Tanuki-Anime

Fajna seria, faktycznie czuć, że maczali w tym palce ludzie od Kill la Kill i Tengena. Widać to zarówno przez grafikę jak i fabułę (ten motyw z bejsbolem, czysty absurd).

Największy zgrzyt to pierwszy odcinek, który w moim mniemaniu dość nudny, ale warto się przemęczyć jak lubicie ten na poły poważny, na poły absurdalny klimat animców od Triggera. Poziom bajki szybko wzrasta do zadowalającego poziomu, dostarczając nam bajerancki obraz akcji i komedii.

I ta, tyłówka jest świetna.

Świetny, stylizowany film z mocno nietypowym humorem, opartym na komizmie postaci. Można go polecić każdemu, z wyjątkiem osób uczulonych na bardziej „artystyczne”/nietypowe obrazy.

Z drugiej strony nie jest to typowe anime, tylko zwykły film animowany, jaki mógłby obejrzeć twój stary. Albo znajomy co animców nie lubi.

Całkiem przyjemna przygoda. Humor jest dość specyficzny, bo to mieszanka „ten jeden szalony, ten drugi poważny”, plus dużo bredni w dialogach, plus parodia klasycznych gier jrpg. Komizm jest osadzony głównie w postaciach i w dialogach, natomiast parodia gier jest tak przy okazji, mimochodem.


Nietypowa jest również główna bohaterka, czy raczej jej charakter. Nie będę jej opisywał, powiem tylko, że stosuję ona zasadę „najlepsza obrona to atak”.

I drobne ostrzeżenie, nie sugerujcie się mocno pierwszym odcinkiem. Co prawda daje on nam przedsmak jajec jakie będą się działy, ale sam w sobie jest dość kiepawy. Następne są już wyraźnie lepsze.

Dzięki za punkt zaczepienia, przejrzałem sobie co nieco i pewnie bardziej się zagłębię.

I masz rację z tymi gangami, ale jak sama napisałaś, było to 40 lat temu (z punktu widzenia bohatera dzieciaka), a nie tu i teraz. I był to chyba problem związany z nieogarnięciem się władz Japonii, niż jakiś głęboki strukturalny problem (wnioskuję po tym, że w ciągu jednej dekady problem zniknął).

No, ale to szczegół pierdoła, można to spokojnie wytłumaczyć konwencją.

Ważniejsze jest to, że tak samo jak ciebie, też mnie mierzi ten wiek bohaterów. Chryste, byli by 2 lata starsi i wszystko by grało.

Z tytanami to trochę jak z Walking Dead. Dopóki serial traktował głównie o walce z zombie i na przetrwaniu, było dobrze. Jak zaczęli się skupiać na wewnętrznych konfliktach oraz na „Największy wróg człowieka to inny człowiek” poziom produkcji spadł łeb na szyję.

I ta seria z czegoś, czego jeszcze nigdy nie było, stała się kolejną przypowieścią o wojnach i nienawiści.

Zgadzam się w 100%.

Coś się zepsuło i nie wiem do końca co.

Historia stała się bardziej kameralna?  kliknij: ukryte  (Mniej bohaterów i wątków?)

Główny bohater dobitniej udowadnia, że nie jest tytanem intelektu?  kliknij: ukryte  (zdzierżyłbym bym, jakby miał te 15 lat, ale 26?! Przez cały seans miałem wrażenie, że wszyscy wokół są znacznie od niego rozsądniejsi)

Coraz większe oddalanie się od jakiejkolwiek wiarygodności?  kliknij: ukryte  (Gangi małolatów, a coraz bardziej przypomina to poważną gangsterkę. Ja rozumiem kraje 3 świata, ale Japonia? Rozumiem też, że to tako konwencja, ale to już powoli przekracza granicę)

Zbyt dużo deus ex machina?

Zbyt dużo dramatyzmu oraz tekstów o przyjaźni/wspólnocie?

Ogólnie nie jest to tragiczny sezon, ale czuć spadek formy. Na szczęście, S3 wydaję się wyraźnie lepsze.

Fajna, dość zabawna komedyjka. I serio, tu nie ma nic co mogłoby odrzucić przeciętnego widza. Cały wątek „romansowy” to infantylne i niewinne próby „wyrwania” ukochanego. Sam „ukochany” to najzwyklejszy facet, który zdaje sobie z tego wszystkiego sprawę i traktuje to ze zdrowym dystansem.

Serio, nie ma tu nic oburzającego.

Świetna erotyczno­‑komediowa seria z lat 90. Najbliżej temu chyba do chomiczki Ebichu, ze względu na treść i formę jako taką. Jednak Nupu różni się od wspomnianego ssaka tym, że jest ono o wiele bardziej abstrakcyjne i absurdalne, co widać w gagach i nawet w montażu. Nupu też nie ma jednej linii fabularnej, śledzimy za to równolegle perypetię kilku postaci.


Zostawię tu ostrzeżenie –  kliknij: ukryte  Nie oglądaj jeśli drażni cię motyw, gdy dorosła baba próbuje się dobrać do młodego chłopaczka.

Bardzo fajna komedyjka o kotkach, świetnie równoważąca elementy obyczajowe i humorystyczne. Lekka, niezamulająca i śmieszna.

I chyba najlepsza krótkometrażowa seria o kotach, (z trzech xd), które widziałem.

Chi było nużące na dłuższą metę, zbyt grzeczne i infantylne.

Kuroneko natomiast (świetna bajka swoją drogą), różni się humorem od Poyo. Tam był o wiele przyziemniejszy, a cała otoczka znacznie realistyczniejsza.

Jest krótkometrażowa komedyjka z mocno absurdalnym/abstrakcyjnym humorem. W założeniu moje ulubione danie. W praktyce jednak dawno nie widziałem tak bardzo nieśmiesznej komedii. Kłopotem jest właśnie zbytnia abstrakcja, żarciki są tak odrealnione, że ciężko tu wyczaić jakiś kontekst, myśl przewodnią. Bardziej to pokaz absurdalnych historyjek niż gagów jako takich. Nie pomaga w tym też kiepsko zarysowany charakter panienek, co jest dość ważne w takich seriach.

Jako plusy można zaliczyć grafikę oraz wysoki poziom absurdu. Ciężko to polecić komukolwiek, spróbuj jeśli jesteś fanem BARDZO nietypowego humoru.

Bajka ma dużo jedynek, ale nie jest to spowodowane ogólną jakością, czy też jakimś tematem tabu.

Ogólnie się z tobą zgadzam, uważam też, że przydał by się jakiś dodatkowy sezon, dziejący się gdzieś koło czwartego sezonu, co by po dokańczać pewne wątki, albo w ogóle je rozwinąć.

Pobawię się teraz w adwokata diabła i spróbuje jakoś odpowiedzieć na twoje zarzuty. Jeśli do czegoś się nie odniosłem, to dlatego że ciężko się nie zgodzić.

 kliknij: ukryte  Od razu też napiszę, że ta moc związana z widzeniem przeszłości i przyszłości mnóstwo miesza. Kiepsko jest wytłumaczona i przez to można nią tłumaczyć wiele nieścisłości.


Pustynia – Ta scena z Mikasą to nie jest zwyczajnie wizja artystyczna? Taka przenośnia? Że tego nie powinno się odczytywać jeden do jednego?

Romans – Taaa, ten romans to trochę xd. W sensie my przez tą cała historię nie mieliśmy żadnego zbliżenia pomiędzy nimi. Brakuje jakiegoś „paliwa”, żeby faktycznie ten romans miał sens. Ale pomijając „zasadność” romansu, oziębłość Erena od S4, można chyba tłumaczyć tym, że wiedząc jak to się skończy, chciał aby się od niego odkochała, żeby jak najmniej cierpiała po tym wszystkim.

Mikasa – Jakby plot armor był postacią. Niezniszczalna, praktycznie wyszko co robi kończy się sukcesem. Brakuje jej „człowieczeństwa”, jakiś wad, jakiś ekscentryzmów, czegokolwiek oprócz „Eren!”. To już Levi, też będący terminatorem, ma o wiele bardziej skomplikowany charakter.

Co do plot armora, mi on nie przeszkadzał. W sensie przez całą serie ginie, aż do granic absurdu, tyle różnych postaci, że fajnie, że na sam koniec darowali to sobie. W szczególności, że mało kto został xd.

Z tym wysłaniem tytana na własną matkę to faktycznie bajzel na kółkach. Ale to tak jest jak do fabuł wchodzi manipulacja czasem.

Co do zabicia Zake i zatrzymania zagłady, to nie jest tak, że aby kontrolować Pierwszego tytana to trzeba być w kontakcie z królewską krwią? Więc w momencie śmierci Zake, Eren traci wszelką kontrolę z powodu braku wiadomej tkanki.

Armin dał w ryj za Mikasę, ponieważ znał ich od lat i byli mu bliscy. Za matkę nie dał, bo nawet dla niego było to zbyt durne xd

Pierwsza połowa odcinka to prawie w całości recap, natomiast druga to już nowa „fabuła”.

Tylko dla naprawdę największych fanów Sakamoto, ewentualnie dla tych co lubią „kompletować” daną serię, bo specjal w sam w sobie nie jest zły, ale jakby go nie było to świat animacji dużo by nie stracił.

Dobra komedia nie oparta na wszechobecnych gagach, a na dialogach. Polega to na tym, że któraś z dziewczyn zaczyna jakiś abstrakcyjny temat, a reszta to podłapuję. Taka świadoma, realistyczna brednia. Dla mnie było to odświeżające, ale Aiure obejrzałem po Teekyuu i Gag Manga Biyori, więc mogła to wpłynąc na odbiór bajki.

Mimo to polecam fanom lekkich komedii niebędących festiwalem gagów.

Nienajgorszy krótki metraż komediowy. Choć humor mi specjalnie nie siadł, zdarzały się zabawne momenty. Grafika taka se, widać że to budżetowy projekt, ale mamy za to fajne endingi (w szczególności pierwszy). Ciekawy jest ostatni odcinek będący naprawdę nastrojową miniaturą samą w sobie. Trochę dziwna seria, ale można się skusić.

Dawno nie widziałem tak bezsensownego anime. Bajka nie jest tragiczna, ale seria jest tylko dla zjadaczy krótkich metraży (takich jak ja), którzy lubią je oglądać ze względu na samą formę. Ani tu fabuły, ani celu, mało humoru, dialogi też takie se. Grafika jest, cóż, specyficzna. Takie rysowane, trochę fan­‑artowe postacie na realistycznych tłach. Robi to studio DLE, które specjalizuje się w takich krótkich pierdołach.
Ale trzeba oddać to, że ending jest naprawdę fajny, pod względem animacji jak i muzyki. Opening też ładny. Widać na co poszły pieniądzexd.
Seria jest na podstawie mangi (sic!), jeśli tak, to mamy niezły przykład antyreklamy.

Jak lubisz oglądać krótki metraż dla samego krótkiego metrażu, możesz dać szansę, reszta niech omija szerokim łukiem i zamiast tego obejrzy sobie, nie wiem, Teekyuu na przykład.

Bardzo przyjemny film, który na pierwszy rzut oka może się wydawać infantylną opowiastką dla najmłodszych. Jednak sposób przedstawienia fabuły, bohaterowie będący ludźmi a nie personifikacjami, ogólny nastrój dzieła sprawia, że film można spokojnie polecić każdemu, kto ma ochotę na lekkie kino przygodowe.
Akcja dzieje się na tybetańskiej prowincji na przełomie XX i XIX wieku, gdzie możemy zobaczyć życie codzienne autochtonów. Pytanie na ile jest to autentyczne.

OVA doczekała się w sumie 4 odcinków.

Nie powiedziałbym, że to komedia, to raczej komediowe okruchy i jeśli tak do tego podejdziemy to Kita staje się całkiem niezłą miniaturą, ot miła historyjka na raz. Mało/bardzo mało tu erotyzmu, brak pokrewieństwa między głównymi bohaterami, jedynie wiek bohatera może przeszkadzać, ale ze względu na cały klimat nie tworzy to specjalnego dyskomfortu. Koi Kaze to to nie jest.

Można polecić to fanom minaturek i obyczajówek, no, chyba że jesteście naprawdę, ale to naprawdę uczuleni na tematy tabu.

A, i do serii jest jeszcze jeden odcinek specjalny, który trochę tłumaczy fascynacje dziewczyny.

Bardzo fajny film obyczajowy o niczym lol. A tak serio, jest to ten typ filmu, gdzie wątek główny jest trochę obok, a film skupia się bardziej na życiu głównej bohaterki. Wiecie, to wygląda jakby sfera obyczajowa nadawała tempo, a wątek główny nadążał za nią. W połowie filmu trochę się to zmienia, ale tylko trochę.

Bardzo fajny klimat, trochę nostalgiczny, trochę oniryczny, coś jak wspomnienia przygód z czasów wczesnonastoletnich.

Rotoskopia jest specyficzna, raz jest ładnie, raz jest brzydko, zależy od ujęcia. Tła też są specyficzne, bo często wydaje mi się, że są to zwykłe zdjęcia przerobione z lekka w jakimś Adobe, czego nie lubię, bo to zaprzecza trochę idei filmu animowanego. Choć muszę przyznać, że zdarzają się bardziej „artystyczne” tła.

Film polecam fanom dramatów obyczajowych, a już w szczególności tym co lubią rzeczy lekkie ze spokojnym tempem opowiadanej historii.

Ty dobre to! Ale z odpowiednim podejściem, bo mamy do czynienia ze swoistym misz­‑maszem. Mamy komedie, mamy dramat, mamy momenty ciut straszniejsze, mamy w końcu przygodówkę i to wszystko podlane lekko rozrzedzonym realizmem magicznym i SF.

Fabuła, o dziwo, daje radę i trochę żałuję, że to tylko 13 epizodów. Z chęcią bym obejrzał jeszcze parę ich przygód.

Postacie są ok. Drugoplanowych da się lubić, choć w praktyce nie dowiadujemy się o nich nic (co nie jest wadą), natomiast o głównych bohaterach dowiadujemy się wystarczająco wiele, by móc w ich jakiś sposób zrozumieć.
Co do rozwoju ich charakterów, czy też jego braku, a kliknij: ukryte  kcja bajki dzieje się w przeciągu niespełna miesiąca, więc zwyczajnie nie było na to czasu. Widzimy za to zmiany w relacjach pomiędzy Mayi i Fumiaki, co jest o wiele bardziej naturalne.

Świetna jest za to grafika postaci, ich „plastyka” oraz twarze. Dawno już nie miałem takiej estetycznej przyjemności po prostu widząc mimikę postaci. Do do teł, ich poziom waha się +- od średnich do ładnych, innymi słowy jest ok.

Muzyka jest, czysto filmowa i tyle, absolutnie nic ciekawego.
Co do OP, fajna animacja ale muzycznie to absolutnie bezbarwna, sztampowa papka jaką słyszeliście już pewnie setki razy. ED jest o tyle ciekawy, że wykorzystano prawdziwych aktorów, co jest raczej rzadsze niż częstsze.

Ogólnie polecam, ale raczej tym co w miarę orientują się w animcowych schematach oraz tym co szukają w anime czegoś lekko nietypowego.

Jeśli nie jesteś fanem Gundama to nawet nie podchodź, a jeśli jesteś to w sumie też sobie odpuść. Film jest na podstawie LN i tak trzeba go traktować, jak pewną nadbudówkę do książki niż samodzielny tytuł.
Sama przedstawiona historia wydaje się raczej prosta, ale ze względu na poszatkowaną chronologię ciężko się połapać o co cho. Nie żebym narzekał na taki zabieg w ogóle, po prostu tutaj te „przeskoki czasowe” mamy dosłownie co parę minut co kompletnie rozwalą przyjemność z seansu.

 kliknij: ukryte  Więc gdyby nie ecchi to by problemu nie było ;p. A tak na serio, to faktycznie zdarzały się momenty „o jeden most za daleko”, gdzie faktycznie miałem takie WTF!?, ale na szczęście nie było tego dużo, raptem parę scen. Niesmacznych, ale tylko tyle .

Zgadzam się z recenzją, bardzo fajna bajka.

A to, czy się tobie spodoba, czy nie, zależy od odporności na elementy ecchi.

Uważam też, że do każdego „kałacha”, powinny być standardzie dodawane kocie uszka.

 kliknij: ukryte  Po jej wyprowadzce mamy nieduży przeskok czasowy, roczny max, po którym widzimy, że każde nich żyje swoim życiem. I w tym momencie dosłownie w ostatnich scenach chłopak mówi (parafrazując): „Jak się ogarnę i usamodzielnię to pójdę po nią”.

Niby ok, ale dla mnie to zbyt efemeryczne zakończenie, choć wpisujące się w nastrój całości.

Fajna opowiastka SF z jajem, warto spojrzeć dla samego pomysłu na fabułę.