Tanuki-Anime

Sezon wcześniej było anime Kaii to Otome to Kamigakushi, gdzie w jednym z segmentów była właśnie  kliknij: ukryte  Vtuberka – syrena, która niejako uzależniała od siebie swoich fanów i tam faktycznie nie najgorzej wytłumaczono to zjawisko. Więc rzeczywiście coś jest na rzeczy, że zyskują one popularność. W sumie to coś między idolką, a ulubioną postacią 2D z anime.

Może jestem za bardzo lubię realizm? Mam wrażenie, że branża rozrywkowa w Japonii już trochę za bardzo ignoruje rzeczywistość…

Tak czy siak, zastanowię się, czy mimo wszystko nie usunąć oceny- dalej nie przyjmuję usprawiedliwienia za brak jakiegokolwiek wprowadzenia (bo jednak inne serie to robią i to nieraz całkiem nieźle), ale to może być nastawione wyłącznie na japoński rynek, a ta jedna strefa z kultury Japonii w ogóle mnie nie interesuje.

Ja zupełnie nie jestem
zajarana VTuberkami,
ale większość czasu było zabawnie, a kilka razy cieszyłam się, że nic nie piję bo parsknęłam;)

Fajnie :) Jak pisałem kilkukrotnie przy recenzjach trudno o coś bardziej subiektywnego niż poczucie humoru i u mnie seans obydwu odcinków upłynął z totalnie kamienną twarzą :D Ale serio, cieszę się, że innych to bawi ;)

Karo, dzięki za opis zjawiska VTuberek – nie brzmi to jak coś, co znalazłoby się w kręgu moich zainteresowań, wolę jednak „zwykłe” reżyserowane spektakle :) . Tylko, że o rzeczach, które mnie nie fascynują dawało radę zrobić dobre, a nawet bardzo dobre anime (dwa lata temu moim serialem roku było „Do it yourself!”).

A, ok, myślałem, że robił też adaptacje mangowe. Dziękuję.

Zapowiada się kameralny, miły, ciepły romans. Średnio narysowany, średnio oryginalny, ale bez zadęcia i świadom, że oferuje jedynie prostą rozrywkę. Na tle sezonu, gdzie równie skromne opowiastki dostają rokokowy przepych jest to bardzo odświeżające i sympatyczne. Całkiem nieźle.

Tak (zresztą to ten sam mangaka ;) ), z tym, że Hyouka, jeśli mnie pamięć nie myli, była narysowana bardzo ładnie, ale dość konwencjonalnie. Z tego co kojarzę, to w momentach ekspozycji było sporo ciekawej, abstrakcyjnej animacji, lecz tak „na co dzień” prezentowało się jako bardzo atrakcyjny wizualnie, ale konencjonalny serial. Tutaj z kolei prezentuje się to bardzo „filmowo”. Cóż, póki co ekipa się przyłożyła, to pewne :) Natomiast czy taka oprawa serialowi pomaga? Nie jestem do końca przekonany. Choć przekonali mnie do dalszego seansu, a to już coś ;)

OK, to może trochę tłumaczyć. Z drugiej strony, są anime opowiadające o rzeczach na których kompletnie się nie znam, a potrafią mnie przynajmniej umiarkowanie zaciekawić. Może to ten specjalny przypadek totalnego odbicia się od tematu.

Choć sam zarys samego pierwszego odcinka był obiecujący – liczyłem na uniwersalną satyrę na współczesny przemysł rozrywkowy, zaś dostałem coś… takiego. Może jak dowiem się więcej co zacz z tymi VTuberkami, to zrozumiem co zacz :)

Od lat nie byłem tak skołowany kontrastem między monumentalnością stylu graficznego, a prostotą fabuły = pompa rodem z kinowego hitu, połączona z okruchami życia i średnio skomplikowaną historią… Seans dziwny, ale na swój sposób wciągający.

Nie oczekiwałem cudów, natomiast serial nie działa w żadnym elemencie. Pomysłu na historię jest raptem na odcinek­‑dwa, już w drugim wieje nudą: ani to zabawne, ani mądre, ani nie mówi niczego ciekawego o kondycji japońskiej pop­‑kultury.

Grafika jest słaba, również udźwiękowione, nie zalicza się nawet do rodzaju anime „tak złych, że aż zabawnych”. Jest to niesamowicie… nijakie. Nie polecam, nawet na tle ogólnie słabego sezonu.

O, chętnie przeczytam gotową recenzję.

A, dziękuję ;)

więc będzie jeszcze więcej do pisania.

Może będę mieć inny koncept na recenzję ;) Na razie wyszło mi ponad 2300 słów, a staram się nie przekraczać 2000 :)

Pewnie tekst będzie gotowy pod koniec miesiąca, bo jeszcze są poprawki i inne takie ;P Natomiast za parę dni powinien się pojawić pierwszy tekst za wiosnę 2024 :)

Kurczę, fajnie tak pisać szczegółowo o poszczególnych bohaterach – ja na potrzeby recenzji zdecydowałem o nich nie opowiadać, a i tak mam jeden z moich najdłuższych tekstu i to w wersji alfa (czyli możliwe, że będzie jeszcze dłuższy…). ;)))

Szczytem komedii było dla mnie to, że przedstawia nam się FMC jako osobę lubującą się w zachodnich słodyczach, po czym wcina ona truskawkowy shortcake – najbardziej zjaponizowany (tak się mówi?) deser – no, może na równi z Mount Blanc – jaki chyba istnieje.

O, to to!

Co do samej serii – szczerze mówiąc, dawno po pierwszym odcinku nie stawiałem tak dużego znaku zapytania. Jak napisał ZSRRKnight, bohaterowie są bladzi i bez osobowości, mamy piękną, kinową oprawę audiowizualną, która dziwnie kontrastuje z małą skalą wydarzeń, których, delikatnie mówiąc, jest niezbyt wiele (w „Hyouka” chyba była trochę bogatsza w wydarzenia). Ale szansę na pewno dam :)

Miałem nie pisać, ale powiem szczerze, dawno już żadne anime mnie tak nie rozsierdziło – w ostatnim odcinku bohaterki  kliknij: ukryte  rozmawiają o tym, ile to wspaniałych miejsc mogą odwiedzić i ile to ciekawych atrakcji jeszcze przed nimi. Zważywszy na to, że w tym sezonie prawie w ogóle nie zwiedziały, to nasunęło mi się takie jedno, małe, niewinne pytanie – „To dlaczego prawie niczego nie zwiedzałyście w tej odsłonie?”. Nie, w tym sezonie prawie nic się nie wydarzy, ale na spokojnie – wielka wyprawa turystyczna będzie w następnym sezonie. Albo za dwa. No, może za trzy. Ech… ja wiem, CGDCT rządzi się swoimi specyficznymi prawidłami, ale miałem wrażenie, jakby ktoś mi strzelił plaskacza.

Obiektywnie wciąż niezłe anime i pewnie większości miłośników gatunku będzie zachwycona, ale wracam tylko wtedy jeśli wreszcie wrócimy do turystyki, bo przecież jest jeszcze tyle tras do ukazania.

OK… to trochę się jednak rozminiemy (po podobnych odczuciach przy Kimi wa Houkago Insomnia myślałem, że będziemy mieli bardziej podobny vibe ;) ), choć większości z tych serii jeszcze nie ogarniałem (Unnamed Memory, Seiyuu Radio no Uraomote, Girls Bando Cry, Tonari no Youkai­‑san).

Osobną rzeczą jest „Sentai Dai Shikkaku”, które bardzo szanuję, ale odbiłem się totalnie, być może z powodu tej około powerangersowej oprawy. Żałuję, bo mangaka dał przecież szalenie ciekawie (choć nierówne) „Go­‑Toubun no Hanayome”.

Co do reszty:

Yoru no Kurage wa Oyogenai – jak pierwszy odcinek był ciekawy, tak później zdecydowanie za dużo CGDTH co w zderzeniu z przemysłem idolkowym jest dla mnie za naiwne i za przewidywalne. Szkoda, bo potencjał był.

Kaijuu 8 Gou – mam zaklepaną recenzję i będę z radością pisać, ale już dumam nad tym jak pogodzić rozrywkowość tej serii z narastającą kupką problemów strukturalnych i scenopisarskich… Chociaż prawda, wciąga.

Z rozrywkowego i emocjonalnego anime (bo to drugie to chyba u Ciebie klucz co do serii budzących Twoje zainteresowanie?), to polecam „Wind breaker” – świetna rozrywka, a przy tym niegłupia analiza emocjonalnych twardzieli i ich społeczności :)

Jakby co, to zapraszam na PW :)

Pozdrawiam.

To znaczy, jeżeli już analizujemy głębiej postać to tak (choć „Blue Exorcist nie znam, więc się nie wypowiem). Natomiast na razie, na etapie  kliknij: ukryte  pierwszego sezonu aż tak mocno się nie rozwija i jesteśmy świadkami raczej około komediowych scenek, gdzie nie wie co robić, gdy ludzie są dla niego mili ;) Do tego towarzyszy mu notujący wszystko nerd, który marzy być potężnym zawodnikiem (jak dla mnie subtelny, acz wyraźny hołd z zamienioną parą Bakugo­‑Midoriya).

W każdym razie, jest to świetne kino „męskie” ze studium „męskich emocji” i ciekawymi pytaniami na temat siły i poczucia wspólnoty. Cieszę się niezmiernie, że udało mi się zaklepać recenzję ;)

W sumie trudno powiedzieć –  kliknij: ukryte  ten termin zwykle zachowuję dla romantycznych relacji damsko­‑męskich, a tu jest ich bardzo niewiele. Przypomina mi Bakugo z „Boku no Hero Academia” jeśli to pomoże :)

No i mam nadzieję, że będzie kontynuacja, jest sporo materiału do przerobienia ;)

Top wiosny 2024 :)

OK, po początkowym fragmencie:

Ojjjjj, kolego, i tutaj idziemy na kosy…

Bałem się, że naprawdę tak dużo nas różni, ale z twojego komentarza wynika, że zgadzamy się w 90% :)

 kliknij: ukryte  Taki, który z ciekawej postaci stał się bezbarwną mamałygą, która w zasadzie nie wiadomo, po co tam jest – to sama opinia.

Ważne drugoplanowe postacie, które nagle zeszły na trzeci plan, jeśli nie dalej – ta sama opinia :)

Nie wiem jak z beznadziejnie napisanym romansem z Shuunichim, ale jeśli dobrze rozumiem Twoje poprzednie komentarze, to też się zgadzamy :)

Co do Reiny i Kumiko – to tu się faktycznie ciut różnimy, choć może nie wszystko doprecyzowałem. Nie twierdzę, że Reina nie robi dramy, gdy Kumiko nie ma solówki, ale jest o wiele bardziej stonowana i mniej toksyczna niż w poprzednich sezonach (chyba, że pamięć płata mi figle). Poza tym, akurat tu jej postawa jest dla mnie zrozumiała albo inaczej – byłaby w pełni zrozumiała, gdyby Taki miał tę energię z poprzednich dwóch sezonów. Zresztą pan dyrygent i tak jest bardzo stonowany od samego początku, aż jestem ciekaw, jak szkoła by sobie radziła, mając takiego Toscaniniego za dyrygenta :D [link]

Wracając do tematu, z jednym elementem się nie zgodzę – o ile w pełni popieram, że wypadałoby pomyśleć o pierwszorocznych i o budowaniu czegoś trwałego, o tyle dla Reiny i Kumiko ten koncert jest czymś więcej niż „klubowymi zawodami”, jeśli obie chcą wiązać swoją przyszłość z muzyką, a ta pierwsza jeszcze z panem dyrygentem. Jasne, jest to naiwne, ale ona tego nie wie. Jeśli dla obu ten koncert ma być jakąś przepustką do większej kariery albo chociaż zagwarantować wejście do japońskiego odpowiednika Akademii Muzycznej, to fakt, że robią z tego dramę i rozciągają temat na całą orkiestrę mieszając w to Shuuinchiego, jakoś mnie nie dziwi. Natomiast to, że dorośli powinni sprawę ukrócić. No i dlaczego to trwa tak długo… Szkoda w tym wszystkim Shuuinchiego, który mógł być o wiele ciekawszą postacią.

W każdym razie – wciąż nie wiem, jak mogli z tak ciekawej serii zrobić tak nijaki serial…

Pozdrawiam serdecznie ;)

Bardzo porządna, choć specyficzna seria mafijno­‑obyczajowo­‑komedia. Cieszę się, że doczekamy się 25 odcinków :)

Zaciekawiło mnie:

Co już widać w tym zaskakująco dobrym, mocno emocjonalnym sezonie wiosna 2024.

Zaciekawiło mnie co konkretnie jest na tej udanej liście, bo dla mnie ten sezon jest dość rozczarowujący (chociaż kilka serii faktycznie nieźle się prezentuje).

Pozdrawiam ;)

Z tym, że zaznaczam, że dla mnie CGDCT jest ciekawe, jeśli choćby pozornie coś się dzieje lub anime nie trwa dłużej niż jeden, góra dwa sezony. Odnoszę wrażenie, że poza wspomnianym odcinkiem 4. i może jeszcze jakimś pojedynczym praktycznie nie ma wydarzeń, bohaterowie w ogóle się nie rozwijają (a np. w pierwszym sezonie przeszli symboliczną, bo symboliczną, ale drogę), turystyka ustępuje permanentnemu epatowaniu słodyczą, a w sumie nie najgorzej napisane postacie serwują nam ciągle to samo.

Jeśli ktoś czekał na swoją porcję relaksu, to spoko, na pewno mu wystarczy ;) Każdy ma inny gust. Natomiast dla mnie seria rezygnując z tych ciekawszych aspektów turystycznych, minimalnego rozwoju postaci i jakiejkolwiek myśli przewodniej stała się już przesłodzoną nudą. Wielka szkoda.

Na początku chciałbym zaznaczyć, że piszę to jako może umiarkowany, ale wciąż fan dwóch pierwszych sezonów. Wcześniejsze odsłony „Hibike!” były ciekawymi opowiastkami licealno­‑artystycznymi, gdzie co prawda muzyce poświęcano niewiele miejsca (choć kilka mechanizmów zaprezentowano całkiem fajnie), natomiast toksyczność była wręcz wyborna. Artystyczny egocentryzm połączony z nastoletnią dramą i poczuciem niepewności? Super!

Przyznam, że w końcu nie znalazłem tych dwóch filmów pełnometrażowych, natomiast wydaję mi się, że i bez tego byłbym zagubiony w tym sezonie…

W zasadzie nie wiem co mogę tu pochwalić… Oprawa jest ładna i aktorzy się starają. Tyle.  kliknij: ukryte  W poprzednich sezonach było może i nie za dużo muzyki, ale tu to jej nie ma prawie wcale. Pan dyrygent ze stoickiego dyktatora z batutą (czyli prawidłowo, jak ktoś ogarnia profesję) stał się trzecioplanową ciamciaramcią, nasza wirtuozer gry na trąbce z toksycznej artystki z niezdrowymi fiksacjami przeobraziła się w dojrzałą przyjaciółkę głównej bohaterki, a sama Kumiko robi tu za drama queen. Jej potencjalny związek z kolegą z orkiestry nie ma sensu – prawdopodobnie tak jak napisał mój przedmówca, w poprzednich sezonach postawiono na yuri bajt (który tu działał, bo podbijał toksyczność), a pana puzonistę olano (inaczej niż w light novel), no i właśnie w tym sezonie zbierają tego żniwo…

Do tego wprowadzono masę nowych postaci, a stare olano, choćby dziewczynę grającą na kontrabasie. Przy ograniczonych projektach postaci robi się już straszny galimatias, tym bardziej, że orkiestra jeszcze bardziej się sfeminizowała i coraz trudniej rozpoznać i zapamiętać kolejną nastolatkę. Zwłaszcza, że projekty twarzy są dokładnie takie same…

W zasadzie nie wiem dla kogo jest ta seria – jeśli miała skręcić w CGDCT, to jest za „brzydko” emocjonalnie, muzyki tu prawie nie ma, bohaterowie nie angażują, przez co drama również nie działa, nowe postacie nie mają dość czasu antenowego… – ani to dobre anime o klubie, ani dobry dramat, ani dobre anime muzyczne. Czasami gdzieś wysunie się dobry pomysł, jak drama z powodu nowej solistki , ale nieraz jest to przeciągnięte i prowadzi do wiadomych konkluzji.

Póki co, ode mnie jakieś 5/10 i to raczej zawyżone, bo mam jednak nadzieję, że zawody trochę poprawią ogólny obraz.

Sorry, nie będę udawać – nie pamiętam. Seans pierwszej serii był z 7­‑8 lat temu, a aż tak seria nie utkwiła mi w pamięci, bym ogarniał każdy wątek. Ale może ktoś inny da radę ci pomóc ;)

Ja już odpuściłem kilka tygodni temu i jakoś nie tęsknię. Zresztą, sporo serii w tym sezonie rozczarowuje…