Tanuki-Anime

Co do noszenia broni jądrowej w plecaku, to jeżeli noszą same jądro, to tak, jest możliwe, żeby je transportować w plecaku. Z tego co pamiętam ze szkoły, to póki jądro nie osiągnie masy nadkrytycznej, to jest ono całkowicie bezpieczne dla człowieka. Można w nie strzelać, detonować innymi materiałami wybuchowymi, razić prądem, czy robić cokolwiek – dopóki nie zbliży się wystarczająco blisko wszystkich części do siebie, to wszystko jest bezpieczne. No i dodatkowo samo jądro nie jest za duże, bo w końcu uzyskuje się niewielkie ilości odpowiedniego izotopu potrzebnego do stworzenia tego jądra. W sumie to działa tu zasada 'nie liczy się wielkość, tylko technika'. Ale to są tylko informacje, które gdzieś tam błądzą mi po myślach. Być może się mylę, ręki nie dam sobie uciąć.

Gdzieś kiedyś widziałem też historie Louisa Slotina – na wiki słabo jest przedstawiona, ale wyglądało to mniej więcej tak – do jego labo przyszli pracownicy i chciał im udowodnić, że jądro broni atomowej może wybuchnąć tylko w odpowiednich warunkach. Do tego celu używał śrubokrętu, którym podważał osłonę, która odbijała neutrony inicjujące reakcję łańcuchową, jednak śrubokręt mu się wyślizgnął, osłona zamknęła się, a samo jądro przekroczyło masę nadkrytyczną i uwolniło ogromne ilości promieniowania. Na szczęście i niestety, Louis Slotin zmarł parę dni później na chorobę popromienną, ale jego koledzy przeżyli, gdyż wystarczająco szybko odrzucił jedną z części osłony i przerwał reakcję.

No i może co to jest ta masa nadkrytyczna – do uwolnienia reakcji łańcuchowej jest potrzebna odpowiednia ilość energii, która jest dostarczana przez neutrony, które wydzielają się podczas rozpadu jądra. Jednak aby neutrony te wywołały więcej niż jedną reakcję, jądro musi być odpowiednio gęste, lub utrata neutronów z ośrodka musi być jak najmniejsza, praktycznie równa zeru. Dlatego jądro bomby jest podzielone na części, lub umieszcza się je w osłonie, która jest zamykana podczas wybuchu ładunków konwencjonalnych. Gdy dojdzie do zwiększenia gęstości jądra (czyli zmniejszenia objętości, gdyż masa zostaje zachowana), lub zamknięcia drogi ucieczki neutronów, jądro osiąga masę nadkrytyczną, zachodzi reakcja łańcuchowa i uwalniana jest energia, która odpowiada za siłę bomby atomowej.

 kliknij: ukryte  P.S. Wszelkie informacje zawarte w akapicie 1. są tylko moimi skrawkami pamięci z fizyki. Nie karćcie mnie za to mocno, jeśli coś jest źle. Liczę, że jeśli popełniłem błąd, to jakiś fizyk mnie naprostuje, bo w sumie to mnie teraz to mocno zainteresowało.

 kliknij: ukryte  P.S. 2 Akapit trzeci to oryginalna notatka z mojego zeszytu, podyktowana przez mojego nauczyciela fizyki – jeśli coś w niej jest źle – pretensje do niego, nie do mnie :D

Mało powiedziane.

Ooooo, głębokie… Czasami żałuję, że mój umysł jest ścisły… Serio, żeby to dokładnie zrozumieć musiałem to przeczytać 10 razy. No chyba że jestem po prostu głupi – to także wchodzi w grę. Ale rzeczywiście, w większej części masz rację. Faktem jest, że dopiero teraz uświadomiłem sobie, że w nielicznych seriach staram się zrozumieć postaci i stawiać się na ich miejscu, żeby zastanowić się, jak ja bym postąpił. Jednak myślę, że nawet gdybym się postarał, to ciężko byłoby mi dostrzec ich problemy w moim własnym życiu, stąd z tym się nie zgodzę.

Prawda, Gokukoku no Brynhildr to jedno z największych badziewi jakie oglądałem. Prawdą jest też, że TG należy się spokojnie 24 odcinki. Jednak nie zgodzę się, że przyjemnie się to ogląda, przynajmniej te dalsze odcinki. Może potrafisz na to spojrzeć trzeźwym okiem, ale ja patrzę na to przez pryzmat mangi, więc nie mogę zdzierżyć tego, co z tym anime zrobili. No i również podzielam Twoje nadzieje na to, że Terra Formars nie ucierpi tak samo jak dwie poprzednie produkcje, w końcu do trzech razy sztuka, jednak… Nie łudźmy się, jakie są na to szanse? 1%? 5%? Więcej niż 10% nie dam…

Nie wierzę, po prostu nie wierzę… Chyba się załamię…

Nie mam zielonego pojęcia co takiego ma w sobie ta seria, więc mogę powiedzieć, że jest ona idealną definicją słów 'ma w sobie to coś'. Tak. Nie wiem nawet dlaczego Kokoro Connect jest takie dobre, ponieważ analizując je, wyszło mi, że jedyną wyróżniającą się w tym anime rzeczą jest bardzo ładna kreska i fajne wstawki gitarowe + pierwszy ending, który wydaje się być grany w tonacji molowej, po czym okazuje się, że tak naprawdę jest grany w tonacji durowej, co moim zdaniem idealnie przedstawia to anime jako całość, gdyż jak powszechnie wiadomo (albo nie) – akordy molowe są 'smutne', a durowe 'wesołe', a jakby nie patrzeć, to ta produkcja taka jest – co chwila okazuje się, że coś smutnego, przepełnionego strachem, przechodzi w wesołe, pełne nadziei na lepsze jutro. To mnie tak urzekło, że za sam ending moja ocena podskoczyłaby o 2. No właśnie, podskoczyłaby, ale…
...jak można podwyższyć 10/10? Tu wszystko tak idealnie spasowało, że i bez tego dałbym 11/10, gdybym tylko mógł. Fabuła ciekawa, motyw połączenia tych bohaterów przez Heartseed'a oryginalny, jedne z lepszych relacji międzyludzkich w okruchach życia jakie widziałem – no spoko, ale to są znamiona DOBREJ produkcji, a nie genialnej. I właśnie – dlaczego to jest takie dobre?  kliknij: ukryte  Nawet to, że Taichi wybrał Inabe zamiast Iori przyjąłem jako coś normalnego, gdyż rozumiałem jakie uczucia nim kierowały! W życiu jeszcze nie zaakceptowałem tego, że główny bohater wybrał inną chorągiewkę niż ta, którą ja mu pisałem od początku serii! Liczę, że ktoś mi odpowie na moje pytanie, bo trapić mnie ono chyba będzie do końca życia…
No i oczywiście 10/10.

... Pokaż mi te dane, bo bo nie wierzę… Nie mogę uwierzyć, że takie beznadziejne coś ma jakąkolwiek szanse na zareklamowanie pierwowzoru w jakikolwiek sposób…

No i bym zapomniał –  kliknij: ukryte  kurczak­‑swatka rozbił mnie całkowicie i musiałem aż zastopować, bo nie byłem w stanie oglądać ze śmiechu xD

W sumie dzisiaj nie będzie długiego podsumowania, jakie to złe i niedobre jest to anime, bo mi się nie chce. Nie wiem dlaczego, do połowy odcinka z twarzy nie schodził mi uśmiech, a później ów uśmiech zszedł i wróciły wszystkie złe wspomnienia. Nawet nie wiem jak twórcy doszli do tego szczęśliwego zakończenia. W sumie to nic nie wiem z tej produkcji już po dzisiejszym odcinku. Nic nie rozumiem. Każdy wątek po tym odcinku to dla mnie jedna wielka zagadka. A nie będę oglądać tego anime po raz kolejny, żeby to przeanalizować, bo obawiam się, że na mój mózg przejdzie efekt środków psychotropowych, które brali twórcy tej serii, oraz mogę odnieść jakieś poważne obrażenia fizyczne…

No i zapomniałem dodać – tak, doczytałem do tych rozdziałów, a nawet i dalej.

No i to właśnie miałem na myśli. Ja dobrze wiem, przynajmniej teraz, że to jest tylko reklama. Jednak powiedzmy sobie szczerze – w ilu % przypadków można określić, czy dane anime jest reklamą pierwowzoru czy nie? No w 0%. Nigdy nie jesteś pewien i to najbardziej boli. Możesz jedynie wydedukować – manga/LN/VN/inna dowolna rzecz nadal jest wydawana? Istnieje spore prawdopodobieństwo, że będzie to reklamówka. No ale znowu – nie zawsze. Choćby takie SAO, Akame ga Kill! (chociaż w tym przypadku się nie zapowiada, ale nigdy nie można być pewnym) czy High School DxD – ciągle wydawane, a jednak animowane, ale nie jako reklama, lecz jako pełnoprawna seria.
I to mnie właśnie tak irytuje. I to miałem na myśli pisząc te wszystkie moje komentarze :)

Że nie lubię obiecujących produkcji, które animują dobrą mangę, po czym okazuje się, że zamiast zrobić to porządnie, wychodzi gniot.

Cóż, póki co wszystko idzie zgodnie z mangą, tylko w ostatnim odcinku  kliknij: ukryte  nie pojawił się ten chłopak (dotarłem do chaptera dalej i więcej nie czytałem), więc nie wiem jak to będzie z tym rywalem. Ale skoro mówisz, że ktoś taki się powinien pojawić, to być może to był on. A skoro się nie pojawił, anime to może potoczyć się jak Tokyo Ghoul i ostatnie 2­‑4 odcinki (w tym przypadku 2) nie będą w ogóle pokrywać się z pierwowzorem i zakończą serię w banalny sposób. Jednak liczę, że przez te dwa odcinki wprowadzi się jakiś nowy, tajemniczy wątek, który da podwaliny pod kontynuację i wszyscy będą szczęśliwi – a na pewno ja będę :D

Mówisz – masz. Moderacja

No właśnie. Czy tylko mnie to denerwuje, że ilość mang i anime, które zawierają oryginalne postaci z Japonii (tzn. rysy twarzy) zmieści się na 10 palcach? Przynajmniej ja się nie spotkałem jeszcze z takimi, poza właśnie tymi nielicznymi przypadkami, gdzie postać nie będzie wyidealizowaną osobą o rysach typowo europejskich.
Ja rozumiem, że globalizacja itp, no ale bez przesady…

Kurde, z początku miałem torsje z powodu kreski z pierwszego odcinka, ale widocznie był on tylko przykrywką, bo im dalej w las, tym bardziej mnie ona przyciąga. Zaciągnęła do tego stopnia, że aż zajrzałem do mangi i muszę powiedzieć jedno – Murao jest o wiele ładniejsza w mandze niż w anime.
Co do samej produkcji – lekkie, przyjemne, takie w sam raz na popołudnie, pomiędzy nauką – na odstresowanie. Co do bohaterów, to nie będę się wiele wypowiadać, bo najpierw obejrzałem anime, a później sięgnąłem po mangę, więc nie mnie oceniać jak oni wypadli w serii TV, bo tych z pierwowzoru widzę przez pryzmat anime. Jedyne co mogę powiedzieć, to to, że Makita denerwuje mnie w obu przypadkach, Kou nie jest typem bohatera, za którymi przepadam, ale moim zdaniem seiyuu i graficy dali radę w wyratowaniu tego 'przeżyłem coś ciężkiego, więc się zamknę, całkowicie zmienię, obrażę na świat, jednocześnie zostając takim jak byłem w głębi duszy' bohatera. Kominato to typ bohatera, któremu nie wiele potrzeba, żeby go polubić, stąd pewnie tak mało czasu antenowego ma. Już wspominałem o Murao – jej animowana wersja jest po prostu brzydka na tle tej z mangi, ale ogółem postać tajemnicza. Na siłę, bo na siłę, ale jednak. No i Futaba. Ciężko coś o niej powiedzieć, bo to po prostu typowa nastolatka, która 'coś przeszła' w życiu i zgaduję, że całą serię będzie próbowała uwieść Kou (nie patrzę na mangę w tym przypadku).
Osobiście liczę, że nie zakończą tej przygody szybko i wypuszczą drugi sezon, bo będzie mi strasznie przykro, jak zakończą to na siłę. Chociaż jak wiemy – nie ma kasy, nie ma produkcji… Tak więc kupować ludzie DVD, kupować! Liczę na was!

Tak, analizę tego anime również zostawię specjalistom, bo czuję, że żeby dojść do tego, co twórcy chcieli naprawdę przekazać, będę potrzebować kilka maczet, statku, trochę sprzętu wysokogórskiego i paru innych rzeczy.
Co do tego 'kocham', to nie będę się kłócić – każdy ma swoje zdanie, a jednoznaczne określenie definicji tego słowa nie jest możliwe. Jednak dla mnie jest ono zarezerwowane dla ścisłej grupy osób, stąd nie mogę pojąć waszego punktu widzenia. Albo inaczej – rozumiem je, ale nie potrafię przyjąć do świadomości tego faktu, że można kogoś 'kochać jak kogoś'. Dla mnie 'kochać' to 'kochać' i tyle.

Boże przenajświętszy, ilość słodyczy wylewająca się z tej serii jest tak ogromna… I Like It! Opening jak Fate wspomniał – best of season. Myślałem żeby ten tytuł dać Akame ga Kill!, ale po głębszej analizie tekstu i muzyki stwierdzam, że to, co zaoferowali nam twórcy Klubu Yosakoi pasuje lepiej niż to, co uzyskaliśmy w openingu od Akame i spółki.
Informacja dla osób narzekających na realizm tej serii – na co liczyliście? :D To ma być po prostu seria o przyjaźni, wspólnej pasji, szkolnych przygodach, z lekkim charakterem dramatu, okraszona tonami cukru, kremu waniliowego, lukru, a na to wszystko jeszcze kolejna tona cukru. Jak dla mnie wszystkie te wady tej serii są tak 'zgrabnie' przykryte ów słodkością, że moim zdaniem nie ma co narzekać. Mocne 8/10, za ów słodkość.

Ta historia jest tak urzekająca, że aż uroniłem łzę… Naprawdę, wzruszyłem się i się tego nie wstydzę! Niech Moc Cycków (bo do rzeczy świętych należy się odnosić z szacunkiem) będzie z Tobą przyjacielu!

Zgadzam się – DxD bije na głowę wszystkie ecchi­‑komedio­‑haremówki jakie znałem, znam i zapewne poznam.

Cóż inną sprawą też jest zawieranie więzi (nie mylić z przyjaźnią) typu mężczyzna­‑mężczyzna, czy kobieta­‑kobieta, oraz to, czym jest dla nich nagość względem osobnika tej samej płci, oraz osobnika płci przeciwnej, bo te sprawy mocno się ze sobą łączą. Nie będę się jednak w to zagłębiał, bo to materiał na strasznie długą pogadankę, a nie mam siły w moim obecnym stanie zdrowia na takie wywody. Dodatkowo sprawę komplikują bardziej liberalni Japończycy, którzy mają kompletnie w nosie tradycję i używają łaźni koedukacyjnych, oraz nudyści i naturyści, których w Kraju Kwitnącej Wiśni też jest nie mało. Strasznie to skomplikowane, a to tylko malutki niczym ziarno pyłku kawałek japońskiej kultury… Za to kocham ten kraj :D

Tak, akcja z pośrednim pocałunkiem była co najmniej żenująco przesadzona – nie spotkałem nikogo, kto by tak reagował.

Nie, nie, nie, rodzina normalna jak najbardziej normalna. Jednakże jak kolega wyżej wspomniał – Japonia rządzi się własnymi prawami. Tam nie można porównywać kogoś z rodziny do kogoś spotkanego z miasta. Rodzina to rzecz święta, przed którą nie ma się żadnych tajemnic, ale poza tą komórkę nic nie powinno wyjść – taka zasada mniej więcej dotyczy obnażania się przed ludźmi. Stąd ten szok i wstyd.

Matko, jak dobrze, że zostały tylko 2 odcinki… Nie zdzierżyłbym tego, jeśli seria miałaby przykładowo 24 odcinki, a od 13/14 poszliby własną drogą. Ostatni odcinek był po prostu tragiczny. Poziom, do którego sprowadzili Jasona jest po prostu żenujący. Zwykły, sadystyczny świr, który używa siły, po czym okaże się, że główny bohater z pomocą Rize (której siłę wcześniej zaakceptuje) sklepie jak mięso na schabowe…  kliknij: ukryte  No i ta śmieszna próba wciśnięcia dramatyzmu w wątku z uratowaniem Kanekiego. Śmiechłem.
Najbliższe dwa odcinki widzę tak:
-przybycie 'Sił Ratunkowych Kanekiego' do dzielnicy 11,
-wkroczenie Aogiri Tree
-walka z Aogiri Tree
-pomoc CCG naszym ukochanym ghoulom
-walka Touki z jej bratem (ona wygrywa, bo w końcu wątek romantyczny musi być z Kanekim poprowadzony do końca),
-walka Kanekiego z Jasonem, gdzie ten pierwszy będzie sromotnie przegrywał,
-akceptacja i całkowita kontrola mocy Rize przez Kanekiego
-pokonanie Jasona przez Kanekiego i Juuzou (który w pewnym momencie dołączy do walki), wszyscy stają się szczęśliwi, wszyscy się akceptują, tolerują, pomagają, jest balanga, szał, ogółem kraina mlekiem i miodem płynąca – tzw. Happy End
-wyznanie miłosne Touki względem Kanekiego, oraz przywrócenie go do stanu normalnego przez ukochaną i Happy End^[1]

Nie zapominajmy również o tym, że z paplaniny, która będzie wstawiona pomiędzy walkami, (czyli tym, co najbardziej w tej serii widowiskowe) będzie można zrobić spokojnie z 1,5 odcinka. Może przesadzam, ale spokojnie mogę powiedzieć, że w 70% mam rację i nie sposób z tym się kłócić – każda tego typu seria ma takie samo zakończenie. Ocena przeze mnie nie będzie w ogóle wystawiona obiektywnie, bo pomimo tego, że fabuła poprowadzona typowo dla tego typu serii – bez większych rewelacji, a grafika i muzyka spoko (szczególnie graficznie fajnie wyszły im te kagune, a OP/ED są wg mnie boskie), to nie jestem w stanie dać takiej serii więcej niż 1/10 – za zniszczenie tak dobrej mangi nie należy się nic innego. Ale podkreślę, to tylko moje zdanie.

Odnośniki:
1. Alternatywne zakończenie w wypadku, gdyby jednak Kaneki nie opanowałby mocy Rize, która pochłonęłaby go i wpadłby on w szał.

Nah. Chociaż nie mam wielu ludzi, których mógłbym nazwać przyjaciółmi, to myślę, że są pewne granice. Nawet do kogoś, z kim wychowywałem się i żyłem praktycznie prawie całe 18 lat mojego życia – nie jestem w stanie powiedzieć, że go/ją kocham. Po prostu nie. Dla mnie są to słowa zarezerwowane tylko dla rodziców, dziadków, rodzeństwa (jeśli ktoś ma), naszych dzieci, wnuków, oraz dla osoby, z którą chcemy spędzić resztę życia. Przynajmniej taka jest moja opinia.

Hue :D A teraz czas na kolejny epizod z serii mojego narzekania :D Tak jak obiecałem jolekp wszystkie żale, smuty, opisy i pozytywy (!) wywale w spoilerze :)
 kliknij: ukryte  Odcinek 10. Co tu dużo gadać. Wszystko chyli się ku szczęśliwemu końcowi, pomimo tego, że jeszcze jeden czy dwa odcinki temu była to jedna, wielka drama. Już na samym początku jesteśmy obdarowani bezsensownym rozwiązaniem do bezsensownej sprawy. Twórcy nakręcają całą sprawę z lesbijską miłością Sacchan, po czym okazuje się, że nie potrafi ona wybrać pomiędzy chłopakiem a dziewczyną – czyli jest biseksualistką. Taki suprise! Brawo chłopaki z produkcji, to wam wyszło. Wielki plus za to, mimo że wątek bez najmniejszego sensu, to zakończenie którego mało kto się spodziewał.

Powrót Yukiego, który znowu jest 'kakkoii', jego relacje z Yaną wracają do normy po serii dziwnych SMS­‑ów.

Touko odwiedza rodziców Kakeru, którzy zapraszają ją na herbatkę do namiotu (rotfl) i opowiadają z d^&y o przeszłości syna. Po tym Touko wpada na pomysł, żeby porozmyślać sobie o życiu ukochanego, spacerując przez miasto i patrząc przez różową kulkę szkła na różne miejsca w jej równie ukochanym mieście. Sceny typowo zapychające czas antenowy (szczególnie ta z dwiema dziewczynkami). Następnie idzie do szkoły, wita się z kogutem, który nie okazuje się być tym, którego szuka, a gdy już go odnajduje, ten prowadzi ją do… Kakeru oczywiście. W końcu uświadamia sobie, że to co ma w wizjach, może nie być przyszłością! Brawo! Złota Lornetka za spostrzegawczość dla tej pani! A tak na serio, to scena, która mocno wyróżniła się na tle innych, z powodu tego, że protagonistka w końcu pokazała, że umie używać mózgu! Zajęło jej to całe 10 odcinków, żeby do tego dojść, ale się udało! Brawo!

Kakeru, Kakeru, Kakeru… O co w tym biega? Dlaczego jest ich trzech? Chyba tego nigdy nie zrozumiem, jaki był zamysł twórców, nawet jeżeli odpowiedź podadzą mi na tacy… Dzisiejszy odcinek był dla Okikury jednym z ważniejszych – w końcu zrozumiał, że kocha Touko! Jakby tego wcześniej nie wiedział. Jakby sam nie mógł do tego dojść, bo to w końcu kolejny bystry chłopaczyna, który po prostu nie radzi sobie w obliczu pięknej dziewczyny, przez co potrzebna mu pomoc w zrozumieniu tego faktu ze strony dziewczyny, która go nienawidzi i jej chłopaka z 'magicznego trójkąta'. Serio…? Twórcy, serio…? Stworzyć postać, która całą serię zachowuje stoicki spokój, (a przynajmniej stwarza takie pozory), jest lekko irytująca, lecz bądź co bądź charyzmatyczna, po czym wpada w zakłopotanie, bo nie słyszy prześladujących go głosów (przeważnie, człowiek słyszący głosy ucieszyłby się z tego faktu, że stracił ten 'przywilej', jednak to jest anime) oraz nie wie czy kocha dziewczynę, którą już raz pocałował… To co, ten pierwszy pocałunek nic dla niego nie znaczył? Bo chyba czegoś nie rozumiem… Tak jak lubię tą postać, bo nie lubię jak z kogoś robi się kozła ofiarnego, tak z całą przykrością muszę stwierdzić, że w dzisiejszym odcinku nie popisał się chłopaczyna, oj nie popisał… Chociaż to nie jego wina, tylko twórców.
No a skoro przy pocałunkach jesteśmy, to ta scena zaraz po '...sprawię, że to co widziałaś będzie rzeczywistością' (czy jakoś tak) była komiczna xD Pojawia się ładny obrazek, gdzie para TxK są w namiętnym objęciu, a ich usta złączyły się i stworzyły jedność, po czym… pojawia się kurczak! xD Twórcy, po raz kolejny – serio…?

Podsumowując – po raz kolejny dostaliśmy odcinek o niczym. Kolejny odcinek, który potwierdza tezę pana z komentarza głównego, że seria jest o niczym. I sam pomysł stworzenia serii o niczym nie jest zły – SAO bardzo ładnie to wyszło. Pokazali, że samą akcją można stworzyć dzieło, które będzie lubiane i uważane za arcydzieło w danym gatunku, przez sporą liczbę osób. Jednak twórcy Glasslip zapomnieli o jednej rzeczy – czym zapełnić to 'nic'? Jak już wspomniałem, w SAO jest to akcja, a tu… no właśnie, co?
W anime typu Slice of Life potrzebne są dobre postaci, bo to one głównie napędzają serię, ale do tego potrzebna jest jakaś fabuła. A jak stworzyć fabułę w serii, która ma być o niczym? Tu chyba twórcy się przeliczyli ze swoimi możliwościami. Może taki sposób istnieje, ale ta seria jedynie pokazuje, że taka mieszanka nie działa.

Nie wiem, nie mam pojęcia jak w LN potoczyła się dalej akcja, być może rzeczywiście jest to coś różnego, a tylko z tego co obejrzałem mogę wyciągnąć wniosek, stąd taka refleksja.