Tanuki-Anime

Z tego co pamiętam, to dawna seria nie została ukończona, bo jeszcze nie zakończono mangi. Podejrzewam, że jeśli teraz wznawiają, to może będą chcieli zrobić całość. Z tego co kojarzę, to tytuł ma swoje całkiem duże, bardzo wierne grono fanów, więc remake akurat ma sporo sensu… Ale zaznaczam, że nie czekałem na ten tytuł, więc może lepiej obeznani zaprzeczą lub potwierdzą;)

W sumie to ciekawe otwarcie dyskusji o tym kiedy zaczyna się „tanie odcinanie kuponów”, a kiedy „zgrabne kontynuowanie dobrze przyjętej formuły” trwa w najlepsze.

Być może w mandze „Non, non biyori” historia wypada znakomicie, ale dla mnie trzeci sezon był zbyt podobny do drugiego i szybko straciłem zainteresowanie. Z drugiej strony, są franczyzy, które od lat prowadzą dokładnie taką samą formułę, nie rozwijając bohaterów ani o centymetr i wciąż są popularne. Nie wiem, może po prostu mam złe oczekiwania wobec wielosezonowych serii CGDTCT albo zwyczajnie nie jestem grupą docelową takich seriali. Ewentualnie trawię je wyłącznie w krótszym formacie. W sumie nie przypominam sobie, bym jakaś tego typu seria zainteresowała mnie na dłużej niż dwa sezony… Podobno „Girls und panzer” jest wybitne i emitowane przez lata, ale tam tematyka mnie średnio interesuję.

Drugi sezon „Yuru Camp” przekonał mnie do siebie tym, że mogłem sobie zaznaczać kolejne miejsca do zwiedzenia w Japonii i miałem cichą nadzieję, że tak będzie i teraz. Oby, choć z drugiej strony ten sezon ma dość ciekawych rzeczy, by rezygnować z mniej interesujących serii.

O! Dzięki za szybką odpowiedź! :)

Liz to Aoi Tori (2018), Chikai no Finale (2019) i Ensemble Contest Hen (2023) rozgrywają się miedzy drugim i trzecim sezonem.

OK i wszystkie trzy nawiązują do głównych wątków, tak? Nie ma tu żadnej pobocznej historii?

Dzięki wielkie :)

O, dziękuję wszystkim za informacje – przyznam, że jestem tylko po dwóch sezonach, które w dodatku oglądałem lata temu  kliknij: ukryte  myślałem, że ten brązowy medal w finale drugiego sezonu, to był za drugi rok :) .

Szkoda, że na Crunchyrollu nie ma filmów, tym bardziej, jeśli mają takie znaczenie dla głównych wątków…

Faktycznie, tam był tylko rok, dzięki. Natomiast co do nostalgii – no spoko, tylko prezentowanie tego samego w kółko i w kółko jest jak opowiadanie tego samego dowcipu, bez względu na to jak bardzo byłby udany. Dlatego pierwszy sezon „Non, non biyori” wspominam szalenie miło, drugi już trochę nudził, trzeci był drogą przez mękę.

Może tylko ja tak mam, jednak trzeba też wiedzieć kiedy kończyć iyashikeie albo przynajmniej wpuścić w historię nieco świeżego powietrza. Dla tego „Yuru camp 2” mi się podobał, bo poszli w „szeroką” turystykę. Z drugiej strony, „Mikołajki” Gościnnego i Sempe jak najbardziej działają do dziś, mimo dziesiątek opowiadań i podobnych dla CGDCT założeń (a to dla mnie praprzodek gatunku). Może to kwestia tego, że były one raptem kilku stronnicowymi historyjkami?

Nic, mam nadzieję, że „Yuru Camp” jednak wróci do podróży w ciekawe miejscówki, bo to mój ulubiony element tej serii :)

Prosty podział na dobro i zło, charakterny bohater bez jakichkolwiek zdolności społecznych i okazja do bójki na każdym kroku. Trochę samoświadoma parodia, trochę hołd dla starego kina, a trochę seria sensacyjna z trudną młodzieżą w tle. Zapowiada się naprawdę nieźle.

Swoją drogą, ciekaw jestem, czy dalej będą iść w lekką parodię  kliknij: ukryte  Boku no Hero Academia, bo w drugim odcinku kształtuje się duet Midoriya + Bakugo, ale tym razem to ten drugi jest głównym bohaterem :))

Lepsze niż film, ale cierpi na podobny przypadek co „Non, non biyori” – po prostu nic się nie dzieje, a bohaterowie w ogóle się nie zmieniają. Rozumiem jeden sezon, rozumiem dwa (zwłaszcza, że ładnie rozwinęli turystyczną mapę świata przedstawionego), natomiast już trzeci sprawia, że z „fajnego kontynuowania sprawdzonej formuły” przechodzimy w „odcinanie kuponów do przesady”.

Mam nadzieję, że choć pojawią się nowe lokacje, wtedy chętnie będę kontynuować jako nieformalny przewodnik po Japonii :)

Nie mam zielonego pojęcia o co chodzi po pierwszym odcinku, tyle czasu minęło od poprzednich wydarzeń

Miałem podobnie, choć kilka postaci ogarnąłem :D Może to i dobrze, że zaczęli nowy rok i tylko pierwszoroczni z pierwszego sezonu (czyli obecnie trzecia klasa) pozostali, bo ich losy śledziliśmy od samego początku i ich łatwiej zapamiętać ;)

Swoją drogą, jak ktoś ogarnia lepiej wydarzenia (bo przyznam, że trochę mi szkoda czasu powtarzać dwa sezony), to czy mógłby mi wyjaśnić  kliknij: ukryte  „wagę” ostatniej sceny pierwszego odcinka? Rozumiem, że dziewczyna gra dobrze na eufonium, ale kim ona jest, że protagonistka mało nie usiadła z wrażenia, jak ta się przedstawiła?

:) W takim razie czekam i bardzo chętnie zapoznam się z alternatywną recenzją :)))

w żadnym punkcie, może poza akapitem o seiyuu, nasze teksty nie byłyby podobne, mimo że moja ocena tytułu również jest pozytywna

Cóż, są na tym portalu recenzje alternatywne, które mają te same oceny, choć zwracają uwagę na inne aspekty, więc nie podejrzewam, że byłby to problem :)

Tylko nie wiem, czy pierwsze akapity tekstu nie zawierają zbyt dużo szczegółów/spoilerów.

To znaczy, pisząc recenzje wychodzę z założenia, że jednak czytelnicy liczą się z tymi spojlerami w granicach dwóch pierwszych odcinków. A pierwszy robi taką dekonstrukcję znanych schematów, że chciałem dokładnie wytłumaczyć dlaczego ta seria tak mocno wzbudziła moje zainteresowanie już od samego początku :)

Po prostu skupiam się na innych kwestiach, np. zaprezentowaniu idei super bohaterów.

To jest ciekawy koncept, tylko, czy to właśnie nie byłyby spojlery?  kliknij: ukryte  Zwłaszcza, że najciekawsze elementy pojawiają się w ostatnim odcinku. :)

Ale zachęcam do recenzji :)))

Aj, zamiast ukryć tekst, przez pomyłkę go podkreśliłem ...

O, a to ciekawe, większość osób właśnie mocno chwali pierwszy odcinek, w tym i ja :) (zwłaszcza scena  kliknij: ukryte  straszliwie brutalnego mordu na koleżance bohaterki zapada w pamięć), ale w sumie jeśli kogoś Nieufny Szpon denerwował to rozumiem. Z drugiej strony – wydaję mi się, że to nie była postać „do lubienia”. Po drugie, jest tu dużo  kliknij: ukryte  epatowania przemocą, co może sugerować serię gore. W każdym razie, cieszę się, że z powodu recenzji nie zmarnowałeś czasu :)

Schowane. M.

Serio? Chyba faktycznie jestem trochę za niewinny na seans anime, nie spodziewałem się, że ktoś traktuje takie rzeczy jako coś więcej niż element komiczny… Jeżeli siądę do recenzji alternatywnej (ale to za jakiś czas, jak trochę powszechny hiper entuzjazm opadnie i mam nadzieję, że będę mieć dość czasu), to postaram się nie odseparować od tego typu rzeczy na ile to możliwe. Na razie jestem na zbyt świeżo i czuję za duży respekt do powszechnego hiper entuzjazmu by brać się za szczegółową analizę :)

PS – i przyznam, że nie zgadzam się z podejrzeniami o fanserwis. Akurat to jedna z tych rzeczy, które bardzo mi się podoba, że główne bohaterki są na etapie moralności, iż ukazanie kostek jest już szczytem nieprzyzwoitości :)
Fakt, powstało mnóstwo dziwnych fanartow, aczkolwiek trudno winić o to sam serial.

Bo to w sumie porządny w swojej klasie tytuł, który jest wynoszony do ranki świętości przez rzeszę wyznawców alergicznie reagujących na wszelkie świętokradcze próby krytyki.

Nie, no chyba nie jest aż tak źle? Sam pisałem tu sporo komentarzy wyrażających wątpliwości na temat poszczególnych elementów i jakoś nie dostawałem odpowiedzi w stylu, że „jestem głupi i się nie znam”. I piszę to jako osoba, która ma podobny problem, choć do innego w tym sezonie tytułu (umiarkowany entuzjazm na tle ogólnego hype'u).

Jeśli chodzi do samego serialu, wydaję mi się, że sporo zależy od samych oczekiwań. Jak dla mnie Frieren to bardziej „obyczajowa fantastyka” niż „fantastyka z elementami obyczajowymi” – wspomniany brak impetu dla mnie raczej wędrówka po spokojnych, nieraz nudnych miejscach i wspominkach, bo cóż, życie jest tak napisane, że rzadko spotykamy coś niesamowicie interesującego. Ja wolę „Frieren” kiedy właśnie mniej się dzieje.

 kliknij: ukryte 

natomiast jeszcze jaskrawszym przykładem jest Stein, który dołączył (o co błagali go pół odcinka), przeszedł się z drużyną parę epizodów i sobie poszedł. No faktycznie kapitalnie poprowadzony wątek, który mnóstwo wniósł.

Jak w życiu – spotkasz kogoś, fajnie spędzacie czas po czym wasze drogi się rozchodzą. Zresztą z perspektywy Frieren to i tak różnica niewielka – 3 miesiące, czy 3 lata… :)

Dwie Mary Sue w jednym barszczu to jednak trochę za dużo.

O, ciekawe, a ja w ogóle nie czułem, że to Mary Sue – choćby dlatego, że obie mają wady (np. bardzo słabo sobie radzą w kontaktach społecznych).

Być może sam napiszę recenzję do tej serii, ale wolę chyba z tym poczekać – chciałbym sprawdzić, jakie będę mieć wrażenia, jak przejdzie wspomniany hype ;)

Anime ma swoje prawa. To musi być kawaii i podlukrowane. Tylko potem ktoś się zastanawia. O co cały ten krzyk? Przecież wszstkie te historie są takie same. I mają trochę w tym racji.

To fakt, anime rządzi się swoimi prawami, aczkolwiek jak dla mnie oni po prostu wyglądają jak zwykłe nastolatki. Nie chcę by zabrzmiało to szowinistycznie (i mam nadzieję, że nie zabrzmi), ale to nie serial amerykański. W Japonii jednak „przeciętna” uroda stoi o wiele wyżej od średniej w USA :) Ale pewnie, jeżeli zaczęło się od mangi, to można czuć się rozczarowanym.

Ktoś ładnie powiedział, że adaptacja filmowa to jak robienie rysunku z mapy – zwykle najlepsze filmy/seriale na podstawie książek i komiksów to te, które wiedzą jakie rzeczy na takiej zamianie się traci, a jakie zyskuje.

Jasne, jeżeli coś jest skopane po całości („Wiedźmin” Neflixa, „Udręka i ekstaza”, „Suki na Ko ga Megane o Wasureta”) to trzeba o tym wspominać i to wytykać. Z drugiej strony są i przypadki, gdy materiał adaptowany jest lepszy od oryginału (wiele pozycji z serii „Poirot” A. Christie z Davidem Suchetem, nie dałem rady przebrnąć przez papierowy „Lot nad kukułczym gniazdem”, a z naszego pola „Ruchomy zamek Hauru” i podobno manga „Boku no Kokoro no Yabai Yatsu” jest kilka klas gorsza od anime). Jednakże pomijając przypadki skrajnie, recenzując staram się trzymać zasady „książka to książka, film to film”.

Ciekawa rzecz, akurat przy tym anime częściej spotykałem się z opiniami, że to wersja serialowa jest lepsza, a już na pewno lepiej narysowana :D

O matko, to ten  kliknij: ukryte  bajzel fabularny to jednak radosna twórczość autora? Dzięki za szczegółowy opis ;)

Ja mało oglądam filmów. Po prostu jestem obojętny na narrację w stylu amerykańskim.

Hm… nie do końca ogarniam związek przyczynowo­‑skutkowy między pierwszym, a drugim zdaniem. To znaczy, jak ktoś nie lubi amerykańskiej kinematografii, to jednak jest sporo kina z innych państw, zwłaszcza z Azji i Europy. Dzisiaj co prawda też tworzą głównie w stylu mocno hollywoodzkim, ale jest jeszcze klasyka kina :D

O, właśnie po przeczytaniu tekstu przy mandze, miałem pisać, że jest jeszcze anime, cieszę się, że udało się znaleźć tak szybko ;)

Aaaa, no chyba, że tak.

Nie oglądałem „Ishury”, ale może spojrzę, jak trochę grafik mi się opróżni.

Ze swojej strony polecam, choć lepiej ją oglądać ciągiem (podejrzewam, że decyzja, by emitować ją tydzień po tygodniu przyczyniła się do zadziwiająco niskich not na MAL­‑u) albo robić sobie notatki. Niezwykle udane dark fantasy, z kilkoma bardzo fajnymi, kreatywnymi rozwiązaniami i elementami uniwersum (rasa mandragor, plemiona myślących wywern, świat utrzymany w klimacie steampunkowego Bizancjum). Niebawem powinienem skończyć recenzję, to będzie więcej.

Co do gier, to się nie wypowiem, bo jestem tzw. niedzielnym graczem, mnie tylko ucieszył nowy dodatek do H3 HoT­‑a i fakt, że BG3 odniósł sukces (w BG2 przegrałem setki godzin), ale zwyczajnie nie mam czasu na cRPG­‑i. Może na emeryturze…

W anime dostaliśmy Frieren i Dungeon Meshi właśnie.

No, od 2023 był jeszcze wspomniane solidne „Benriya Saitou­‑san…” i „Tondemo Skill de Isekai…”, jestem fanem „Chłopca i czapli” (choć tu na tanuki raczej nie wszyscy się ze mną zgadzają), „Jigokuraku” było całkiem dobre, a „Nanatsu no Maken ga Shihai Suru” to jedno z moich ulubionych anime „tak złych, że aż zabawnych” (to też jakieś osiągnięcie). Faktycznie, ostatnie lata są łaskawe dla fantastyki anime, jak i, szczerze mówiąc, dla anime ogółem.

Ja chciałbym zauważyć jedną rzecz: to jest najlepsze fantasy od czasów Frieren.

Początkowo chciałem napisać, że to nieprawda, bo przecież jest jeszcze „Ishura”, ale faktycznie skończyła się na kilka przed „Frieren”. Ot, ciężko się połapać jak tyle dobrego fantasy dają w tak krótkim czasie ;)

Zazwyczaj jak już przejdę połowę sezonu, to nawet jeśli anime rozczarowuje po pierwszych odcinkach, to chociaż dobrnę do końca sezonu, ale stwierdziłem, że tu szkoda czasu.

Pozostaję mi się zgodzić z wcześniejszymi komentarzami – początek obiecujący, trochę głupkowata, ale radosna i pełna wewnętrznej energii rozrywka. Był (jak się wydawało) jakiś pomysł na postacie, uniwersum, nawet styl graficzny zapada w pamięć.

Tylko co z tego, jeśli w rozrywkowym anime dwie główne postacie stanowią czołówkę najbardziej antypatycznych gości jakich poznałem w ostatnich latach japońskiej animacji. Nie są ani zabawni, ani budzący nasze współczucie, ani nawet irytujący w zabawny sposób. Tępy idealista i szuja, z której robią bohatera – dlaczego ma to kogokolwiek interesować? Zaś jedyną damską rolą jest  kliknij: ukryte  dziewczyna, która w tym kipiącym testosteronem towarzystwie miała potencjał na bycie zabawną femme fatale w stylu Fijoko z „Lupina III”, ale oczywiście też musi być jednowymiarową idiotką, zapatrzoną w brata­‑gangstera. W sumie wszyscy tu warci siebie – szkoda, że chociaż to nie jest zabieg zamierzony, przynajmniej to byłaby jakaś forma komedii.

Krótko mówiąc – nie polecam, ten sezon miał dość dobrych seriali, także w gatunku lekkiej i odprężającej rozrywki.