Tanuki-Anime

Pamiętam z lat 90 taki serek o nazwie „Sekret mnicha”, do którego nazwy złośliwie rymowało się "...to straszna kicha”. Idealnie pasowałoby za opis tego anime, nieprawdaż?
Swoją drogą, bohaterka wylądowała między młotem a kowadłem, bo wygląda na to, że mamusia jest nader bezpruderyjna. Serio, jeszcze im trójkącik zaproponuje, aby wyleczyć z nieśmiałości…

Jak się okazało (źródło: Enevi), o ile buddyzm generalnie zobowiązuje mnichów do celibatu, to w Japonii, na skutek synkretyzmu religijnego, to bardziej zalecenie niż obowiązek, co wynika zapewne z wpływów shinto. W japońskiej odmianie buddyzmu też mamy sytuacje, kiedy świątynie, podobnie jak w shinto, robią się rodzinnym biznesem i o to zapewne chodzi właśnie rodzicom naszego mnicha.

Dobra, to ja już nie kminię. To on jest mnichem i ma celibat czy nie? Rodzice chcą, żeby znalazł sobie babę i mieszkają w świątyni razem z nim? Albo czegoś nie łapię, ale sami twórcy już się pogubili…

Niemniej, wychodzi na to, że nasz mniszek to księżulo­‑zboczulo, który sukcesywnie dobiera się do niewinnej niczym lelija bohaterki.

Pierwsza historyjka była zwyczajnie nie fair. W sensie – czym innym jest żerowanie na ludzkich słabościach i rzucanie wędki, na którą frajer się łapie, a czym innym bezczelne wpychanie mu haczyka do ust, razem ze spławikiem i resztą, jak to mieliśmy tutaj pokazane. Takie chamskie prowadzenie całości „za rękę” nie wypada za dobrze w takich opowiastkach.

Druga była lepsza – ciekawy, realny problem, może nieco zbyt fantastyczne rozwiązanie i przekonujący, z lekka nawet zaskakujący, suspens.

Generalnie, problem jest tu taki, że to wszystko wydaje się lecieć na jedno kopyto. Sam przegląd japońskich patologii społecznych może i nawet intrygować, ale obawiam się, że nawet tutaj zasób dość szybko się wyczerpie. Nie wiem zatem, ilu odcinkom jeszcze dam radę.

Tak sobie wyobrażam, jak w openingu bohaterka śpiewa rozanielonym głosem starą piosenkę Kukiza z tekstem „O szczęście niepojęte, ksiądz sam odwiedza mnie!”.

Zaczyna się od tego, że Wsiun rąbie drzewo w zbroi. Chwile potem z przelatującego tuż po niebie statku wylatuje coś. Leci sobie kilkadziesiąt metrów w dół, przebija przez poszycie. Widząc to, Wsiun tam leci. W sporych rozmiarów lesie znajduje to coś w kilkanaście minut, aby odkryć, że jest to Dziunia, która mimo wspomnianego wyżej lotu, jest cała i zdrowa, a lekka tunika, służąca jej za przyodziewek, nie jest nawet choć trochę podarta. Na dłuższą pogawędkę nie ma czasu, bo przylatują żołnierze Złego Imperium. Nic to, Wsiun załatwia ich tak, że Geralt by się nie powstydził, odbijając nawet bełt z kuszy mieczem. Chwilę potem jeden z żołnierzy odpala racę i znowu trzeba spieprzać. Zapewne przez to całe spieprzanie nikt się nie ma czasu zastanawiać, czemu armia, która ma statki latające i pistolety na flary, nie posiada broni palnej.

Do Wsiuna i jego Dziuni dołącza Silna Dziunia w Cyckobroi (SDWC), będąca oficerem Złego Imperium, które zdradziła. Jej specjalną mocą jest przepraszanie – robi to regularnie. Żołnierze Złego Imperium usiłują zmusić okolicznych wieśniaków do pomocy, ale Wsiun i SDWC masakrują ich, nie przejmując się tym, że potraktowani w ten sposób zapewne odbiją sobie potem na wieśniakach. Oczywiście, po wszystkim SDWC przeprasza wieśniaków za kłopoty. I nasza załoga dalej spieprza. Po drodze ekipa wpada w pułapkę, i choć SDWC odbija całą salwę bełtów rapierem, to źli, kierowani przez faceta o aparycji alfonsa i głosie pedofila na odwyku robią summon hydry. Wsiun próbuje się stawiać, ale hydra robi mu z dupy jesień średniowiecza, a mówiąc prościej – zabija.

I tu widz wznosi okrzyk radości – niestety, Dziunia pochyla się nad Wsiunem, robi mu reinstalkę systemu mistycznymi metodami i przywraca go do życia. Można mieć nadzieję, że może chociaż obudził się jako zombie i niebawem zacznie gnić. Ale tego się na razie nie dowiemy, bo gdy nasz alfons pedofil znowu przywołuje Hydrę, Wsiun i Dziunia podnoszą ręce do góry i… niestety, nie poddają się, tylko przywołują swojego smoka, a konkretniej, pożyczonego z Final Fantasy Bahamuta.

No właśnie się zastanawiałem, czy to nie jakiś mocno niszowy fetysz.

Nie no, byłem ciekaw, jak wygląda hetero hentai dla kobiet.

Nie no, wiadomo, że to porn, ale jednak hentaje mają zwykle jakieś wprowadzenie fabularne, a tu nawet o to się specjalnie nie postarali.
Najbardziej mnie bawi, że seria ma mieć kilka wersji, z różnym stopniem cenzury :)

Z tym, że konwencja może być męcząca. No i mogli to zrobić tak jak w pierwszej serii, w postaci 10­‑minutówek.

Pierwszy odcinek – i dawno nie wiedziałem czegoś tak japońskiego w przekazie. W sensie – jak próbujesz zdobyć w życiu coś, co ci się nie należy, to życie ci tak przywali, że się nie pozbierasz. I to zawsze będzie tylko twoja wina. Więc siedź gdzie twoje miejsce i znoś to w pokorze. Wspaniała seria dla ludzi, którzy myślą, że im w życiu nie idzie i chcą się zdołować do reszty :)

JP2 autor zaliczył w Hellsingu. Do Drifters bardziej by pasował Juliusz II, jeśli już mówimy o papieżach.

Jeden japońskich artycha już kiedyś machnął Dziadka jako kawaii dziewczynkę, więc nie byłoby to zupełne zaskoczenie…

Tanya faktycznie zyskuje z odcinka na odcinek. Szkoda w sumie, że jak na razie nie ma w tej serii żadnej innej ciekawszej postaci, cała reszta robi za tło dla popisów głównej bohaterki/bohatera.

Ja bym powiedział, że miejscowy Bóg jest bardzo chrześcijański – w starotestamentowym wydaniu, of course. Zadufana w sobie wredota, traktujący ludzi jak mrówki, który bawi się nimi, aby podpierać swoje racje i wymagający bezwzględnej czci, nie przyjmujący do wiadomości, że ktoś może mieć inne zdanie.

Oj tam, w porównaniu z takim Hiobem to główny bohater i tak ma mocno z górki.

Takie sobie. Upchnięcie czegoś, co jakoś dałoby radę jako seria TV do filmu o długości trzech odcinków. Większość postaci schematyczna (Olga jak Rin) albo nudna (vide główny bohater). Mash (serio, jak usłyszałem to imię, to po prostu czekałem, aby okazało się, że jej Noble Phantasm nosi nazwę „Gorące Wargi”) wyglądała jak panienka z Rezerocośtam. Jedyny naprawdę jasny punkt to Casterolancer.

Zależy, od kogo kupili licencję. Jeśli przez zachód, to dostali angielski tytuł i pewnie z angielskiej wersji wszystko tłumaczą.

Obstawiam, że pojęcie pożyje jeszcze ładnych parę lat dłużej. A kto wie, czy kolejna władza nie przywróci gimnazjów. Tak więc tu akurat nie przejmowałbym się zbytnio, żart ma żyć wszak zrozumiały dla aktualnego, nie przyszłego widza.

Moim zdaniem jest świetny. Dosłownie tłumaczenie „Miłość, nastoletnia egzaltacja oraz inne odjazdy”. byłoby cokolwiek mało atrakcyjne.

No i w ogóle chętnie obejrzałabym inną serię tego typu – coś co nie jest wizualnie rażąco brzydkie, ma ładne i fajne bohaterki, akcję i fanserwis bez zbędnych zahamowań – jeżeli ktoś jest w stanie polecić cokolwiek tego typu, to będę wdzięczna! :)

Princess Lover. Seria TV to typowy harem, z elementami battle haremu, miejscami naprawdę udany, zaś seria OAV to 100% hentai.

Mogło być lepsze. Seria oferuje początkowo sporo, robi niezłe wrażenie, ale potem grzęźnie w banale zwyczajnej historyjki o zbieraniu drużyny i robieniu questa. Pod koniec trochę nabiera rumieńców, ale w moim odczuciu za mało, aby to naprawdę było dobre. Liczyłem chyba na nieco ciekawsze i mniej oczywiste zwroty akcji – i chyba jednak na ciut więcej, jeśli chodzi o głównych złych, których rola w całej tej historii ograniczała się do pojawienia się i umierania, bez istotnego wpływu na fabułę. Ogólnie przypominało to adaptację typowego jrpga. Wizualnie udane, nawet się brak mimiki daje się we znaki. Ale mimo to wrażenie niedosytu pozostaje. Obejrzę do końca, ale bez szału, na który liczyłem.

Zrobić 1/3 pierwszego rozdziału, następnie wariację na temat rozdziału drugiego i gładko przeskoczyć do 95. Dobra zmiana pełną gębą.
I czy tylko ja mam wrażenie, że scenki z retrospekcji wyglądają lepiej niż to, co się dzieje na ekranie przez większość czasu?