Tanuki-Anime

Niektórzy wychodzą z bazowego 10 i odejmują po punkciku za każdą ogólną wpadkę, która sobie na to zasłużyła. No a potem niby ta ósemka sugeruje ścisłą czołówkę pod względem graficznym, przy czym w rzeczywistości jest inaczej, bo to ledwie średnia. Drrrx2 to raczej takie 5/6 (chyba jednak bliżej 5, bo standardy się podwyższają).

No to mamy różnicę w definicjach. Ciężko tu cokolwiek dalej rozstrzygać, bo nie ma rzetelnych źródeł w tym zakresie, a jedynie fanowskie zestawienia również różniące się opiniami. Wnioskuję, że w Twojej definicji Tachibana Kanade, Ayanami Rei, czy Shiina Mashiro też są dandere. Na tle różnych internetowych zestawień to dość ekstremalny pogląd, choć i takie się widuje – problem tylko polega na tym, że wówczas grupa kuudere okazuje się jakimś dziwnym zlepkiem postaci, których nigdy nie klasyfikowałbym do typów -dere (w stylu Holo, czy C.C.)

Zimna tak (i tę cechę tu mamy), nieprzyjazna ani wroga niekoniecznie. Kluczem jest tu obojętność i wycofanie, przynajmniej z początku, a wszelka agresja jest raczej działaniem typu tsun-. Z cech fizjologicznych kuudere ma zazwyczaj ciężkie powieki i dalekie, lekko nieobecne spojrzenie (tu występują). Gdybyśmy mieli do czynienia z dandere, bohaterce szkliłyby się oczy i rumieniłaby się w stopniu wyraźnie zauważalnym.

Bohaterka jest cicha i wycofana przez swój sposób bycia, a nie nieśmiałość, wiec nie ma podstaw do nazywania jej dandere. Nie widać u niej trudności w nawiązywaniu relacji międzyludzkich (jedynie jakąś zdawkowość), nie unika głównego bohatera (uciekanie jest raczej domeną Bella), a do większości spraw ma nastawienie o treści „aha”. Modelowa kuudere.

Samica alfa (nie, nie Hestia – Hestia to pakiet startowy) to w 100% kuudere, więc o ile -dere nie okaże się być jakąś zaborczą częścią charakteru, Bell może sobie mieć harem dowolnej wielkości, a dodatkowo nawet reverse harem jako alter ego, a dziewczyna nie powinna się przejąć. No ale tego w animowanej reklamie Light Novel możemy się już nie doczekać.

Jeśli wyeksponowaliby to w znaczący sposób, pojawiłyby się głosy, że realizm wziął w łeb, bo ledwo co klub sobie potrenował i już wyczynia cuda. W taki sposób, jaki mamy obecnie, nie wyglądało to, jak gdyby występ celowo pominięto, a wiarygodność została. Poza tym wydaje mi się, że serii dość daleko do idolkowego schematu, gdzie występ musi być odpicowany, żeby nadgonić ewentualne braki fabularne. Tu nacisk raczej kładzie się na coś innego. Nie uważam, że wyszło idealnie, ale daleko mi do krytyki.

Szykuje się najlepsze slice of life ostatnich lat.

Może mieć ciężko przy niedawnym Shirobako.

A link do utworu z Hibike przypomniał mi o pewnej kwestii. W pokazanym fragmencie występu było widać i słychać dzwonki lub jakieś pochodne instrumenty, a nie przypominam sobie, żeby wcześniej poświęcono im jakąś uwagę. Mogłem coś przeoczyć, ale troszkę mnie to zdziwiło.

A JAK PRZYCHODZI CO DO CZEGO TO TEGO WYSTĘPU NIE POKAZANO.

Hmm… dziwne. W mojej wersji był od 20:47 do 21:58.

Początkowe odcinki obiecywały coś w rodzaju wiedźmina­‑egzorcysty­‑dr.House'a, wędrownego pogromcy wampirów/potworów/demonów. I podejrzewam, że autorowi mangi też początkowo przyświecała taka idea.

A potem do autorki przyszli smutni panowie w garniturach i powiedzieli, że tak być nie może…

Nie. Anime jest wyjątkowo wierną adaptacją mangi, a ta od samego początku do samego końca jest mocno kontemplacyjna. Tam nie ma miejsca na akcję z fantazyjnymi potworami w tle. Całe anime przedstawia najróżniejsze ludzkie problemy, czasem wyjątkowo proste i uniwersalne, a mushi pełnią tu rolę medium, które te problemy jest w stanie ubarwić i zaciekawić widza. A „początkowe odcinki” nie mają tu nic do rzeczy, bo mangi nie ekranizowano zgodnie z kolejnością jej rozdziałów.

zwyczajnie Artland ekranizował około jednego czasem pół lub dwa rozdziały na jeden odcinek dodając więcej przerw na pokazywanie pejzaży

Zawsze była formuła jednego rozdziału na odcinek. Nie było przypadku, kiedy zekranizowaliby pół lub dwa.

Więcej na kolejne zaczepki nie odpowiadam, bo widzę, że wyłącznie z laikami mam tu do czynienia.

Och, jak dobrze, że przed dokładnym czytaniem rzucił mi się w oczy ten fragment, bo zaoszczędziłem trochę swojego czasu. Rzadko kiedy jest okazja „odwdzięczyć się” komuś, kto tak traktuje swojego rozmówcę i w ten sposób próbuje ucinać dyskusję. Tutaj jednak mam sposobność, żeby najzwyczajniej nie przeczytać Twojego komentarza, jakakolwiek by nie była jego treść i dać Ci tego świadomość. :)

Założyłem, że to konkludujące cały komentarz stwierdzenie odnosi się do muzyki ogólnie. Skoro później pojawia się ogólne porównanie do łyżwiarstwa figurowego, to ciężko mówić o szczególnym przypadku (a swoją drogą ja nawet nie tyle mam wątpliwości, co jestem przekonany, że jazda łyżwiarza może o czymś opowiadać – to sport, który ma swoje korzenie m.in. w balecie, więc przekazywanie jakiejś historii jest mu przypisane). Jeśli jednak było inaczej i za „muzyka” stało „muzyka poważna w Shigatsu”, to rzeczywiście kwestia improwizacji nie jest zasadna, bo takie nie pojawiły się w anime.

w muzyce klasycznej w ogólności [...] nie ma miejsca na improwizację

Beethoven wykonywał improwizacje, jak wielu jemu podobnych. Czyżby jedna z bardziej znamienitych figur w muzyce poważnej nie miała w niej miejsca?

Jeśli kiedyś usiądziesz nad pięciolinią i spróbujesz rozpisać utwór na kilkadziesiąt instrumentów, to wtedy zrozumiesz, że bardziej przyda ci się do tego matematyka, niż plastyka.

Moja wyobraźnia jest na tyle rozwinięta i zgodna z rozsądkiem, że nie muszę siadać i rozpisywać utworu, żeby zrozumieć, jak jest to złożone i jak bardzo pomaga tam zastosowanie matematyki w większości przypadków. Mój punkt to, że matematyka nie jest warunkiem koniecznym to zaistnienia muzyki.

Po trzecie, skoro moje stwierdzenie, że „muzyka ma więcej wspólnego z matematyką, niż z plastyką”, kłóci się twoim zdaniem z ideą improwizacji w muzyce, to wytłumacz mi proszę, w jaki sposób muzyczna improwizacja objawia się w sztukach plastycznych?

Nie widzę powiązania logicznego między częściami tego zdania.
Jeśli miałbym odpowiedzieć w zgodzie z prawdą, odpisałbym: muzyczna improwizacja nie ma odpowiednika w sztukach plastycznych, bo te wyłączają artystę w funkcji medium pomiędzy autorem dzieła, a jego odbiorcami (pomijam wymykające się temu kryterium instalacje). Natomiast muzyka wykonywana na żywo wymaga zaangażowania artysty, a w przypadku improwizacji artysta ten jest jednocześnie autorem.
Tak czy siak, niezbyt rozumiem, gdzie ta odpowiedź ma nas doprowadzić.

Chciałbym jeszcze wrócić na główny tor dyskusji i dopowiedzieć, że nie podoba mi się takie ujęcie muzyki jako rzemiosła i wydaje mi się ono niezgodne z rzeczywistością. Muzyka jest sztuką, a sztuka przekazuje jakieś uczucia. W tym przypadku źródła uczuć są dwa: kompozytor i wykonawca. O ile wpływ artysty na utwór nie jest duży, to jednak występuje – sam znam liczne wykonania tych samych utworów mające zupełnie inny wydźwięk emocjonalny.

W Shigatsu została uwydatniona część interpretacyjna muzyki i nie widzę w tym nic złego. Czy widownia rzeczywiście mogła usłyszeć zmiany nastroju grającego? Zapewne nie ze stuprocentową trafnością, ale znając dobrze dany utwór co bardziej doświadczeni słuchający pewnie byli w stanie wyłapać różnice. Nawet jeśli rzeczywistość nie odnotowuje podobnych przypadków, wspomniane anime nie dawało komunikatu „wszystko zostanie przedstawione z ekstremalnym realizmem”. Tytuł zachowuje wewnętrzną spójność i to jedyny aspekt, który tu można ocenić.

Zresztą, muzyka ma więcej wspólnego z matematyką, niż z plastyką, więc utwory naprawdę są przede wszystkim odpowiednio konstrukcyjnie zaplanowane, a nie są jakimś strumieniem emocjonalnej świadomości kompozytora. Wszystkie dźwięki muszą się w końcu ze sobą zgrywać w czasie i harmonizować.

Powyższe stwierdzenie zdaje się negować miejsce wszelkich improwizacji w muzyce. A gdyby niejaki Don Van Vliet jeszcze żył, zapewne zastanawiałby się, o co chodzi w matematyce, zgraniu w czasie i harmonizowaniu.

Czyli dokładnie te serie, które są źródłem wysokiej reputacji KyoAni ^^

A mnie się wydawało, że źródłem tej reputacji jest niejaka Haruhi. Do tego Lucky Star czy K­‑ON – Clannady się tu raczej chowają w kwestii popularności, sprzedaży i pieniędzy, które zarobiło studio.

ale… to w końcu KyoAni – oni potrafią zepsuć wszystko

Już któryś raz widzę taką teorię i po raz kolejny pytam: czym sobie to studio zasłużyło na tego typu opinię? Rzeczywiście zepsuło jakikolwiek materiał poza Chuunibyou 2?

Oj, nie. To nie tak, że uważam ME!ME!ME! za złe. Plasuje się tak między dobrym a przeciętnym i do zachwytów mi daleko, ale oglądanie w żadnym wypadku nie jest uciążliwe. Przy takiej efektowności i krótkim czasie trwania musiałoby być wybitnie niestrawne, żebym miał się do czegokolwiek zmuszać.

Za Evangelionem rzeczywiście nie przepadam, choć doceniam niektóre jego elementy. To jednak dosyć rozległa kwestia. Do (nie-?)sławnego reżysera mam raczej neutralne podejście (liczę, że w filmach ostatecznie zreflektuje się i da serii rozsądne zakończenie), więc jego rola producenta wykonawczego jest mi dla odbioru obojętna.

Mogłabyś rozwinąć, o co chodzi z Obake­‑chan? Przyznam, że niespecjalnie przykładałem się do szukania jakichś ukrytych sugestii, bo uznałem to za przyjemną komedię ze zdrowym „retro” poczuciem humoru.

 kliknij: ukryte  Zgłosić chęć zdobycia mistrzostwa kraju, po czym odwalać takie cyrki na próbach, podczas występu wygłupiać się, zagrać utwór na odwal, mieć pretensje do nauczyciela, że opierdzielił grupę i zamiast powiedzieć mu to w twarz, to obgadywać za plecami?! I na dodatek domagać się występu na jakimś festiwalu, bo 'gra sie tam co rok'?!?!
CHAMSTWO!

Z życia wzięte.

 kliknij: ukryte  Opowiadam z małym opóźnieniem, ale nie próżnowałem i obejrzałem jeszcze raz (chyba już czwarty) tytuł, o którym mowa.

Chcę sprostować: nie zarzucam Ci nadinterpretacji, ale sugeruję, że tytuł sam z siebie nie porusza „szerszego obrazu” problemu i według mnie nie daje wyraźnych przesłanek zachęcających do tego. Bardziej widzę to jako jednostkowy przypadek, a przeniesienie wszystkiego na ogólną problematykę jest rolą widza, jeśli ten ma taką ochotę.

Owszem, pojawiają się elementy, o których piszesz. Sama scena z wychodzeniem przez ekran jest dość dwuznaczna, bo istota w pierwszej chwili wydaje się wzięta z fantastyki, ale ma twarz dziewczyny kolesia. Jak rozstrzygnąć czy to świat M&A wpływający na rzeczywistość, czy dziewczyna nachalnie dopominająca się o atencję?

I nie, nie uważam tekstu piosenki za niespójny z resztą. Przeciwnie, stanowi on pewnego rodzaju klucz do odczytania całości. Natomiast nie zezwala na moją pierwotną interpretację (gdy oglądałem bez dostępu do tłumaczenia piosenki), która zakładała, że postać dziewczyny przedstawia pewną ideę miłości platonicznej, odizolowanej od erotyki. W takim układzie chłopak szuka podobnego uczucia będąc otoczony pornografią, podtekstami, itd. Nie sprzeciwia się im, trochę oszukuje sam siebie wmawiając sobie, że kiedyś spotka prawdziwą miłość. Ale kiedy ostatecznie przychodzi taka okazja, okazuje się, że jest na to już zbyt wyniszczony moralnie i pomimo rozpaczliwej walki polega. Takie założenia świetnie usprawiedliwiają użycie obfitej erotyki jako wzmocnienia przekazu. Tym się też głównie sugerowałem.

Moja obecna interpretacja jest taka, że ME!ME!ME! pokazuje chłopaka skonfliktowanego między dziewczyną, a M&A – bez jednoznacznego wskazania, co jest dobre a co złe. Zasadniczo sporo sytuacji można odczytywać dwuznacznie, a nawet jeśli pierwszym i oczywistym nasuwającym się wnioskiem jest „anime niszczy człowieka”, ja bym był bardziej ostrożny. Jeśli założymy, że podmiotem lirycznym piosenki jest ta dziewczyna, nie brzmi ona jednoznacznie pozytywnie, a pod sam koniec zarzucałbym jej nawet sporą zaborczość. Dlatego powiedziałbym, że to nie hobby zniszczyło bohatera, ale sam konflikt i próba pogodzenia dwóch kontradykcyjnych kwestii. Jest to na swój sposób ciekawe, ale nie jakoś specjalnie głębokie i odkrywcze.

Taka interpretacja już nie znajduje usprawiedliwienia dla operowania erotyką. Jeśli rzeczywiście jest jak mówisz, to tym gorzej dla tytułu z mojej strony, bo wszelkie „zabawy z widzem” powinny być prowadzone bardzo rozważnie. O ile można przedstawić jakieś fałszywe fakty, żeby zmusić oglądającego do pomyślenia, o tyle otwarte zmylenie, czy też trolling, byle tylko ktoś obejrzał tytuł, już są nie do przyjęcia. Póki co ja jestem zdania, że to, co mogliśmy zobaczyć, jest efektem nietrafionego artyzmu i swawoli twórców wywołanych tym, że przy tym projekcie nie obowiązują ich standardowe normy telewizyjne i „nareszcie mogą”.

 kliknij: ukryte  To jest „szerszy obraz” przedstawionego problemu i zgodzę się, że można tak to interpretować, ale nie widać dla niego przesłanek w samym tytule – większy udział ma interpretujący. Ponieważ piosenka (a jeśli dobrze pamiętam, to chyba trzy utwory albo trzy części jednego) przedstawia historię równolegle z wydarzeniami na ekranie i nie wychodzi tam żadna sprzeczność, nie widzę powodu dla odrywania śpiewanego tekstu od reszty anime. Podejście całościowe jest w tym wypadku prostsze i bardziej naturalne. Tak więc moim zdaniem cały tytuł przedstawia konflikt na linii dziewczyna­‑hobby z chłopakiem pośrodku.

A zarzuty mam dwa. Pierwszy to brak świadomej ingerencji anime we wspomniany „szerszy obraz”, przez co sam przedstawiony problem wydaje się mocno spłycony i nie ma konkluzji. Drugi to nadmierna erotyka, która miałaby uzasadnienie w mojej pierwotnej interpretacji (szukanie miłości w świecie zawładniętym pornografią), gdyż rysowałaby dosadny obraz rzeczywistości, którą chce przedstawić. W takim wypadku jednak nie widzę dla niej uzasadnienia poza fanservicem. No bo w końcu co miałaby oznaczać? Że anime to tylko hentai i h­‑doujiny oraz że żeruje tylko na seksualnym niewyżyciu swoich konsumentów?

Natomiast w kwestii lepszych tytułów przedstawiających podobny problem widziałem NHK! ni Youkoso, które jest pod tym względem o niebo lepsze: bardziej dogłębne, celowe, z mniejszą liczbą kontrowersji i niejasności. Biorę oczywiście pod uwagę różną długość obu anime. Może jeszcze temat wyrywania się z bycia hikikomori obrazuje Yojouhan Shinwa Taikei, chociaż tutaj tematyka jest dużo bardziej rozległa.

Memories nie zaliczałbym już do krótkiego metrażu, ale średniego. Nie chodzi tylko o bezmyślne zaszufladkowanie, ale widać tam sposób przedstawienia historii i rozwiązania fabularne, których nijak nie można porównać do krótkometrażówek.

Ani*Kuri15 jest samo w sobie wyzwaniem, bo przedstawienie czegokolwiek zapadającego w pamięć w czasie jednej minuty to niełatwa sprawa. Mniej więcej połowa historii wychodzi dokładnie taka, jak można by się spodziewać: jakieś mniej lub bardziej ambitne graficznie obrazy i nic poza tym. Natomiast druga połowa już coś sobą prezentuje i wywołuje podziw samym faktem posiadana tak krótkiego czasu. Dla mnie szczególnie wyróżniające się jest Ohayou, któremu jako osobnemu tytułowi wystawiłbym najwyższą notę. Zdecydowanie najgenialniejsza w swojej prostocie minuta w japońskiej animacji. Listę płac dla konkretnych dzieł specjalnie sprawdzałem po seansie, ale Kon był tu więcej niż oczywisty.

W odniesieniu tych samych zarzutów do Nihon Animator: dla mnie właśnie ta seria jest dość bezpostaciowa. Nie widać w niej żadnej celowości poza pokazaniem różnorodnych typów animacji. Większość historii ma ciekawy pomysł przewodni, któremu pod żadnym względem nie dorównuje jego wykonanie. Do tego część pozycji nie pokazuje żadnej fabuły (a czasu mają zdecydowanie więcej niż minutę). O ile takie until You come to me. jestem jeszcze w stanie przeboleć, to zupełnie nie rozumiem, co tu robi zbiór klatek z Gundama. W zasadzie do tej pory tylko 4 tytuły ze zbioru oceniłbym jednoznacznie pozytywnie: 20min…, Tomorrow from there, Kanón oraz The Diary of Ochibi. Na 18 to dość kiepski wynik, chociaż reszta w większości nie jest zła, a nijaka.

ME!ME!ME! jest może i znakiem rozpoznawczym – w końcu wywołało spory odzew w internecie – ale na pewno nie nazwałbym go wyróżniającym serię. Za pierwszym razem mi się spodobało, ale po zapoznaniu się ze słowami piosenki moja interpretacja się posypała.  kliknij: ukryte  Z opowieści o kolesiu poszukującym prawdziwego uczucia w obecnym zalewie pornografii i wyuzdania zrobiła się opowieść o kolesiu walczącym o swoje hobby, którym jest M&A, ze swoją dziewczyną. W takiej konwencji w dodatku mocno przesadzona pod względem erotyki.

Powinnaś zobaczyć Genius Party (widzę, że Ani*Kuri15 już widziałaś). Moim zdaniem obydwa swoją pomysłowością i wykonaniem wypadają lepiej niż Animator Expo, które naprzemiennie zalicza wzloty i upadki, choć ostatnio jest już na dobrej drodze do dorównania poprzednikom.

Animacja fajna

W którym miejscu? Ja w drugim odcinku widziałem mnóstwo przeskoków między klatkami kluczowymi, jakby nagle osoby odpowiedzialne za pośrednie odeszły ze studia i zatrudniono tam jakichś przybłędów. Budżet serii jest taki, że aż mi się smutno robi, a na domiar złego z tym odcinkiem chyba ledwo się wyrobili w terminie. Jak tak dalej pójdzie, to jeszcze w tym sezonie zobaczymy ze dwa recapy. Ogólnie bardzo porwane i daleko temu do „fajne” No chyba, że „animacja” to inne określenie na projekty postaci, jak to często bywa, chociaż i tu można by się spierać. A nie wspomnę o proporcjach, kontroli jakości (niektóre statyczne ujęcia z końmi dawały do myślenia na temat praw fizyki) i… tak, CG. Jaka piękna katastrofa.

Jedynym wcześniejszym dziełem Makoto Shinkaia jest Tooi Sekai (pomijając praktycznie niedostępne już Kakomareta Sekai). Nie uwierzę Ci, jeśli napiszesz, że według Ciebie wypada to graficznie lepiej.

To anime jest głupie. I niektóre żarty są na takim poziomie że zastanawiam się czy nie obrażają inteligencji widza.

Jak tak możesz pisać, desudesu!