Tanuki-Anime

Nie tak dawno był prequel „Fate Zero”, który urywał poślady przy samej głowie (moja ocena: 9,5/10). W „Fate Zero” to byli mistrzowie przez duże M, sługi przez duże S, a do tego przeróżne motywacje, zwroty akcji, super walki – wszystko paluszki lizać. A tutaj cios obuchem w ryj. Jest jeden główny bohater i niestety jest to typowy „łamaga+idealista” + trochę jego haremu (pierwsza cześć serii) + sporo pseudo poważnych dialogów. Męczarnia!

Minusy:
- Przegadane. Boli ilość i to o czym jest gadane.
- Niejadalny główny bohater. No i akcja skupiona na nim. Pozostali mistrzowie i ich słudzy dostają bardzo mało czasu na ekranie.
- Mało mięsa w walkach. Dużo odkopywania, wybuchów i laserków takich tam rzeczy.
- Niezrozumiałe remisy/oszczędzanie przeciwników przed zadaniem ostatecznego ciosu.

Plusy:
+ Rin. Najlepsza postać w całej serii.
+ Ładniutkie to to.
+ Walki wręcz robią fest wrażenie.
+ Epilog.

To moje pierwsze spotkanie z Jack Blackiem, wiedziałem z grubsza kto to i co to, ale nigdy nie czytałem/nie oglądałem. Jest to dziwna seria. Anime o chirurgu, gdzie w każdym epku akcja kręci się dookoła jakiegoś zabiegu, ale jednocześnie krwi i samej operacji tutaj są szczątkowe ilości. Co jeszcze dziwniejsze, czasem operacji samej w sobie w ogóle nie ma (jak ep  kliknij: ukryte  „wymiana serc”), bo akcja jest ucięta przed operacją i zaraz wchodzi epilog gdzie już jest po wszystkim. Pierwsza połowa serii mocno niemrawa i naiwna, druga (od 7 w górę) dużo, dużo lepsza. Czy warto? Jest oryginalna tematyka osadzona realnych w latach 60', jest sporo patosu i młodzieńczej naiwności, trochę nowych słówek po angielsku, które pewnie nam się nigdy nie przydadzą i solidne plot twisty w drugiej części serii. Tyle.

PS: Widzę dużo komentarzy odnośnie niesmacznego nagromadzenia gołych męskich klat, ale ja absolutnie czegoś takiego nie odczułem. Bardziej raziły mnie w oczy nienaturalne twarze/włosy/zarosty u ważnych postaci. Nie to, że przekombinowane tylko to, że przywodzą na myśl lekkie serie komediowe tworzone 30+ lat temu, bo mimo takich projektów postaci Young Jack Black to anime raczej realistyczne z realistyczną i bardzo przyzwoitą na dzisiejsze czasy grafiką.

Przeciętne kino akcji (co samo w sobie nie jest wadą) podlane patosem z absurdalnie dużą ilością cycków, golizny i majtek. Extra plusik za panią doktor, bo jak przesadzać to po maxie! Extra minusik za brak jakiegokolwiek zakończenia.

WOW. Wyrwało z kapciochów. Kapitalna muzyka (free jazz!), cudna grafika, świetne walki i co najważniejsze ten brutalny, ale jednocześnie sensowny konflikt przedstawiony bez idealizowania żadnej ze stron. Q2 2017 ciąg dalszy!

Awans z 5 na 7. Zleciało bardzo szybko. Do słabawej przedramatyzowanej rozwałki z pierwszego sezonu doszło trochę humoru, dużo polityki, sensowny wątek zdrady no i mamy sporo trudnych do przewidzenia walk w których udział biorą trzy strony. Karaluchy ciągle oryginalne, ale raczej słabo pokazane i chwilami są zbyt ludzkie (np.: reagowanie na ludzie zaczepki). Na końcu niestety kolejny cliffhager, a nawet kilka na raz. Cóż, ja czekam na trzeci sezon, wciągnąłem się mimo ciągle obecnego przedramatyzowania. Na „nowy minus” gadżety. Coś czuję, że w kolejnym sezonie każda ważniejsza postać dostanie po kilka.

Daje wysoko bo w końcu jakaś seria z oryginalnymi bohaterami. Para najemników:  kliknij: ukryte  jeden to męska prostytutka, a drugi to głuchy nieobliczalny ćpun + dziewczyna  kliknij: ukryte  ex prostytutka po ciężkich prochach, które dopiero przestają działać. Gangsterki samej w sobie tutaj nie ma – są najemnicy, są nadludzie – jest dobrze! Pierwsza połowa serii dużo lepsza niż chaotyczny i urwany finał. Na ogromny plus miganie i wymowa głuchego. Walki w porząsiu, graficznie też znośnie. Ciut przedramatyzowane retrospekcje mi się podobały. Nie było ich za dużo, sporo wyjaśniały o bohaterach i o mieście. A samo miasto to typowe miasto bezprawia: sprzedajni gliniarze, kilka rodzin w kruchym sojuszu, niepisane zasady i zdrada w tle – solidnie. Brak finału bardzo boli. Tak boli, że przeczytam ciąg dalszy mangi, a czytać mang nie lubię. OP i ED mocno meh, muzycznie spokojnie i niezauważalnie – dominuje wolniejsza elektronika z wyraźną perkusja i klawiszami. Baaardzo odprężająca i stonowana. Gdy zaczyna sie akcja wchodzi cięższa elektronika/dubstepik (TSUTCHIE – A／0). Bawiłem się przednio i liczę, że gdy uzbiera się więcej materiału to ktoś zdecyduje się na drugi sezon.

ps: anime kończy się na 28 rozdziale mangi na obecną chwile jest rozdziałów 40.

Główna oś fabularna nie porwała za bardzo, ale pomysł na całość i realizacja to arcydzieło. W miarę przystępny film, ale jednocześnie powalający.

Takie tam MMORPG bez MMORPG, ale za to z domieszką bardzo ckliwego dramatu i jednocześnie ze sporą ilością cycków i panty shotów. Najważniejsze: Grafika przecudowna. Znaczy tła. Oczu nie można oderwać. Zachwycony jestem takim stylem graficznym. Niby taki pobieżny, niedokładny, ale w połączeniu z migotaniem/delikatną animacja/refleksami wypada kapitalnie. Oprócz tego z plusów to jeszcze taktyczne walki, sporo skilli i widoczna na ekranie wymiana ekwipunku. Niestety bohaterowie emocjonalnie na poziomie gimbusów – tylko Haru ratuje bo coś tam kojarzy fakty, analizuje zachowania w drużynie itd. – reszta drużyny klisze. Fabuła? No nie ma za bardzo, co nie znaczy, że jest źle pod tym kątem. Postawiono na w miarę realistyczne rozwój postaci „od zera” – gdzie trzeba się bić o miedziaki, żeby było na jedzenie i nocleg. Do postaci się przyzwyczaiłem, więc ciąg dalszy chętnie.

Solidna seria szpiegowska. Brak jakiejś grubszej intrygi – dostajemy kilka malutkich zdań (lepszych i gorszych) w różnych realiach świata. Przyzwoicie wykonane, dobrze udźwiękowione, ale ciężko powiedzieć żeby to była jakaś „całość”. Jest początek, końca nie ma, skaczemy od szpiega do szpiega. Akcji malutko – raczej typowe szpiegowskie podchody, czajenie się, a potem wytłumaczenie co kto i dlaczego. Trochę za dużo bohaterów jak na mój gust w tak krótkim tytule, ale chętnie bym zobaczył więcej.

Cudowny miks dramatu i komedii. Kapitalne postacie, ich relacje między sobą i to jak przedstawiono widzowi przeszłość każdej z głównej trójki! Reżyseria na medal. Szalony ciąg zdarzeń nie zwalnia aż do ostanich sekund – nie ma nudy. Do tego miła dla oka animacja i przepiękne tła. Całość ma w sobie coś w stylu starych holywoodzkich komedii, ale humor/dramat są idealnie wyważone – animacja na przemian bawi, wzrusza, ale też podrzuca widzowi poważne wątki. 10/10 Must watch dla każdego zmęczonego mechami/shounenami/haremami itd.

Cudny miks sportówki i hazardu sprowadzony do pojedynku gracza z właścicielem drużyny! Na baseballu znam się słabo, ale wciągnęło mnie strasznie. Jak jakiś zasad/zagrań nie rozumiałem to google na chwilę i oglądam dalej. Sporo terminologii baseballowej jest tłumaczonej na ekranie – bariera wejścia dla widza raczej niska, ale wszystkiego od podstaw nie tłumaczą. Najważniejsze, że „rozwiązania” Tokuchiego nie zawsze są czysto sportowe, co powinno zainteresować tych którzy nie chcą oglądać kolejnej przewidywalnej sportówki w stylu „ode zera do bohatera”. Tak wiem, że wszystko wskazuje,  kliknij: ukryte  że blondasowi za każdym razem się uda, ale zawsze dzieje się w to inny sposób i nie jest to nagłe zwycięstwo z czapy tylko część większego planu, który jest wprowadzany od kilku inningów. Wady ? Nie ma więcej. A szkoda, został niedosyt :(

Współczesny Sherlock Holmes w spódnicy (plus uzasadniony pomagier) ze sporą domieszką przeróżnych dramatów. Świetne. Absolutnie nie nazwę żadnej ze „spraw” nudną. Z początku mocno kryminalnie, potem krótki szkolny romans przechodzi płynnie w bardzo sensowny dramat historyczny – a dalej już nie opowiadam – najważniejsze, że wszystko łączy się w zgrabną kryminalną całość. No i ta grafika… detale przepiękne!!! Minusy? „Transformacja” i  kliknij: ukryte  nauczyciel – dodał tylko zbędnych łez. Ciut już czasu minęło od premiery telewizyjne i ciągle nie widać w internetach zapowiedzi drugiego sezonu. Wierzę, że na spokojnie rzeźbią genialne grafiki na potrzeby drugiego sezonu i że wyjdzie jak będzie gotowy! Czekam na więcej!

Nie bardzo wiem co właśnie obejrzałem. Kiepsko nakreślenie bohaterowie kontra wielkie zło, które nie wiedzieć dlaczego i po co jest złe. Do tego sporo małego zła najgorszego sort – takiego co żyje na ekranie ~20 minut. Potem kolejny odcinek i nowe zło dostaje swoje 20 minut. Jest sporo komedii, trochę mroku (vampiry, demony, krew itd), dużo supermocy (wykrzykiwanie bardzo długich ataków), ZA DUŻO kiepskiego dramatu i niestety jest też „intryga oczywista dla widza, ale nie głównego bohatera”. Podczas przedramatyzowanego do kwadratu finału szpilką czyściłem biurko – takie zakończenie zapodano. Seria znośna tylko dzięki kapitalnej muzyce.

Oryginalny pomysł na głównego bohatera i to w sumie tyle. Cała reszta średnia. Walki pośladów nie urwały bo bardzo krótkie – więcej napinki i transformacji niż wymiany ciosów. Fabuły niestety nie ma – dostajemy zbiór pojedynków z oszczędnym wprowadzeniem „kogo dziś bijemy?”. Zalążek jakiejś większej intrygi niby jest, ale jej ciąg dalszy dopiero w kolejnym sezonie. Bohaterowie drugoplanowi bardzo krótko na ekranie i ciężko ich ocenić, ale formuje się „paczka” – jest w niej sporo klisz, ale źle nie jest. Po zapowiedziach liczyłem na więcej zwykłego życia niezwykłego bohatera, ale się rozczarowałem. A humor ani zabawny ani żenujący. Nie wiem jak go inaczej opisać.

OGROMNY plus za ED. Muzycznie miazga. Lata 90' się przypominają!

Lepsze niż pierwszy sezon! Nawet nowa managerka nie drażniła, bo jest masa nowych przyjaźni/rywalizacji, nowych ataków/umiejętności, a meczyki trzymają super wysoki poziom! Nowe OPy i EDy słabiutkie, ale ten obłędy jazz podczas meczu wynagradza wszystko! Gdyby nie przedramatyzowane flashbacki w trakcie meczu, które mają w kilka sekund przedstawić przeszłość nowej postaci na ekranie byłaby dycha! Na jesieni trzeci sezon!

Tak samo dobre jak pierwsze 24 epki. Tyci minus za Iggiego. Kompletnie mi podszedł.

ps: Boingo, Oingo FTW!

Grupa sympatycznych mięśniaków ? Jest!
Kosmiczne ilości patosu ? Są!
Wypasione walki ? Są!
Oryginalni przeciwnicy ? Są!
Szczypta humoru i szczypta horroru/gore ? Jest!

Kapitalna przygoda!

Duży zjazd jakościowy. Pal licho grafikę, fabularnej zawartości mało :(

Minusy:
- Tetra.
- Za dużo młodzieży z gildii na ekranie. Strasznie ckliwe i naiwne fragmenty.
- Nudnawe i bardzo rozwleczone starcie  kliknij: ukryte  z mordercą w mieście.

Plusy:
+ Pierwszy  kliknij: ukryte  rajd. Naprawdę fajnie pokazane mmo.
+ Cowabunga!
+ Regan. Bo się uśmiałem kilka razy – nie pamiętałem go z tej strony w pierwszym sezonie.
+ Końcówka porusza ciekawe wątki ( kliknij: ukryte  ludzie którzy nie chcą grać, nowy typ przeciwnika, zalążki wojny, NPCe dążące do wojny, oszukujące NPCe, inny server, problem czy wracać do reala czy nie, czy to w ogóle możliwe itd). Chce się więcej oj chce!

Podliczając epki to bardzo dobra jest połowa pierwszej połowy i końcówka – reszta szmelc, który raz na bardzo duuuużo minut dodaje coś fajnego o świecie  kliknij: ukryte  (np: 42 piosenki, zakon samobójców). Przemęczyłem się, chwilami było ciężko, ale dzięki końcówce na ciąg dalszy czekam z wywieszonym jęzorem!

Baaardzo solidny mix sportówki i dramy. Trochę wolno się rozkręcało (wielu bohaterów, kilka irytujących schematów od początku), ale im dalej tym lepiej (są emocje podczas meczów i zaskakujące wyniki), aż do świetnego zakończenia. Bolała grafika (momentami tragiczne spadki jakości) i powtarzalność niektórych animacji. Do tego kapitalny OP1 i bardzo przyjemna ścieżka dźwiękowa – też powtarzalna po jakimś czasie, ale zawsze dobrze dopasowana do akcji. Słychać lekka elektronikę, spokojne gitarki, a nawet saxa.

Największy minus ?  kliknij: ukryte  Karin, która ma mniej osobowości niż sex lale z taniego retro hentaja. No i jeszcze mocno niejadalny ostatni mecz. Tam już przegięto z wzajemną mobilizacją i dodawaniem sobie otuchy.

Bo ja wiem…  kliknij: ukryte  ten morderca, mimo swoich odchyleń był w stanie wykryć niewykrywalne byty pożerające ludzkość… To była jedyna nieuzależniona od sprzętu „przewaga” ludzkości nad pasożytami. Do tego nadana odgórnie możliwość działania skazanego w terenie sama w sobie usprawiedliwia nadzorcę i obciąża przełożonych! – Ja nie jestem zdziwiony decyzją – wszystko poleci na szefów, którzy zaryzykowali, a trupy i ucieczka swoją drogą…

Dlatego jestem pobłażliwy dla całej akcji policji i zaczyna mnie drażnić dopiero ciąg dalszy serii.

Wątek Kany oceniam bardzo wysoko za  kliknij: ukryte  zrównanie z ziemią fanatyzmu/naiwności Kany. Kana zapłaciła najwyższą cenę.

Można potraktować jako dodatkowa grę do Death Parade mimo że powstało to 2 lata przed serią TV. Ta sama grafika, muzyka, główni bohaterowie i w miarę domknięta całość. A jeśli trzymać się „masek” to wyrok  kliknij: ukryte  dla chłopaka jest w miarę zrozumiały. Wyrok dla dziadka już mniej – w migawkach z życia nic szokującego nie było – ale to co powiedział Decimowi zaskoczyło barmana – czyżby chciał iść do pustki i nie chciał reinkarnacji ? I jeszcze ten złowrogi uśmiech przed zamknięciem windy. Za kogoś chyba nie można iść do pustki ? A może można ? No i czy dziewczyna nie widzi masek ? Nie rozumie ich ? Dziadzio wjechał lewą z czerwoną maską (widać to), może chłopak wjechał prawą z białą ? Może dlatego opuszczenie baru w tych samych windach jej nic nie mówi ? Lubię takie zakończenia. Warto i wg mnie lepsze niż większość osądów z serii TV.

Świetny pomysł, cudna grafika, rewelacyjna muzyka, przyzwoici bohaterowie, niezłe gry, ale już ludzie do osądzenia nie bardzo…

Minusy:
- ED.
- Cały wątek Mayu, Harady i Gintiego. No nie podszedł. Ani postacie, ani gra, ani finał.
- Momentami zbyt ckliwe i naiwne. Najgorsza była finałowa scena  kliknij: ukryte  Cymbergaja. Młoda dziewczyna chce uczyć sędziego (byt inny od ludzi, który dodatkowo poznaje wspomnienia wielu żywotów) jak być sędzią… Oczywiście to pasowało idealnie do „uczłowieczania sędziów” co jest motywem przewodnim serii, ale i tak drażniło.
- Przewidywalne zakończenie.

Plusy:
+ OP.
+ Cudowny mocno jazzowy OST.
+ Tematyka – mocno buddyjskie podejście, ale mi to nie przeszkadza.
+ Cymbergaj. Najlepsza gra/rozprawa.
+ Oczy sędziów. Hipnotyzujące.

Gry/przypadki ludzi od najciekawszego do najsłabszego: kliknij: ukryte  cymbergaj > arcade = kręgle = karty > rzutki > twist

Szkoda, że takie krótkie. Z ciekawszymi odwiedzającymi seria byłaby arcydziełem.

Rewelacyjna rzecz do 21 epka, potem totalny zjazd – czułem się jakbym czytał ulotkę greenpeace'u. Zejście z oceną z 9 do 8 za ostatnią godzinę byłoby zbyt surowe. Dlatego naciągana 9 :P

Minusy:

- Ep 22, 23 i 24 baaardzo nie pasują do reszty. Całość ma sens, niezłe zakończenie, ale za dużo tego  kliknij: ukryte  eko bełkotu. Nie spodobał mi się też wątek babuni, pełnej mądrości, która momentalnie postawiła głównego bohatera na nogi.
- OP. Fear, and Loathing in Las Vegas rozczarowali… Aż nie mogłem uwierzyć, że to oni grają… po tym jak pozamiatali w OP2 Kaiji'ego aż mi smutno :(
- ED. Meh, wytrzymałem 3 razy. Dwa razy ED ver raz full.
- Ostatnia Walka.
- Satomi Murano. Trochę za dużo jej zamartwiania na ekranie, które wnosi bardzo mało.

Plusy:

+ Muzyka. Od pianinka, przez minimalistyczną elektronikę po dubstep. Cudowny dubstep. Ni to typowo amerykański ni europejski – dla mnie najważniejsze, że bez wiejskich sampli wokalnych. Ken Arai pozamiatał. 12/10 za muzykę. KILL THE PUPPETS, I AM czy COMPLEX dłuuuuugo mi się nie znudzą.
+ Masa ciekawych i oryginalnych (dla mnie, może to już gdzieś było) pomysłów. Na wielki plus: same w sobie pasożyty, ich rozumowanie, to jak się uczą (polityka, analizowanie działania służb) i zmieniają (matka, emocje, różne podejście do walki). Do tego przemiana nosiciela, spory na linii pasożyt­‑żywiciel. A najważniejsze, że wszystko jest logiczne.
+ Bardzo sensowne podejście ludzi do walki.
+ Trójkąt miłosny.  kliknij: ukryte  Mocne zakończenie tego trójkąta i scena seksu – ugrzeczniona, ale wow. W co nowszych seriach temat absolutnie ignorowany.

Dlaczego sięgnąłem po drugi sezon ? Bo soundtrack autorstwa Yoichiro Yoshikawa mnie kupił. Nietypowy OST składający się z ~40 krótki motywów (średnio po 90 sekund każdy) przesłuchałem kilkadziesiąt razy. Rewelacja.

Drugi sezon mnie zaskoczył. Jest dużo lepiej. Pierwszy można traktować jako surowy wstępniak. Wstępniak z obszerną plejadą ledwo zarysowanych bohaterów i nieciekawym głównym bohaterem. W drugim sezonie widać sportowe (i nie tylko) postępy Eiichiro, a mecze z przeciwnikami z pierwszego sezonu są wyborne.

Minusy:

- Meczyk z  kliknij: ukryte  kulawym dzieciakiem w tle. Chwilami na wymioty się zbierało…
- Trochę za mało emocji i jak na mój gust.

Plusy:

+ Ten sam świetny OP.
+ Rozwijający się  kliknij: ukryte  romans.
+ Dłuższe mecze. Więcej taktyki i analizy.
+ Słownictwo tenisowe na bieżąco łopatologicznie tłumaczone, ale jednocześnie złożone i ciekawe.
+ Żaden ze mnie sportowiec, ale nawet tłumaczenie siłki brzmiało profesjonalnie :P

Czekam na trzeci sezon!

Oglądało się lepiej niż pierwszy sezon. Nie ma aż takich absurdów. Ale ciągle nie jest jakoś wybitnie.

Niestety jedyny obiecujący wątek z pierwszego sezonu ( kliknij: ukryte  łożysko Shizuka) został pogrzebany w mniej niż 40 minut… Z czegoś tajemniczego, dziwnego i obiecującego zrobiono  kliknij: ukryte  maszynę do
zabijania o umyśle głupiutkiej, naiwnej do bólu nastolatki, która komunikuje się z za pomocą macki w kształcie duszka i ma słabość do głównego bohatera…

Sezon w skrócie ? Ciekawa intryga, potem masa sympatycznego haremu (czyli małe ilość cycków/majek, a sporo rumieńców) i dopiero w końcówce naprawdę fajne walki.

W sumie to czekam na kolejny sezon.