Tanuki-Anime

To chyba pierwsza komedia romantyczna – anime, w której występują prawie normalni bohaterowie, prawie normalnie się zachowujący :) Prawie żadnych psycholi i półgłówków obu płci, jak to ma miejsce w większości takich serii… Prawie, bo Japończycy zawsze muszą coś spartolić, więc i tu im się świetnie udało dodając np. niepotrzebny, zboczony wątek związany z Kyouką, na szczęście mało istotny, ale jednak niesmak pozostał. Szkoda, bo było tu kilka dobrych postaci drugoplanowych, których potencjał kompletnie nie został wykorzystany jak Akai, Mayu Miyano, czy Mami Misato, więc po grzyba jeszcze Kyouka, postać „z czapy”? Jednak w sumie 8/10 za sporą dawkę udanych gagów i bardzo sympatycznych głównych bohaterów z ich „ekipami wsparcia” :)

Nie mogłem uwierzyć, że to japońska animacja. Widać fascynację Kunio Katô krótkometrażową animacją europejską. Nie dziwią mnie negatywne komentarze, bo zachodnia animacja krótkometrażowa bywa ciężka w odbiorze, jeśli nie ma się z tym gatunkiem żadnego doświadczenia. Podobne odczucia mają fani zachodniej animacji oglądając pierwszy raz typowe anime :) Jeśli komuś się podobało, to polecam jako następny krok film, który też otrzymał Oscara: „Father and Daughter” (Michaël Dudok de Wit), jest w dobrej jakości tu: [link]

Ja jestem po prostu otaku­‑świeżakiem i niektóre konwencje są dla mnie jeszcze ciężko strawne :) Pewnie za jakiś czas przestanie mi to przeszkadzać :)

Najbardziej podobał mi się pomysł fabuły opartej o pracę w meido café. Chciałbym, aby ktoś kiedyś ten pomysł rozwinął, tylko bez lolitek, krwotoków z nosa i niedorozwiniętych facetów. Jednak fani takiej stylistyki, a jest ich pewnie wielu, będą się dobrze bawić :)

Na szczęście sporo zbyt słodkich scen przełamano zmianą kreski. Maiko postrzegam niestety jako lolitkę o wyglądzie lolitki :) Zmianą kreski próbuje się jej dodać „sadystycznego” wyglądu, ale wyszło raczej słabo, a przecież w tej technice można osiągnąć całkiem sporo, od razu przychodzi mi na myśl Dumbbell Nan Kilo Moteru :)

Scena z 1 odcinka, kiedy Hibiki i Akemi pierwszy raz wchodzą na siłownię nie do wymazania z pamięci :D

Też mógłbym polecić „Blend S” fanom bardzo lekkich komedii, jednak nie jest to seria bez wad. Dla mnie 3 największe: postać głównej bohaterki Maiki, której bliżej do typowej lolitki niż przerażającej sadystki (oczywiście tylko z wyglądu), którą powinna być. Męczący i irytujący Dino, który ma tyle z Włocha co Arnold Schwarzenegger z Japończyka. Ogólnie, zbyt duża ilość słodyczy, która rzadko współgra dobrze z komizmem sytuacyjnym… :)

5 i 6 odcinek trochę mnie rozczarowały, dużo słabsze w stosunku do 1 serii. Zaczyna mi brakować tej dusznej atmosfery „pojedynku” i przede wszystkim tego co się w 1 serii działo w głowach bohaterów :) Czy wprowadzanie nowych postaci nie świadczy przypadkiem o braku dobrych pomysłów na głównych bohaterów? Oby nie…

Satyra to z definicji: „ośmieszanie lub piętnowanie czegoś”. Chyba jest tu pewien rodzaj niebezpośredniej satyry, tzn. wady głównego bohatera są raczej gloryfikowane niż piętnowane i przez „puszczanie oka” do widza mamy satyrę poprzez parodię :) Harem też jest nieoczywisty, nie pada żadne wyznanie, zachowanie Yukino może być równie dobrze skutkiem jej skrywanej miłości do Yui, niekoniecznie do Hachimana :) Moim zdaniem, Hachiman zostanie ostatecznie z Irohą, Hayato z Haruno, a Yukino z Yui, przyjmujemy zakłady przed 3 sezonem :D

W drugiej serii humoru było jeszcze mniej, o ile to w ogóle możliwe, za to dramy nie pożałowali :) Na szczęście OAV było już dokładnie tym, czego od początku oczekiwałem i trochę mnie pocieszyło na koniec :D

Jakoś nie zauważyłem, a to jednak mój priorytet w doborze anime… Za to w kilku odcinkach miałem dziwne wrażenie, że za chwilę ktoś się potnie żyletką, no ubaw po pachy… I jak to ocenić? Gdybym musiał sugerować się wyłącznie klasyfikacją, to zostawiłbym jako porzucone bez oceny. Jednak jako nieco przedramatyzowane „okruchy życia” z elementami komediowymi jest jednak godne uwagi i chociaż za tym gatunkiem jakoś nie przepadam, to o dziwo dotrwałem do końca… Napisałem „z elementami”, bo, moim zdaniem, kilka drugoplanowych postaci odstających lekko od szkolnego mainstreamu i chora psychicznie nauczycielka, to jeszcze nie komedia… Mały plus za myślącego głównego bohatera, niestety, pozostali niczym oryginalnym się nie wyróżniają.

To chyba pierwsza recenzja Slovy, z którą kompletnie nie mogę się zgodzić, chociaż zazwyczaj mamy co najmniej 95% zgodności w ocenach :) Jeśli po 4 odcinku jest tylko gorzej, to porzucam tę serię, szkoda czasu… 1 odcinek i recenzja zapowiadały coś znacznie lepszego, cóż… zawsze znajdzie się jakiś wyjątek od reguły :)

To jeden z tych filmów, których się nigdy nie zapomina.

Gdyby ktoś szukał równie dobrego filmu w podobnym klimacie, to polecam „Kono Sekai no Katasumi ni” (2016).

Odpowiedź jest prosta. Normalny japoński facet, który chce się przytulić do swojej przyjaciółki musi wymyślać ku temu absurdalne powody… a jak mu się przypadkiem uda… to JEBUDUUU!!! i ma krwotok wewnętrzny. Chce zobaczyć kawałek damskiej bielizny… SRUUU!!! – zwichnięty kręgosłup i przetrącony bark… Tak, to codzienność naszego głównego bohatera… cokolwiek zrobi lub tylko pomyśli, zawsze będzie zbokiem… każdemu by się odechciało wszystkiego… Jednak Yuuki łatwo się nie poddaje, bo przecież to wszystko dla dobra czytelników jego mangi… Sytuację ratują nieco chodzące męskie ideały – Rinna i szefowa Matome, ale nie licz na zbyt wiele, marzenia Yuukiego rzadko się spełniają, bo japońskie dziewczyny są zwykle zimne jak ryba do sushi… Jeśli jednak chcesz się tylko trochę poszczerzyć lub zrelaksować po ciężkim dniu i niestraszna Ci przemoc biurowa, doprawiona szczyptą pikantnego humoru, to trafiłeś w dziesiątkę :)

Zaraz tam kontrowersje…, tak sobie tylko gadamy dla relaksu :) Ja „Alicję w Krainie Czarów” uwielbiałem już w dzieciństwie, MiyuMisaki w komentarzu poniżej nazwała to „Haru w krainie kotów”, więc coś w tym jest :)

Gdzieś, kiedyś przeczytałem w Internecie, a każdy przecież wie, że wszystko w Internecie jest prawdą :) „Biorę na siebie całą odpowiedzialność. Powiedzmy, dziewięćdziesiąt procent” :D

Ghibli to studio, które połączyło różne koncepcje animacji wschodniej z zachodnią, więc konkluzja jest raczej oczywista – otaku mogą mieć, w tym przypadku, całkiem odmienne odczucia od geeków :)
Fabuła jest prosta, ale to tylko tło dla świata wykreowanego z ogromną fantazją, co nie dziwi, bo Hiroyuki Morita to głównie mangaka i animator.
To co mnie w tym filmie zachwyca, oprócz wyśmienitej ręcznej animacji, to przede wszystkim projekty postaci. Główna bohaterka mówi normalnym głosem, bez przesadnej ekspresji (Chizuru Ikewaki), wygląda… przeciętnie i nie da się ukryć, że oszczędza na fryzjerze :) Jakaż to ulga dla uszu i oczu, po zastępach niezliczonych bishoujo lub potworków w rodzaju „legal loli” :) Tu każda postać jest naprawdę inna, mało tego, każdy kot jest inny, a już szczególnie główny antagonista… :) Jakaż to ulga po ataku klonów z różnych seriali… I wreszcie dowiadujemy się czegoś więcej o tajemniczym Baronie Humbercie von Gikkingen, figurce z pewnego antykwariatu, z filmu, w którym pewien gruby kocur również gra istotną rolę… :)

O tak, design postaci też jest ważny, a nawet tła. I doświadczenie hobbystyczne, bo inaczej będzie odbierał projekty postaci wielbiciel mangi, a inaczej ktoś, kto jak ja, jest też amatorem animacji w stylu zachodnim („Pingwiny z Madagaskaru” :) ). Ważny jest też seiyū, jak słyszę Yūki Kaji, to postać ma automatycznie +3p do fajności :)

Czyli jest jakaś nadzieja :)

Dziwne, ale za drugim razem jest jeszcze lepsze, trudno zrozumieć, dlaczego tak udana seria nie doczekała się kontynuacji :/ Ostrzeżenie z opisu radzę traktować poważnie, sam zaliczyłbym dzisiaj zejście, oglądając to w trakcie obiadu :)

Podobnie jak „Yuru Camp”, relaksujący serial bez fanserwisu z nieprzeciętnie uroczymi bohaterkami, o bardzo oryginalnej tematyce. Obowiązkowe dla planszówkowych geeków :)

Dzięki za fajną recenzję, nie wiedziałem, że pojawił się taki „umilacz” ciągnącego się niemiłosiernie oczekiwania na drugą serię najbardziej relaksującego anime wszech czasów :D Też brakowało mi Rin i widoków Fudżi :)

Po ostatnim odcinku mogę tylko polecić wszystkim amatorom komedii oraz isekai. Tym razem nie zgadzam się z autorem recenzji i częścią komentujących, że anime było zbyt krótkie lub nieoczekiwanie urwane. Moim zdaniem Naoto Hosoda zakończył je w idealnym momencie i idealną sceną (a po endingu jest kolejna, więc poczekajcie cierpliwie), zostawiając furtkę dla ewentualnej kontynuacji, oby… :)

Mało się nie popłakałem ze śmiechu, jak w 9 odcinku Ashiya Shirō zaczął opowiadać historię ich „firmy” :D