Tanuki-Anime

Era Taishō, hayashi i rakugo – chyba pierwsza forma stand­‑upu, skodyfikowana w okresie Edo. Polecam wszystkim zainteresowanym tradycyjnymi, japońskimi dziedzinami sztuki, bo rakugo stanowi fabularny filar tej produkcji.
Bez obaw, nie będzie zbyt poważnie, bo główne bohaterki to Tanuki i Kitsune :)

Nawet nie lubię sportowych anime i z reguły szybko porzucam bez oceny, więc dlaczego to zobaczyłem do końca i oceniłem 10/10? ¯\(°_o)/¯

Świetne, trudno się do czegokolwiek przyczepić. Część sportowa dobrze zrównoważona przez okruchy. Rewelacyjne projekty postaci, które wyglądają naturalnie – jak uczennice i Japonki. Nawet spódniczki mają regulaminową długość, zero fanserwisu :) Walki ładnie zrealizowane, jest w nich może za dużo rzutów, ale kto by chciał oglądać ciągłą szamotaninę w parterze (aczkolwiek i takich scen nie pominięto) – dla widza to raczej plus :) Seria jest nowa, więc przetłumaczono na razie 1 odcinek, mam nadzieję, że tłumacz się nie zniechęci :)

Pierwszy sezon wyróżnił się ciekawym, konsekwentnie realizowanym pomysłem na magiczno­‑genetyczne modyfikacje slimów i ich praktyczne wykorzystanie i otrzymał chyba spory kredyt zaufania, bo zapowiadał potencjalnie niezły drugi sezon. Czy drugi sezon spełnił oczekiwania? I tak i nie…
Jako iyashikei na pewno spełnił, chociaż jego moc relaksująca przeznaczona jest dla wielbicieli tego podgatunku rangi „S”. Osoby mniej doświadczone lub o większym temperamencie mogą odczuć liczne skutki uboczne w postaci znudzenia, bólu głowy, mdłości lub chęci wydarcia się na domowników…
Jako isekai – niezbyt. Ciekawej fabuły ciągle brak, rozwój biznesu Ryoumy trudno traktować jako wątek fabularny przynajmniej tak interesujący jak w pierwszym sezonie. Światotwórstwo mierne, niekreatywnie zrealizowane pomysły np. na auto na magię czy heliport dla smoków. Ciekawych i wiarygodnych pomysłów na nowe slimy też mniej niż w pierwszej serii. Twórcy zdawali sobie chyba z tego sprawę, bo w zamian uraczyli nas nowymi zdolnościami bohatera, który potrafi już chyba wszystko i to najlepiej ze wszystkich, nieustannie się uśmiechając… Dwa razy został nawet wniebowzięty – taki jest wspaniały. Jego pracownicy i przyjaciele to prawie święci, pomagają dzieciom w slumsach, nie palą, nie piją, nie molestują i są mądrzy, wszelkimi życiowymi mądrościami. I ciągle ich przybywa… i przybywa… i przybywa… (⊙_⊙)

Dla kogo jest to anime? Wydaje mi się, że to krytyczna informacja, bo grupa docelowa jest raczej ściśle określona. No więc dla kogo?
- Dla będących na diecie bezcukrowej, bo zastąpi im z nawiązką utracony dodatek do kawy
- Dla preferujących romanse jako relaks po długim i stresującym dniu (ilość miłosnych wyznań przekracza tu masę krytyczną, więc ostrożnie…)
- Dla wielbicieli gatunku iyashikei, niezbędnego im do funkcjonowania w nieustannym stresie (nie obawiajcie się, antagoniści nie zepsują wam relaksu)
- Dla podobnych do Nishikata, czytającego w ukryciu mangę „100% Nieodwzajemniona Miłość” :)
- Dla fanów „Otome Game no Hametsu…” i „Otome Game Sekai…” – tych raczej przekonywać nie muszę :)
- Dla wpisujących w Google „Czy 2 promile to za dużo?”…
Innych, niewymienionych powyżej, uprasza się o omijanie produkcji szerokim łukiem ;)
W przeciwieństwie do poprzednich anime, ta seria to para­‑isekai, wykorzystujący dość oryginalny pomysł na interakcję bohaterów. Dodam, że pozornie przewidywalna fabuła ma jednak zaskakujący finał, a poziom grafiki/animacji, chociaż nie zachwyca, to również nie przeszkadza w seansie.
Jako widz kwalifikujący się aż do 3 punktów z powyższych – gorąco polecam :D

Recenzja Canisa (YT) mnie nakręciła :) Nie ma opcji, aby odpuścić taką perełkę… Nawet na IMDb ma już 7.8 i co ciekawe „Rating By Demographic” prawie idealnie wyrównany – 18, czy 50 lat – oceny prawie identyczne :)

Gdyby ta recenzja ukazała się po 2 sezonie, to pewnie odniósłbym się do niej z rezerwą, ale po 4…  kliknij: ukryte  Po 4 już wiem, że Maruyama Kugane nie miał i nie ma żadnego planu, ani koncepcji fabuły (ani pomysłu na rozwój postaci). Mało tego – nie pamięta, albo go to nie obchodzi, jakie wątki i w jaki sposób wprowadzał wcześniej – to była tylko wielka improwizacja autora :) Gratuluję Agathoclesowi wnikliwości, bo niełatwo to było dostrzec w 2 serii, ja wtedy jeszcze wierzyłem, że autor wprowadzając te wszystkie wątki ma jakiś genialny plan i czeka mnie epickie zakończenie… Recenzja uświadomiła mi, że powinienem zrewidować moje wcześniejsze nazbyt entuzjastyczne oceny :)

Ja nie mam żadnych zastrzeżeń, co do Twoich recenzji lub komentarzy. Wylewam tu żale, bo czuję, że umiesz ich w spokoju wysłuchać :)
Co do MALa, to rzeczywiście jest tak, że poziom bardzo się różni, są jednak osoby piszące naprawdę dobrze. Ale zauważ, że te słabsze recenzje również dostają lajki i serduszka :) Myślę też, że ci mniej uzdolnieni z czasem będą pisać coraz lepiej, bo mają ku temu sprzyjające warunki. Powód jest prosty – na MALu nie występuje żadnego rodzaju elitaryzm. Nie bez powodu zacytowałem wcześniej naszą noblistkę, bo jej duch wyziera tu czasem z jakiegoś kąta. Chyba najbardziej dotknęło mnie ostatnio usunięcie całej serii komentarzy do „Go­‑Toubun no Hanayome ∬” tylko dlatego, że zdaniem Naczelnej rozmowa dwóch naprawdę inteligentnych komentujących trwała za długo. Po tym zdarzeniu jeden opuścił nas na zawsze – nigdy się z czymś takim nie spotkałem na innych serwisach. Może to taka polska specyfika, nie wiem, szczerze mówiąc Tanuki jest pierwszym polskim serwisem hobbystycznym, którego jestem użytkownikiem, wcześniej logowałem się z reguły na zachodnich, o międzynarodowym zasięgu, może dlatego tak dobitnie widzę różnicę w podejściu. Nie ma tu dobrej atmosfery, jaką prowadzący serwis powinni tworzyć, nie wiem…bo ich zwyczajnie nie ma? Chyba, że trzeba użytkownika postawić do pionu :) Jest za to wyraźny podział na Redakcję (a raczej tę wpływową jej część), której nie należy bynajmniej krytykować i zło konieczne – użytkowników, bez których ten serwis byłby lepszy i wzniósłby się pewnie wtedy na poziom pani Tokarczuk…
Ale nie ma tego złego… przynajmniej znowu poprawiłem humor tamakarze, dobry uczynek zaliczony :)

Jeszcze drobiazg i mam nadzieję, że przejdziemy do konkretów, bo dyskusja, która nic nie wnosi i nie zmienia – nie ma sensu.
Ostatnio wrzuciłem ogryzek – Yuru Camp 2020, ogryzek został zmieniony, dodano też literówkę. Nie mam pretensji, bo użyłem terminu z groznawstwa, a słownik PWN za takimi zmianami nie nadąża :) Problem tylko w tym, że nawet nie wiem kto dokonał zmian i do kogo napisać, aby literówkę poprawić. To jeden z problemów tego serwisu, które zniechęcają do współpracy.
Myślę, że można sporo jeszcze zmienić na lepsze i to niewielkim kosztem, no może jednak wielkim kosztem – czyjegoś ego :)
Chętnie zaproponuję i przedyskutuję parę pomysłów, nie jestem tu zalogowany, aby hejtować :) Tanuki to dobry serwis i trzeba go ratować, a widać nawet po akcjach takich jak głosowanie na anime sezonu, ile osób się tu naprawdę angażuje. Tak naprawdę już może być za późno, oby nie, ale myślę, że statystyki unikalnych odsłon za dobrze nie wyglądają…

Publikowałem co nieco na BGG, serwis bliźniaczy w stosunku do MALa, tylko o innej tematyce, ponad 3mln (3 000 000 dla jasności) zalogowanych użytkowników. Publikowałem wbrew gramatyce angielskiej (podobnie jak obecnie wiele osób na MALu) :) Nawet prosiłem ludzi z mojej gildii o wytykanie mi błędów jednak zawsze było ok, nikt mi nigdy nie wytknął błędu, a mistrzem angielskiego nie jestem :) I wiecie co? Serwis ma się świetnie, przybywa użytkowników (podobnie jak MAL), bo nikt z redakcji (a wieloletniego doświadczenia im nie brakuje) nie zgrywa krytyka z bożej łaski. Ludzie zwyczajnie publikują, bo cieszą się tym, że dzielą wspólnie swoje hobby, dziwne… ale to wystarczy… Wiem, że nikt mi nie uwierzy, co tam jakieś statystyki… Mentalność naszej sławetnej noblistki żyje w narodzie – „Żeby czytać książki trzeba mieć jakąś kompetencję, pewną wrażliwość, pewne rozeznanie w kulturze” :)

A gdzie tu wolność słowa :) – dla mnie to istotna kwestia. Dlaczego i według jakich kryteriów ktoś ma oceniać mój tekst. Polecam kanał na YT – Krzysztofa M. Maja, szczególnie odcinek o autorytetach :) Jakoś na MALu redakcja nie ma z tym problemu, w innych podobnych hobbystycznych serwisach też nie, ale w Polsce to już inna kwestia… lata socjalizmu zrobiły swoje… Tymczasem mój tekst, to mój tekst, wszędzie na zachód stąd to oczywiste i nie podlega dyskusji :)

Która przez 2 miesiące będzie kilkukrotnie odrzucana, bo ktoś tam cierpi na perfekcjonizm albo ma inną koncepcję? Czytałam taką jedną, dla mnie była świetna i jakoś do tej pory jej nie widzę na Tanuki… To trochę zniechęcające… Nie tak to wygląda na MALu… tam się po prostu publikuje i nikt w artykuł nie ingeruje, chyba, że zawiera treści społecznie nieakceptowalne, ale to chyba oczywiste…

Dodam, że wypalenie obserwuję u większości „starych” recenzentów, z wyjątkiem Sulpice9, który na szczęście powrócił z otchłani, co niezmiernie mnie cieszy, bo obecnie najbardziej lubię jego recenzje, jak niegdyś Avellany, kiedy jeszcze je pisała. Pojawili się nowi i dobrze im życzę, ale uważam, że przyszłość należy do serwisów, w których każdy zalogowany użytkownik może publikować recenzje i w zasadzie dowolne treści, jak to jest np. na MALu. Aktualnie na MALu są 32 recenzje omawianego tu anime, z czego te ze spoilerami są domyślnie ukryte. To naprawdę pozwala się zorientować w temacie :)

Niestety muszę się wtrącić, bo moim zdanie problem leży całkiem gdzie indziej… Akurat ja śledzę kanał „panda w skrzynce” i nie rozumiem po co zabierasz się za recenzję serii, o oglądaniu której już w pierwszym akapicie piszesz: „Sięgając po Sugar Apple Fairy Tale, otworzyłam paczkę słonych paluszków, wyciągnęłam otome bingo i miałam zamiar bawić się w sposób ironiczny”. Od początku było to tendencyjne, co nie jest chyba rzetelnym recenzenckim podejściem… Naprawdę przez ostatnie 2 lata, od ostatniej recenzji, nie widziałaś niczego fajnego? Trochę to smutne, brzmi jak wypalenie… I nie twierdzę, że ja tak nie mam, ale wtedy odpuszczam anime i oglądam/czytam/słucham czegoś innego, to pomaga. Ostatnio renesans przeżywa animacja zachodnia – polecam Legendę VoX Machiny, Arkane, Smoczego Księcia. Z seriali aktorskich – bezwzględnie Carnival Row.
Nie jest to anime na mojej liście do obejrzenia, ale jak zwykle sypnę statystyką z MALa, żeby trochę pocieszyć wielbicieli gatunku :)
Na 13 recenzji osób, które obejrzały całość: 7 jest absolutnie pozytywnych, a 6 „mixed feelings” z ocenami: 5,6,10,7,5,7, negatywnych nie ma. Średnia 7.32 :)

Mam mieszane uczucia i to nie dlatego, że mamy tu tematykę yuri, ale dlatego, że wraz z rozwojem fabuły romans przejmuje pierwsze skrzypce, kosztem samej fabuły, światotwórstwa i świetnego pomysłu na isekai.

Pierwsze odcinki są rewelacyjne i naprawdę trudno oderwać się od seansu. Interesujący pomysł na isekai, ciekawy świat w którym magia może działać w przedmiotach i w ten sposób korzystać mógłby z niej każdy (być może temat rozwinie się w drugim sezonie), jednak w pewnym momencie przestaje mieć to znaczenie a wtf samo ciśnie się na usta… Od tego momentu zaczynamy mieć świadomość, że cała ta otoczka światotwórczo­‑fabularna ma tylko jeden cel – wynieść wątek romansowy na pierwszy plan. Kosztem wszystkiego, co było w tym anime świetne, wprowadzone zostają mało wiarygodne rozwiązania fabularne cechujące się wyłącznie tym, aby dramatyzm sytuacji maksymalnie wyeksponował związek głównych bohaterek.
Potrzebowałem 3 porcji magicznego, 8­‑letniego eliksiru, aby dotrwać do końca…

Sam wątek romansowy przedstawiony jest bardzo subtelnie, to nie jest ecchi, jednak w otoczeniu tej sztucznie dopasowanej fabuły jego rozwój raczej irytuje, więcej pozytywnych odczuć dostarczyło mi pierwsze 7 odcinków. Byłoby ciekawiej i bardziej naturalnie, gdyby biegł sobie własnym bocznym torem… ale w końcu co ja wiem, to było moje pierwsze anime tego typu :) Brak dobrze wykreowanych męskich postaci, wbrew pozorom, również nie pomaga.

Oceniam 6/10, rozczarowałem się, bo to niestety kolejny przykład, jak japończycy potrafią spartaczyć najlepszy nawet pomysł, ale na pewno będę chciał zobaczyć początek 2 sezonu, bo koncepcja tego świata ma jeszcze spory potencjał, może zostanie jednak wykorzystany… oj jaki ja naiwny jestem… :)

Każdy, komu się nie podobało to anime… musi zobaczyć to:
[link]
Bo jak nie… ((╬◣﹏◢))

To jest raczej kwestia rozczarowania, bo spodziewałem się anime o dorosłych, może niekoniecznie jak Uramichi Onii­‑san czy Nami yo Kiite Kure, ale chociaż gdzieś blisko, uatrakcyjnione jakimiś specjalnymi mocami :) Tymczasem dostałem dość szablonowe szkolne okruchy, bo w większości ci „dorośli” mentalnie są uczniami gimnazjum/liceum (przynajmniej do 8 odcinka, bo tyle zobaczyłem) – np. Halloween, Park rozrywki. Cała ta magia służy wyłącznie temu, aby postacie były kawaii i można było zaoszczędzić na rysowaniu i animowaniu. Po co męczyć się z przedstawianiem ekspresji bohaterów jak można to załatwić nałożeniem płatków śniegu, bałwanków i oczopląsem. Postacie drugoplanowe też są kompletnie bez znaczenia, tak tylko żeby czymś dopchać 2­‑3 odcinki (a dla mnie postacie drugoplanowe są istotne).
I te korporacyjne gadki – „ona na pewno cię lubi, przecież tak dobrze pracujesz…” Tylko mnie irytują takie teksty? Bo to na pewno nie była ironia :)
Rozumiem, że może się podobać klimat, ale i to wrażenie psuje mi ekstremalnie oszczędna animacja, przy której wydaje mi się, że czytanie mangi byłoby dużo przyjemniejsze…
Ja mam po tych 8 odcinkach takie same przemyślenia jak Klemens – że jest to przykład koncertowo zmarnowanego potencjału, choć być może z innego powodu, bo mangi nie znam :)
Tak mało jest serii o dorosłych dla dorosłych, że każde takie rozczarowanie boli mnie poczwórnie.
Na koniec 3 pozytywy – Fuyutsuki­‑san, Buddha Manager i Nyamerou, tylko dzięki nim dotrwałem do 8 odcinka :)

Nie mogę się niestety zgodzić, jak na serię o dorosłych, to było to tak przesłodzone, że w momentach puszczania bałwanków robiło mi się niedobrze :)
Całą serię można by przenieść z biura do szkoły i nic by się nie zmieniło, nawet anime zyskałoby na wiarygodności.
Wszystko w tej serii jest pójściem na łatwiznę zarówno w fabule jak i animacji – „magia”, idiotyczny efekt oczopląsów, „zainteresowania” bohaterów itd. Chyba najgorsza seria o dorosłych jaką do tej pory oglądałem, ocena na MALu 7.4 mnie zadziwia, na szczęście w recenzjach nie wygląda to już tak różowo :) Dotrwałem z trudem do 8 odcinka.

Nystagmus w połączeniu z objawem Stellwaga, zaburzenia neurologiczne i nadczynność tarczycy. A ponieważ nie ma to żadnego fabularnego wyjaśnienia, to bardzo mi to przeszkadza w odbiorze i ciągle zwracam na to uwagę. Niestety, nie jest to jedyna irytująca rzecz w tym anime…

Dla mnie to najlepszy tytuł Studio Gonzo. Manga ciągle wychodzi, więc teoretycznie jest szansa na kontynuację wątku romantycznego, który w anime utknął w połowie. Niestety Gonzo od 2020 trwa w zawieszeniu, organizują jedynie akcje crowdfundingowe wydań specjalnych i dodatków najlepiej sprzedających się dotychczas ich produkcji, więc różnie może być…

Początek słaby, jednak później się rozkręca i całkiem dobrze się ogląda. Niektóre pomysły jak ze Spy X Family, ale to zupełnie nie ten poziom. Humor specyficzny, nie każdemu przypadnie do gustu, jednak można to sensownie ocenić dopiero po 5 odcinku. Zacząłem oglądać, bo podobała mi się wcześniejsza produkcja Studia Flad: Shin no Nakama ja Nai. Technicznie jest ok, chociaż animacja oszczędna, ale to już chyba obecnie standard. Oceniłem pierwsze 2 odcinki na 5, trzeci na 6, resztę na 7 :)

Adaptacja mangi 1:1 nie zawsze jest dobrym pomysłem. W przypadku sezonu 3 zaowocowało to irytującymi dłużyznami. Trening i Dożynki, w moim odczuciu, trwały za długo o co najmniej 6­‑8 odcinków, nie wnoszących do fabuły kompletnie nic. Dzięki tym odcinkom nie tylko się wynudziłem, ale szczerze znielubiłem 3 uprzednio fajne postacie, które  kliknij: ukryte  ni stąd, ni zowąd zaczęły nagle działać na szkodę klasy atakując lub okradając „swoich” (a każda z nich była świadoma, że wszyscy muszą zdobyć 4 rangę – dalet). Oczywiście nie poznamy nawet motywów takiego postępowania, bo ich zwyczajnie nie ma, ot taki kaprys autorki :) Zamiast niespójnego logicznie pomysłu, można było postawić bardziej na rywalizację między klasami.
Podobnie poznawanie całej klasy Irumy i wszystkich nauczycieli ma jakiś sens może w mandze, ale w anime już niespecjalnie, cierpi na tym dynamika fabuły, nie wnosząc niczego naprawdę interesującego (z wyjątkiem Bachiko).
Serial ratują pozostałe, nieliczne :) odcinki, w których występuje głównie Iruma, te nadal trzymają poziom poprzednich sezonów i tylko dzięki temu dotrwałem do końca :)
Kolejny arc – „Music Festival” wydaje się znacznie ciekawszy, oby tego też nie zepsuli rozciągając akcję na kolejne 21 odcinków…

Żadnych negatywnych recenzji na MAL­‑u – niezwykle rzadki przypadek. 3 recenzje, podobnie jak recenzja Enevi – „mixed feelings” – jednak pomimo ocen 5/6/6 autorzy polecają. Wydaje się, że część recenzujących oczekiwała kolejnej adaptacji „Nędzników” Hugo, a przecież to tylko (podobnie jak manga) – iyashikei w konwencji historyczno­‑obyczajowej. Jak na ten typ twórczości, to realizmu było aż nadto. Polecam wszystkim, którzy mają ochotę na lekko melancholijne okruszki, mimo to dające chwilę wytchnienia od codziennych problemów.

Hinata Takeda rzeczywiście miała młodszą siostrę…
I bardzo interesowała się Francją…
Ikoku Meiro no Croisée może wydawać się nieco niedokończone, niektóre wątki nie zostały do końca zamknięte, ale autorka planowała narysować kontynuację, niestety, prace z powodu choroby zostały zawieszone, zmarła w 2017.

:D

Niezwykłe, wyszło prawie japońskie „waka” :)
Trzeba by to troszkę skompresować, żeby liczba sylab miała układ, mniej więcej 5/7/5/7/7. Może tak?

mam wrażenie…
ludzie nie mają pojęcia
anime piękne…
czasem przynudza ale uznaję
za jedno z lepszych…

Ludzie nie mają pojęcia, że piszą wierszem :D