Tanuki-Anime

Oj tam, z tym miałkim bełkotem to jednak przesadzasz, bo póki da się w tym odnajdywać sens, to wstrzymałbym się z tak kategorycznymi sądami. No i jednak, w przypadku serii 12­‑odcinkowej myślę, że warto tu poczekać do momentu, w którym twórca odsłoni wszystkie karty. Jeśli po tym dalej pozostanie nam wyłącznie WTF i wyłącznie domniemywanie, wówczas zapewne zgodzę się z tobą. Ale nie wcześniej.
Zaś co do fanserwisu – w żadnym wypadku nie nazwałbym go nachalnym, bo jest go doprawdy niewiele, zwłaszcza w dwóch ostatnich odcinkach. Zaś słodycz, owszem, obecna, sprawia wrażenie raczej kontrapunktu niż celu samego w sobie. I sądzę, że wypada to nawet lepiej niż w przypadku takiego „Higurashi”, gdzie ekstremalna słodycz towarzyszyła ekstremalnej makabrze.

I ty serio zakładasz, że Wałęsa myślał o tym wszystkim, rzucając to hasło?

Liczyłem na to, że współpraca Ikuhary z Akiko (czytałem jej wszystkie mangi) przyczyni się do powstania prawdziwego yuri anime. Bez klasy S, bez podtekstów, bez fanserwisu. Prawdziwe yuri. Bo powiedzmy sobie szczerze, takich można policzyć na palcach jednej ręki.

True indeed, ale z drugiej strony, czy po Ikuharze można się było spodziewać normalnego anime, w rodzaju, dajmy na to, Aoi Hana?

Prawda, ale mnie bardziej interesuje czy faktycznie YKA jest o homofobi, uprzedzeniach i lesbijkach. Po czwartym odcinku sam nie jestem już tego taki pewien.

A co jedno szkodzi drugiemu? O tym, że atak z Sakenbetsu jest tu jakimś elementem i kontekstem interpretacyjnym, wiadomo było niemal od początku. Powiedziałbym nawet, że to zaleta, bo im więcej takich smaczków, tym dla serii lepiej. Przyznam, że tam może iść w równym stopniu o homofobię jak i o heterofobię, albo i o masę innych rzeczy. Ale grzebanie w tym, odczytywanie, interpretacja – to jest właśnie przyjemność, jaka płynie z obcowania z tą serią. To jest bowiem to, czego większość anime, dających kawę na ławę, nie ma.

Faktycznie, niewesołe, ale na swój sposób znaku czasu – seria wymagająca myślenia nie ma dziś szans w zalewie moeshitu.

Cały czas się zastanawiam jaka jest rola Sumiki w tym wszystkim? Co ona ma właściwie reprezentować? Niewinność, czystą miłość, a może nieświadomość?

To dla mnie wciąż największa niewiadoma tej serii – twórcy starają się nas mocno przekonać, że Sumika została wszamana przez misie na starcie, ale jednocześnie wspomnieniami o niej szpikują całość na tyle gęsto, że wciąż mam przeczucie, iż w pewnym momencie ona nam skądś wyskoczy.

Czyli powoli się wyjaśnia, co i jak, jeśli chodzi o przeszłość Kurehy i jej mamy. A fotka mamusi w gabinecie pani dyrektor (z napisem „yuri friends”!) połączona z jej rozmową z Kurehą też nie pozostaje bez znaczenia.
Ech, te śliczne R­‑17 we flashbacku… Acz wizje Ginko były tak ślicznie absurdalne, że nawet dało się w nie uwierzyć. No i jeśli ktoś się obawiał powtarzalności, to finał go pewnie zaskoczy. Chociaż nikt nie lubi cliffhangerów. Ale i tak to był mocny kuma shock!

Słowo „niewidzialny” wydaje się tu coraz bardziej kluczowe (vide stwierdzenie naszych misiolesbijek, że mogą jeść tylko „niewidzialne dziewczęta”, a zjadały głównie te, które czuły miętę do Kurehy). Jeśli przyjmiemy, że oznacza ono lesbijki, to czy w takim razie owa zapowiadana i nadciągająca niewidzialna burza ma oznaczać jakiś gwałtowny atak homofobii? Z drugiej strony, jak dotąd jedyni mężczyźni, jakich widzieliśmy, występowali wśród misiów, wśród ludzi samców niet.

Swoją drogą, ta seria coraz bardziej skrzy się od nawiązań i to takich naprawdę mocno niekiedy pomysłowych. Mieliśmy już Utenę, Shingeki no Kiyojin, Psychozę, Suspirię (ten film tu wyjątkowo pasuje) i Lśnienie…

I tak mi się powoli zanosi, że prędzej czy później obie nasze misiolesbijki staną po dwóch różnych stronach barykady. Bo jeśli nawet Ginko uda się „zdobyć” Kurehę, to wówczas Lulu ją de facto straci.

Czwarty odcinek nie zawiódł – rezygnując z dotychczasowej formuły, zafundował nam historię Lulu, nie zapominając o miłych (no, powiedzmy) odniesieniach w rodzaju  kliknij: ukryte  pakowania kogoś (tym razem misia­‑braciszka, a nie kotka należącego do braciszka) do pudełka i wyrzucania go w cholerę. Zresztą, cała ta opowiastka o księżniczce i księciu jak żywo przywodzi na myśl historię Sami­‑Wiecie­‑Której­‑Rewolucjonistki.
Motywacja misiolesbijek jest lepiej wyjaśniona, choć wciąż nieujawnionym do końca elementem układanki pozostaje kwestia  kliknij: ukryte  matki Kurehy.
Plus z muzykę w tym odcinku – nieco inną niż do tej pory, ale też śliczną.

Słowo „mordobicie” sugeruje raczej grę w typie Tekken czy Soul Calibour.

Uprzedzam osoby wrażliwe i osoby starsze – ciężkie dla naszych emocji.

Ale to właśnie film dla takich osób.

Artystycznie niesamowite, ale dla samego kunsztu nie polecam

Come on, takie lata, kiedy kto nie ćpał ten nie żył. Obejrzyj sobie nakręconą w ramach tej samej serii „Cleopatrę” albo z innej beczki, „Zabriskie Point” lub „Solaris” Lema w reżyserii Tarkowskiego.

Wojna na Pacyfiku nie miała w sobie wiele romantyzmu. Tam okręty rzadko ginęły po długich pojedynkach artyleryjskich, najczęściej tonęły od bomb i torped. Tak więc miało to swoją logikę.

Początek odcinka trzeciego był ciut irytujący, bo zbyt cute girlsowy, aż by się chciało tam zobaczyć nieco koszarowego życia. Ale gdzieś tak od połowy zaczął nam powiewać nieśmiało deathflag, choć skakał między jedną postacią a drugą.
 kliknij: ukryte  Inna sprawa, że ciekaw jestem, czy „zatopienie” Kisaragi było faktycznie ostateczne, czy jeszcze jakoś znajdą sposób, aby ją wyciągnąć. Jeśli nie, to będę pozytywnie zaskoczony.

Gdzie? Wrzucam tu jedynie moje domysły.

„Dzieci lubią misie… misie lubią dzieci”, jak śpiewał miś Uszatek. Kurehę nasze lesbomisie ewidentnie lubią, bo ustawia się do niej coraz to większa kolejka. Zaczynam się zastanawiać, czy cała ta szkoła nie jest swego rodzaju rezerwatem, w którym misie trzymają ludzi i wpadają od czasu do czasu, aby schrupać coś szczególnie apetycznego.
I ciekaw jestem, co będzie z Sumiką, czy autentycznie została jednak zjedzona (co ten odcinek wydaje się mocno sugerować), czy jednak jakoś wróci na scenę.

Dobra, ograniczono nieco obsadę, dzięki czemu można było jakoś spamiętać przynajmniej część postaci, bo po pierwszym odcinku miałem z tym spory problem. Cały epizod to cute girls training cute girls, nic w sumie specjalnego, chyba najweselszym momentem był „remont” Akagi. No i określenie „sister ship” nabiera tu bardzo wieloznacznego sensu, jak widzę.

A ja się zaczynam zastanawiać nad jednym – czy w świetle końcówki drugiego odcinka nie należy się spodziewać, że dostaniemy misiową wersję „Jestem legendą” Mathesona z Kurehą w roli głównej.

Dziękuję, to efekt wieczornego napadu weny po drugim odcinku.

Proszę bardzo, cieszę się, że wszystko jasne.

Bears roar loud in the city tonight
Not a human to be seen.
A kingdom of raging lesbians,
and it looks like I'm the Queen
Those stairs are spinning like a madman's brain inside
Couldn't climb them on;
Mitsuko knows I've tried

Don't let them eat,
don't let them kill
Be the lesbian you always have to be
Conceal, don't feel,
Take gun and shoot.
But damn, they're cute!

Yuri on, yuri on
Can't hold it back anymore
Yuri on, yuri on
I will make Sumika moan
I don't care
what they're going to say
Let the storm rage on.
Bears never bothered me anyway :)

Zwei kleine niedźwiadken po szkole gelaufen.

SNK:  kliknij: ukryte  Wszyscy są tytanami.
YKA:  kliknij: ukryte  Wszyscy są misiami.

zrobić nieudany remake swojego najlepszego dzieła

To Ikuhara zrobił Shingeki no Kyojin”?

A „Kirito” to w slangu ludzi z wioski Shingo „Jezus”, tak?

Po tym, jak w ubiegłym roku na jednym z konwentów mignął mi panel „Motywy biblijne w SAO”, dochodzę do wniosku, że jednak wolę symbolikę a'la Yuri Kuma Arashi.

Raczej do tego, co Shaft robił, w stylu „Maria+Holic” czy „Bakemonogatari”.

Bo Ikuhara robi anime, a nie pokaz slajdów czy słuchowisko.