca przekonany, czy zgodziłbym się ze źródłami internetowymi, określającymi go jako głęboki bas. Moim zdaniem to bardziej bas­‑baryton lub wręcz baryton o dobrze rozbudowanym dole i środku rejestru (ale niech już będzie, że bas­‑baryton ;) ). Szczerze mówiąc, w pierwszej wersji tekstu miałem wspomnieć, że protagonista ma głos podobny do mojego, co ułatwiło mi nawiązanie więzi (wiek też się zgadza :D ).

W każdym razie, nawet jeśli to nie najniższy głos, to według mnie „bardziej niski niż wysoki”.

Druga sprawa – cóż, ujawnia się to, że napisałem przez te lata zdecydowanie więcej recenzji operowych niż poświęconych anime ;P Przy określeniach „ziemisty”, „herbaciany” lub „szklany”, „przyziemny” brzmi jeszcze dość zwyczajnie. ;) Choć z drugiej strony przepuściłem przez AI ten przymiotnik i akurat tym razem internety się nie dziwią: Może oznaczać zwykły, naturalny głos bez szczególnych cech, lub głos, który jest niski, pozbawiony rezonansu i ekspresji. To mniej więcej mam na myśli – głos wyzbyty wzniosłych emocji, skupiony na tu i teraz, gdzie romantyzm zostawiono za drzwiami.

To może spróbujmy przykładem muzycznym, te jakoś na mnie działają (redakcjo, informuję, że wybrałem rzeczy oficjalnie dodane przez wytwórnie płytowe):

Zamiast głosu przywołującego skojarzenia z młodym i naiwnym młokosem ([link] lub nawet romantycznym, ale już bardziej znającym życie amantem ([link], mamy wokalny cynizm, sceptyczny wobec wielkich uczuć, nauczony doświadczeniem, ([link].

Dobra, jak na tak krótkie pytanie, to pewnie i tak za długa odpowiedź :D

Serdecznie pozdrawiam. :)

Bardzo dziękuję za listę. Analizując ją, to chyba nie było do tej pory anime „sponsorowanego”, które tak mocno skupiałoby się na Okinawie jako regionie, a nie jedynie na zawiązaniu miejsca akcji. ;)

Ciekawie narysowane, ładnie udźwiękowione, fabularnie też zapowiada się interesująco. Zastanawiam się tylko, czy nostalgia nie przysłoni fabuły. Mam też duży problem z panem Tomozakim Sugitą w roli głównej – świetny aktor, ale nie mogę się oprzeć wrażeniu, że nie pasuje do postaci.

Mimo wszystko, póki co jestem na tak.

O, bardzo dziękuję za listę! ;) Z ciekawości, czy któraś z tych serii poświęciła więcej miejsca regionowi ? Z tego zestawu znam tylko „Non, Non, Biyori Movie: Vacation” i jeśli pamiętam, to chyba przesadnie nie eksponowano Okinawy.

Jeszcze raz dziękuję i pozdrawiam ;)

Jasne :) Dzięki, prace trwają ;)

Nie ma sprawy, cieszę się, że mogłem kogoś uchronić przed tym wątpliwej jakości seansem.

I ta mimoza ruda zachowuje się jak pies ogrodnika, bo nie przyzna, że w sumie to już jednak jest nam fajnie w tej parze, tylko cały czas idzie w zaparte że nie, a potem się wkurza na to, że dochodzi do pewnych sytuacji.

W sumie streściłeś fabułę ponad połowy sezonu :D I tak, o ile wszyscy bohaterowie są napisani fatalnie, o tyle protagonistka wyróżnia się nawet na tle pozostałych. Niestety.