Tanuki-Anime

Oj, mam odmienne odczucia. Dla mnie jak na razie wszystkie odcinki trzymały bardzo dobry poziom, również ten czwarty – podobało mi się szczególnie zagranie,  kliknij: ukryte  że nie mieliśmy do czynienia z demonem w sensie potworem, a przeklętym przedmiotem. Zobaczymy, jakie jeszcze typy demonów zobaczymy. Również jeśli chodzi o wywoływanie emocji nie mam zastrzeżeń – akurat ja poczułam flow :D. Hyakkimaru jest rewelacyjnie wykreowany, kliknij: ukryte  moment z końca trzeciego odcinka, gdy pierwszy raz poczuł ból i był tym faktem zaskoczony – świetny, podobnie jak początek czwartego epizodu, gdy stał na deszczu. Rzecz jasna forma „jeden odcinek­‑jeden demon­‑jedna część ciała” może w pewnym momencie wywołać znużenie, ale jeśli anime będzie dalej tak dobrze robione jak dotychczas, a poszczególne historie będą trzymały poziom, to nie mam nic przeciwko. Choć myślę, że do końca nie będzie tak schematycznie. Jeśli już miałabym się do czegoś przyczepić, to do tego, że dopiero na końcu każdego epizodu widzimy, co odzyskał bohater – i weź potem czekaj tydzień na jego reakcję, heh.
Ja się bardzo cieszę, że dostałam takie anime – które potrafi opowiadać historie, a akcja nie gna do przodu jak opętana.

Na innej stronie ktoś stwierdził, że animacyjnie jest to lepsze niż większość tańców w anime o idolkach, heh.
Muzycznie to niestety jednak uszy trochę krwawią. :> Dlatego wolę oglądać na wyłączonym dźwięku.

No patrzcie, jak się bardzo czegoś chce, to się to dostaje. Marzyłam, by ktoś napisał recenzję HTR, bo uważam, że ta seria jest niedoceniona i niestety przeszła bez większego echa – no i proszę – jest! :) Do tego bardzo dobra i sensownie napisana, choć nie z każdym jej punktem się zgadzam, ale to drobiazg – nie będę się rozwodzić, by nie wyszło, że bronię anime na siłę. Dla mnie HTR jest serią lekką i nieodparcie sympatyczną, nie jakąś bardzo wybitną, bo też nikt od niej wybitności nie wymaga, ale – własnie – dającą niezłą rozrywkę na 12 odcinków. Mam nadzieję, że świeżo opublikowana recenzja, mimo że ocenia anime na „tylko” 6/10, sprawi, iż więcej osób weźmie się za seans. Ja chyba tak niedługo zrobię – i to już po raz trzeci.

Ogółem po paru epizodach formuje się tu coś na kształt dysfunkcyjnej rodziny, której członkowie raz chcą się nawzajem pozabijać, a kiedy indziej wspólnie jedzą ramen i grają w baseball.

Najlepsze. :) W ogóle cieszę się, że bohaterowie zostali docenieni. Mnie najbardziej przypadli do gustu, nie licząc głównego duetu, Saitou, Shunsuke (zwłaszcza jego sceny z Banbą i z tym jego znajomym, nie pamiętam, jak się zwał), Enokida i Feilang. Warto też podkreślić, że mimo występowania w anime postaci małej dziewczynki, nie jest ona irytująca, co się niestety często zdarza w innych produkcjach, do tego dobrze się wpasowuje w resztę ekipy i nie sprawia wrażenia dodanej do serii na siłę na zasadzie „bo małe dziewczynki są fajne i popularne”.

Też czuję trochę niedosyt. Jakoś nie byłam w stanie polubić całej piątki chłopaków (choć też mnie żaden nie odrzucał), a bez tego ciężko o kibicowanie im na turnieju. Bardziej mnie zaciekawili przeciwnicy, np. bliźniaki (na marginesie, niezłe dupki), ale też zabrakło czasu, by ich dobrze pokazać.  kliknij: ukryte  Finał mnie nie ruszył i mało mnie obchodziło, czy wygrają, czy nie, a jak się okazało, że wygrali, moja reakcja ograniczyła się do – no, fajnie. No i  kliknij: ukryte  wątek z wypadkiem Masy – słabe. Mimo wszystko oglądało się jednak przyjemnie i nie odradzam, jeśli ktoś zastanawia się, czy zabrać się za tę serię, choć też specjalnie nie polecam.

Też mam nadzieję, że początkowa formułka i przedstawienie bohaterów nie będzie się przewijać przez każdy odcinek serii, która jak na razie jest znakomita. Obok Neverlandu, Boogiepopa i Dororo dla mnie mocny kandydat na anime sezonu.
Nie mogę się napatrzyć na głównych bohaterów ani nie mogę się ich nasłuchać. Coraz bardziej lubię też Chikę, czekam również na pojawienie się innych postaci. Opening to cud, miód i orzeszki.

PS Ściano­‑podryw mnie rozwalił. :D

A ja sobie jednak odpuszczam. Drugi odcinek oglądałam ze znudzeniem, chciałam wyłączyć jeszcze przed połową, ale pomyślałam, że obejrzę do końca – nic się nie zmieniło, a do tego epizod poraził mnie swoją logiką dotyczącą dziewczyn i ich nauki – serio, usilniej i gorzej nie dało się tego wytłumaczyć, byle tylko coś było. Humor też nieśmieszny. Opening jest mdły, ale to najmniejszy problem, bo można przewijać. Dalej mi się podoba główny bohater, Yotsuba też jest pozytywną postacią, kreska w porządku, jednak to za mało. Inna sprawa, że mam co innego oglądać – a każda z tych serii jest lepsza (przynajmniej na swoim obecnym etapie) od przygód korepetytora i pięcioraczek. Ale nie zdziwię się, jak to anime w rankingach (sezonu, roku) będzie zdobywało wysokie miejsca – po prostu zwyczajnie nie jest ono dla mnie (i w ogóle haremy).

Zapowiada się super, zobaczymy, czy kolejne odcinki będą równie ciekawe i zabawne.
Narrator jest obłędny, zwłaszcza gdy tłumaczy poszczególnie strategie. :D
Dialogi/monologi bohaterów tak samo.
Ale już zupełnie mnie wzięła kreska, konkretnie projekty głównych postaci, zwłaszcza Miyukiego. Fajnie patrzeć na coś innego niż zwykle, nieprzesłodzonego.
Opening nawet intrygujący, ale będę musiała go jeszcze z parę razy przesłuchać.

Kolejny tytuł, którego nie miałam w planach, a któremu postanowiłam dać szansę. Spodziewałam się czegoś w bardzo poważnych klimatach, a tu proszę, sporo jest scen do uśmiechu (ojciec mnie rozczulił), główny bohater też nie jest jakimś sztywniakiem. O dziewczynach na razie się nie wypowiadam.

Nie przepadam za haremami, ale temu tytułowi postanowiłam dać szansę. Pierwszy odcinek nawet mi się przyjemnie oglądało. Bardzo fajny główny bohater, z dziewczyn jak na razie najbardziej polubiłam Yotsubę. Kreska jest „miła” dla oka, a muzyka – dla ucha. Z chęcią popatrzę na kolejne epizody, gdy się pojawią.

Odsłuchałam tego openingu, skoro został polecony – po minucie zapomniałam, jaki on był. Takie „meh”, ale jak już ktoś napisał niedawno pod innym anime – kwestia gustu.
Z drugiej strony, oglądając go, pomyślałam sobie, że ładne toto i że może jednak zabiorę się za tę serię, choć nie miałam w planach.

Opening to sztosiwo nad sztosiwami! Coś naprawdę niesamowitego, szczególnie muzyka!

Trudno się nie zgodzić. :)

Ja pierdziu, ale to było genialne! Oglądałam niemal cały odcinek ze ściśniętym sercem, nie mogąc oderwać wzroku od ekranu jeszcze długo po zakończeniu. Twórcy świetnie połączyli sielski nastrój dziecięcych zabaw z atmosferą niepokoju (ta muzyka!  kliknij: ukryte  zwłaszcza w scenie, gdzie dzieci zebrały się przy ogrodzeniu i mówiły, co by chciały zrobić po wyjściu Naprawdę jestem pod wrażeniem.
Taki tylko mały drobiazg, nie wiem, jak to nazwać, bo to żadna uwaga czy coś złego – jakoś na razie nie potrafię widzieć w Emmie dziewczyny, nawet jak pokazana jest jej cała sylwetka. Ale pewnie później się przyzwyczaję.
Może obecny sezon nie będzie taki zły, jak myślałam. Na razie poznałam trzy świetnie – nie, wspaniale – zapowiadające się serie. Oby każda z nich do końca utrzymała swój poziom (a jak jeszcze trafią się z dwa inne bardzo dobre tytuły, już w ogóle będzie super).

Będzie się oglądało, oj będzie.
Pierwsza połowa odcinka „jedynie” dobra, efektu „wow!” nie wywołała, ale potem, zwłaszcza od momentu  kliknij: ukryte  walki Hyakkimaru z demonem, jest już wspaniale. Bardzo mi się podobał moment, gdy  kliknij: ukryte  główny bohater złapał Dororo i odrzucił ją w bezpieczne miejsce.
O grafice, projektach postaci itp. nic nie będę mówić – po prostu jestem zachwycona.

Zgadzam się, opening brzmi i wygląda super.
W ogóle coraz bardziej nie mogę się doczekać tego anime.
Wszystkie inne tytuły z nowego sezonu mogą leżeć – jeśli „Dororo” i „Boogiepop” będą bardzo dobre, będę wielce zadowolona. No, może jeszcze liczę na „Yakusoku no Neverland”.

No tak, powinnam pisać „poprzednia seria” albo coś takiego, dzięki za zwrócenie uwagi.

utrzymało* (cholewny brak edycji, ech)

Wytrzymałam trzy odcinki i pół czwartego. Nudne toto, nie żebym spodziewała się fajerwerków, ale nawet spokojne, opowiadające prawie o niczym serie trzeba umieć robić. Tu nie wyszło, a przynajmniej nie na tyle, by zachęcić go oglądania całości. Choć racja, bohaterowie sympatyczni, nawet do bólu.
Może wrócę do tego anime za jakiś czas.

Na razie, po dwóch odcinkach, jestem bardzo na tak. Świetna, bardzo mi odpowiadająca grafika (lubię taki styl) i genialny klimat, zwłaszcza w pierwszym odcinku, bo w drugim nieco go zabrakło (mam nadzieję, że wróci w następnych epizodach). Ogólnie pierwszy epizod bardziej mi się podobał od drugiego. Z komentarzy poprzedników wnioskuję, że poprzednia wersja była lepsza (choć ciężko to oceniać po zaledwie początku nowej serii, może w ostatecznym rozrachunku to ona będzie górą), tym bardziej więc z przyjemnością zabiorę się za stare anime, jeśli mam otrzymać seans co najmniej tak ciekawy jak ten, który właśnie rozpoczęłam.

Czytałam, że fabuła wygląda na skomplikowaną – bez przesady, można się połapać co i jak, a przeskoki czasowe i zaburzona chronologia nie przeszkadzają w oglądaniu.

Słuchając Boogiepopa, byłam na 100% pewna, że głos mu podkłada babka od Juuzou z „Tokyo Ghoul”, a tu nie, ktoś inny. Z kolei Takeda (chłopak z pierwszego odcinka) momentami kojarzył mi się z Kageyamą z „Haikyuu!!”, ale też nie trafiłam, heh.

Oby anime utrzymali ten intrygujący klimat do końca.

Poprzedniej serii nie znam, za tę się zabrałam, bo była jedną z nielicznych z obecnego sezonu, która przykuła moją uwagę. Nie powiem, spodziewałam się czegoś innego, ale zwalę winę na moje niedokładne czytanie wstępnych informacji o produkcji.
Po pierwszym odcinku mam mieszane uczucia. Obejrzę oczywiście jeszcze z przynajmniej jeden epizod, ale już w czasie trwania pierwszego nachodziły mnie myśli, by to porzucić. Akcja przez większość czasu jest powolna, choć nie nudna. Sceny w założeniu twórców komiczne są co najwyżej żałosne. O bohaterach niewiele można jeszcze powiedzieć, już jednak główna postać żeńska (a może nie główna, może potem zniknie – oby) niesamowicie irytuje, pokazane pod koniec dwie inne dziewczyny także. Cóż, jestem przyzwyczajona do natykania się w animcach na wiele bohaterek, na które ciężko się patrzy, więc może jakoś to przeboleję, o ile w ogóle będę kontynuować seans. A do tego przekonuje mnie zapowiedź drugiego odcinka z końcówki (więcej Seby!). Zobaczymy, co dalej, świat przedstawiony na razie mnie nie przekonuje.

Obejrzałam na razie nieco ponad 35 odcinków (do wejścia drugiego openingu), może więc podzielę się wstępnymi spostrzeżeniami.

Akcje w serii są, co łatwo zauważyć, mocno przesadzone i przerysowane, nie brakuje dziwnych zagrań, biegnięcia 5 metrów przez kilka minut, nawet wygląd niektórych postaci jest przekomiczny. Główny bohater ma tę swoją prędkość, dzięki której może robić cuda na boisku, mamy też jednak postaci, które potrafią go zatrzymać w każdej sytuacji, co też chyba można nazwać jakąś super mocą (a przynajmniej tak to jest przedstawione). Realistycznego przedstawienia spotkań tu nie znajdziemy, wszystko musi być lepsze, szybsze, większe, groźniejsze itp.

Jednak…

Powyższe zastrzeżenia – choć nie dla każdego muszą one stanowić wadę produkcji – blakną przy mega sympatycznych bohaterach, szybkiej akcji i co prawda mało oryginalnej i nieco naiwnej, ale ciekawej fabule, gdzie nawet odcinki poboczne ogląda się z przyjemnością. Do anime przyciągają przede wszystkim bohaterowie. Sena jest sympatyczny, fajno patrzeć na jego rozwój, a pewnie dalej będzie jeszcze lepiej. Hiruma – można go kochać, można go nie znosić, trzeba jednak przyznać, że jest bardzo wyrazistą i zakręconą postacią, potrafiącą jednak też docenić odwagę czy upór u innych osób (lubię patrzeć na jego poważny wyraz twarzy, gdy kogoś obserwuje). Reszta ekipy też daje radę, ich perypetie prowadzą często do komicznych wydarzeń, a muszę przyznać, że humor w anime mi odpowiada. Zaimponowali mi chociażby Bracia Huh,  kliknij: ukryte  na początku przedstawieni jako osiłki wprowadzeni do zespołu szantażem, którzy z czasem jednak przechodzą genialną przemianę w osoby, które nie chcą już być przegrywami. Do tego seria dostarcza wiele emocji –  kliknij: ukryte  przy odcinku z wyciąganiem ciężarówki z wody aż miałam ochotę krzyczeć z zespołem „zmiażdżyć ich, zniszczyć ich!”. A był to przecież ledwo odcinek poboczny!
Cieszy fakt, że można wiele dowiedzieć się o prezentowanej dyscyplinie, czyli futbolu amerykańskim, którego zasady i terminy są jasno przedstawione. Przed zabraniem się za E21 moja wiedza o tym sporcie była nikła, teraz w miarę rozumiem, co i dlaczego dzieje się na boisku.
Bardzo też mi się podoba pierwszy opening. Nie jest to utwór, który wpada w ucho za pierwszym razem, nawet nie za 5 czy 10, ale nigdy go nie przewijałam, aż w pewnym momencie pomyślałam, że jest naprawdę super. Idealnie pasuje do anime o pokonywaniu własnych słabości i spełnianiu marzeń.
Co jeszcze mogę dodać? Chyba nic. Naprawdę bardzo sympatyczna seria.

Fajnie, że będzie w kinach, chyba się przejdę, nigdy jeszcze nie oglądałam anime na dużym ekranie.
Na razie się zachwycam – [link] Ten „twardy” wokal jest genialny.

Słuchałam. :)

Przyjemne patrzyło o idealnej długości odcinków. Nie śmiałam się tak namiętnie jak inni komentujący (może poza epizodem o liścikach, który u mnie wygrał), ale uśmiech zawsze jakiś się pojawiał. Formuła anime powoduje, że chce się tego oglądać więcej i więcej. Pomysły Sekiego na szkolną nudę wbrew pozorom nie były jakoś bardzo absurdalne – bałam się, że twórcy zbytnio przesadzą, udało się jednak z prostych rzeczy zrobić coś interesującego.
Podobało mi się szczególnie:
- głos Sekiego czy raczej dźwięki przez niego wydobywane; wszyscy zachwycają się seiyuu Yokoi, a dla mnie lepszą robotę wykonał Hiro Shimono; w ogóle cała postać fajnie została wykreowana
- piosenka o robotach :D

Daj znać, jak skończysz ;)

OK. :) Raczej nieprędko to nastąpi, nie tylko ze względu na liczbę odcinków, ale też dlatego, że czeka mnie niedługo przygotowanie do obrony (praca się sama nie napisze, niestety), nie będę więc mogła za dużo oglądać, myślę jednak, że na 3­‑4 odcinki dziennie zerknę. Chyba że mnie naprawdę wciągnie. :D

Fajno, że powstała recenzja tego anime – mogłam dzięki niej rozpocząć przygodę z jakże sympatyczną serią sportową. Czeka mnie długi seans, oby był do końca ciekawy. :)

PS Hirumę pokochałam od pierwszej sceny.