Tanuki-Anime

 kliknij: ukryte  W tym pokoju było 5 osób, ponoć inteligentnych, a żadna z nich nie wpadła na to, że jeśli system nie może zatrzymać wózka jadącego z Magatą (z zawrotną prędkością dodajmy), to można ją zwyczajnie złapać siłą? Pięć osób powinno chyba dać radę ją unieruchomić. Ale po co, kiedy można stać i się patrzeć jak stado cieląt, podczas gdy Magata odpływa majestatycznie powiewając, a komputer odmawia współpracy. Chyba, że całą genialność zużywają na pseudofilozoficzne rozmowy, a na zwykłe logiczne myślenie już ich nie stać.

Po pierwsze inteligencja nie jest tożsama z odpowiednią reakcją na nietypowe sytuacje w każdym przypadku. Po drugie logiczne myślenie to instytucja, do której ciężko się odwołać komuś, kto właśnie doświadczył czegoś, co jego logika uznała za niemożliwe. Poza tym myślenie wymaga czasu, a tu zbyt wiele takiego nie było (nawet uwzględniając „zawrotną prędkość”). Masz cały internet zawalony filmikami o ludziach, którzy dali się wkręcić w ataki psów­‑pająków, zombie i Haruhi jeszcze wie czego, mimo że logika (wnioskowanie z faktu, że nauka przeczy istnieniu takich zjawisk) mówi, że powinni się tym nie przejąć. Mimo to twierdzisz, że postacie w anime powinny akurat zachować się z zimną krwią. Wiem, że standardy filmowe przyzwyczajają do wrażenia, że wszędzie są superbohaterowie, ale wiarygodniej wypada przestawienie reakcji odruchowej, nie mającej wiele wspólnego z dokładną analizą sytuacji.

 kliknij: ukryte  majaczące podteksty pedofilskie

[link]

I może to pierdołka, ale dawno już nie widziałem tak „normalnej” reakcji bohatera na goliznę. Żadnego pokładania się, lania po pyskach itd tylko zwykłe: „No… teraz widzę i co z tego?”.

Dawno, czyli od zeszłego sezonu, kiedy w Gate  kliknij: ukryte  nikt nie przejął się gołą elfką w wozie. No ale wtedy walczyli ze smokiem, więc może sytuacja była lekko odmienna. Niemniej przyzwyczajono nas do czego innego i rasowe anime z zapędami na ecchi­‑gagi nie omieszkałoby to wykorzystać.

Świetna produkcja, z której Hiroyuki Imaishi czerpał garściami podczas tworzenia Tengen Toppa Gurren Lagann.

Obstawiałbym, że jednak bardziej czerpał z Diebustera.

braku funduszy

A ścieżkę dźwiękową nagrał im za piąteczkę pan Józek spod czwórki z pomocą mikrofonu za dyszkę.

Druga jest niestety słabiutka w porównaniu z pierwszą. Elementy horroru zastąpione lekko cudacznymi i nietrafionymi miejskimi legendami.

nikt nie jest w stu procentach zły

Tutaj nie próbowano pokazać czegoś przeciwnego. Zaprezentowani antagoniści nie byli źli do szpiku kości, ale kierowani jakąś pojedyncza rządzą, powiedziałbym, że wręcz disneyowscy. Ktoś chce władzy, pieniędzy, spodobała mu się jakaś dziewczyna, etc. i będzie do tego dążył bardziej niż reszta bohaterów i używając do tego szemranych sposobów. Taki mniej więcej schemat. Nikim tu nie kieruje, dajmy na to, okrucieństwo, ale wszystko sprowadza się do bardziej powszechnych słabości w stylu chciwości. To ten typ złego, co w sytuacji bez wyjścia zacznie się tłumaczyć i przepraszać, a po otrzymaniu kary będzie mówił bohaterom „dzień dobry” i do końca życia zamiatał liście w parku z uśmiechem na ustach.

Narzekam, że z tych ponad 700 spelli w jego asortymencie, tylko kilka użył

No tak. Szkoda, że nie zapalił magicznego światła. Tyle możliwości leży sobie nieużywanych…

W końcu okazało się że nawet pozornie nieistotne wypowiedzi i zachowania bohaterów były kluczem do rozwiązania całej zagadki.

No nie wiem. Zagadkę dało się „rozwiązać” na podstawie  kliknij: ukryte  konstrukcji fabuły (co z resztą zrobiłem; od drugiego odcinka po odkryciu, że mają dodatkową osobę, obstawiałem Nashetanię, bo tylko ona była postacią pasującą na to miejsce biorąc pod uwagę jej miejsce w fabule), a jak ktoś się uprze, to i z tych szczególików. Natomiast jest to „rozwiązanie”, a nie rozwiązanie i operuje na dość prostym poziomie w kategorii zagadek wszelakich. Dlaczego? Bo wprawdzie możemy odkryć, kto podszył się pod siódmego i uruchomił barierę, ale za nic nie da się dociec, co go do tego skłoniło. Z resztą… nawet po ukazaniu sytuacji wprost nie znamy motywów panny siódmej. Pojawił się królik, namieszał, zniknął i nic z tego nie wynika.

Nastąpiła mała dezinformacja (a w zasadzie „misinformacja”, ale nie mamy tego odpowiednika w języku), bo na wszelkich zapowiedziach konwentowych Gate widniało jako seria 24­‑odcinkowa. I poniekąd jest to prawda, z tym, że druga część wyjdzie w sezonie zimowym. Problem się pojawił, kiedy podano daty wydań BD, na których odcinki były grupowane 6x2, czyli standardowo dla serii 12­‑odcinkowej. Wprowadzono ludzi w mały błąd, bo nie zaznaczono na początku, że emisja będzie podzielona. Ostatecznie wychodzi na to, że Gate to typowy split­‑cour, z tą różnicą w stosunku do niektórych, że jako taki był najpewniej planowany od początku.

Seria bazuje na fabule (jest „story­‑driven” z braku dobrego odpowiednika), więc dobrze by było, gdyby jednak stosowano jakieś niekonwencjonalne rozwiązania, trzymano wysoką spójność i szanowano inteligencję widza, który jest czymś innym niż gąbką łez do wyciskania. Od biedy jeszcze można lubić postacie, chociaż z wyjątkiem  kliknij: ukryte  starszego brata wszystkie mniej lub bardziej denerwują swoją przewidywalnością i tym, że są jednowymiarowe. W każdym razie wszyscy się czepiają nieścisłości fabularnych, bo po wyjęciu fabuły (jako ciągu wydarzeń) zostaje opening… i tyle. Postacie ani klimat (jest tu jakiś?) nawet połowicznie nie stanowią podstawy tego tytułu.

Mnie tam bardziej szkoda tych pięciu piratów, którzy się dali nabrać na chytry plan Toei chcącego wyciągnąć od nich kasę. Toż to szarlatani, a nie studio anime!

Z rozpędu wsadziłem cytat zamiast ukrycia po słowie „dygresji”. Poratowałby ktoś z możliwością edycji komentarzy? To bezpośrednio nie zdradza fabuły, ale może komuś popsuć zaskoczenie. Z góry dziękuję.

Done. M.

Śpieszę z wyjaśnieniami.

W serii funkcjonuje Moc Miłości, która razem z osławionym Fabularnym Pancerzem tworzy komplet dający bogowi z maszyny nieograniczone możliwości ingerencji w przedstawianą historię. Można też wyszczególnić pomniejszą projekcję Mocy Miłości, czyli Moc Muzyki.

Ale dalej nie rozumiem, czemu główny bohater to pamięta…

Umożliwia mu to (i wiele innych kwestii) Moc Miłości do  kliknij: ukryte  (wtedy akurat zmarłej) siostry. Ograniczenia zakazujące przenikania się linii czasowych w takim przypadku przestają obowiązywać.

Tak w ramach dygresji,  kliknij: ukryte  podróże w czasie w kierunku innym niż naprzód przysparzają problemów na polu logiki i filozofii. Na polu fizycznym nie mają sensu i to trochę zwalnia nas z obowiązku zastanawiania się „co by było gdyby”. Każde, ale to każde przedstawienie cofania się w czasie, jeśli ma być choć trochę ciekawe i stanowić okazję do zwrotu akcji, będzie zawierało jakąś wewnętrzną sprzeczność. Rolą twórców fabuł z takim motywem jest jej odpowiednie maskowanie i unikanie ekspozycji. W Charlotte względnie wyszło tylko to drugie.

Ciekawe też jak teraz  kliknij: ukryte  wyleczą brata Nao (przeszłość się zmieniła, więc ślepa śpiewaczka może się nie pojawić lub nie chcieć współpracować)?

Tutaj z kolei mogę zagwarantować, że zadziała Moc Muzyki, która doskonale wszystko poukłada, żeby tylko móc dokonać cudu. Obstawiam też, że  kliknij: ukryte  ponieważ nie mogło być zwykłym przypadkiem, że 2 postacie w serii są pozbawione wzroku, istnieje powiązanie między wokalistką, a bratem głównego rodzeństwa (bezpośrednie albo np. dotyczące podobnych mocy). W każdym razie jestem niemal pewny, iż brata Nao, o ile o nim się nie zapomni, nie ominie wyleczenie. Wszystko za sprawą cudotwórczej muzyki, co się post­‑rockiem zwie, ale sugerowałbym dodawanie tu przedrostka „j-", bo to takie podejście do gatunku „po japońskiemu”.

 kliknij: ukryte  1. Przed tym zarzutem seria broni się sama. Wyraźnie pokazali, że program nawigacji z udziałem zdjęć satelitarnych jest dopiero w fazie projektu – Mutta zaproponował rozwiązanie z „drogami” wyświetlanymi na ekranie pojazdu. Nawigacja nie jest też taka prosta, jak mogłoby się wydawać – nie ma jednoznacznych punktów orientacyjnych, brak odpowiednika GPS…
2. Zgadza się, astronauci popełnili wtedy błąd. Pytanie jednak, czy bardziej realistyczne byłoby ukazanie ludzi­‑robotów doskonale wyszkolonych i nigdy się nie mylących, czy osób bardziej ludzkich, którym zdarzają się potknięcia, których konsekwencje muszą ponosić.
3. Ściana była zbyt wysoka, żeby wskoczyć na nią z jednego odbicia. Nie miała też półek, które umożliwiłyby rozdzielenie przemieszczenia na kilka mniejszych skoków. Po skoku na pionową ścianę, Hibito odbiłby się prostopadle do jej powierzchni, w kierunku środka wąwozu, a nie w górę, która była kierunkiem pożądanym. Owszem, wspinaczka zapewne była utrudniana przez kombinezon, ale siła ciężkości (błagam, nie „grawitacja”) na Księżycu ma prawie 10 razy mniejszą wartość, więc można ocenić taki sposób poruszania jako możliwy.
(po raz drugi) 3. Rozpatrujesz tę temperaturę, jak gdyby dotyczyła atmosfery podobnej do ziemskiej. Wtedy rzeczywiście efekt byłby marny, bo większa część energii rozproszyłaby się w ośrodku będącym powietrzem. Atmosfera na Księżycu jest nieporównywalnie bardziej rozrzedzona i taki efekt nie występuje, a temperatura jest tu praktycznie bez znaczenia – w przybliżeniu całość energii z takiej flary rozprzestrzenia się przez promieniowanie (które w serii posłużyło rozgrzaniu kamieni). Odpalenie flary zaraz przy kombinezonie nie byłoby najlepszym pomysłem, bo zapewne doprowadziłoby do usmażenia Damiena. Duża ilość energii zostałaby pochłonięta w krótkim czasie przez kombinezon, co poskutkowałoby gwałtownym podwyższeniem jego temperatury.
4. Hełm od strony twarzy miał szybę, a nie biały materiał, więc wystarczająco dobrze pochłaniał promieniowanie słoneczne (część promieniowania przechodzi przez szybę, część ją rozgrzewa, a nieduża część zostaje odbita) i owinięcie go w folię NRC niewiele by pomogło, a Damien mógłby czuć dodatkowy niepotrzebny dyskomfort z odcięcia mu jedynego kontaktu ze światem zewnętrznym.
5. Też mi się to rzuciło w oczy. Pozostaje się domyślać, czy nie było opcji połączenia zbiorników, astronauci o tym nie pomyśleli, czy też to brak realizmu i wina twórców.
6. Przyczyną końcowych objawów Hibito był najpewniej nie brak tlenu, ale wysokie stężenie dwutlenku węgla, który wydychał i którym się podtruwał. Chociaż tu nie jestem pewien, bo nie wiem i nie pamiętam, jaki tam był system filtracji wydychanego powietrza w przypadku zwykłego funkcjonowania. Jeśli magazynował gdzieś dwutlenek węgla, to mogło być, jak pisałem wyżej. Jeśli wydalał go na zewnątrz kombinezonu, powietrze faktycznie mogło się bardzo rozrzedzić i ostatecznie skończyć.
nienumerowane – Nigdzie nie było powiedziane, że flara się spalała. Na pewno zachodził w niej jakiś proces egzoenergetyczny i to spowodowało wydzielanie się energii w postaci światła i ciepła. Mogło to być spalanie (np. przy umieszczeniu zbiornika z tlenem we flarze) albo inna reakcja. Są flary do używania pod wodą; w próżni pewnie też działają.

„Kontynuacja” Log Horizon to kontynuacja­‑w-wydaniu­‑Deen, a nazywanie jej po prostu kontynuacją jest sporym pomówieniem. Jakby Overlorda miał czekać taki los, to może lepiej niech poprzestanie na tym jednym sezonie…

Po tak wrednej końcówce nie można być zadowolonym.

Te zapowiedzi są zwodnicze. Na przykład ta do trzeciego odcinka  kliknij: ukryte  dotyczyła jego ledwie ostatnich paru minut. Ciężko mi już teraz wyobrazić sobie zajęcie przez wydarzenia z „perspektywy Yuki” więcej niż połowy odcinka. Nie do tego nas przyzwyczajono.

Przecież od wczorajszego (szóstego) odcinka zaczęło się coś dziać poza fanserwisem. Odhaczyli yuri, plażę, otaku, wesołe miasteczko i yukaty, wiec już niezbyt wiele im zostało i muszą ruszyć główny wątek, żeby się nie zacząć powtarzać.

ED jeszcze w pewnych aspektach mogę zrozumieć, ale zawieść się na OP? Przecież to emanacja muzycznej bezmyślnej komercji i to nawet jak na anime. Nieważne, czy pełny czy ucięty do TV.

W tym przypadku taki, że decyzję o tym, że coś zrecenzuję, podejmuję zazwyczaj po pierwszym odcinku. Staram się sobie przygotowywać jakieś zaplecze z notatkami, żeby nie przeoczyć czegoś takiego, jak np. spadek jakości grafiki w połowie serii. Nie ma tego dużo, ale nie lubię, jak praca idzie na marne, więc po takiej decyzji jest 95% szans, że będę pisał recenzję.

No a przetargi na rezerwacje sezonowe są zrobione bodaj po miesiącu (4 odcinkach) od rozpoczęcia serii. Do tego jeszcze nie mam uprawnień, żeby w ten sposób rezerwować. Tu się zdarzyło tak, że Cthulhoo „wygrał” przetarg, a ja już od paru tygodni wiedziałem, że będę pisał na temat tego anime. A że się złożyło, że mieliśmy podobne wrażenia z serii, to wyszły recenzje z podobnymi opiniami.

Ot cała historia.

A praktyczny sens może być taki, że choć opinie są podobne, styl recenzowania raczej nie, więc można poczytać o dwóch różnych zestawach spostrzeżeń z serii. Jeśli ktoś (jak ja) częściej czyta recenzje po seansie, żeby konfrontować opinię, niż przed seansem, żeby stwierdzić, czy warto sięgać po tytuł, powinien uznać takie zestawienie za ciekawe.

co takiego niesamowitego jest w tym rzekomo wzorowym slice of life, by oceniać to tak wysoko?

Odsyłam do recenzji: Cthulhoo i mojej. Tam chyba jest to jasno wyłożone. Jeśli się z czymś nie zgadzasz, możesz polemizować – zawsze lepiej to robić na gotowym i przemyślanym tekście, bo nie uciekają wątki dyskusji. Szczególnie, że niezrozumienie (w tym przypadku dobrych ocen przyznanych tej serii) zdaje się leżeć po Twojej stronie.

Wydaje mi się, że główną przeszkodą stojącą miedzy Tobą a serią były oczekiwania niewłaściwego typu.

Po pierwsze przekaz i konkluzja serii są nie rozrywkowe, lecz refleksyjne. Nie szykowano nigdzie niezwykłego plot twista albo zagadki ukrytej w tle, co jest charakterystyczne np. dla kryminałów zachodniego typu, ale skupiano się na wyjaśnianiu motywów i tła postaci (czemu dobrze służył niechronologiczny układ). Napiszę inaczej: postawionym widzowi pytaniem było nie „jak?”, ale „dlaczego?”. Stąd pokazywanie widzowi, jak bardzo nie domyślał się rozwiązania, to raczej nie ten adres.

Po drugie nie ma tu drugiego dna. Nietypowy układ filmów, duża liczba wątków pobocznych i dialogi nie należące do najprostszych, a stanowiące tu ważną formę przekazu przedstawionej historii, komplikują całość, ale to wszystko. Wystarczy skupić się na najważniejszych wydarzeniach, połączyć sobie wszystko chronologicznie i wychodzi całkiem przejrzysty obraz, praktycznie bez ukrytej symboliki, czy czegoś w tym rodzaju (problem może być jedynie z piątym filmem, ale z doświadczenia powiem, że obejrzenie drugi raz powinno go rozwiązać). Jeżeli na siłę mamy wyciągać „rdzeń” serii, to będzie on opowiadał o  kliknij: ukryte  Shiki, jej psychice, żądzy zabijania, stopniowej przemianie i kryzysie z końcówki historii, ostatecznie rozwiązanym przez Mikiyę. Nie twierdzę jednak, że reszta to tylko bardzo rozbudowane tło, bo uważam ją za zbiór pełnoprawnych wątków pobocznych – jak wspominałem, takie określanie jest trochę na siłę. W tym wszystkim jest jeszcze poruszana kwestia istoty zabójstwa i grzechu w ogólnym rozumieniu, ale nie mam przygotowania do głębszej jej analizy, a nie chcę pisać ogólnikami.

Ostatni antagonista rzeczywiście nie zaliczał się do najlepszych rozwiązań fabularnych, bo  kliknij: ukryte  wziął się praktycznie znikąd i w sporej części był odbity z szablonu chorego zboczeńca. Za to, jak już trafnie określiłaś, jego jedynym zadaniem było oczyszczenie Shiki z zarzutów i zarazem nakłonienie jej do popełnienia prawdziwej zbrodni. Może to wina umieszczenia go w ostatnim filmie z serii (kanonicznie, bo nie liczę Mirai Fukuin), ale nie wydaje mi się, żeby miał być „tym złym”, więc nie należy od niego zbyt wiele wymagać. „Głównym złym” był Araya, którego sprawa rozwiązała się wcześniej, a Lio miał tego pecha, że był antagonistą akurat przy konkluzji serii, ale poza tym był najzwyklejszym przeciwnikiem.

Co do zakończenia  kliknij: ukryte  Mikiyi zależało bardziej na tym, żeby Shiki nie popełniała jakiejkolwiek zbrodni, żeby nie musieć nosić brzemienia tego grzechu niż na tym, żeby nie zginął ten konkretny Lio. To chyba było pokazane wyjątkowo wyraźnie. Natomiast nie wiem, co rozumieć przez „nieśmiertelność”. Racja, że większość ludzi nie wytrzymałaby takich ran, ale Mikiya należał do tych bardziej zdeterminowanych i silnych psychicznie. Nie było żadnej fizycznej sprzeczności, jeśli dobrze pamiętam: narkotyki zwymiotował, choć zaczęły mu się lekkie omamy, prze ranę na nodze musiał się praktycznie czołgać, stracił oko i ostatecznie zemdlał przez utratę krwi. Każda szkoda miała dość realne, brutalne następstwo, więc poza zdolnością utrzymania nienaturalnej determinacji (wcześniej odpowiednio zbudowanej na przykładach mnóstwa innych wydarzeń), bohater nie posiadał niezwykłych zdolności. Choć domyślam się, że przewidywałaś, iż ostatecznie zginie i stąd ten zarzut.

Napiszę jeszcze krótką opinię, żeby było wiadomo, z jakiego nastawienia i doświadczenia piszę to wszystko. Filmy uważam za solidne i przemyślane, zarówno jako całość i jako pojedyncze epizody, choć niekoniecznie jest to szczyt jeśli chodzi o kunszt fabularny. Odrobinę słabszy jest film obarczony numerkiem 4, a z kolei ten z piątką ma trochę symbolizmu (spiralna wizja czasu, yin i yang, subiektywne postrzeganie rzeczywistości), przez co na początku wydawało mi się, że zawiera bełkot. Wszystko to jest w przepięknej audiowizualnej otoczce (wyżej stawiam jedynie Mushishi), a także przyciąga mnie swoim klimatem i postacią Shiki, przez co stawiam serię wysoko wśród swoich ulubionych. Niedawno zacząłem wątpić w moją dawną opinię (serię widziałem wcześnie w swojej „karierze” anime, przez co mogłem podchodzić do niej mniej krytycznie), więc zobaczyłem całość jeszcze raz, ale utwierdziłem się w tamtej opinii. Ba, nawet udało mi się przekonać do piątego i szóstego filmu, które wcześniej niezbyt mi podeszły. Liczbowo wystawiłem całości i każdemu epizodowi z osobna 9/10, choć gdyby nie grafika i muzyka, zapewne dałbym 8.

Bardziej synonim takiego, w którym dzieje się niewiele nietypowych rzeczy. Ot taki wyciąg z czyjegoś życia, zwykle bardzo realistyczny, ale niekoniecznie nudny – w końcu decyzja o przedstawieniu jakiejkolwiek historii zwykle bierze się z tego, że historia ta jest w jakiś sposób ciekawa według twórców. A nawet jeśli to pominiemy, nuda jest odczuciem odbiorcy, więc utożsamianie jej z gatunkiem, będącym cechą anime, jest błędne.

Ale fakt faktem, że do tworu nazwanego „okruchami życia” zalicza się zarówno serie typu „codzienne życie to najbardziej epicka przygoda” (Nichijou czy choćby wspomniany K­‑ON!) jak i te osiadłe głęboko w realizmie (chociaż nie jest to warunek) i skupione na uczuciach bohaterów, z którymi mamy się utożsamić (Euphonium, Uchuu Kyoudai).

Związku logicznego nie ma, a przynajmniej nie w takim stopniu, żeby była to reguła nie do złamania. Za to jest jak najbardziej związek statystyczny, czyli pewna prawidłowość: przeciętna ekranizacja standardowej książki jest lepsza niż przeciętna ekranizacja Light Novel. Z mangami już różnie bywa, więc wstrzymuję komentarz.

A podobną rozmowę toczyliśmy już przy rozpoczęciu serii i nie odniosłaś się w żaden sposób do mojej odpowiedzi, która brzmiała mniej więcej tak samo. Będziesz tak wytykać tę kwestię za każdym razem, gdy ktoś o niej wspomni i ignorować tłumaczenia?

Dołączam się do podziękowań i grupy czytelników. Wszystkie te informacje są wyjątkowo ciekawe i poszerzają trochę odbiór anime, a do tego piszesz w tak przystępny sposób, że „samo się czyta”.

Na początku się chciałem buntować, że jeśli aż tyle informacji i smaczków zostało pominiętych, to adaptacja jest wyjątkowo nieokrzesana, ale po chwili zastanowienia stwierdzam, że jest dobrze. Chyba nie dałoby się wszystkiego tego upchnąć, tak żeby zmieścić się w parunastu odcinkach i jeszcze anime było możliwe do oglądania. No ale jakiś drobny żal zostaje.