Tanuki-Anime

Udane połączenie z tymni starym zdjęciami nieistniejącej już Osaki. Całość wywołuje uczucie takiej przyjemnej nostalgii… Teraz stoi tam Abeno Harukas, 300m wysokości, będący jednocześnie centrum handlowym :(

Właśnie zacząłem oglądać Sora Yori mo Tooi Basho i już po 3 odcinkach podoba mi się duuużo bardziej niż Amanchu! :)

Seria relaksująca, bez fanserwisu, typowe kino familijne. Humor generują w większości przypadków odmienne charaktery głównych bohaterek, niestety czuć tu jakąś fabularną pustkę i nawet główny temat nieco rozczarowuje, bo niestety zbyt wielu oceanicznych przygód tu nie uświadczymy… Postacie drugoplanowe, może z wyjątkiem nauczycielki, są mało interesujące i niewiele się o nich dowiadujemy, takie słabe komediowe tło jak to siostra traktuje brata z buta. Psuje to nieco nastrój i prawdopodobnie dlatego serial otrzymał rating PG­‑13, a mógłby być fajnym anime przeznaczonym dla dzieci, szkoda… Trudno to jakoś podsumować, nie jest ani dobre, ani złe, jednych zrelaksuje, innych szybko znudzi. Niestety, to nie ta liga co Yuru Camp, ale też trudno to jakoś szczególnie krytykować :)

Dobre… Przy 4 endingu „SM Hantei Forum” to się nieźle uśmiałem :) za to 5 „Sweets Parade” najlepiej wpada w ucho i faktycznie nie chce się odczepić :) Fajnie też, że na opening­‑anime.pl wszystko jest z napisami pl.

Jakie to smutne… Poprzednie serie oceniłem na 7, ale przy tej zanudziłem się prawie na śmierć. Rap był kropką nad i… (>_<) Zespół produkcyjny zrobił burzę mózgów, bo wieści z terenu były niepokojące, testerzy przez 6 odcinków rwali sobie włosy z głowy, kilku słabszych psychicznie próbowało popełnić seppuku, więc Szef polecił zrobić wreszcie w 7 coś śmiesznego… m(_ _)m

Znam już go na pamięć… Chodzi mi po głowie od ostatniego komentarza, to już miesiąc… Niby receptę znam – Spongebob 7/38 :) ale nie pomaga… Nim oszaleję mój ranking wersji:
1 miejsce – Anaïs Nyl – Juste un peu de joie
2 miejsce – Chinatsu Nakayama – Anata no Kokoro ni
3 miejsce – Megumi Hayashibara – Anata no Kokoro ni
(~o~)

Wrzucam komentarz, aby odświeżyć bardzo przyjemną serię, która niekoniecznie jest tym, czym się początkowo wydaje i jednocześnie ostrzec widzów przed potencjalnym rozczarowaniem :) Zacznijmy od tego, że jest to kolejna historia o samotnym tatusiu i jego ubóstwianej 5­‑letniej córeczce, z kursem gotowania dla początkujących w tle (chociaż przewracanie naleśników na drugą stronę gołymi rękami może temu przeczyć :) ) i jako taka jest to historia przyjemna i relaksująca, chociaż nieco monotonna, więc odcinki lepiej sobie dozować w zależności od nastroju. I właściwie na tym moglibyśmy zakończyć, bo pozostałe postacie służą wyłącznie zmyleniu widza, że będzie tu jednak coś więcej… Ciekawie wykreowane i narysowane postacie, świetnie dopasowani seiyuu i zalążek fabuły sugerują opowieść ciekawszą niż robienie hamburgerów i zupy miso.  kliknij: ukryte  Już na wstępie dowiadujemy się, że Kotori ma nie byle jaką traumę na punkcie noży kuchennych, chyba nie dogaduje się z matką, ojca najwyraźniej nie ma, przez głowę od razu przemykają przeróżne opcje od błahych po makabryczne… Jakby tego było mało licealistka Kotori najwyraźniej zabujała się po uszy w Kouheiu, jej nauczycielu i spotyka się z nim wieczorami w swojej nieczynnej knajpce. Matka Kotori robi karierę celebrytki i kompletnie nie przeszkadza jej, że córka spędza czas ze starszym, obcym facetem, a nawet dwoma, bo wkrótce pojawia się jeszcze przyjaciel Kouheia – Yuusuke, który kuchennym nożem włada po mistrzowsku, jest przystojny, pali i nie wylewa za kołnierz. Słowem szykuje się niezła jazda, mózg paruje od możliwych scenariuszy i ich implikacji… A tymczasem… w filmie japońskim, proszę pana, to jest tak: nuda… Nic się nie dzieje, proszę pana. Nic. Taka, proszę pana… Dialogi niedobre… Bardzo niedobre dialogi są. W ogóle brak akcji jest. Nic się nie dzieje…

Ale mi się suchar udał :)

To ostre podejście wcale nie jest dziwne. To co piszesz jest oczywiście prawdą, jednak generalnie nie pasuje do konwencji gatunku, a mówimy tu o komedii romantycznej, nie o dramacie. W tym przypadku nie oczekuje się realności, często wręcz przeciwnie. Na pytanie, dlaczego chcesz obejrzeć komedię romantyczną, większość pewnie odpowie: żeby się zrelaksować, wzruszyć, poprawić sobie humor. Większość pewnie tego nie przyzna, ale chce po prostu przeżyć coś interesującego i pozytywnego dzięki utożsamianiu się z którymś z bohaterów, a czego raczej nie zazna w realnym życiu. Nic w tym dziwnego, życie to nie bajka, ale niektórzy potrzebują bajek, żeby jakoś żyć :) Oczywiście wątki melodramatyczne są częste, ale raczej jako przeszkoda do pokonania i zwykle wzmacniają jeszcze pozytywny obraz bohaterów. Poza Japonią :) trudno chyba znaleźć komedię romantyczną w której główny bohater wyzwala bardzo negatywne uczucia, tego się zwyczajnie nie robi, to jest dla reżysera strzał w stopę :)

8 odcinek oglądałem dwa razy, może to efekt Uzaki w yukacie :)

Chociaż projekt graficzny Uzaki dalej mnie nie przekonuje :) to wszystkie postacie są tak sympatyczne, że ogląda mi się bardzo przyjemnie i czekam na kolejny odcinek. Najlepszy jest chyba właściciel kawiarni i jego córka :)

Uwielbiam nietypowe fabuły i tym razem też się nie zawiodłem. Szkolna komedia o nietypowej szkole, w której ciężka praca i przyjaźń są chlebem powszednim, niemożliwe? Nie tym razem :) Ostrzegam jednak wegetarian, a szczególnie wegan, że mamy tu pokazaną hodowlę przemysłową z produkcją mięsa włącznie bez owijania w bawełnę… Niewielki minus za przejaskrawiony wątek problemów Hachikena z rodzicami, wiem, że jakoś trzeba było zawiązać fabułę, ale wyszło nieco sztucznie. Trzeba nastawić się od razu na dwie serie, bo są integralną całością i naprawdę trudno oceniać tylko pierwszą, jeśli nie widziało się całości. Oceniam na 8/10, drugą serię 9/10.

Chyba różnie bywa, ale często ludzie, którzy mają dość własnych, realnych problemów nie chcą się jeszcze dobijać tymi nierealnymi, tych tag „dramat” może odstraszać :)

Trudne pytanie, chyba zależy jaką kto ma odporność na kiepsko wykreowane, skrajnie irytujące, główne postacie męskie, bo w tej kategorii Kazuya Kinoshita nie ma sobie równych (jak na komedię­‑romans). Jakąś przeciwwagą jest co prawda Chizuru, niestety to właśnie Kazuya zabiera większość czasu tego anime…

Zwykle nie przepadam za filmami, które oznaczono tagiem „dramat”, jednak w tym przypadku nie żałuję ani minuty seansu. Opowieść jaką poznajemy, to tak naprawdę przyjemne okruchy życia z nutką dramatu w tle i ciekawym fabularnym konglomeratem magicznych kotodama i transmisji radiowych… Sympatyczne bohaterki skojarzyły mi się od razu z Yuru Camp, a audycja radiowa była prawie jak „Chris o poranku” :) Bardzo ładna grafika, chociaż przesadne użycie na postaciach światłocienia bez cienia :) sprawia nieco dziwne wrażenie i nie każdemu przypadnie do gustu.
Nie mogę zrozumieć jak to możliwe, że tak przyjemny familijny film przeszedł na Tanuki praktycznie bez echa i został oceniony przez zaledwie kilka osób, pora to zmienić :)

Faktycznie, przeczytałem jakiegoś starego newsa :/ W którymś momencie studio podało, że są opóźnienia z powodu COVID i od tej pory żadnych informacji. Pierwszy sezon to 9 tomów mangi, zostało jeszcze do zekranizowania 10, więc materiału jest dość i gdzieś czytałem, że zainteresowanie w Japonii jest duże (odwrotnie niż u nas), więc szansa jest :)

Dla mnie to odkrycie roku, bez żadnych wątpliwości daję 10/10. Warto wiedzieć, że to anime nie jest tym, czym może się wydawać w trakcie oglądania pierwszego odcinka :) Wielbiciele niebanalnych okruszków w komediowej oprawie, bez fanserwisu, powinni być w pełni usatysfakcjonowani. Elementy fantastyczne zastosowano tu tylko początkowo, jako wzmocnienie humoru sytuacyjnego, później tracą na znaczeniu, jednak wprowadzają nutkę oryginalności do wbrew pozorom obyczajowej fabuły. Twórcy od pierwszego odcinka puszczają do widza oko, aby pewnych sytuacji nie brać zbyt poważnie i odstawić na bok logikę realnego świata :) Moim zdaniem, tag „Przygodowe” jest bardzo mylący i powinien zostać zastąpiony przez „Okruchy życia”. Identycznie opisano np. „Boku no Hero Academia” :D Wszystko wskazuje, że pomimo opóźnienia drugi sezon się ukaże i doczekamy się kontynuacji niedokończonych wątków Mao i Kei, już nie mogę się doczekać :)

Ekspresowo porzucone, humor oparty tylko na fanserwisie, do bólu sztampowy. Jednak chyba najbardziej zirytował mnie główny bohater. Spełnia mu się sen każdego nastolatka i to jeszcze za akceptacją rodziców obu stron, a ten chodzi non stop wpieniony i co chwilę opiernicza swoją uroczą żonkę jak bosman mata, eeee… poważnie?

Jest następne na mojej liście :)

Akurat zakończyłem seans i mogę polecić coś niebanalnego, bez fanserwisu, podtekstów i fetyszy – Hinamatsuri. To humorystycznie potraktowane okruszki, a humor bazuje wyłącznie na stawianiu ludzi (i kosmitów :) ) w nietypowych dla nich, ale życiowych sytuacjach. Mocno niedocenione anime, może dlatego, że początek serii sugeruje zupełnie inny gatunek. Oglądając wstęp do tej historii należy wiedzieć, że nie będzie to o walkach na supermoce, ani o porachunkach yakuzy, trudno w to będzie początkowo uwierzyć, ale warto :) Gatunki są źle opisane, to nie jest komedia/przygoda tylko komedia/okruchy życia. Wspomniane supermoce są tylko elementem wprowadzającym i w dalszej części historii nie mają żadnego znaczenia :)

Niewykluczone, Hitomi żadnej pracy się nie boi :)

Oh my devil! Nie dotrwałem nawet do końca 2 odcinka, chyba będzie potrzebna butelka whisky, żeby zapomnieć, to co zobaczyłem… :O Porzucone bez oceny… i tylko to mogę doradzić…

Zdecydowanie, Hitomi to czarny koń tej serii :)

To był ten wróżek i miałem po nim koszmary :) Ale kurczaki były odjazdowe, szkoda że nie w każdym odcinku, wahaha :)

Urocze kino familijne, do obejrzenia z rodziną lub jako odstresowywacz po ciężkim dniu, w klimacie podobnym do Houkago Saikoro Club lub Yuru Camp :) Niewielki minus za przerażającego dziadu­‑wróżka szczęścia :O