Tanuki-Anime

Niewiele brakowało. Po sukcesie Sailorek w Europie chcieli najpierw puścić anime, ale uznali, że jest zbyt brutalne i rozpustne, więc postanowili zrobić je po swojemu. W międzyczasie Japończycy zgodzili się ostatecznie na cenzurę i powstała wersja amerykańska, z „Sailor moon says”, „talentami Mako”, „kuzynkami­‑lesbijkami” i bez ostatniego sezonu.
Pocieszyć się można, że Sailor Moon Live Action i Sera Myu dostarczają fazy na porównywalnym zapewne do Saban Moon poziomie.

Amerykanie nie zrobili ostatecznie swojej wersji aktorskiej Sailor Moon. Skończyło się na jednym trailerze.

„Kyun, kyun, moja dziewczyna jest idolką”? To ciekawe, przy zaskakująco dobrej grafice (świetne tła, fajne projekty mechaniczne – te rowerki, pasujące do poważniejszej serii) mamy tak kretyńskie zawiązanie fabularne, że nie wiadomo, czy śmiać się, czy płakać. Do tego mamy mechy, walki i nawet ciut archaizujące projekty niektórych postaci. Dam temu szansę, z czystej ciekawości.

Zalecam lekturę regulaminu, punkt V, podpunkt 1.

Nieprzypadkowo mówi się „There's no Tsukihime anime”. Ta seria to nieudany dodatek do gry.

W którym miejscu Ano Natsu jest sequelem? Tak jak GC robili ludzie związani z produkcją Code Geass i rżnęli na potęgę ze swojej poprzedniej produkcji, tak twórcy Ano Natsu zżynali z Onegai Teacher.

Spokojnie można. Sam Lupin jest tu w tle, główną bohaterką serii jest Mine Fujiko, a seria rozgrywa się przed rozpoczęciem właściwego Lupina III.

A wystarczyło uważnie przeczytać – porównanie opiera się na fakcie, że obie serie równo zżynają z innych. Ano Pantsu robi to z trochę większym wdziękiem niż GC, ale jednak…

A to jest ciekawe, bo Marin przeżyła serię Hades, co było wyraźnie pokazane. Jednak, mimo wszystko, obstawiam, że to jest kontynuacja Hadesa, mimo pewnych uproszczeń i przeinaczeń – cała ta szkoła dla rycerzy to jakiś cyrk.

Nie będzie. Trzecia seria, pt. „Onegai Friends” została zdjęta na etapie tworzenia, a na podstawie jej scenariusza powstała drama­‑cd. I to wszystko.

Reżyser Senseia, MariaHolic, Madoki, (Porno)Monogatari i innych cholerstw Shaftu. Owszem, nakręcił kiedyś też Nanohę, ale to niestety odległa przeszłość.

Nikt ci nie broni napisać własnej recenzji i opublikować jej na Tanuki. Czy to nie wygodniejsze i bardziej owocne od tego rodzaju kłótni?

Wymęczyła mnie ta seria. Zżynka boleśnie oczywista, acz zrobiona o poziom lepiej niż „Guilty Crown”, bo przynajmniej nie irytowała sama w sobie. Inna sprawa, że mija 10 lat i „Onegai Teacher” pamiętam całkiem nieźle. Czy o „Ano Natsu…” będę pamiętał za kilka miesięcy? Tego nie byłbym pewien, chyba że zostanie w mojej pamięci jako wzorzec tego, jak stworzyć autoplagiat.

A teraz tylko czekać, aż kolejną wersję Black Jacka zrobi Akiyuki Shinbo…

Jasne, acz mimo wszystko odbiega już trochę tematyką za daleko od tego, o czym mówimy.

Bo i chłopak prosił o coś wyraźnie mniej fanserwiśnego, za to nastawionego na walkę i akcję. Fanserwis był, acz dużo bardziej subtelny. Proszę pamiętać, że to pojęcie nie oznacza li tylko gołych cycków.

To Aru Majutsu no Index, zdecydowanie. To jedno z najlepszych anime w tej klasie.

Wbrew pozorom, jest sporo osób, które oczekiwały chyba większej ilości fanserwisu, bardziej dynamicznych walk i mniej skomplikowanej historii, za to szybszej akcji. Tak to bywa z takim seriami.

Przecież jest tam taka informacja…

Każde anime oceniane jest w swojej klasie. HsDxD i GC to zupełnie inne gatunki, więc trudno je ze sobą porównywać. Na tle sobie podobnych DxD wypada nad wyraz dobrze, zaś analogiczne porównanie GC wypada zdecydowanie na jego niekorzyść.

Zdecydowanie. Tutaj elektropopik z GC leży i kwiczy w porównaniu z Lupinem. I nie chodzi nawet o kwestie gustu, ale po prostu wyjścia poza sztampę, która w soundtrackach do anime jest straszna.

Rzeczywiście dobra, uczciwa i fachowo zrobiona seria. Nic wybitnego, ale przyjemne w odbiorze, co w tym gatunku należy do rzadkości.

Ja tej disco siekance, jak żywo przypominającej dudnienie dochodzące z aut dresiarzy, nie dałbym więcej niż 3… „Elektronika nie gra za muzyka, chyba że muzyk jest na prąd”, śpiewała w czasach mojego dzieciństwa Majka Jeżowska. Miała rację.

Najlepsze anime tego sezonu? W każdym razie robiące największe wrażenie, przynajmniej na starcie. Niesamowita grafika, rewelacyjna muzyka i błyskotliwy humor. Aż trudno uwierzyć, że ma to jednocześnie więcej golizny niż większość ecchi. I wszystko to działa! Kto wie, czy to nie największa niespodzianka tego roku.

Wydaje mi się, że „przygody” Hinako zapoczątkowały taką modę. QB doczekało się już dwóch tego typu OAVek, jednej poświęconej Alleyne, a drugiej – Siggy. Obie powstały jednak sporo czasu po „Spaniu…”, poza tym są od niego jednak krótsze.