Tanuki-Anime

Hiro Shimono i Yoshitsugu Matsuoka mają frajdę ze swoich ról, przyjemnie się ich słucha. Na Zenitsu już widzowie psioczą, mnie się jednak podoba i bynajmniej nie irytuje. Parę razy się zaśmiałam przy jego akcjach. Inosuke też się fajnie zapowiada.
No, miałam porzucić, tymczasem chłopcy mnie przekonali, bym oglądała dalej.

Szkoda mi  kliknij: ukryte  Reo i Mabu :(

Pozostał jeden odcinek, zobaczymy, jak wszystko się rozwiąże.

Chciałabym napisać wielką laurkę dla tego genialnego anime, ale nie chce mi się produkować (ot, taki paradoks: chce się, a jednak nie chce), napiszę więc tylko: oglądać, do jasnej ciasnej, jeśli ktoś jeszcze tego nie poznał! Zresztą, recenzja i komentarze (z małym wyjątkiem) świetnie podsumowały serię, ja mogę się pod nimi jedynie podpisać.
Wincyj takich anime, wincyj!

PS Motyw muzyczny przewijający się podczas scen z Akirą i jego organizacją za każdym razem mnie rozbrajał, świetnie dopasowany.

Mnie to kopanie piłki rozśmieszyło, podobnie jak wywijasy Tanjiro w powietrzu. Ale już spokojniejsze momenty w anime, gdy nie walczą, ogląda się całkiem dobrze.
Muszę poczekać jeszcze tydzień z decyzją, czy porzucać, bo dopiero w następnym odcinku pojawi się dzikogłowy. Może on z blondasem uratują serial.

No zgadza się, post Weitera odpowiedział mi na moje pytanie…

Nudny odcinek, piosenki strasznie słabe. Miałam też wrażenie, że czasami było za dużo animacji/ruchu podczas występów, co przeszkadzało w oglądaniu i bynajmniej nie wyglądało naturalnie. No i pytanie zasadnicze - kliknij: ukryte  serio, czy prawie tylko różnego rodzaju cudaki, dziwnie wyglądające osoby lub takie, których wygląd kłóci się z preferowanym rodzajem muzyki, przez co wywołują u jury i publiczności ogromne oszołomienie, potrafią śpiewać na Marsie? Nie mają normalnych śpiewaków, zwyczajnie wyglądających, oprócz dziewczyn? Przy pierwszych występach z poprzedniego odcinka można było się jeszcze, na siłę, uśmiechnąć, ale co za dużo, to nie zdrowo.
Na plus postać Cybelle, przedstawia się intrygująco, mam nadzieję, że się jeszcze pojawi (chciałabym też zobaczyć więcej Erteguna).
Ogólnie – najsłabszy, a przynajmniej najmniej ciekawy z dotychczasowych odcinków, ale nadal to porządny serial, razem z „Shingeki no Kyojin” i „Sarazanmai” tworzący moje top3 obecnego sezonu. Reszta to średniaki.

PS Co do poziomu piosenek ze wszystkich odcinków, to niestety muszę się zgodzić, że większość utworów nie powala. Mnie osobiście urzekł tylko ending. Szkoda, że nie postawili na większą różnorodność – znaczy, pokazali ją, bo był i rock, i śpiew operowy, ale szybko one przepadły i wyszło, że najlepiej jest śpiewać ładne, popowe piosenki. Ech…

Sama już nie wiem, czy to oglądać. Zamiast wciągać coraz bardziej – odpycha. Walki prezentują się beznadziejnie (chyba zaczynam rozumieć, o czym pisał Maxromem w odpowiedzi na mój pierwszy komentarz), animacje przy nich są może nie tyle złe, co, nie wiem, niepasujące, dziwne (?). Dziewoja z piłkami strasznie irytuje,  kliknij: ukryte  na szczęście w następnym odcinku zostanie już zlikwidowana.
W 9 odcinku  kliknij: ukryte  twórcy zapomnieli pokazać, że drugi z atakujących demonów w pewnej chwili oddalił się od swojej towarzyszki. W jednej scenie jeszcze są razem, a za kilka sekund jest sama dziewczyna. Gdy bohater kazał siostrze zająć się demonem na drzewie, nie wiedziałam, o co chodzi. Tak mi się rzuciło w oczy.
Ogólnie spodziewałam się czegoś ambitniejszego, nienastawionego jedynie na przesadzone walki. Obejrzę jeszcze z jeden odcinek, może dwa, bo ma się w końcu pojawić dzikogłowy i wróci blondas, i zobaczę, czy sobie odpuścić, czy nie.

Nie wiem, kto tak pisze, ale moim zdaniem trochę ma rację. Ja jestem zaznajomiona z dalszymi wydarzeniami z mangi (pobieżnie) i im bardziej się zastanawiam, tym bardziej odpowiadałby mi ten sezon jako film (trzeba pamiętać, że ma mieć tylko 10 odcinków, nie byłoby więc czymś niemożliwym skrócenie ich do nieco ponad 2­‑godzinnego seansu). Bynajmniej nie chodzi tu o cliffhangery, bo mimo że bardzo lubię Tytanów, to nie płaczę w pościel po obejrzeniu najnowszego odcinka i uświadomieniu sobie, że na kolejny muszę czekać tydzień. Oczywiście broń boże nie narzekam na obecną formę, jest w porządku, wszystko się ogląda świetnie.
Też wolę oglądać „co tydzień” – mówię tu, rzecz jasna, o seriach, które wychodzą aktualnie; nie wyobrażam sobie zainteresować się jakimś anime i powiedzieć: „a, dobra, obejrzę, jak pojawi się całość”. No ale wiem, że sporo osób tak robi.

Jeden z lepszych odcinków anime. Walki kapitalne. Armin i jego plan – też czapki z głów. Wiem, co dalej się stanie, więc nie przeżywałam tak jak nieobeznani z mangą (spoiler do mangi! –  kliknij: ukryte  chyba jestem w tej nielicznej grupie osób, którzy są zadowoleni, że to Armina uratują, nie Erwina, zwłaszcza po tym, co nasz chłopak pokazał w ostatnim odcinku), ale i tak oglądało się super.
Gdzieś czytałam, że ten sezon lepiej by się sprawdził w formie filmu – no, coś w tym jest…

Mnie też się bardzo podobało. Nie spodziewałam się tak zabawnego i lekkiego odcinka, uśmiech ani na moment nie schodził mi z ust. Najbardziej mnie urzekł Hyakkimaru, gdy powtarzał „X… chyba szczęśliwy”.

Recenzja zachęciła mnie do zabrania się za serię – na razie jestem po trzecim odcinku drugiego sezonu. Pierwszy był całkiem w porządku, oglądałam bez bólu oczu, a epizodyczność fabuły mi nie przeszkadzała (mangi nie znam). Kontynuacja rzeczywiście już od początku prezentuje się jeszcze lepiej, z przyjemnością więc będę kontynuowała seans. Dzięki!

Co do muzyki – racja, melodie w tle, openingi i pierwszy ending są nijakie, ale drugi ending to cudeńko, wpada w ucho od pierwszych sekund i zdecydowanie ma „to coś”, co go wyróżnia z muzycznego chłamu.

Wyborne. Mam nadzieję, że kiedyś pojawi się do tego filmu recenzja.

Bardzo mi się podobał występ bohaterów, zwłaszcza końcówka i solo Chiki. Nie znałam wcześniej koto, jak brzmi ten instrument itp., więc jeśli ich gra potrafiła mnie poruszyć, znaczy, że było dobrze. Sama seria dalej ogląda się bardzo przyjemnie, mimo schematyczności (podobno wina pierwowzoru, więc ciężko mieć pretensje do anime) czy przedramatyzowania. Ot, miły, okruchowy średniak.
Jestem ciekawa drugiej dziewczyny, ma się pojawić za tydzień. Po openingu widać,  kliknij: ukryte  że coś może być z nią nie tak (tajemnicza/mroczna przeszłość?)

Mnie w ogóle brak posunięć w fabule nie razi. Odcinek 3 i 4 tłumaczę sobie tak, że twórcy chcieli pokazać, iż dziewczyny napotkają różne przeszkody i nie będzie im ot tak łatwo zaistnieć na scenie. Może i pomysły na to nie były zbyt wyszukane, ale zawsze coś, no i można było się solidnie pośmiać. A cała seria ma mieć 24 odcinki, tym bardziej więc nie widzę powodów, by lecieć z fabułą na łeb, na szyję.

Zobaczymy. :) Ogólnie liczę, że w wątek romansowy będzie wmieszany Roddy, nieważne już, czy ma być trójkąt, czy coś innego. Najmniej mnie interesuje romans między samymi dziewczynami – wystarczy, by „romansowały sobie” na poziomie muzycznym, tzn. żeby tutaj między nimi była chemia.
Z drugiej strony, jesteśmy po zaledwie 4 odcinkach, ciężko więc oceniać, jak to wyjdzie.

ale chodziło mi o to, że nie oglądanie ich nie zwalnia z nie oceniania ich skoro bądź co bądź są częścią serii telewizyjnej

Czy tylko ja nie jestem w stanie pojąć tego zdania? :( Może za dużo „nie”?

Tfu, powinnam napisać shoujo­‑ai, jeszcze ktoś pomyśli, że jakieś mocne sceny się działy.

Czwarty odcinek jak na razie najlepszy. Teledysk,  kliknij: ukryte  mimo że był dziełem oszusta, wyszedł obłędny. :D
Fajne są też smaczki w postaci nawiązywania do popkultury.
No i jest yuri – ci, co na to liczyli, powinni być zadowoleni. Co prawda  kliknij: ukryte  nie z udziałem głównych bohaterek (przynajmniej jeszcze nie), ale zawsze coś.
Na MAL­‑u czy innych stronach seria jest sklasyfikowana też jako „romans”. Ja w sumie najbardziej liczyłabym na trójkąt dziewczyny­‑Roddy. Zobaczymy.

Do ogólnych zachwytów, które wyraziłam w poprzednim komentarzu, dopiszę tylko jedno – muzyka jest absolutnie fantastyczna. Nie tylko piosenki, ale i motywy muzyczne, które pojawiają się przy scenach z poszczególnymi bohaterami (np. przy Sarze, tej prawdziwej). A powtarzanie utworów (i w raz z nimi scen) mi w ogóle nie przeszkadza, liczę tylko, że policjanci zaczną w końcu odgrywać ważniejszą rolę niż dotychczas. Na marginesie, dopiero tutaj odkryłam, jak Yoshimasa Hosoya świetnie śpiewa i ma przyjemny głos.

[link]  – no nie da się przynajmniej nie poruszać nóżką, nie da i już :)

Jeju, ale to było przyjemne i bardzo zabawne. Uśmiech nie schodził mi się z twarzy przy oglądaniu, nie brakowało też momentów, gdy parskałam na cały głos śmiechem. Gagi zdecydowanie bardzo udane.
Największy plus serii to Tanaka. Świetnie wykreowany główny bohater, niepodobny do kogokolwiek innego, którego znam. W dużej mierze to zasługa Kensho Ono – z każdym kolejnym odcinkiem coraz bardziej byłam zachwycona jego pracą. Nie wyobrażam sobie lepszego seiyuu na jego miejscu. O dziwo, zachowanie Tanaki nie wydawało mi się przesadzone – a przynajmniej nie miałam wrażenia, że twórcy przeholowali. W swojej apatii potrafił być rozbrajający. Na osobne oklaski zasługują jego komentarze do danych sytuacji – to one głównie sprawiały, że śmiałam się do monitora.
Inni bohaterowie też wypadli dobrze, na czele oczywiście z Ootą i jego niemal nieograniczoną chęcią wspierania Tanaki. Ich relacja wypadła naturalnie, dla mnie to anime mogłoby się kręcić tylko wokół tej dwójki, reszta zaś pojawiałaby się od czasu do czasu, gdy byłoby trzeba. Nie znaczy oczywiście, że koleżanki i koledzy byli źli, jednak to właśnie duet Tanaka­‑Oota zrobił całe anime.

No, to był ciekawy, odprężający seans. :)

W końcu! :) No, poziom sezonu wiosennego znacząco wzrósł. :D O tę serię możemy być spokojni.

Nie będę szczegółowo omawiać odcinka, napiszę tylko o jednym – przez większość czasu oglądałam go ze ściśniętym sercem, z uczuciem, że za chwilę, już za ten konkretny moment stanie się coś złego. To najlepiej świadczy, że twórcom udało się stworzyć odpowiedni klimat niepokoju. A gdy w końcu doszło to tego, do czego doszło… czapki z głów!

To jest tak cudownie porypane, że aż genialne. :D Mój faworyt w tym sezonie. Coraz bardziej podoba mi się też opening i ending, choć oczywiście w drugim odcinku show skradła  kliknij: ukryte  pieśń policjantów. Mam nadzieję, że w kolejnych odcinkach będzie ich więcej.

Scena po endingu – w „Mawaru Penguindrum” też mieliśmy  kliknij: ukryte  pocałunek. Widać, reżyser lubi ten zabieg (nie wiem, jak w innych jego dziełach).

Jak usłyszałam Roddy'ego, w pierwszej chwili pomyślałam: „Co tu robi Książę?” Miły moment. :) Widzę też, że i to anime wspomniało o przysmakach marsjańskich. :D
A ogólnie seria wygląda na jedną z tych porządniejszych w sezonie. Będę oglądać.

Coraz bardziej mi się podoba. Anime jest zabawne i pokręcone, a o to tu najbardziej chodzi. Czekam na więcej.

PS Ending wyborny. :D W ogóle ekipa Yanga powoli skrada moje serce. Niech będzie jej jak najwięcej.

Czytaj wszystko do końca i nie bierz tak wszystkiego do siebie. ;)

Nie biorę. A napisałam w punktach, bo tak mi było łatwiej i, jak myślę, jest przejrzyściej.
A komentarze, na które odpowiadam, czytam po kilka razy, o to się nie martw. Powinieneś mieć świadomość, że ktoś może na twój post odpowiedzieć, nawet jeśli nic nie zarzucasz – znaczy, nie wprost, bo tu bym polemizowała, ale już sobie daruję.

I tak, traktuję shounen/seinen etc. jako gatunek, bo nie ma powodu, żebym tego nie robił. Określa to daną produkcję i tyle wystarcza.

Hm… eeee, no tak… w sumie pewnie się da. „Kto komu zabroni?” :D Wybacz, śmieje się trochę.
Aha, żeby była jasność – nie narzekam na wypowiedzi, które przekazują ważne informacje o fabule/bohaterach itp., choćby były w mało naturalny sposób podawane, ale na kwestie nic nie mówiące, które widz może sam sobie dopowiedzieć na podstawie tego, co się stało/dzieje na ekranie, które nierzadko sugerują traktowanie oglądającego jako debila, niestety. Jeden przykład podałam już w moim pierwszym komentarzu. Drugim może być test bohatera,  kliknij: ukryte  gdy po swoim monologu stwierdza, że nie jest w stanie uniknąć wszystkich pułapek (czy coś w tym stylu), gdy mniej więcej w tym samym momencie możemy się o tym sami przekonać, bo właśnie dostaje kłodą. :D Albo tekst zielonowłosego po przybiciu do drzewa, gdy mu się włosy zaplątały w siekierę/toporek… Może i w shounenach to norma, ale tutaj to razi wyjątkowo.