Tanuki-Anime

Anime początkowo wydało mi się podobne do Kimi ni todoke, potem do Watashi shiawase no kekkon, ostatecznie będąc sobą.

Dziewczę jest stłumione dobrym wychowaniem. Typowa presja rodziny w stylu bądź grzeczna a bedziesz chwalona
i rób to czego oczekujemy a będziesz przez nas kochana.
To oddziela ją od rówieśników w gimnazjum i sprawia że staje się ofiarą własnego bycia potulną.

Złote dziecko zostaje zdeptane a rodzice nie są tego świadomi.
Jak większość rodzin samobójców.

Na szczęście Uka kocha życie.

Chce czuć, przeżywać i doświadczać przyjaźni i kontaktów z rówieśnikami.

Chce iść do zwyczajnej, nienapuszonej, barwnej szkoły.
Jeszcze zanim spotka Miurę.
On da tylko niezbędny napęd i impuls do działania.

Sam Miura w odróżnieniu od Bestii z ławki obok jest wewnętrznie zrównoważony, a przy tym odważny i traktujący ludzi nie jak pionki i nie jak rośliny.
Jasne, w mandze przeczytanej po kilku odcinkach anime widać lepszy obraz rodziny i relacji głównej pary.

I tego kto Ukę akceptuje, kto lubi a kto ledwie toleruje z musu.


Miura to nie jest drabina.

To ktoś kto wziął Ukę do dżungli i pomaga karczować drogę.
I uczy jak przetrwać.

Budzi w niej to co najlepsze.

Budzi odwagę do życia.

Zdrową odwagę, a nie tę nastoletnią.

Jest szlifierzem diamentu co nie bardzo widać bo to początek szlifowania.

Ale żeby ktoś zmienil się i dojrzał musi tego bardzo chcieć.A Uka Chce.

Padło tu zdanie że Uka to cierpienia młodego Wertera.

Tak.

Do 15ego roku życia blokowała uczucia, blokowała emocje, blokowała działania.
Ale TYLKO NA ZEWNĄTRZ.

Zawsze dużo czuje.

Jest ona jak sangwinik zmuszony być dotąd stoikiem – aby być kochaną.

A Miura Chce żeby Uka była sobą.
Zaakceptuje ją taką jaką jest naprawdę.

Pod tym względem anime bezcenne.

To nie jest levelowanie.

To wyjście motyla z kokonu.
Delikatne szlifowanie kamienia.
szlachetnego

Bez wymuszania

Za to pełne zachęty zaoferowanie przez Miurę parasola ochronnego i wsparcia, przy zachowaniu szacunku dla jej wolnej woli.

I o ten szacunek do wolnej woli się rozchodzi.

Miura, dobrze że jesteś tylko 2d.

Po pierwszym przejściu przez oprawę graficzną można się znieczulić.
Ale bawi nadal.
Dawno nie widziałam dobrego obyczajowo i aż tak zabawnego romcom.
Formuła abstrakcyjna podkreśla komizm.
Duży plus za seiyuu i fabułę.
Nawet gdy początek robi inne wrażenie

Większość serii które tego lata oglądałam była nijaka, lub średnia, albo mi nie wypaliła.


Ale Pan Pisarz to przyjemne zaskoczenie.

Niezła parodia isekai, czasami czarny humor, czasami lekki.

A do tego kilka różnych historii i bohaterów z sensem.

No i protagonista z każdym odcinkiem zdobywał u mnie kolejne punkty.

Z początkowego 5/10 na 8,5 w trakcie.

Nie polecam porzucać po trzech odcinkach, bo według mnie seria nabiera wyrazu nie od razu.

Ach…i polecam też uzbroić się…w empatię? Serio. I jakby coś, to nie tylko moje zdanie.

Pewnie skuszę się też na mangę. Ale aktorzy głosowi, oraz walory kolorystyczne dały dodatkowe plusy. Zobaczę jak to wypadnie na papierze.

...niż przygodowy.

Główny bohater to miły i uczynny chłopak który latami robi tylko to, czego od niego się oczekuje.

Dopiero niespodziewanie okazana przez niego pewnej dziewczynie życzliwość zmieni ich życie.

Sam film… niby stale coś się dzieje, ale te realia za bardzo umiejscowione są w świecie rzeczywistym…
I nawet Oni, czy Bogowie śniegu nie mają fantasy wydźwięku, tylko fizyczny i metaforyczny.

Polecam obejrzeć pierwsze dwadzieścia pięć minut.
Powie dużo o fabule, tempie i narracji.

Początkowo lekkie fantasy cgdct pomału zamienia się w typowy serial przygodowy w stylu rpg fantasy, na szczęście bez schematu rozrastającej drużyny, bez haremu i z niewielkim fanserwisem. Mimo kilku dramatycznych historii w tle, to całość aż do końca stara się utrzymać poczatkową lekkość.

Jako parodia czy komedia wypada średnio, ale jako zwyczajna przygodowa fantasy z czwórką dość sympatycznych dziewczęcych postaci może się sprawdzić.
Niekoniecznie do obejrzenia naraz, ale po trochu, dla umilenia kilku wieczorów czemu nie?

Ocena oczko wyżej za ogólną spójność. I za przyjemny vibe całości.

„Dość szybko można dojść do wniosku, że tytułowa „arystotelesowska fabryka iluzji” to w gruncie rzeczy znany motyw pętli czasowej, równie dobrze sprawdzający się w dowolnej szkolno­‑magicznej obyczajówce. Wówczas przestaje się aktywnie szukać ambitnego przesłania”

No właśnie…

Każdy w tym filmie może zobaczyć inne przesłanie.
Bez względu na to, „co krzyczy bohater w ostatnich minutach”.

Dla mnie tym przesłaniem wynikającym z całości treści, fabuły, dialogów – jest to, żeby docenić codzienną rutynę. Żeby robić to co dla nas ważne, codziennie, krok po kroku. Nie zniechęcać, nie poddawać, nie uciekać w iluzję – iluzji, lub filozoficznego myślenia.
Po prostu żyć, robić to co należy i co ma znaczenie.

Nawet mimo poczucia nietrwałości, beznadziejności, bądź przy niezauważaniu, że ta codzienna rutyna daje efekty, rezultaty, nawet jeśli ich nie doceniamy, nie zauważamy, nie skupiamy się na nich.

Drugie przesłanie to fokus przesunięty z egoistycznego i destrukcyjnego myślenia tylko o sobie – na myślenie o innych, na robienie czegoś dla nich. Nawet jeżeli oznacza to „tylko” wspólne spędzenie czasu, czy umycie kogoś.(jak tutaj).
To nieprzekreślanie kogoś, bo jest inny, to odrzucenie ksenofobii. I wyciągnięcie pomocnej dłoni.

Kolejna rzecz przekazywana w tym filmie – to nie bać się własnych emocji ani własnych uczuć. I przekraczać strefę komfortu. Ponosić ryzyka emocjonalne.
I wcale jak widać w tym filmie nie dotyczy to tylko nastolatków dorastających do związków.
Są przecież pokazane postacie dorosłe, które boją się owych ryzyk jeszcze bardziej niż te nastolatki.

Kolejne przesłanie – żyć Carpe Diem.
Nie w znaczeniu nihilistycznym, ani w dionizyjskim.
Celebrować każdy dany nam dzień i każdy moment. Bez umartwiania się tym, ile nam zostało czasu, ani tym co nas czeka. Umieć cieszyć się codziennością, oraz żyć tu i teraz, pozostawiając po sobie jakiś wkład. Nawet jeśli jest to tylko napis na ścianie tunelu „Tu byłem”. Albo rysunek przedstawiający dwoje kochających się osób.

Kocham miniaturki i krótkie formy, ale tu wątki zostały za krótko omówione i pokazane według mnie, a do tego występował romansowy wysyp par i zbyt wielu bohaterów, oraz za dużo żenujących i stresujących scen.

Mimo wszystko seria pomaga zresetować emocje, zwłaszcza te „niezbyt wysokie”.

Mnie Twoja recenzja Zegarmistrzu zachęciła do seansu :)
Stał się cud, bo wcześniej ani kilka osób, co już serię widziały, ani tutejsze pochlebne komentarze w tanuki nie zdołały mnie dotąd do tego zachęcić.

Nie jestem jakąś superfanką klasycznego fantasy, zwłaszcza w postaci anime.
Ale Twoja argumentacja przekonała mnie do seansu :)

Nie mogę obiecać, że ocenię serial równie życzliwie jak Ty, ani nawet że ukończę ów seans, ale przynajmniej spróbuję.
Tym razem – z odpowiednim nastawieniem :)

Odnoszę wrażenie, że iyashikei awansował ostatnio i nie jest już tylko podgatunkiem okruchów :)

Dokładnie tak. Zaczyna wręcz pomału dominować różne gatunki.

Dawno temu seans wydawał mi się słodki i uroczy, dziś jednak zupełnie inaczej postrzegam ten serial. Pod słodko wyglądającą otoczką kryje się bezmiar ironii i sarkazmu.
Czasami bezpośredniego, czasami bardziej wyważonego.

Jedna jedyna postać wolna od tej przypadłości to Panna Gapa, z dobrym serduszkiem i przyjmująca wszystko ze szczerym zaufaniem i dosłownie.

Reszta grupy, a nawet dalszych postaci albo stroi sobie żarty z innych, albo ironizuje, albo kogoś wkręca.

Na temat głównych postaci, czy raczej głównej dwójki mam
zupełnie inne zdanie, niż w recenzji.

Tsumiki Miniwa, nieśmiała i cichutka dziewczyna
(...) Obiekt jej uczuć, Io Otonashi, jest osobą stoicką i równie cichą, jednak wyróżnia go niezwykła wręcz dobroć, która w jednej chwili potrafi skruszyć każde kobiece serce, co nieraz prowadzi do serii naprawdę przekomicznych wydarzeń. Niestety, podobnie jak większość współczesnych mu bohaterów anime, facet nie należy do najbystrzejszych umysłów na świecie, tym samym pozostając kompletnie nieświadomy zalotów ze strony Tsumiki.

No właśnie odbieram ich zupełnie inaczej. Dla mnie mnie ona nie jest cicha i nieśmiała, tylko mocno zablokowana, ale z bardzo gorącym sercem i przesadnymi reakcjami emocjonalnymi. Które co prawda mają tu być elementem komediowym, ale jakby to ująć – „przemoc to przemoc”. Tsukiki pozwala też sobie na ironiczne komentarze, a czasem można odnieść wrażenie, że przyklaskuje wkręcaniu swojej łatwowiernej koleżanki i nie tylko jej. Własną nieumiejętność mówienia wprost maskuje czasami agresją, co ma w serialu wyglądać uroczo, te jej wszystkie rozmaślania o ścianę kolezanki – wynalazczyni gdy ta klepie bez zastanowienia, co ślina na język przyniesie. Albo gryzienie Otonashiego, gdy ten się z nią droczy.

No właśnie, Otonashi może i jest stoikiem, ale właśnie wydaje się bardzo ogarnięty i inteligentny. Widać to po jego sposobie żartowania, po wychodzeniu z niezręcznych sytuacji, radzeniu w przypadku „bitew”, czy w innych sytuacjach. Oraz w czytaniu niewyraźnych sygnałów Tsumiki.
Dla mnie wygląda to tak, że to on kontroluje sytuację.
Jest też niezwykle, niebywałe elokwentny. Co nie znaczy, że się z tym obnosi. Raczej używa języka niczym narzędzia, w określonych sytuacjach. Potrafi też przewidywać zachowania przyjaciół.

Tzn są to wrażenia z pierwszych odcinków, ależ tego co pamiętam później będzie tego jeszcze więcej.

Jeśli ktokolwiek sięgnie po ten serial szukając fantasy z dopiskiem dark, albo oczekując niezwykłej, niespotykanej fantasy fabuły, to może się srodze rozczarować.
Uczuleni na seriale haremopodobne, na siskonów, bądż (w kilku dosłownie momentach) yuri bajty – też być może powinni odpuścić.
Natomiast jeśli szukasz czegoś tylko na relaks przed snem, gdzie nawet ubijanie potworów nie ma w sobie zbytniej brutalności, to możesz spróbować pierwsze dwa, trzy odcinki.
Dark to na pewno nie jest. Już prędzej wygląda to jak ekranizacja jakiejś RPG, w dodatku przez prawie cały seans w stylu iyashikei. I to pomimo, że wciąż trwają rajdy w celu zdobycia „labiryntów”.

Czy to kolejna wersja Wyrzuconego z drużyny bohaterki, który postanowił wieść spokojne życie na wsi?
Absolutnie nie. Owszem seria przez większość czasu jest lekka. Owszem bohater na starcie jest wyrzucony z drużyny, ale cały czas przyświeca mu cel uzdrowienia chorującej od lat siostry, stąd zdobywa kolejne lochy w poszukiwaniu mitycznych kamieni spełniających życzenie.

Sam bohater na pierwszy rzut oka robił wrażenie osoby zafiksowanej na punkcie własnej siostry niczym Gauche Adlai z Black Clover. Na szczęście wrażenie to bardzo szybko ustępuje. Więź z siostrą jest może i niezwykle silna, ale wynika bardziej z jego nadopiekuńczości jako starszego brata, oraz z jej słabości fizycznej i ich wczesnej utraty rodziców. Sama siostra stara się nie być ciężarem i robi co może, żeby wesprzeć brata zajmując się choćby domem.
Wkrotce okaże się, że Protagonista po prostu taki jest – troskliwy i opiekuńczy, także względem członków drużyny, czy nawet w sprawach takich jak dbanie o bezpieczeństwo i rozwój miasteczka w którym żyje z siostrą.

Ciężko mi określić grupę docelową. Poziom lekkości mógłby kwalifikować serial nawet dla dwunastolatków. Z drugiej strony jest trochę różnych elementów fanserwisu, bardzo rzadko jednak przekraczają granice dobrego smaku. Bohater stara się zachowywać przyzwoicie, a jego pruderyjność jest bardziej urocza, niż budząca zażenowanie. Jest po prostu skromnym, zwyczajnym człowiekiem. A do tego obecnie lubianym i budzącym uzasadnione zaufanie. Znając swoje mocne strony może spełniać się w grupie jako Tank i mediator. Jego charakter pasuje do pełnionej roli i do funkcji w drużynie.

Sama drużyna składa się głównie z dziewcząt, ale nie stanowią one według mnie wzdychającej jedynie bezmyślnie gromadki. O każdym dostaje się w trakcie jakiś niewielki fragment historii określający czemu dana osoba jest taką, jaką jest.
We mnie wszyscy wzbudzili ostatecznie emocje pozytywne.
Mimo różnych „trudnych przeszłości” i wyzwań jest to głównie seria dość pogodna i relaksująca, i to przez zdecydowaną większość czasu. W dodatku nie miałam odczucia realizowania kolejnych punktów programu  kliknij: ukryte  Nawet jeśli tak było :) a rozwój postaci wynika sensownie z zachodzących zdarzeń.

Ocena obiektywna grafiki, postaci i fabuły byłaby na poziomie maksimum 5/10, jednak oglądało mi się to naprawdę przyjemnie, i większość czasu można było odczuć pozytywny vibe.Jedynie zakończenie nie ma tego relaksującego działania, zdecydowanie mogli to rozłożyć na dwa odcinki, zamiast upychać w jednym.

Mimo to przez kilka godzin można było wytchnąć od codzienności. Nie jest to serial do oglądania w sezonie co tydzień, ale taki na poprawę nastroju przez maksimum dwa, trzy dni. Ewentualna przyjemność z seansu zależy od tego, czy choć trochę polubimy bohaterów serii.

Dwa lata temu Bell była w naszych kinach, ale w tamtym czasie to ja nie mogłam zasmakować tego anime. Może i dobrze, bo przydaje się tu wyciszenie wewnętrzne, aby odbyć tę „podróż” wszystkimi zmysłami.

Dzwoneczek to „zwyczajna nastolatka” – z niezbyt zwyczajną traumą. Kiedy była dzieckiem widziała jak na jej oczach ginie jej własna matka – w sposób bohaterski ratując obcą tonącą dziewczynkę.
Obecnie siedemnastoletnia dziewczyna żyje z ojcem, a raczej tylko obok ojca, pod jednym dachem, i ma jedną zaufaną przyjaciółkę, oraz czuwającego z dala nad jej bezpieczenstwem przyjaciela z dzieciństwa. Ukochanym hobby jest śpiew dla samej siebie, jej własnych kompozycji.

Nie radząc sobie z otaczającym ją światem, odgrodzona murem cierpienia przyjmuje od przyjaciółki zaproszenie do aplikacji wirtualnej, w której tworzony jest indywidualny awatar na podstawie danych biometrycznych.
Tam powstaje BELL, piękna piosenkarka. Tam też spotka niebezpiecznego, walczącego ze wszystkimi Bestię.

Przez większość czasu fabuła w sposób prosty i znany, w Hollywoodzkim stylu prowadzi nas do rozwiązania i ujawnienia kim jest tajemniczy Bestia. Przyznam, że spodziewałam się  kliknij: ukryte  klasycznego rozwiązania w stylu Piękna i Bestia. A film pozytywnie mnie zaskoczył.
Obok tych bajkowych, lukrowanych warstw pokazano dramat. Na koniec doskonale widać podobieństwo  kliknij: ukryte  córki do matki.

Ocena ogólna, nienumeryczna:

Grafika ładna, cukierkowa, dla mnie w wydaniu wirtualnym zbyt Disneyowska. Natomiast w tym realnym świecie jak najbardziej na plus.

Muzyka – piosenki wg mnie świetnie przekazały uczucia dziewczyny. Rodzima wersja na plus. Podobnie jak nasi seiyuu dziewczyn i chłopaków.

Emocje i odbiór ogólny – przez większość seansu miałam wrażenie przesłodzenia i to pomimo dramatu wewnętrznego głównej bohaterki. Natomiast finalnie film kilka razy wywołał u mnie wzruszenie, czy też raczej poruszył mnie. Cieszę się, że  kliknij: ukryte  całe rozwiązanie nie było sztampowe jak się zapowiadało.

Najlepiej obejrzeć nie spojlerując sobie, oraz nie wiedzieć co się zdarzy. Jeśli ktoś jeszcze nie widział – polecam polską wersję, można po kilkunastu minutach przywyknąć i skupić się na obrazie, dźwięku a potem być może na emocjach.

To jest ten przypadek, gdy anime zachęca do sięgnięcia po mangę – choć już po trzech odcinkach czuć różnice w klimacie. Np Togame z mangi  kliknij: ukryte  W scenie w tunelu robił na mnie bardziej groźne wrażenie samą swoją aparycją młodego mafiozy. Tutaj dużo dał seiyuu, ale wizualna strona nie oddała tego. Pomijając scenę  kliknij: ukryte  gdy rozwalał tamtemu chłopakowi głowę co nie było dosłownie pokazane, a jednak dobrze oddało napięcie, to reszta odcinka jest w bardzo lekkim tonie, a już sam Togame wygląda jak totalnie zrelaksowany, wyczillowany gostek. A przecież on te „chodaki” nosi nie bez powodu…

Niezłe jest skojarzenie z BNHA, ale Wind Breaker to nie
parodia. Nie tylko dlatego, że nie ma i nie będzie jakich znikąd super mocy.
Za to będzie sporo adrenaliny.
Przynajmniej powinna tu być coraz bardziej adrenalinowa opowieść.
Oby dali radę, tak jak dali w odcinku pierwszym.

Nie wiem zupełnie jak to w następnych odcinkach pociągną, bo na razie anime jest nieźle zrobione, ale mam wrażenie, że jakby wypłaszcza tematykę z mangi.
 kliknij: ukryte  A tym tematem z mangi jest dla mnie pytanie o granice – np kiedy jest coś zwykłymi, młodzieżowymi walkami, bijatykami, a kiedy to już jest patologia, przemoc i zagrażanie życiu.
 kliknij: ukryte  Albo to, że liderzy, ideały i idealiści często rodzą się z ostego bólu, solidnych traum i z cierpienia.

Oby dali radę odtworzyć to, co jest w mandze.

Ja np tego nie odbieram jako akcyjniak, a raczej jako komediodramat z młodzieżą, która komunikuje się przy pomocy pięści i kopniaków.

I to jest clou tego anime ;)

Seria zachęciła mnie nawet do przeczytania mangi.

Przypomina mi na razie trochę serial Beelzebub – gdyby całkiem tamten pozbawiono wątków ponadnaturalnych.

Ale tak, faktycznie to może być parodia  kliknij: ukryte  BNHA, przynajmniej w zakresie dwóch postaci które wymieniłeś.

Choć mnie się jakoś nasuwa na myśl Souma z Shokugeki no Souma

Spodziewałam się przyjemnej obyczajówki z nutkami komedii i ładną oprawą. Dostałam (delikatnie mówiąc) średniej jakości oprawę graficzną i animację, za to potencjał komediowy jest wg mnie taki, że można wyzionąć ducha ze śmiechu :) Do tego przyjemna gra seiyuu i serio potraktowana część męsko damskich relacji… Dla mnie miodzio. Wisienkami na torcie pierwszego odcinka było historyczne spojrzenie wstecz, na obyczajowe historie zawierania małżeństw. Ale – czasy się zmieniają, a ludzie nie bardzo ;)

Polecam początek wielbicielom komedii obyczajowych. Czas mi tak szybko zleciał, jakbym siedem minut oglądała, a nie pełny odcinek :) aż mi się Poyopoyo kansatsu przypomniało.

Aż szkoda, że tak sympatyczna „szkolna” komedia romantyczna przeszła bez echa i bez komentarzy.

Komediowo­‑parodiowy, a nawet pastiszowy początek z 17letnim demonem, oraz jego naturalną przeciwniczką anielicą po trochu będzie się przekształcał w romcom.

Seria jednak długo i często żartuje ze schematów mangowych i z typowych anime romans, pokazując przy tym stopniowy progres bohaterów i nieraz puszczając oko do widza. Do tego dodaje małą szczyptę przygody, walk, niewielki fanserwis, posypkę z cukru i ociupinę dramy. Jednak twórcy postarali się, żeby to komediowa otoczka towarzyszyła widzom prawie cały czas. Pierwsze odcinki żartowały w inny sposób niż końcowe,  kliknij: ukryte  w których bedzie dominował humor o podłożu romantycznym.

Klimat to wg mnie tak trochę połączenie MM!, LOVE IS WAR, oraz kilku komedii o aniołach i demonkach.
Z każdą minutą coraz bardziej bohaterowie zyskiwali moją sympatię. A seria nieraz mnie ubawiła, bądź dała miły feeling.

Jednocześnie smutne i pogodne anime, bajkowe, ale nie przelukrowane.  kliknij: ukryte  No może odrobinę na końcu.

Bohaterka daje się polubić, jest w tym serialu jakiś nieuchwytny urok, wdzięk. Można jej „kibicować” .

Moze za dużo czasu wg mnie poświęcono na ostatni wątek, no i wreszcie było pełne uzasadnienie dla isekajowania. kliknij: ukryte  i było takie nieco infantylne w końcowych odcinkach

Fabularnie proste, ale to dla głównej bohaterki jest stworzona ta seria.

Ja za to oglądałam to potem dla Ciel­‑aczka :)
CIEL­‑aczek cudny, jak żywy :)

Serial za mną (szkoda, że to już). Graficznie i animacjnie jest niewesoło, choć projekty postaci bardzo mi podeszły.

Komedia… Tu humor jest bardziej dojrzały, niczym w pierwszej adaptacji Spice and Wolf. Bez nachalnego fanserwisu i bez prostych, slaptikowych gagów.

Za to tu jest miejscami sporo abstrakcji, zwłaszcza początek i koniec.
Ale też mamy połączenie różnych gatunków, których da się wymienić minimum siedem, albo osiem  kliknij: ukryte  jeżeli parodia i satyra to jedno, a komedia, to inny rodzaj

Humor bazuje na postaciach, charakterach i sposobach rozwiązywania problemów, stąd wg mnie jest nieoczywisty.

Środek bardziej przypomina iyashikei, czy slice of life fantasy, oraz nie ma początkowego tempa, ale jeżeli lubi się bohaterów, to absolutne nie wadzi taka formuła.

Najlepsze dla mnie było to, że nie do końca było mi wiadome, co tu autorzy jeszcze wymyślą ;)) choć skrajnych abstrakcji przecież nie ma.

Za oprawę wizualną:
Animacja 5/10 i to już ocena podniesiona także za mimikę Piichana.

Projekty postaci dla mnie na 7.

Charaktery… Cztery postacie to wg mnie 8­‑10, reszta to tło, ale też nie jakieś byle jakie, no i nawet epizodyczne postacie potrafią zaskoczyć na plus :)

Oczywiście moja topka to Sasaki, Piichan,  kliknij: ukryte  pewna stulatka, oraz pierwsza współpracownica Ale też kilka  kliknij: ukryte  z jednego i z drugiego świata.

Nic mnie tu nie irytowało, kilka rzeczy mocniej (lub lżej) zaskoczyło.

Bawiłam się przy tym doskonale, bo trafia w moje ulubione gatunki.

Owszem, seria jest zupełnie absurdalna w podstawowych kwestiach fabularnych, natomiast są tu też dorzucone przesympatyczne okruszki familijne, oraz pomiędzy scenami można usłyszeć, czy przeczytać całkiem sporo niegłupich sentencji, czy przemyśleń dotyczących tematu.

Postać Ani(Anyi) polubiłam z czasem, za to z każdą chwilą coraz bardziej :)
Sezon drugi przede mną :)

Jeżeli miałabym wskazać komedię z ostatniego roku, która najbardziej mnie zaskoczyła, oraz co tydzień poprawia mi humor w nieprzesadzony sposób, z uśmiechem na twarzy, zamiast salw śmiechu, to będzie to Sasaki i Piichan.

Każda postać budzi jakąś moją sympatię, nie ma nikogo i niczego zbyt mocno irytujacego, co tydzień czekam co dalej.
Niby wszyscy mają możliwości, ale też rozwagę. Postacie myślą, są inteligentne, często rozważne, ale mają też swoje słabości i gorsze momenty. Czystych i megaidealnych brak wg mnie.  kliknij: ukryte  No może blond hrabia pasował do tej definicji.

No i moja ulubiona postać żeńska  kliknij: ukryte  Czyli „czarownica” też zdecydowanie na plus, podobnie jak główny bohater. A Piichan potrafi mnie rozbawić swoją mimiką i powagą.

Gdyby grafika i animacja były poziomu Zielarki, to byłby mój pierwszy isekai z 10/10

Mam nadzieję, że tego nie zepsują.

Serial udawania, że isekai nie musi być szablonowy i schematyczny :)

Zdaję sobie sprawę z tego, że podkład muzyczny i dźwiękowy stanowi ważny element. Ale chociaż tu jest on kompatybilny z treściami, a aktorzy się starają – to część scen wybrzmiewa lepiej po wyciszeniu dźwięku. Zupełnie, jakbyśmy zanurzali się w świecie głównej bohaterki. Ta cisza jest w stanie przekazać dużo więcej.

Zabrałam się za seans zupełnie przypadkowo, tzn nie wiedząc, że jest to na podstawie twórczości R. Takahashi.

I pierwsze moje skojarzenia w trakcie filmu, gdy już widzimy przez chwilę głównych bohaterów to właśnie takie, że wizualnie (a potem i charakterem) główna para przypomina mi protagonistów z serii Inuyasha.

Nawet jeżeli fabuła była pozornie zupełnie inna.

A tu widzę, że to moje skojarzenie było prawidłowe.

Może autorka wykorzystała później tę mangę do stworzenia Inuyashy. Wzbogaciła fabułę,  kliknij: ukryte  dała „sensowniejsze” przeskoki w czasie, a głównemu herosowi dodała uszka i magiczną moc,  kliknij: ukryte  żeby nie było, że zwykły człowiek tak dobrze sobie radzi z przeciwnikami :)

Czy warto obejrzeć ten film? Dlaczego nie. Oldschoolowo, klimat minionych stuleci i kilka brutalniejszych scen.

Jedynie wątek  kliknij: ukryte  z przenoszeniem się w czasie trochę od czapy i pokręcony.

 kliknij: ukryte 
Zaskakujące trochę, że główna bohaterka zdecydowała jak zdecydowała, ale co poradzić. Miłość… xd



Z pozytywnych rzeczy – kilka scen było zabawnych, no i autorka nie wrzuciła tutaj żadnych  kliknij: ukryte  trójkątów, czworokątów, ani innych tego typu historii.

Choć być może to nie jest dokładnie Kagome plus Inuyasha.
Może tego bohatera  kliknij: ukryte  rozdzieliła potem na obydwu adoratorów Kagome :)

Powtórzyłam sobie ów seans, żeby z czystym sumieniem zagłosować.

I tak, nadal jestem wielką fanką tej produkcji.

I nie chodzi mi tu o to, że ów romans „ma ręce i nogi”

I że ma właściwe, naturalniejsze niż zwykle tempo rozwoju relacji

Ani o balans postaci, męskich, żeńskich, dorosłych i niedorosłych.

Ani nawet nie o to że dramy są nieprzedramatyzowane, tylko te zwyczajnie ludzkie.

Bo według mnie mają one właśnie – wymiar ludzki.
Bo nikt tu  kliknij: ukryte  nie rozdziera szat i nie odbiera sobie życia, ale też nikt tutaj nie udaje – że nie boli go pęknięte serce.

Fajnie też pokazują jak czas koi wnętrze,  kliknij: ukryte  jeżeli pozwoli mu się – nadpisać to co już minęło.

Dla mnie cały ten seans – to podróż sentymentalna, w dodatku dosyć osobista.

A takich anime nie spotykam zbyt często.

I choć nie wiem czy jednoczesne czytanie mangi nie wpływa na mój odbiór, to jednak tak, z czystym sumieniem mogę zagłosować na Yamadę,
a właściwie to na Akanecci i resztę.


„A manga jeszcze lepsza”

Ja na razie jestem na tak, ze względu na postacie, ich relacje, oraz grafikę (w tej kolejności). Odcinek drugi faktycznie miał wytracone tempo, nawet względem pierwszego, więc póki co to według mnie seria typowo do oglądania tuż przed snem.
😁
Co do lukru. Hehe, ale przecież pierwsze zakochania często bywają takie właśnie lukrowane ;)
Dlatego dla mnie to lekko sentymentalna podróż w te rejony emocji ;)