Tanuki-Anime

... a shoujo to nie gatunek. :D Ktoś mnie poprawi?

Wiele można napisać o Occultic;Nine, ale nie wszystko warto, więc postaram się streszczać. Przede wszystkim jest to anime pretensjonalne. Pretensjonalne w chaosie, którym chce się bawić. Pretensjonalne w swoim naśladownictwie Durarary. Pretensjonalne w pojawiającej się punktowo brutalności. ... i jeszcze w paru mniej ważnych kwestiach. Celowano więc w coś Wielkiego, ale, jak to zwykle bywa, nie wyszło. Powstała seria przeciętna, ale niewiedząca, gdzie jej miejsce. Bardzo niewiedząca.

Tak oto mamy chaos, który wprawdzie się porządkuje, ale nie nabiera sensu. Bohaterowie mówią dużo i szybko, ale jest to „talking without speaking”. Co drastyczniejsze sceny pełnią rolę plastikowej efektowności, bo emocje sprowadzają się w najlepszym razie do napięcia towarzyszącemu temu, czy postacie „dadzą sobie radę”. W ogóle zresztą wszystkie te zapędy, żeby anime uczynić wyjątkowym, są bardzo śmieszne, bo stosuje się tu rozwiązania typu „ogrodnik był mordercą, a kucharz agentem FBI”. Niektóre wątki poboczne są tak poboczne, że sprowadzają się do dwóch spotkań z główną fabułą i w żaden sposób nie przyczyniają się do jej napędzenia. Coś tu wyglądało dobrze, ale chyba tylko na papierze.

Żeby nie było, znajdą się jakieś pozytywy. Główny bohater jak na blog­‑otaku ze skłonnościami do ciapowatości wyszedł nadzwyczaj wiarygodnie i sympatycznie. Powiedzmy, że udźwiękowienie również trzyma poziom.

Część wizualna to inna para kaloszy. Po pierwsze projekty postaci, do których najlepszy komentarz stanowi bohaterka z biustem, który z powodzeniem mógłby mieć swojego satelitę. Po drugie niczemu nie służące ujęcia do góry nogami, po skosie, agresywny montaż itp. zabiegi, męczące oczy widza. Po trzecie ogólna jakość wykonania – obróbka była najprawdopodobniej wykonywana w niskiej rozdzielczości i teraz materiał się nadaje chyba tylko na DVD, bo BD to w tym przypadku zdzierstwo.

Nie warto oglądać, chyba że ktoś ma ku temu naprawdę dobry powód.

To chyba z Reiną.

Nie znam Cię na tyle dobrze, żeby stwierdzić, czy Twoja ocena tej „szczególności” pokrywałaby się z moją, więc mnie nie rozczarowałeś. Generalnie chodziło mi o to, żeby to „nic więcej” było „niczym więcej” pewnego szczególnego rodzaju. W konkrety nie będę wchodził, bo niewykluczone, że zrobię to w recenzji, a żeby dwa razy pisać to samo… Aż tak to mi się nie chce.

 kliknij: ukryte  Z pewnych względów ten występ był niemożliwy do pokazania (i wcale nie mam na myśli jakichś kwestii budżetowych). Uczyniono więc całkiem rozsądnie, uciekając się do takiego rozwiązania, bo w każdym innym przypadku byłoby gorzej. Przy okazji podbudowano stwierdzenie, że Hibike Euphonium – rozumiane jako obydwa sezony – jest anime muzycznym w podobnym rozumieniu co Ping Pong sportowym.

W każdym razie jest jeszcze ten cenny ostatni odcinek i mam nadzieję, że będzie tam to, co chciałbym, żeby było.

Znaczy, można coś założyć, tylko problem leży w tym, że zależnie od tego, co konkretnie się założy, dochodzi się do różnych wniosków (a różne założenia tu „pasują”). To jest to samo, co w odwiecznym problemie duchów mimowolnie przenikających przez ściany i obiekty, a nieprzenikających przez podłogi, mimo że na poziomie „magicznym” nie ma przecież różnicy między ścianą a podłogą… „It just works”

Ja bardziej rozpatruję to tak, że  kliknij: ukryte  fakt, iż Swim Swim nie „przenikała” przez światło i dźwięk, wcale nie musiał świadczyć o tym, że technicznie nie mogła tego robić. Co prawda ułatwiłoby jej to działania, ale niegłupim uzasadnieniem jest, że mogłaby o tym nie pomyśleć. Stąd wniosek, że dodano to, bo tak wygodnie – równie dobrze mogliby to zrobić na zasadzie „jak chce, to może też przenikać przez światło i dźwięk” i nie stałoby to z niczym w sprzeczności.

I nie, jeśli pójdziemy dalej, to dojdziemy do wniosku, że  kliknij: ukryte  za wszystkimi tymi zjawiskami: nieprzenikaniem przez obiekty, światłem, dźwiękiem, ciśnieniem, ładunkami, temperaturą, stoi tylko jedno oddziaływanie (elektromagnetyzm), więc model gdzieś jest niespójny i nie można wnioskować „skoro światło, to też coś”. Jeśli jest to tłumaczone magią, trzeba poprzestać na wzięciu za daną to, co nam powiedzieli i nie wnikać w strukturę, bo nie wyciągnie się z tego jednoznacznych wniosków.

Przy mocy głównej już pokazano, że nie zawsze działa dokładnie tak, jak powinna, więc w zasadzie wszystko jest możliwe.

Myślę, że te zasady działania mocy Snow White dałoby się „przystosować” fabularnie. Zauważmy, że o mocy  kliknij: ukryte  Swim Swim też nie było wspominane, że nie dotyczy światła i dźwięku, więc w praktyce dodali to sobie w pewnym momencie, bo tak było wygodnie.

Tytuły KyoAni celują raczej w policealny target.

„Policealny” to chyba lekkie naciągnięcie w przypadku tej serii. Toto jest na podstawie light novel (dość wyraźnie, żeby nie było), bohaterowie są w liceum… Skąd by nie spojrzeć, liceum mieści się w targecie, a zapewne jest główną jego częścią.

Akurat ping pongowe dziewczynki są prostsze i bardziej szczere, więc nie stawiałbym ich obok Haikyu. Tamto ma przypięte karteczkę „for fun” bardzo wyraźnie, a Haikyu każe się dopatrywać czegoś więcej (czyli w tym przypadku autentyczności? nie jestem pewien). Ale poniekąd, jeśli się pominie te niuanse i rozważy wszystko w brutalnej rzeczywistości, to faktycznie może się okazać, że różnica w liczebności fandomów obu serii sprowadza się do tego, że spoceni chłopcy są bardziej atrakcyjni dla przeciwnej płci niż spocone dziewczęta, oraz tego, że ludzie z jakiegoś powodu wolą rozrywkę półpoważną od rozrywki półniepoważnej.

Co do reszty, zgadzam się, chociaż nie w stu procentach, bo np. kwestionowanie sensowności oglądania to już przesada – trzeci sezon był ze wszystkich najlepiej zrobiony, choćby dlatego, że wyciska, co się da z tego, co udało się zbudować w poprzednich, no i dlatego, że grają, a nie rozwijają wątki poboczne (które są tu takie sobie; jako dodatek się sprawdzają, ale mogłoby ich nie być). Natomiast tak, Haikyu wielkim anime nie jest. Przede wszystkim przez to, że nie do końca sprawdza się wspomniane wyżej „coś więcej”. Anime jest zrobione dobrze na takiej zasadzie, że konsekwentnie realizuje założone cele i nie popełnia głupstw, ale jeśli miałbym wskazać, dlaczego może zostać uznane za wyjątkowe, nie potrafię nic wymyślić. Większość argumentacji na „tak” do mnie nie przemawia i chociaż nie chcę nikomu personalnie zarzucać, że głównymi powodami, dla których Haikyu jest „świetne”, są te, które wymieniłem wyżej, to chyba jednak to prawda w sporej części przypadków.

Ale w jakim sensie? W zeszłym tygodniu była przerwa w emisji, dzisiaj normalnie wyemitowano.

Guilty pleasure, huh?

Nie lubię tego wyrażenia i nigdy go do końca nie zrozumiałem, więc się nie odniosę…

Ogółem nie będę Cię przekonywać do tego, że to jest dobre czy niezwykłe, ani też nawet, że da się to oglądać. Ba, obiektywizując, czyli wsadzając się w nieswoje buty, stwierdziłem, że część osób nie powinna się do tego anime zbliżać. Być może jesteś jedną z nich, chociaż to Ty musisz stwierdzić. I żeby nie było, zgadzam się w 100%, że to seria o bijatyce na tyłki. Cudowne, czyż nie? :D

Nie ma tu nic absurdalnego czy innowacyjnego.

„Jeden” to „prawie nic” w pewnym ujęciu i „zupełnie nie nic” w innym. Tu da się znaleźć dokładnie jeden absurd – założenie, że taki sport mógłby istnieć – i dokładnie jedną innowację – zaskakująco konsekwentne umieszczenie tego absurdu w podstawie sztampowej serii sportowej. Niezwykła nie jest jednak liczebność tych zabiegów, ale efektów, które to przynosi. Bierzesz i łączysz „prawie nic” A oraz „prawie nic” B, a okazuje się, że wychodzi z tego cała seria, do tego tak niepowtarzalna, że co chwilę przeciera się oczy ze zdumienia.

Dziewiąty odcinek był kwintesencją tej serii. Naprawdę, zrobili na mnie wrażenie na polu, gdzie, jak myślałem, nie da mi się zaimponować. (Trochę się o siebie boję, ale nieważne.) Absurdalne założenie jest tu tylko jedno, a mimo to anime udaje się nieustannie zaskakiwać i nawet nie potrafię określić, czy są to pozytywne zaskoczenia. Jestem jednak przekonany, że jeśli tę serię można nazwać ecchi (ze względu na jej podejście do tematu da się argumentować, że nie), jest to najlepsze ecchi, jakie zdarzyło mi się widzieć. Na pewno też jest to tytuł, obok którego nie można przejść obojętnie, ale m.in. dlatego część osób nie powinna się do niego w ogóle zbliżać. To anime dla osób, które są świadome, czego oczekują, biorąc się za nie, i potrafią odrzucić zewnętrzne standardy, patrząc na wszystko przez pryzmat wewnętrznej logiki serii. Jakkolwiek poważnie by to nie brzmiało, jest to tytuł rozrywkowy, tyle że reprezentujący bardzo nietypowy rodzaj rozrywki – stąd zastrzeżenia.

 kliknij: ukryte  Słabość Alice? Ja bym obstawiał, że Mina dowiedziała się po prostu, kim ona jest, więc to bardziej oczywiste niż „słabość”. Głównym powodem, dla którego maho shojo się nie powyrzynały od razu we śnie, jest to, że nie znały swoich tożsamości. Teraz zasugerowano, że Alice została wyszpiegowana, a jej moce raczej nie działają przed przemianą…

Jest producentem i ma denerwować jako postać. Nie bez konkluzji, miejmy nadzieję.

To, co prezentował pierwszy odcinek, było boskie. To anime ma pazur i jeśli go nie stępi, szykuje się najlepsza z nowych, tegosezonowych produkcji. Ilość ironii i „brutalnej prawdy” jest tu siłą napędową. No, wespół z główną bohaterką. Bardzo podoba mi się jej poniekąd wyrachowanie, ale niedoprowadzone do przesady, bo potrafi się czymś cieszyć i emocjonować, jednocześnie pokazując, że głupiutkie zachowanie znane z moe standardów to tylko marketingowa maska. Na tę chwilę gorąco polecam i życzę temu jak najlepiej, bo nie przypuszczałem, że dostanę coś tak pomyślanego.

Znaczy, to jest w regionie Kansai, który ma różne specyficzne dialekty, więc może coś wdrożono, natomiast nie jest to typowe „uchi wa”, czyli nic, co wyłapałoby typowe europejskie ucho. W porównaniu z Monogatari czy Tatami Galaxy postacie mówią wolno, ale tak po prostu nie – raczej standardowo.

W takim razie ja widzę sprawę trochę inaczej. Nie zmieniło się nic w kwestii intuicyjnego pojmowania, co czym jest, a czym nie jest. Zmieniło się natomiast przyzwolenie na dopatrywanie się wszędzie podtekstów, przez co osoby, które zwykle robiły to „po cichu”, zaczęły się odzywać, znalazły się inne osoby, które się ośmieliły, a jeszcze innym cała sprawa się spodobała przez popularyzację ze strony grup poprzednich. Inaczej mówiąc, stan rzeczy i podział na „niewinne” oraz „nie­‑niewinne” zostały bez zmian, natomiast podteksty widzi się częściej i gęściej, bo „już można”. X lat temu „podtekstowiec” widział dwie bohaterki w jednym pomieszczeniu i dawał się ponosić fantazji, ale siedział cicho; teraz o tym pisze, znajduje grupę podobnie myślących, a KyoAni robi na tym biznes.

W odniesieniu do pierwszego sezonu takie rozważanie może jeszcze miałoby rację bytu, ale tu KyoAni zdaje się już z nieukrywaną premedytacją wrzucać do serii to, co się pewnej­‑grupie­‑fanów spodoba.

Chyba że to miał być jakiś ogólniejszy komentarz na temat tego, na co coś wygląda i czym faktycznie jest, a nie zamaskowana sugestia, że ludzie widzą coś, czego nie ma.

Ehh… Piszesz, że to ja coś próbuję wmawiać, a sam zdajesz się czytać z moich wypowiedzi coś, czego nie pisałem. Nie ma to związku z początkiem rozmowy, więc nie będę brnął, ani tłumaczył, co gdzie było, a czego nie było, natomiast dla dobra dalszego kontaktu zapewniam, że z mojej strony nie nastąpiła żadna bezczelność ani też sofizmat – jeśli odniosłeś takie wrażenie, to efekt nieporozumienia.

Jeśli pozwolisz, zacznę „od nowa”, żeby dowiedzieć się, czego chciałem się dowiedzieć, i zapytam:

w przypadku anime nie funkcjonuje pojęcie „seinen”

Nie funkcjonuje w znaczeniu „nie jest używane” czy „nie istnieje”?
Jeśli pierwsze, to w jakim środowisku?
Jeśli drugie, to dlaczego?

Wiem, jak funkcjonują i skąd się wzięły bazy danych, i znam ich wady. Nie zgodzę się z Twoją opinią o ich użyteczności, bo dla mnie źródło jest na tyle użyteczne, na ile osoba rozsądna i potrafiąca szukać informacji potrafi znaleźć jakieś informacje, pomimo niedoskonałości tego źródła.

Natomiast chciałbym się dowiedzieć, dlaczego, Twoim zdaniem, używanie określenia „seinen” w stosunku do anime (przy jasności, że ma się na myśli adaptację mangi ukazującej się w czasopiśmie seinen) jest błędne – na podstawowym poziomie.

Moją z Progeuszem? Na pewno nie. Moją i kogoś innego? Też raczej nie, chyba że określasz temat inaczej, niż ja go pamiętam.

Obawiam się, że nie rozumiem, co masz na myśli.

BTW w przypadku anime nie funkcjonuje pojęcie „seinen”.

Jak to nie? Całkiem sporo baz danych używa tego określenia w stosunku do ekranizacji mang seinen. Jeśli nie funkcjonuje, to musiałaby to być jakaś zbiorowa halucynacja, czego się nie da obronić.

Jak by to tu… [link]