Tanuki-Anime

Mogło być dobrze, ale… Przerysowane zachowania i mimika bohaterów pasują w tej historii jak pięść do nosa. Bardzo to psuje przyjemność z oglądania.

Przekomarzanki o podtekście erotycznym pracowników biurowych oraz podryw na piankę niezbyt mnie kręcą. Taki dowcip dobry na raz? Czy to jest jakaś reklama pianek?

Film mnie raczej zawiódł. Może dlatego, że spodziewałam się definitywnego zakończenia historii? Może dlatego, że nie grzeszył oryginalnością? Może dlatego, że bez Makishimy to już nie to samo?

Wydaje mi się, że kinówka powstała na siłę, bez większego pomyślunku, na fali popularności tytułu. Film jest recyklingiem pomysłów z pierwszej serii, a pod względem scenariusza (który jest na poziomie amerykańskiego filmu akcji klasy B) oryginalnością nie grzeszy.  kliknij: ukryte  Ot, Kougami wziął sobie na barki obronę uciśnionych. Polityczne realia pseudo­‑Kambodży nie zostały zarysowane prawie wcale – po co się wysilać? Jest za to sporo nawalanki – przynajmniej te sceny ogląda się z zainteresowaniem. No i strona graficzna jest odpicowana że hej: film może służyć jako źródło tapet.

Rakugo to taki komediowy teatr jednego aktora. Aktor opowiada skecz wcielając się we wszystkie role. Modeluje przy tym głos, mimikę i sposób mówienia każdej z postaci, które odgrywa.

Tak. Akira Ishida to świetny seiyuu. Potrafi zagrać i dzieciaka (Mirai Nikki) i dwudziestolatka (Gintama) i staruszka i w każdej roli wypada realistycznie!

Pierwszy odcinek mnie zachwycił. Najbardziej chyba pieczołowitością z jaką przeniesiono występy rakugo do anime. I jeszcze 'szczegółami epoki', takimi jak moda lat 70 (zupełnie jakbym czuła na skórze ten plastik, który nosi Konatsu :P). Główny bohater to sympatyczny poczciwiec. Były yakuza o złotym sercu i dużych ambicjach. Nie sposób go nie lubić. Konatsu to niezłe ziółko – (całe szczeście) daleko jej do yamato nadeshiko. Staruszek mnie zaskoczył tym, że posiada własne fanaberie i humory, jednocześnie będąc pozytywną postacią. Staruszkowie w anime bywają raczej szablonowi, a ten się wyłamuje. No jak tak można, proszę państwa!
Seria najbardziej mi przypomina Chihayafuru – też promuje jakiś fragment tradycyjnej japońskiej kultury i jest jednocześnie w miarę realistyczna (na daną chwilę). Naprawdę zdziwiło mnie, że to anime nie laci w paśmie noitaminA! Ale patrząc na ich ostatnie poczynania, może raczej nie? W każdym razie, gorąco polecam (na daną chwilę)!

Czy jesteś jedną z tych osób dla których główni bohaterowie muszą być 'tymi dobrymi', sympatyczni, milusi i ogólnie cacy? W School Days cała główna obsada to nie są wzory do naśladownia a główny bohater to dno moralne. Standardy zachowania u tych dziewczyn za bardzo się nie różnią od tego, co można przyuważyć w realu. A więc seks z chłopakiem, który ma już dziewczynę (bo tu nie chodzi o związek, tylko o chwilę przyjemności), zdrada przyjaciółki dla chłopaka, 'odbiję go sobie, a co tam' – może to i momentami przerysowane, ale na pewno o wiele bardziej realistyczne niż pierdyliard 'szkolnych' tytułów. Realizm boli, prawda?
Potraktuj ten tytuł jak moralitet na współczesne czasy.

Kolejna troll­‑recenzja. Czas kończyć…

Prawa tanuki – nic nie poradzisz.

W Shiki jest katastroficzny…wysyp wampirów!

Polubiłam tego Gundama. Dzieci­‑żołnierze to nie jest nowy temat, ale wnosi powiew świeżości do tej serii. Podoba mi się bezkompromisowość i psychologiczna wiarygodność (póki co) głównych bohaterów – to dzieci ulicy toteż jak niewinne 'dobre duszyczki' się nie zachowują. Orga nie widzi niczego złego w wykorzystywaniu Miki do brudnej roboty – dobre. 'Pancerne quady'(czy jak je zwać) są urocze. Sceny akcji dynamiczne. Rozwaliła mnie polityczna mapa Ziemi. Brawo twórcy. Jak mawiają 'dobry żart tynfa wart'. Ścięło mnie z nóg. Po prostu zabójcze. ´◑д◐｀

To teraz o porażkach. Operacje na rdzeniu kręgowym bez narkozy? Kiedy pacjent się wije z bólu? Przecież to nie ma szansy powodzenia. Jakim cudem oni jeszcze chodzą?
Czemu większość postaci z marsjańskiej bazy ma japońskie imiona? Populacjowo Japonia to mały pikuś w porównaniu z takimi krajami jak Chiny, Indie czy Indonezja, a one wszystkie są razem z Japonią w azjatyckim bloku. Dziwnym trafem chińskich imion nie ma żadnych…
Niebieskie włosy u jedego z wojskowych – strasznie się to gryzie z bardziej realistycznymi projektami reszty postaci.

A to dopiero 4 odcinek… Aż strach się bać!
Swoją drogą, ten napuszony blondas­‑audytor i jego fioletowowłosy przydupas wyjątkowo mnie wkurzają.

Ja sama uważam taką klasyfikację za bzdurną. Szoudzio, szounen…jedna młodzieżówka. Od biedy można dać tag z ukośnikiem shoujo/shounen.

Też tak uważam. Z Mikado zrobiły się jeszcze większe ciepłe kluchy. I ten denerwujący głosik…

Już o takich 'drobnostkach' jak to kim był facet, który spuścił łomot głównemu bohaterowi w tymże więzieniu i dlaczego to zrobił nie wspominając.

Zgadzam się z recenzją, ta seria zdecydowanie cierpi na syndrom nieopieszałości. Pomaganie 'sierotce tygodnia', 'złap je wszystkie' i niespieszne pogawędki przy herbatce same w sobie nie są złe, ale żeby nie usypiać widza potrzeba w to wpleść akcję, dramat i cliffhangery, a tych jak na lekarstwo. Ale czepianie się wnętrz kościołów w anime w klimacie fantasy? Serio? Ta seria odzwierciedla chrześcijaństwo w równym stopniu co 07 Ghost, czyli raczej w żadnym i robi to w pełni świadomie.
Seiyuu są pierwszej klasy i to chyba tylko dla nich zdecydowałam się dociągnąć Osiem Piesków do końca.

świadomie karmiłam trolla

Oj nieładnie.

Co do kretyńskości: te białe uniformy na polu gry przypominają mi tego ninja, co chodził na misje w pomarańczowym dresie. Jak mu tak było…

W porównaniu z Phantom Blood, Stardust Crusaders jest strasznie rozwleczone. Seria zgubiła gdzieś polot i napięcie, które cechowały poprzedniczkę.

Za bardzo jestem zniechęcona anime, żeby czytać mangę.

Aż muszę to obejrzeć tylko po to, żeby się ponabijać z tej serii. }8>

To sequel, którego rozdziały wychodzą co 2 miesiące. Na daną chwilę jest ich 5. Nie wiadomo jak długo będzie kontynuowany. Co do anime – kto wie…

Chodzi ci o to? x To mangowa adaptacja opowiadań z przeszłości bohaterów. Tworzona przez innego mangakę.

A kto jest najlepszym chłopczykiem?

Cieszę się, że ocaliłam kolejną biedną duszę od tej zgrozy. >3

Bardzo podoba mi się postać Hotaru. Nareszcie dostaliśmy główną bohaterkę z jajem, niebędącą ani żywcem wyjętą z gry randkowej 'dziewczyną bez właściwości' ani biedną sierotką, która sama nic nie może i tylko zdaje się na bieg wydarzeń, ani świadomą własnej głupoty bezmózgą niedorajdą. Hotaru to taka trochę Utena na prochach. Też ubiera się w męski mundurek, jest wysportowana, honorowa, walczy w obronie sprawiedliwości i toczy jakieśtam pojedynki. Tylko wpada czasami w psycho mode podczas ww. czynności. ᗒヮᗕ

Kolejna rzecz, którą lubię to nagłe przejścia pomiędzy moe i psychozą w zachowaniu bohaterów. Schorzenie to dopada każdą postać. Jaka cudowna epidemia. Niech nam żyje.