Tanuki-Anime

Najlepsza komedia­‑ecchi od czasu B Gata H Kei – 9/10 :)

W przeciwieństwie do większości seriali, gdzie dominuje akcja i fabuła, tu reżyser położył nacisk na spójność grafiki (również w kwestii kolorystyki), muzyki, animacji (ta przypomina często pracę kamery w filmach artystycznych) i dynamiki scen, tak, aby uzyskać specyficzny klimat. To klimat jest najmocniejszą stroną tej serii, a relacje między bohaterkami świetnie się w ten klimat wpasowują. Komentarze niewiele tu pomogą, trzeba zobaczyć ze 3 odcinki, żeby poczuć, czy nam to odpowiada :)

Zupełnie inne, to są okruszki bez fanserwisu. Seria jest bardziej przyjemna i nostalgiczna niż śmieszna, postacie bardzo sympatyczne. Generalnie iyashikei, choć lekko dramatyczne momenty się zdarzają, z naciskiem na lekko :)

Zapowiada się ciekawie, na MAL­‑u same pozytywne komentarze. Brakuje tagu komedia, przez co nawet nie zwróciłem na to anime uwagi :)

Co ja gadam na tym sobotnim kacu… Tym co widzieli też może się spodobać, bo właściwie czemu nie? W końcu to tylko lekkie kino rozrywkowe, a nie „Nomadland” :)

Dlaczego nie? Patrząc tylko pod względem technicznym i szeroko pojętej scenografii filmowej skojarzenie jak najbardziej sensowne, bo tu CB wiele zarzucić się nie da. Mnie się skojarzyło z moim ulubionym Firefly, oczywiście tylko pod tym samym kątem, a wyjątkowo byłem trzeźwy :) CB 2021 porzuciłem bez oceny, wolę sobie ponownie zobaczyć wersję animowaną, ale nie przeczę, że jak ktoś nie widział pierwowzoru (ani Firefly), to może mu się nawet takie kino spodobać :)

I nie jest to też Firefly, niestety :)

Dziadek był niezły :) Na dobrą sprawę, to wszystkie postacie były w jakimś aspekcie przerysowane :)

Dobrze to rozumiem, sam traktuję anime jak pole minowe, tu trzeba stąpać ostrożnie… Lista porzuconych przeze mnie serii jest długa :)

Właśnie to jest pokazane w tym anime i również dlatego dałem wysoką ocenę. Zacznę od tego, że mnie Futaba nie wydawała się słodka, pomimo „zęba” :) Od początku była dziewczyną z problemami, która trafiła do wyjątkowego, jak na Japonię, biura. Jak ktoś bardzo interesuje się Japonią to wie, że mobbing w stosunku do młodych pracowników jest tam powszechny, bezkarny i na taką skalę, że popularne są nawet telewizyjne programy rozrywkowe bazujące na tym zjawisku. Tymczasem w biurze tu pokazanym sam chciałbym pracować :) Futaba jest traktowana jak pracownik ze sporym stażem, nawet kawy lub herbaty nikomu nie parzy i nikt nie traktuje jej jak niepełnosprawnej. Relacja z Takedą jest specyficzna, ale sympatyczna. Trzeba też pamiętać, że Takeda ma, sądząc po kolorze pasa, co najmniej 6 dan, czyli stopień przyznawany już za działalność na polu szkoleń i popularyzacji judo, a to musi mieć wpływ na jego charakter. Rozwój tej relacji obseruje się przyjemnie, bo odczuwa się ten niezwykły w Japonii, prosty i bezpośredni charakter Takedy, uwarunkowany pewnie instruktorskim doświadczeniem w judo. Fabuła jest tak umiejętnie poprowadzona, że stopniowo, coraz bardziej lubimy bohaterów tej serii, nawet jeśli początkowo nie za bardzo :) Reasumując, jest tu trochę smaczków do odkrycia, a ostateczny odbiór będzie nieco zależny od znajomości mentalności Japończyków :)

Seria początkowo bardzo nierówna, momentami mnie irytowała, momentami nudziła powtarzalnością gagów. Z czasem oglądało mi się coraz lepiej, a już 2 ostatnie odcinki były doskonałe i jest nadzieja na jeszcze lepszy drugi sezon :)

Dokładnie, za to odjąłem punkt, bo trochę tu przesadzili. W niektórych ujęciach wygląda jakby sięgała mu ledwo do pasa. Przypuszczam, że żarty z tego, że wyglądają jak ojciec z córką śmieszą Japończyków :) Pomimo wszystko oglądało mi się bardzo przyjemnie. Teraz oglądam Komi­‑san i już tak miło nie jest :)

Związku z achondroplazją raczej tu nie ma, bo tej towarzyszy z reguły deformacja ciała, a Futaba jej nie ma. Zastosowano tu zwyczajnie starą jak świat kliszę komediową, znaną co najmniej od czasów Flipa i Flapa.
Mnie osobiście Futaba w żadnym momencie nie wydała się irytująca i bardzo szybko polubiłem wszystkie postacie bez wyjątku :) Senpai to jedno z tych nielicznych anime, które praktycznie niczym nie drażnią, powiedziałbym, że to lekko komediowy iyashikei :)

Masz rację, głównie pełnił wtedy funkcję „animation director”, coś mi się z Watanabe pomieszało :)

Kazuto Nakazawa raz miał przebłysk geniuszu, kiedy współtworzył Samurai Champloo, tym razem nic nie zabłysło. Ciemność, widzę ciemność, ciemność widzę :)

Dzięki, o mało bym przegapił, a w środę o 18 gra Miss Kobayashi :)

I to był najlepszy sezon Slima :)

Przyjemny 1 sezon rozjechał się w 2 serii na dość słaby główny wątek (chociaż na MAL­‑u oceny wysokie), niezbyt spinający się z 1 sezonem i ultra­‑lekkie Tensura Nikki. Szkoda, że nie zrobili jednej uśrednionej wersji :)

Jak dla mnie, w kategorii okruchy/satyra najlepsze anime ostatnich kilku lat – 10/10. Głównie dla widzów po 30­‑tce :)

Serial mogą polubić fani okruszków, lubiących realistyczne, choć mało oryginalne fabuły, bez dramatycznych zwrotów akcji. Graficznie i muzycznie na wysokim poziomie, postarano się nawet o realistyczne tła, ukazujące faktycznie nie najlepszy stan techniczny Akwarium. Ja jednak porzucam, oceny nie wystawię, bo to dopiero połowa serii, jednak 12 odcinek kończy pewien etap, który osobno oceniłbym na 6/10. Daleko temu do genialnego Sora Yori mo Tooi Basho. Liczyłem na jakieś poboczne wątki fantastyczne – są, ale marginalne i bez wpływu na fabułę. Temat przewodni – funkcjonowanie Akwarium przedstawiony wystarczająco ciekawie, chociaż jak dla mnie zbyt ogólnikowo, a kwestie ekonomiczne skądinąd ważne dla fabuły całkowicie pominięto. Jeśli chodzi o główne postacie, to generalnie towarzystwo smutnych nastolatków, trochę życia wprowadzają wyłącznie dorośli i dzieci (może z wyjątkiem Udon­‑chan). Egocentrycznej Kukuru w żaden sposób nie mogłem polubić, Fuuki też zresztą nie. Fabuła, jak dla mnie, mało wciągająca, nie czekałem niecierpliwie na kolejny odcinek :) Nie jest to kiepskie anime, ale przeznaczone dla dość wąskiej grupy docelowej :)

Jednak podniosłem ocenę do 8/10 za oryginalność :)

Niestety, podświadomie czegoś takiego oczekiwałem :) Ostatecznie dałem 8/10, bo jak dla mnie, to i tak najlepszy isekai w tym sezonie. Coraz rzadziej zdarzają się seriale, w których Japończycy nie potrafiliby czegoś spartaczyć :)

Nie jestem pewny czy należy oceniać to tak surowo. Od paru sezonów widać, że tworzy się nowy gatunek – takie trochę infantylne fantasy. Ostatnio było to Slime Taoshite 300­‑nen, wcześniej Kami­‑tachi czy Maou­‑jou de Oyasumi. Starzy wyjadacze w temacie isekai/fantasy na pewno nie są grupą docelową, chociaż przy paru promilach… :)

Fabularnie też mnie rozczarowało, bo koncepcja była dobra i liczyłem, że umiejętność rozumienia nieludzi i odwrotnie – brak możliwości kontaktu z ludźmi mocno wpłyną fabułę, a tu naraz bohater  kliknij: ukryte  wymyśla dymki jak z komiksu i problem z głowy. Podobnie liczyłem na jakieś spięcia z boginią, a tej praktycznie nie ma w tej serii. Generalnie, to fabuła jest o niczym :)

Mam tak samo, w końcówce tej serii ocena leci na łeb i też chyba zakończę na 5/10 :)