Tanuki-Anime

Zerknęłam z ciekawości na pierwszy odcinek. Cóż, przerwali  kliknij: ukryte  historię Pichu/Picachu w najciekawszym momencie – już wolałabym zobaczyć,  kliknij: ukryte  jak trafia do profesora niż jego losy z rodziną Kangaskhanów.
Gou wygląda sympatycznie, a z głosem Daikiego Yamashity to już w ogóle.

Ale „meh” jest nowy ending, zwłaszcza animacyjnie się nie popisali. Z drugiej strony po genialnym „Veil” niemal wszystko będzie brzmiało co najwyżej średnio.
Na opening też się jakoś specjalnie przyjemnie nie patrzy (pierwszy był lepiej pomyślany), muzycznie jednak jest ok.

Będę tęsknić za poprzednimi utworami.

Idzie mocno w dramat ta seria –  kliknij: ukryte  kolejny z chłopaków może pochwalić się złym rodzicem; oblewanie niemowlaka wrzątkiem, brrr… Realizacja jest jednak na bardzo dobrym poziomie, na razie więc to nie razi, wręcz przeciwnie – intryguje. Z niecierpliwością wyczekuję kolejnych odcinków.
Super, że w tym sezonie dostaliśmy dwie różne sportówki: jedną poważną, z dramatami rodzinnymi, drugą bardziej komediową. Obie naprawdę dobrze się oglądają.

Jest świetnie. Lekko, zabawnie, często prawie płaczę ze śmiechu. Tak jak po drugim odcinku Black mnie oczarował, tak po trzecim moim ulubieńcem stał się Purple. Pewnie w kolejnym znów coś się zmieni, zwłaszcza że  kliknij: ukryte  w końcu dojdzie ostatni z chłopców. Ogólnie zresztą wszyscy dają radę, dziewczyna też.

Razem z „Beastars” i „Hoshiai no Sora” to moje Top3 sezonu.

Do spoilera – pierwszy raz o tym słyszę O_o (ta emotka tak bardzo mi tu pasuje…).
I więcej nie wiem, co napisać.

Dobra, sprawdziłam sobie na różnych stronach i podawane jest albo yaoi, albo shounen­‑ai (albo, jak na tanuki, nie rozróżnia się tych tagów). Jednak… ani przez moment oglądania Given czy pisania o nim nie pomyślałam, że to może być yaoi, czyli coś „cięższego”. Zresztą, z tymi klasyfikacjami…

Na marginesie, tak jak wyraziłam na końcu recenzji nadzieję na podobnie dobre serie w przyszłości, tak po niedawnym przeczytaniu „Ten count” znacznie ona spadła. Ale może anime mnie pozytywnie zaskoczy. „Złamanych skrzydeł” nie czytałam.

Hę? No raczej nie yaoi…

Też się nad tym zastanawiam. To w sumie mój pierwszy dość poważny zgrzyt związany z serią, mam nadzieję, że wytłumaczenie jest sensowne (nie chce mi się zaglądać do mangi).

Rzeczywiście, fajny!

Na marginesie, mam nadzieję, że z tą grubszą bohaterką nie zrobią zagrania „nagle bardzo schudnie, by po kilku odcinkach wrócić do poprzedniej wagi”, w trzech animcach się z czymś takim spotkałam, a może i w więcej tytułach, ale tylko te trzy pamiętam.

Schematy wylewają się z ekranu hektolitrami, nie zmienia to jednak faktu, że jest sympatycznie, a z każdym kolejnym odcinkiem pewnie będzie jeszcze przyjemniej. Z bohaterów na chwilę obecną najlepiej wypadają bracia, ciekawe, jak będą się prezentować inni członkowie klubu.

Po pierwszym odcinku jest, co tu dużo mówić, wspaniale. Teraz najmocniej czekam na animację do openingu – piosenka to cudo, najprawdopodobniej najlepsza z całego sezonu (na razie może się z nią równać tylko drugi opening do Vinland Sagi).

Dobre, powiedziałabym nawet, że bardzo dobre pierwsze trzy odcinki. Wiem, że można się do wielu rzeczy przyczepić, ale nie można odmówić serii intrygującego klimatu, a i reżyseria niekiedy też jest obłędna ( kliknij: ukryte  przesłuchanie tajemniczej kobiety – genialnie przedstawione). Bohaterowie również wydają się w porządku; muszę przyznać, że przy  kliknij: ukryte  śmierci Fumio zrobiło mi się autentycznie smutno, kliknij: ukryte  mimo że oglądaliśmy tę postać przez tylko jeden odcinek. Nad fabułą, światem przedstawionym, sensownością tego i owego nie chce mi się specjalnie zastanawiać. Jestem jak najbardziej pozytywnie nastawiona do serii, szkoda, że teraz trzeba czekać trzy tygodnie.

Link się nie otwiera (nie żeby było trudno znaleźć tę recenzję samemu).

Ech, zdałam sobie sprawę, co powinnam jeszcze dopisać w swoim tekście, dzięki.

Coraz lepiej, coraz ciekawiej… Drugi opening kapitalny.

Fajne! Seria ma tę lekkość, która sprawia, że mimo mocno sztampowego zawiązania fabuły (później pewnie też nie będzie jakoś bardzo oryginalnie, chyba że twórcy zaskoczą) ogląda się ją z czystą przyjemnością – przynajmniej w tym pierwszym odcinku. Od początku jest też wyczuwalna chemia między bohaterami, nie tylko między głównym duetem, ale też np. między Shiori Ichinose a Nijou (coś czuję, że jeszcze z kilka fajnych wymian zdań tych postaci usłyszymy w anime).
Piosenki niezbyt do mnie przemówiły, aczkolwiek od razu poznałam, że opening wykonuje OLDCODEX; zresztą, wokalista zespołu gra rolę Nijou.

Oby tak dalej!

Zwracam honor, ale to naprawdę trzeba mocno się przyglądać, by coś zauważyć, no a nikt nie będzie stopował anime co pół sekundy.

Całkiem fajne i pocieszne. :D Chłopcy mocno pogięci w pozytywnym tego słowa znaczeniu (jeszcze tylko zielonowłosego brakuje, ale zgaduję, że nie będzie zbytnio odstawał od kolegów), dziewczyna jak dziewczyna, ważne, że nie irytuje.

Tylko że nic Thorkellowi nie odrosło, przyjrzyjcie się uważnie, nawet w tym podlinkowanym fragmencie odcinka widać, że nie ma części dwóch palców (bo też Thorfinn nie uciął mu jakoś bardzo dużo). Przy szybkiej akcji może się wydawać, że animatorzy popełnili błąd, no ale nie.

Zaczęłam oglądać, bo zobaczyłam, że Yuuma Uchida w obsadzie, i kurde, aż się zdziwiłam, że mi się spodobało. Od połowy odcinka protagonista jest świetny, jego seiyuu słucha się z przyjemnością – a ma co grać. Mam nadzieję, że później na powrót nie stanie się miękką kluchą jak na początku. Komiczne momenty nie zawsze dobrze wchodzą, ale na razie za bardzo to nie przeszkadza. Z chęcią zerknę, co będzie dalej.

*ekipy

Aha – bardzo ładny drugi ending.

I jak tu nie kochać ekipę Senku? Chrome to mój ulubieniec, potem Kinrou.

Zastanawiam się, czy zobaczymy jeszcze Taiju z Yuzurihą – jesteśmy przy 40 rozdziale, oni znów się pojawiają  kliknij: ukryte  w 64­‑65, więc jeśli tak, to na samym końcu sezonu. Ach, już słyszę ten pełen wzruszenia głos Taiju wykrzykującego „Senku!”.

Napisać to zdanie to jedno, zredagować odpowiednio akapit, by pasował do treści (nie napiszę przecież w losowym miejscu: „tsurune to dźwięk…”) – drugie. Zajmuję się już kolejną recenzją i nie bardzo mam ochotę myśleć nad tą opublikowaną. Będę jednak przy kolejnych tekstach bardziej uważać na szczegóły.

Hm, masz rację. Początkowo miałam takie jedno zdanie wyjaśniające, czym jest tsurune, w pierwszym akapicie, ale ostatecznie mi wypadło, a później… później, przyznaję się bez bicia, o tym zapomniałam czy może raczej nie pomyślałam, że powinnam się na tym skupić. Dopisywać czegoś w recenzji nie ma sensu (nie śmiem robić dodatkowej roboty redakcji), więc zostanie jak jest. Mój błąd.
Dziękuję za przeczytanie od deski do deski, mimo widzieć, że są czytelnicy nie ograniczający się jedynie do końcowego akapitu.

Też o tym czytałam. I się cieszę, że to wywalili, jakoś by mi  kliknij: ukryte  wątek romantyczny do Kakeru nie pasował.

Anime jest na podstawie powieści. Manga też jest, ale nie sądzę, by studio brało ją pod uwagę (wystarczy spojrzeć na zupełnie różne projekty postaci w mandze a w serii). Pierwowzoru nie znam, nie ocenię więc anime jako adaptacji, czytałam jedynie o paru drobnych różnicach (np. w powieści chyba wyjaśniono,  kliknij: ukryte  kogo woli Hana - jak się mylę, niech ktoś poprawi).

Moe dziewuszki są… ;>