Tanuki-Anime

Jak na razie u mnie biegacze zdecydowanie wygrywają z łucznikami, choć i „Tsurune…” jest ok. Ot, przyjemnie się ogląda nawet mimo mocnej schematyczności w tych początkowych odcinkach. Bohaterowie niestety na razie mnie nie przekonują ani w pojedynkę, ani w grupie, z drugiej strony dopiero zaczną ze sobą więcej bywać i działać w klubie, więc może się to zmieni. Inaczej ciężko będzie im kibicować. Na razie spodobał mi się jedynie Masaki (ło matko, ale mnie twórcy wystraszyli w drugim odcinku, śmiałam się przez łzy, gdy się okazało, co okazało – ci co widzieli będą wiedzieć, o co chodzi), liczę na fajną relację między nim a Minato, a może i z resztą chłopaków –  kliknij: ukryte  w końcu będzie ich trenerem.
Z jesiennych anime, za które się zabrałam (a większość z nich porzuciłam po 2­‑3 odcinkach), „Tsurune…” ląduje u mnie na 3 miejscu, po „Kaze ga Tsuyoku Fuiteiru” i „Double Decker”. Oczywiście ta kolejność może się z czasem zmienić – na pewno jednak te trzy tytuły to u mnie pewniaki do obejrzenia do końca.

Po pierwszym odcinku nie byłam przekonana, ale już po drugim tak, a po trzecim w zupełności. Przyjemna, lekka seria – no i zabawna – nieraz parsknęłam śmiechem. Doug i Kirill świetnie razem wyglądają i się uzupełniają – może i podobnych par tworzonych na zasadzie kontrastu było już dużo, ale wciąż to działa i daje wielką radochę przy oglądaniu. Sama wolę Douga i absolutnie nie zgadzam się z opiniami, że jest nijaki czy bezpłciowy. Jest zwyczajny, ta jego powaga i momentami sztywność wygląda cudnie. O innych bohaterach na razie nie mam zdania, mogłabym patrzeć tylko na główny duet.
Narrator to cudo, szkoda, że rzadko się odzywa. Choć może i lepiej, nadmiar mógłby irytować.

Nie ma jeszcze komentarzy? To zacznę.
Gdy zobaczyłam, że anime jest robione za pomocą CGI, już miałam wyłączyć, ale przetrzymałam pierwsze sceny i się przyzwyczaiłam do animacji, która nie jest aż taka zła, znaczy ogląda się toto bez bólu – w pewnym momencie pomyślałam nawet, że ładnie to wygląda. A jak już doszło do openingu, według mnie fenomenalnego (wywołał u mnie efekt „wow!”; zresztą, ending też daje radę – fajno zobaczyć polski akcent), łyknęłam raz dwa cały odcinek i kolejny. I powiem – intrygujące, akcja ma dobre tempo, choć niektóre sceny bijatyk/strzelanin itp. prezentują się co najwyżej średnio. Bohaterowie specjalnie się, przynajmniej na razie, nie wyróżniają (że mają moce i są wrażliwi, to inna sprawa), nie irytują też jednak – myślę, że z czasem ich polubię, Makoto już w sumie wzbudza we mnie pewną sympatię. Przyjemność w oglądaniu psuła mi jedynie – bardzo mocno, niestety – jakość tłumaczenia – te dwa pierwsze odcinki ktoś przetłumaczył chyba za pomocą Tłumacza Google – momentami nie rozumiałam podanych kwestii, inne zaś były tak koszmarne pod względem gramatycznym, że tylko jęczałam w duchu. Przestrzegam więc inne osoby, by nie cieszyły się dostępnym tłumaczeniem, chyba że istnieje w sieci lepsze, a ja po prostu miałam pecha.
Tak czy inaczej jestem ciekawa, co będzie dalej.

 kliknij: ukryte  Blanca - jak ty mi chłopie zaimponowałeś.
Z niecierpliwością czekam na jego wejścia w kolejnych odcinkach. Głos ma wyborny.

Niestety muszę się zgodzić. O ile wcześniej pisałam, że będę oglądać  kliknij: ukryte  dla Scarecrowa, o tyle, już po 3 odcinku, stwierdziłam, że nie wiem, czy nawet ta postać zdoła zatrzymać mnie przy anime. Zwłaszcza jeśli jego pojawienie się ma zostać pokazane tak bez emocji jak np. ukazanie się Amona – bo moim skromnym zdaniem emocji bardzo brakuje w tych pierwszych odcinkach – oczywiście to w dużej mierze wina kiepsko prowadzonej fabuły i nadmiaru postaci. Wybiła się pozytywnie jedynie  kliknij: ukryte  scena z Haru z drugiego odcinka.
Bardzo mi się też nie podoba, że nagle niemal wszyscy są półghoulami. A już najbardziej,  kliknij: ukryte  że zrobili to Amonowi Nie umiem wytłumaczyć, dlaczego, po prostu mnie to smuci. Tak samo jak zmiana TG z bardzo dobrej pierwszej części w coś, co teraz „mamy przyjemność” oglądać.

Zaczyna się przyjemnie – może nie tak dobrze jak anime o biegaczach, ale w końcu to dopiero pierwszy odcinek. Fajnie będzie znów posłuchać Kaito Ishikawę. :)
Na minus –  kliknij: ukryte  dość naciągany zbieg okoliczności, że pan staruszek, który próbował reaktywować klub, akurat za jednym razem trafił na trzy osoby doświadczone w łucznictwie. Mogli to lepiej rozegrać.
Będę śledzić.

Jestem świeżo po seansie – rzadko biorę się za filmy anime, wolę seriale, ale tu postanowiłam zrobić wyjątek. A jak już włączyłam, nie mogłam przestać oglądać – kreska jest obłędna, uwielbiam taką, na Kyutę strasznie przyjemnie się patrzy, zarówno na dzieciaka, jak i jego wyrośniętą postać. I pewnie byłabym całym filmem zachwycona – postaciami, relacjami między nimi, przedstawieniem historii itp. – ale jak inni niżej zauważyli – w pewnym momencie coś się psuje. Dla mnie najgorszy był Ichirohiko, skopali tego bohatera po przeskoku czasowym, bo na początku wydawał się ciekawą, tajemniczą postacią ( kliknij: ukryte  że jest człowiekiem, łatwo było zgadnąć) – a tu nagle zrobili z niego kogoś złego, który w prosty sposób dał się ogarnąć ciemności. Nie kupuję wyjaśnienia podanego w anime. Walki Ichirohiko z Kyutą były słabe, znaczy się jakby wprowadzone na siłę – zresztą, cały wątek z Ichirohiko – jeszcze ten wieloryb. Rozumiem symbolikę, ale gdyby przedstawili to normalniej, byłoby lepiej.
Drugim minusem, jak dla mnie, były głosy dorosłych wersji wspomnianych wyżej bohaterów. Mamoru Miyano bardzo cenię, ale w tym filmie brzmiał okropnie, z kolei w głosie Shoty Sometaniego często brakowało emocji i ogólnie moim zdaniem był zbyt mocny jak na nastolatka. Nie było to jednak aż tak irytujące, by przerwać oglądanie.
Mimo powyższych zgrzytów seans uważam za udany. Będę mieć w pamięci pierwszą połowę filmu, drugą – jakoś zaakceptuję.

Nie zmieniły się. :) Bardzo dobre anime, ze świetnym początkiem i kolejnymi historiami. Epizodyczność serii mi zupełnie nie przeszkadza, mogłabym oglądać z 200 tak zrealizowanych odcinków. Oczywiście nie mówię, że gdyby skupili się na jakiejś jednej sprawie czy dwóch, nie wyszłoby to anime na dobre, moglibyśmy np. wtedy lepiej poznać bohaterów, ale ogólnie zarzutu, że brak ciągłej fabuły jest jakąś wadą, nie rozumiem.
Wspomnę o odcinku 11 –  kliknij: ukryte  po wcześniejszych odcinkach, gdzie naszym szpiegom wszystko lub prawie wszystko wychodziło i potrafili z każdej sytuacji jakoś wyjść, byłam pewna, że Maki (Miyoshi, jak się nie mylę) będzie żył (nie wiem, okaże się, że otrzymał substancję wprawiają ciało w stan podobny do śmierci – wymyślam teraz). A tu takie coś. To, że nie żyje, dotarło do mnie dopiero wtedy, gdy pokazano pogrzeb. Nie powiem, łezka poleciała. Twórcy zaskoczyli tym brakiem nieoczekiwanego zwrotu akcji.
Jeszcze trzy małe plusy:
- scena w openingu, gdy szpiedzy schodzą się do Yuukiego – nie umiem wyjaśnić, dlaczego, ale bardzo mi się podoba. W ogóle openingu nie tylko dobrze się słucha, ale też dobrze się na niego patrzy
- zamknięcie serii ładną klamrą
- „Pomorze” :) pięknie to wymówili

Jestem dopiero po 5 odcinku, ale muszę już to napisać – genialne. Ge­‑nia­‑lne. Mam powtórzyć jeszcze raz? Proszę – genialne! Trafiłam na anime dzięki tanuki.pl (ot, losowanie recenzji), wcześniej gdzieś widziałam ten tytuł, ale specjalnie mnie nie zainteresował – cóż, ludzie potrafią popełniać różne błędy. Ja swój naprawiłam i obecnie jestem w trakcie oglądania serii, która w każdym odcinku – przynajmniej w tych 5, które dotychczas obejrzałam – niesamowicie trzyma w napięciu, aż czasami nie można nawet palcem poruszyć czy na chwilę oderwać wzrok od ekranu. Lubię takie klimaty, nie żeby tematyka szpiegowska mnie interesowała, bo nie interesuje mnie w ogóle, ale nie o tematykę tu chodzi, a o to, jak jest to zrobione. A zrobione jest świetne, nie na odwal się, z klimatem i z wyczuciem scen. Epizodyczność fabuły mi nie przeszkadza (dlaczego niby ma być to wada?), skoro każda historia wciąga i zaskakuje. Bohaterów dopiero poznaję, jak na razie najbardziej spodobał mi się odcinek poświęcony Hatano.
Z technicznych kwestii – kreska mnie kupiła, podobnie jak opening, aczkolwiek dopiero po trzecim wysłuchaniu.
Liczę, że kolejne epizody będą równie świetne co pierwsze.

Więcej takich anime!

Też na to czekam. Dobra sportówka nie jest zła, a jak dostaniemy dwie dobre (może nawet świetne) sportówki w sezonie, będzie super.

Podpisuję się pod tym wszystkimi kończynami. Jaka szkoda, że to anime dopiero wychodzi, cotygodniowe czekanie na kolejny odcinek jest okropne.

Fajne, fajne. Momentami przynudzało, ale ogólnie oceniam anime pozytywnie. Lubię taki absurdalny humor. Największym plusem zdecydowanie są bohaterowie, zwłaszcza dziewczyny, Kashima i Seo – są bardzo wyrazistymi postaciami (pewnie dzięki tej „chłopięcości”) i w sumie wolałam drugoplanowe pary niż duet Nozaki+Sakura, aczkolwiek Nozaki jako bohater jest genialny – ta jego powaga mnie rozwalała co odcinek, zwłaszcza gdy  kliknij: ukryte  udawał bohaterkę swojej mangi.. Sakura zaś… gdzie niby ten rozwój? Nie mówię, że jest złą postacią, ale mam wrażenie, że recenzja poszła za daleko w wychwalaniu jej pod niebiosa. kliknij: ukryte  Ona niewiele robi, potrafi głównie się rumienić i cieszyć jak dziecko to na myśl o spacerze pod parasolką z Nozakim, to przy wspólnym posiłku itp. Nie przypominam sobie, by w którymkolwiek momencie postarała się choć trochę zmienić swoją relację z Nozakim. Pewnie gdyby chciała, znów wyszłaby z jej ust prośba o autograf.
Ogólnie uwielbiam każdego bohatera oprócz Sakury (tę jednak akceptuję). Szkoda, że pary Seo+Wakamatsu było tak mało (na marginesie Wakamatsu w openingu wygląda super). Z miłą chęcią obejrzałabym ich dalsze losy, podobnie jak losy Kashimy i Horiego. A, Mikoshiba również był fajny.
Drugim wielkim plusem jest opening – sympatyczny i łatwo wpadający w ucho.

Więc tak… oglądam sobie odcinek, myślę – ale słabe walki, jedynie fakt, że mogę oglądać i słuchać Ayato mnie pociesza, z trudem mijają mi kolejne minuty – aż tu się pojawia  kliknij: ukryte  Hide – jak ja się kurde momentalnie poryczałam. Długo nie mogłam się uspokoić. Podobnie miałam, gdy  kliknij: ukryte  Haise spotkał w kawiarence Toukę w poprzedniej połowie Tokyo:re – to chyba najlepiej świadczy o tym, jak wspaniali są starzy bohaterowie.
Czekam, z niecierpliwością czekam na  kliknij: ukryte  Scarecrowa – będę dla niego oglądać anime.

A co mojego oceniania, czy gdzieś jest napisane że jak większości sie podoba to mam dać ocenę odpowiednio wysoką? I czy ja czepiam się Twojego oceniania? Oraz czy napisałem że daje niską ocenę i tak ma być, czy napisałem wedlug mojej oceny?

A czy ja coś takiego napisałam w poprzednim komentarzu? Czy coś takiego ci zarzuciłam? Czytanie ze zrozumieniem się kłania. :) Że to tylko twoja ocena, nie zmienia faktu, że dawanie tylko 1 punktu anime ze względu na bohatera, gdzie to anime ma wiele różnych zalet i wyróżnia się zdecydowanie na tle średnich i słabych serii, jest po prostu dziwne i niesprawiedliwie.
Eren może i sobie czasem popłacze, ale nie robi tego „ot tak”, bez powodu. Gdybym przeczytała te wszystkie krytykujące Erena komentarze przed obejrzeniem serialu, myślałabym, że naprawdę mam do czynienia z beksą, najgorszym bohaterem świata itp. Na szczęście tak nie jest.

Eren mazgajem? Z której strony? Bo sobie popłakał w wiadomej scenie? Zareagował jak zwyczajny człowiek, którego przerosło to, czego się dowiedział. Nie pamiętam dokładnie, jak było w poprzednich sezonach, ale płakać za dużo chyba nie płakał.
Ja Erena lubię od początku, choć wiem, że wiele osób on irytuje. Może właśnie dlatego – nie jest postacią krystalicznie czystą, dobrą, wspaniałą, ale ma swoje wady, denerwujące zachowania, nie znaczy to jednak – moim zdaniem – że jest złym (w znaczeniu: źle wymyślonym) bohaterem.

PS Kpiną jest dla mnie negatywne ocenianie jakiegoś anime tylko ze względu na jeden element, w tym przypadku postać.

„pierwsze odcinki MOGĄ się wydawać nudnawe)"

dobrze napisane – mogą. Mnie osobiście w ogóle nie nudziły, jak zresztą całe anime. Wolę nawet wolno posuwającą się do przodu akcję, stopniowe odkrywanie tajemnic fabuły niż pędzenie na łeb na szyję, byle jak najwięcej pokazać już w pierwszym odcinku.

Też mam za sobą ponowny seans „Shiki” i też moje uwielbienie do tej serii znacznie wzrosło. Ciężko mi wyrazić, jak bardzo mi się anime podoba, więc nawet nie próbuję się rozpisywać. Powiem tylko, że dopiero po drugim obejrzeniu „odkryłam”, jak świetna jest muzyka. „Eau de Vie” czy pierwszego openingu słucham codziennie.
Pozycja obowiązkowa dla wielbicieli thrillerów/horrorów/tajemnic i podobnych.

Nieźle. Naprawdę nieźle. Na SnK zawsze można liczyć. Oczywiście wielka szkoda, że przesunęli drugą połowę sezonu na kwiecień 2019 i dali o tym informację dopiero przed 11 czy 12 odcinkiem (co innego, gdyby jeszcze przed rozpoczęciem emisji było wiadome, że tak będzie – wtedy wkurzenie widzów byłoby mniejsze :P), ale jakoś się przeczeka – nie samymi tytanami człowiek żyje. :) No i z pewnością jakość będzie lepsza i dostaniemy coś wspaniałego.
Co do ostatniego odcinka – mocne, ale też sympatyczne zakończenie pierwszej połowy sezonu. Mocne ze względu na scenę w trakcie endingu, choć mnie bardziej wzięła ta ze zwiadowcami na murze –  kliknij: ukryte  fajno, że zostali w końcu docenieni. A sympatyczne, bo wiadomo –  kliknij: ukryte  uczta, bójka Erena i Jeana, wejście Levi'ego i, najlepsze, uśmiech Mikasy podczas wspomnianej potyczki. Nie wspominając o rozmowie Erena, Mikasy i Armina.

Szkoda, że zmienili opening, pierwszy był dużo lepszy. Z kolei nowy ending całkiem dobrze brzmi i łatwo wpada w ucho, choć do poprzedniego mu daleko – im więcej słucham pierwszego endingu, tym bardziej twierdzę, że jest przegenialny.

Po połowie sezonu nie zmieniam swojego zdania co do tego anime – jest to porządna i ciekawa produkcja. Na pewno nie jakieś wspaniałe dzieło (czy w ogóle takie wyszło w sezonie letnim? pomijając połowę trzeciego sezonu „Shingeki no Kyojin”), ale dobrze się oglądające, z dobrą akcją, której pewnie będzie jeszcze więcej w następnych odcinkach. Podobają mi się wstawki komediowe, nie są dodawane na siłę, tylko z wyczuciem, można się uśmiechnąć czy nawet zaśmiać, przynajmniej do mnie trafia poczucie humoru twórców. Coraz bardziej lubię też Maxa, o dwójce głównych bohaterów nie wspominając. Eiji ma świetny głos, o ile Asha czy innych bohaterów potrafię sobie wyobrazić z innymi głosami, tak tej postaci jakoś nie.
Widzę, że na tanuki.pl nadal BF widnieje pod tagiem shounen­‑ai/yaoi, choć na innych stronach go nie ma. No nie wiem, czy to właściwe. Rzecz jasna twórcy lubią rzucać scenami, które mogą wskazywać na coś więcej niż koleżeńską relację między Eiji'm a Ashem (choć to zależy z pewnością od interpretacji), ja osobiście jednak widzę tu przede wszystkim piękną przyjaźń. Aczkolwiek może w drugiej połowie sezonu pojawi się coś konkretniejszego.

Rzeczywiście, chaos… oby później już było lepiej. Ale opening przyjemny, przywodzi na myśl ten pierwszy. W ogóle tęsknię za pierwszą serią, (tak, jestem z tych, co uważa ją za świetne anime) za kreską, za starymi znajomymi. Od „Tokyo Ghoul:re” moje zakochanie w produkcji znacznie zmalało, pewnie po części jest to kwestia nieznajomości mangi i tym samym nieogarnięcia wszystkich wątków/postaci, jakie się tam pojawiły i będą pewnie pojawiać w nadchodzących odcinkach. No cóż, pozostaje oglądać dalej, bo aż tak bardzo mnie anime nie odstrasza, by porzucić.

i odpadam. Nawet nie chce mi się odpalać trzeciego, który jest już dostępny i to nawet w tłumaczeniem. Zresztą, drugi odcinek przewijałam. Bardzo kiepskie rozpoczęcie anime. Po pierwsze – za szybko. Nawet nie mamy szans zaznajomić się dobrze z wymyślonym światem, parę scenek i już zawiązuje się akcja – nie cierpię czegoś takiego. To, że za chwilę rzeczywistość znacznie się zmienia, nie jest wytłumaczeniem. Miałam wrażenie, że twórcy chcieli odbębnić wprowadzenie jak najszybciej się da, by rzucić widza czym prędzej w główny wątek. Zresztą, słowo „odbębnić” jest tu słowem­‑kluczem – to po drugie. Kolejne sceny przelatują, a ja nie odczuwam żadnych emocji. Czasem bywa odwrotnie, gdy bohaterowie za bardzo te emocje ukazują, np. za bardzo się denerwują, wygląda to sztucznie. Najgorszej wyglądał szok Derridy  kliknij: ukryte  na wiadomość o śmierci Mage – uśmiechnęłam się z politowaniem. Po trzecie – bohaterowie wyglądają na bezpłciowych, ich reakcje bywają dziwne –  kliknij: ukryte  przyjaciel ginie Derridzie, a on nic, rozumiem, że musiał uciekać, no ale…
Po czwarte –  kliknij: ukryte  nieszczęsna hibernacja. Już przy czytaniu opisów czy komentarzy brzmiało to dziwnie, ale myślałam, że jakoś zgrabnie to pokażą, ale, kurde, nie.  kliknij: ukryte  O ile wpadnięcie do dołu, gdzie była komora, jeszcze jakoś wyglądało, już dobrowolne położenie się do niej wypadło mega sztucznie. Mogli, nie wiem, pokazać, jak bohater się potyka albo jeszcze inaczej to rozegrać. No po prostu można było się uśmiać.
Mogłabym wymienić więcej zgrzytów, ale sobie daruję.

A miałam nadzieję na dobre anime. Nie twierdzę, że później nie będzie lepiej, ale coś wątpię, by seria poprawiła się, jeśli chodzi o prowadzenie akcji, bohaterów czy emocje. Tym bardziej szkoda, bo wizualnie oglądało się całkiem przyjemnie, choć pewnie co bardziej czepliwi zauważyliby jakieś gorsze momenty.

Będzie się oglądało, oj będzie. Pierwszy odcinek bardzo mi się spodobał pod każdym względem, zwłaszcza wizualnym – fajnie, że kreska jest zwykła i że postacie wyglądają zwyczajnie, a nie jakieś wymuskowane chłoptasie. Na razie zobaczyliśmy tylko sceny obyczajowe, które wyszły przyjemnie, mam nadzieję, że podobnie będzie, jak już dojdziemy do biegania z prawdziwego zdarzenia.

OP, dawno już nie przewijałem tak „dokładnie”.

Zgłaszam sprzeciw. ;) Moim zdaniem opening DC jest istną perełką, zarówno pod względem wizualnym, jak i muzycznym. Pamiętam, że gdy natknęłam się na to anime, nie byłam jeszcze do końca przekonana, ale jak tylko się opening zaczął – myślę sobie: o nie, muszę to obejrzeć. Jest hipnotyzujący.

Ogólnie seria jest, no cóż, specyficzna, i albo kogoś odrzuci, albo zachwyci. Ja przychylam się bardziej ku drugiej opcji, seans wspominam całkiem dobrze.

Średnie anime, pierwsze odcinki dawały nadzieję na coś lepszego. Mało ciekawi bohaterowie, żaden nie dał się specjalnie polubić, zwłaszcza grupa Łowców, która, jak już ktoś zauważył, składała się z samych sztampowych bohaterów. Niepotrzebna postać dziewczyny i wątek romansowy (choć nawet nie wiem, co można to tak nazwać), nic kompletnie nie wzniósł, tak samo jak postać Klarveina i jego wynalazki, nie wiem, po co był ten wątek czy może raczej – nie został dobrze wykorzystany. Ograny do bólu konflikt między braćmi także nie wzbudził we mnie emocji, zakończenie było przewidywalne. Kiepsko też przedstawili zmianę w myśleniu Yuliy'ego –  kliknij: ukryte  nagle z osoby, która chce wybić wszystkie wampiry staje się kimś, kto chce z nimi i z innymi rasami współegzystować – nie zagrało to, brakowało może jeden sceny czy dwóch, by lepiej to przedstawić. W ogóle serii nie ma emocji albo jest ich niewiele. A, i zupełnie nie przemawia do mnie przedstawienie w tym anime wampirów, za bardzo przekombinowali i chcieli zrobić coś oryginalnego wymieszanego z typowymi cechami tej rasy, jakie znamy z innych produkcji, koniec końców wyszło jednak kiepsko. Mogłabym się przyczepić do wielu innych kwestii, ale sobie daruję, najważniejsze zgrzyty już wypunktowałam. Na plus kreska, ładnie anime wygląda, podoba mi się wygląd najważniejszych postaci, zwłaszcza Mikhaila. Ale to tylko tyle.

„Pomijając odbiór, czy to negatywny, czy pozytywny, należy zaznaczyć, że seria do pozycji łatwych nie należy i niektórym się po prostu znudzi, a inni uznają ją za zbyt ciężkostrawną.”

a jeszcze inni się nią do reszty zachwycą, ot, chociażby ja.

Kupiła mnie ta seria fantastycznym klimatem (nie umiem porównać jej z jakąkolwiek inną produkcją), idealnie dobraną muzyką z openingiem na czele i ciekawymi bohaterami. To było moje największe pozytywne zaskoczenie, jeśli chodzi o anime, po którym niewiele się spodziewałam i po które sięgnęłam bez większego przekonania. Bardzo podobało mi się połączenie świata duchów i nauki, wyszło to całkiem sprawnie. Dostrzegam, rzecz jasna, pewne zgrzyty – wygląd duszków, średnia kreska (ale to mi zupełnie nie przeszkadzało!) czy takie sobie zakończenie, ale koniec końców moje wrażenia nie mogły nie być pozytywne. Do 9/10 trochę brakuje, ale na 8/10 seria, w moim mniemaniu, jak najbardziej zasługuje. Szkoda, że jest raczej mało znana.

Na razie specjalnie nie powala, choć też nie odrzuca. Wyłącznie z czystej ciekawości obejrzę kolejne odcinki, jak się pojawią.