Tanuki-Anime

Czarodziejka z Księżyca to klasyk dla każdego.

Ci co widzieli film w kinie.

Okej. Nikt nie nie napisał o filmie, więc może ja mogę. Film był…taki sobie. Sporo fajnych rzeczy, ale też i dużo tego, czego się w filmach nie robi.

Na początku dostajemy długaśny (aż do przesady) skrót wydarzeń z serii telewizyjnej. Chyba musieli czymś zapchać czas.

Dalej już wkracza fabuła.  kliknij: ukryte  Kurou i Neko od jakiegoś czasu poszukują Shiro, niestety bezskutecznie. Natykają się na Homra i są świadkami porwania Anny przez gościa mianującego się Zielonym Królem. Okazuje się, że owo indywiduum (o aparycji i sposobie mówienia kobiety – nieźle mnie to ubawiło) to były uczeń mistrza Kurou, który zszedł na złą drogę. Fajna walka, która jednak nie trwa długo. W międzyczasie taki szczegół jak Yata zostaje ranny. Kuro i Neko dostają się do budynku opanowanego przez Zielonych, a uwięziona Anna ma sen o zmarłych. Okazuje się, że Anna jest kolejnym Czerwonym Królem, ale do tej pory bała się zaakceptować własną moc. Teraz mamy sporo ładnych walk. Tylko coś długo one trwają? Nie żeby mi to przeszkadzało… Ostatecznie potyczka pomiędzy Kurou i Zielonym Królem zostaje przerwana i ten drugi się wycofuje, tylko zaraz, zaraz, on wcale nie był Zielonym Królem? To jego papuga jest Królem? Już mi wyleciało z pamięci, o co chodziło z tą papugą.

 kliknij: ukryte  Najgorszy grzech filmu: Shiro pojawia się jedynie w epilogu. Lata sobie po niebie w komnatach umierającego Złotego Króla i na koniec wypowiada jedną dłuższą kwestię spoglądając na ocean. Romantycznie, psia krew. Nieźleście mnie podpuścili z Shiro na pierwszym planie plakatu.

Film momentami się dłuży i historia jakoś specjalnie epicka też nie jest. Animacja i strona wizualna są cud­‑miód. Muzyki nie pamiętam, oprócz wpadającego w ucho endingu w wykonaniu angeli.

Na początku myślałam, że to będzie lekka i radosna rozpierdówa w odjechanych kolorkach, ale obejrzałam więcej odcinków. I niestety, seria zamieniła się w jakieś bezładne fillery z pomaganiem losowo wybranej bohaterce danego fillera. Za dużo lukru i słodkich dziewuszek, które do spółki użytkują jeden mózg i posiadają jedną osobowość. Jedyne co wyszło oryginalnie i interesująco to sceneria i kolorystyka.

Ktoś napisał coś krytycznego na temat recenzji twojego ulubionego recenzenta a ty nie możesz tego przeżyć. Inaczej tego nie mogę wytłumaczyć. Na koniec odwracasz kota ogonem udając, że masz kłopoty z czytaniem ze zrozumieniem. Nie chcę się powtarzać i wklejać to, co napisałam w pierwszym poście. Całą moją opinię na temat tej sprawy możesz przeczytać powyżej i to naprawdę nie jest jakaś fachowa literatura żeby trudno to było przyswoić.

Ale bajzel. Tak schizofrenicznej serii nie widziałam od czasu Fractale. W jednym odcinku siostry są świadkami tego, jak gość strzela do ludzi jak do kaczek a już dwa odcinki później mamy sielankę z odwiedzinami u dziadka, gdzie siostry wygłupiają się i gadają o bzdetach. Zbiorowa amnezja to jest coś. Nie wiem, w co szli twórcy. Seria momentami jest poważna i dość drastyczna, a kiedy indziej dziecięco naiwna i przesłodzona. Więc pod kogo ten serial powstał? Takie rzeczy jak mała dziewczynka budująca o własnych siłach latający wehikuł są dobre w Pokemonie, ale nie w anime, które nie ma oporów przed pokazywaniem morderstw i śmiertelnych w skutkach wypadków.

Proces sądowy w ostatnim odcinku to była jakaś farsa. Dodatkowo asspull na asspullu.

tej bandy mutantów z kosmosu

Święte słowa

Może powinnaś napisać 'czyli uważasz, że kwestię zachowania praw fizyki da się w pełni obiektywnie ocenić' ? Medycynę jak widać można i trzeba oceniać subiektywnie. </sarkazm>

obsadę z wysokiej półki

Jeżeli to jest wysoka półka, to jakim cudem grali tak marnie? Ciotka wypadła najgorzej.

To, że się nie zgadzasz z oceną danego tytułu nie oznacza automatycznie, że recenzja jest nierzetelna…

O rzetelności decyduje m.in. to, czy recenzent trzyma się faktów czy zmyśla, co mu ślina na język przyniesie. To jest kwestia wyłącznie obiektywna.

Jedyne co w tym filme w miarę dobrze wyszło to walki. No i momentami było bardzo zabawnie, więc się przynajmniej uśmiałam.

Mam mieszane uczucia co do tej serii. Pierwsza połowa urzekła mnie charakteryzacją postaci i subtelnością w przedstawianiu relacji między nimi. Sceny dramatu z fantastyką w tle i życia rodzinnego były naprawdę bardzo dobre.  kliknij: ukryte  Egzekucja Tenki i jej okoliczności były poruszające. Nie było patosu ani nikt nie pojawił się w ostatniej chwili żeby go ratować. Protesty mieszkańców i błagania braci nie pomogły. Tenka pogodził się z niesprawiedliwym wyrokiem. Niesamowicie okrutna i przyziemna scena.

Anime zjeżdża po równi pochyłej, kiedy  kliknij: ukryte  zdrada Shirasu wychodzi na jaw. Zaczyna się nawalanka, płomienne przemowy i  kliknij: ukryte  'Tylko Wybraniec Może Zgładzić Smoka'. Biją się dużo, często i bezsensownie.  kliknij: ukryte  Do akcji wkraczają latające tanuki, na jaw wychodzą jakieś reinkarnacje, Yamainu tłuką Bogu ducha winnych Fuma. Żal patrzeć jak relacje między postaciami są spychane na dalszy plan, a historia zaczyna kierować się czarno­‑białą moralnością. Poczułam się oszukana  kliknij: ukryte  'cudownym' ocaleniem Tenki. Pointą śmierci Tenki było to, że Chuutaro i Soramaru nie mogą wiecznie żyć w cieniu brata, muszą dorosnąć, zacząć liczyć na siebie i nauczyć się podejmować samodzielne decyzje. A tu nagle szast­‑prast! i 'nic się nie stało, bracia Kumou nic się nie staaałooooo'. Więc cały ten wątek o dorastaniu do odpowiedzialności i pogodzeniu się ze stratą bliskiej osoby był na nic?

Tenka rezygnujący z funkcji dowódcy Yamainu w celu zajęcia się braćmi, motyw zemsty na mordercy rodziców, rytuał stania się pełnoprawnym członkiem rodu Fuma, istota bycia ninja: to wszystko świetny materiał, który jednak pozostał niewykorzystany. I na koniec: najważniejsza kwestia nie została wyjaśniona, a mianowicie  kliknij: ukryte  po co klanowi Fuma wskrzeszenie Orochiego? Przynajmniej Shirasu umarł z godnością.

Wydaje mi się, że całe założenie filmu to dać okazję widzowi 'wczuć się w klimat'. Postapokaliptyczna (trochę cyberpunkowa) rzeczywistość, mali, bezsilni ludzie w obliczu czegoś większego, tajemniczy nieznajomy, w którym zarówno widz jak i bohaterowie filmu chcieliby widzieć 'zbawcę'. Ma to w sobie coś w z filmu noir. Niestety, za dużo w tej historii 'co? kto? dlaczego? ale jak to?' żeby to było strawne. I tego absurdu z udanym wystrzeleniem pocisku z działa zrobionego z tektury nie jestem w stanie przełknąć, pomimo starań. Urwane zakończenie nawet nie byłoby złe, gdyby chociaż wyjaśnili, o co w nim chodzi.

Czyli np. psychologów, którzy trafili na Tanuki szukając w googlach materiałów do badań nad traumą?

Każdego czytelnika. Widać oczekiwanie rzetelności i niezmyślania w recenzjach to za dużo.

A tak na poważnie to ja np. lubię teksty, których autorzy mają poczucie humoru i pewien dystans do opisywanego tytułu.

Uprzejme przypomnienie, iż tanuki.pl to strona z recenzjami, a nie paszkwilami. Tanuki to też nie jest w zamierzeniu nyanyan w wersji tekstowej.

Poza tym w ogóle co to była za końcówka?

Happy end dla spragnionych happy endu. Seria przez większość czasu nie jest wesoła i cukierkowa, więc taka końcówka to miłe zaskoczenie.

Ty widzę natomiast dosłownie wziąłeś komediowy tekst ze wstępu „wszyscy mają traumę, mam i ja”.

Robienie sobie jaj już na wstępie to rzeczywiście bardzo profesjonalne. Po prostu oszukiwanie czytelników.

heroizmem etycznym Hinohary oraz antyheoricznym, chaotycznym immoralizmem Kadawakiego

Miodzio. ~(‾▿‾)~

Bardzo kiepsko. Jak już coś ekranizować, to do końca. Kadowaki to pośmiewisko z jakąś debilną motywacją (bo przecież jakaś musi być! redaktor tak powiedział!), a nie antagonista. Nudą zawiewa zbyt często.

No widocznie widziałam inne M3. I jak ty definiujesz traumę? Bo sądząc po komentarzu trauma to wszelkiej maści negatywne odczucia, wspomnienia i nastroje. Zarówno w świecie anime jak i w rzeczywistości nie ma praktycznie osobników niestraumatyzowanych na to wygląda! Ktoś ma kompleksy? Trauma! Ktoś ma pasywną osobowość? Trauma! Wszystko to jedna wielka trauma!

Akashi nie miał traumy, miał kompleks młodszego brata. Lubił też użalać się nad sobą jak to on nie ma serca itp. Trauma Emiru zaczęła się w momencie zarażenia. Do tej chwili nieprzyjemne wspomnienia z dzieciństwa nie spowodowały u niej objawów traumy. Maahmu. Serio? Zaburzenia osobowości też podpadają pod traumę? Czyli psychopaci, osoby z pasywno­‑agresywną osobowością albo nazbyt lękliwe (jak Maahmu), narcyzi to wszystko traumatycy? Maahmu miała poczucie winy wobec Emiru, ale traumy od tego nie dostała. Mam nadzieję, że tej komediowej wstawki z misiem Heito nie wzięłaś na poważnie. Co do Sasame: wszystkie główne bohaterki romansów mają traumę! Żeby się straumatyzować wystarczy nie być w stanie wyrazić swoich uczuć! Patrz pan, jakie to ludzie wrażliwe dzisiaj się porobiły. Już o Minashim nie wspomnę. KAŻDY bohater, który podejmuje JAKĄKOLWIEK decyzję w celu osiągnięcia CZEGOKOLWIEK ma widać traumę.

Rozterki wewnętrzne/z tyłka wyciągnięte problemy pod traumę się jednak nie kwalifikują. Idąc tym tokiem rozumowania, prawie wszyscy protagoniści anime mają traumy.

A jak się ta ich trauma objawiała? </sarkazm> Ano nie mogła, bo wcale jej nie było.  kliknij: ukryte  Jako dzieci przestraszyli się i rozbiegli, po czym tego samego dnia opuścili metalowisko zapominając o wszystkim, co tam widzieli. Od tamtej pory prowadzą normalne życie. Nawet w momencie kiedy postacie odzyskują pamięć chwil spędzonych na metalowisku, nie wpływa to negatywnie na ich psychikę. Są może trochę zszokowani/zaskoczeni.

Powinni upaść za to, że narobili dużo forsy? ;]

Pamiętam, że kiedyś włączyłam sobie na chybił trafił odcinek tego czegoś na youtubie. Jedna mała dziewczynka podniecała się, że miała 'indirect kiss' z inną małą dziewczynką. Nie dobrnęłam do końca epizodu. Żenujące.

Seria wymiata. Gagi są absurdalne i śmieszne. Ja chcę więcej. Świetna gra seiyuu.

Podobała mi się ta seria. Charaktery i reakcje postaci były bardzo realistyczne jak na anime. Dobrze, że serial skupił się na psychice i emocjach bohaterów, czegoś takiego mi właśnie brakowało.

„Wszyscy mają traumę, mam i ja!”

Aż oczom nie wierzę. Jak można takie przekłamnaie wciskać już w opisie? W anime jedynie trzy osoby miały jakiekolwiek zaburzenia traumatyczne: Heito, Tsugumi i Emiru (chociaż co do tej ostatniej to mam watpliwości: to była normalna reakcja na to, co jej się przytrafiło).

dużo trudnych przeżyć w dzieciństwie

Które dotyczą tylko jednej postaci. Góra dwóch­‑trzech, jeżeli uzna się, że historie Emiru i Tsugumi dostały za dużo czasu ekranowego.