Tanuki-Anime

Oh, porzucone po pierwszym odcinku, chociaż i tak dobrze, tutaj obejrzałem prawie cały, Gosicka dropnąłem po 5 minutach.

To anime jest totalnie NIJAKIE. A przede wszystkim – nudne. Design postaci… no po prostu głupi, ok, nie wszystkich, ale szef SKET wygląda jak idiota w tym kondomie na głowie. No i jego „myślenie”, aż mi się przypomniał Kubuś Puchatek i kamień do myślenia…
Historia w odcinku zupełnie nie interesująca. Kreska… poza głównymi bohaterami reszta jest narysowana na odwal się, a animacja jest tak małoklatkowa, że aż gołym okiem widać ten brak płynności.
3/10 i to moja ocena ostateczna.

I w którym miejscu to uwłacza grafice? Ja na tego głupiego papierosa, mimo, że nie palący, patrzyłem jak zaczarowany.

Aha, bo zapomniałem dodać. Ten film ma to, co sobie cenię w animacji: minimalizm. Ujęcia są długie, kamera statyczna, akcja dzieje się w „naturalnej” prędkości, niczym na starych filmach, gdzie widza do ekranu przyciągały dialogi i gra aktorska (no dobra, tu akurat tego ostatniego nie ma klasycznej postaci), a nie eksplozje i rozfantazjowani kamerzyści.

Mai, naprawdę nie wiem, w jaki sposób oceniłaś grafikę w tym anime na 5, może jesteś tak wymagająca, ale zejdźmy na ziemię. Przecież ta grafika po prostu była piękna! Raz, że świetnie pasowała do klimatu, nawet niektóre triki w animacji pomagały wczuć się w „epokę”, dwa, że szczegółowa do bólu. Pięknie narysowana broń, płynna animacja, konsekwencja rysowników. No ja proszę… Ok, jeżeli nie 10/10 (bo ja uważam siebie za osobę wymagającą pod względem animacji i owe anime wręcz schlebia tu moim gustom), to chociaż te 9 czy 8, ze stratą na tej szaroburości (która tutaj była jak najbardziej na miejscu). Nie wiem, czy ta ocena była wystawiona ze złośliwości (w co wątpię), czy to może dlatego właśnie, że kreska jest realistyczna? Jakby to była wada? Brak fajerwerków graficznych? A co przez to rozumiesz? Lasery z Gundamów? Epickie trójwymiarowe ujęcia z szerokiej perspektywy? No proszę cię… Tutaj każdy wystrzał broni był przedstawiony w taki sposób, w jaki powinien wyglądać, dopracowany chyba do granic możliwości zwykłej animacji. Jedyne, do czego mogę się przyczepić, to fakt, że ciało po serii z MG42 powinno być, delikatnie mówiąc, bardziej rozwalone, ale z drugiej strony gdybym chciał obejrzeć jakieś gore, to bym odpalił Dokuro­‑chan. Już o tłach, motoryzacji i innych aspektach narysowanej rzeczywistości nie będę się wypowiadał, bo mi zaraz superlatyw zabraknie. Co, dalej fajerwerki? A kurde, a już te wszystkie metaforyczne ujęcia? Uciekający balonik chociażby… To co?
INB4 napisz własną recenzję.

Dałem 9, ale tylko i wyłącznie za zakończenie. Ha, kto nie obejrzał, ten się nigdy nie dowie, ale poruszenie w światku fanów M&A po emisji ostatniego epizodu było nieziemskie.

Porzucone po 5 minutach pierwszego odcinka.
Spodziewałem się chyba za wiele, ale to przez to, że bohaterka przypomina Shinku z Rozen Maiden. Przewertowałem zawartość pierwszego odcinka, nic się nie działo, wyłączyłem i nie mam raczej zamiaru wracać. A turlająca się po podłodze loli to tani chwyt…

Bo ciągle zajmuje się wszystkim innym, poza nauką?

Od czasu pierwszej serii Full Metal Panic! nie widziałem tak dobrej serii przygodowej. Tamto anime jest w swoim nurcie niczym cykl Alfreda Szklarskiego o Tomku Wilmowskim w zakresie powieści młodzieżowej. I jak dla mnie Toaru Majutsu no Index również dosięga tego poziomu. Bo jeżeli dwudziestoletni koń, który już dawno temu zwątpił w istnienie dobrych anime, zasiadł przed ekranem komputera i pochłaniał jeden odcinek chińskich bajeczek za drugim, nie chcąc przerwać wielogodzinnego seansu, to coś w tym jest.

Co mnie urzekło? Bohaterowie poboczni. Kurcze, najpierw widzimy wrogów, a potem stopniowo stają się sprzymierzeńcami głównego bohatera. Albo prawdziwa natura Akceleratora, który ostatecznie zyskał moją sympatię.

Czas na drugą serię.

A jak chciałem tylko zauważyć, że nadzieja Avellany z ostatniego akapitu poniekąd się spełniła, ponieważ dzisiaj widziałem film w porannym bloku dla dzieci i młodzieży Polsatu (seans skończył się o 8:50, czyli dla większości starszych widzów w czasie niemożności bycia w domu).

Takie rzeczy powstają głównie po to, by wygenerować nowy rodzaj memu. I to się sprawdza.

Najlepsze są i tak parodie innych serii zjawisk w stylu Nyorouna. Samo w sobie jet to popularne.

Z początku był w planach, ale i tak zamiast dwunastu przesłałem szesnaście kadrów, czyli dwa na odcinek i musiałem wybrać te najbardziej charakterystyczne spośród kilkudziesięciu. Przykro mi, że tak wyszło.

Po prostu uznałem, że Halo to wybitnie charakterystyczny element całego uniwersum i jako tytułowe miejsce akcji gier będzie najlepszym materiałem na główną zrzutkę. No i w przeciwieństwie do 1337 pierścień jest… Neutralny? Nie znam lepszego określenia.

Nie chodzi tu o brak humoru, ale o błahość przedstawionych spraw, które są tu wynoszone do poziomu naprawdę poważnych problemów. Po prostu jest to nie tyle nierealistyczne, co niewiarygodne i przy odrobinie logiki sypie się jak domek z kart. A humor zawsze balansował dramatyzm, bez odrobiny śmiechu Clannad byłby nie do oglądania i nie do zniesienia.

No ale jak widzisz, występuje tu nieścisłość. Można by zamiast „duelwallzer” wstawić „odcinek specjalny”.

Duell Walzer to gra na PS2, a nie seria anime.

A kogo NKWD ma niby bronić, skoro nie ZSRR?

Calosc wyszla straszliwie propagandowa niczym z epoki ZSRR.

Tu się muszę nie zgodzić. Nie zauważyłem żadnej wybitnej propagandy, raczej mocno okrojone fakty historyczne, ale nie jakakolwiek gloryfikacja. Tutaj ZSRR broniło samo siebie, a nie całego świata.

Np czarownik

Żadnego czarownika, poza Von Wolfem, w anime nie odnotowałem.

Niestety, nie moge wysoko ocenić tego anime i daje takie państowe 7. Dlaczego?
Za totalnie odpuchający poczatek przepełniony dziwnymi ekscesami głównej bohaterki. Także za zakończenie, które nie trzymało już nawet poziomu początku. Dla mnie te anime było dobre między ósmym a dziewiętnastym odcinkiem, z kulminacją na piętnastym. Reszta to jakby zupełnie inna bajka.

aż, długo czekałem na tę reckę, ale za bardzo się nie rozpisałeś. No, mniejsza o to.

Dla mnie alternatywne zakończenie było lepsze, niż standardowe. Jakoś smutniejsze, a zarazem pełne promieniującego szczęścia. Taki śmiech przez łzy.
No i nastrój… zima , a ja zimę lubię. Ode mnie poszła ocena maksymalna.

1.Dla jednych jest to zaletą dla innych wadą­‑tego anime nie da się za bardzo gatunkowo określić.Zamało tu komedii­‑więc nie można posterzegac „Melanholy…” za szkolną komedię(a na pierwszy rzut oka tak się prezentuje).Zapewne nie jest to też seria s­‑f choć wątków paranormalnych nie brakuje.Czyli tak naprawdę do kogo to anime jest kierowane?

Te anime nalezy do gatunku Mindfuck, podobnie jak legendarny (przynajmniej dla mnie) fight club. Jego też nie dało się jednoznacznie określić, bo był to zarazem dramat, film akcji, a miał nawet elementy dokumentalne.

3.Zakończenie historii(wiem że bedzie druga seria ale…).Nie było ona jakoś odkrywcze ani dramatyczne.Myślę że każdy, wczesniej czy póżniej się czegoś podobnego domyślał.

Zależy, o którym zakończeniu mówisz. Jeżei chodzi o niechronologiczne, to było moim zdaniem genialne. idealnie wpasowany moment kulminacyjny i miłe rozwiązanie akcji. A na zakończeniu chronologicznym to płakałem. Pianino wyciska ze mnie łzy.

4.Podział odcinków.Jedni to chwalą, inni wręcz przeciwnie.Napewno plusem jest, że serię da sie ogladać w dwojaki sposób, ale nie wiem czy taki zabieg naprawdę był konieczny.Przeskakiwanie z odcinka(przykładowo)11 (który leciał jako jeden z pierwszych­‑czyli np.3)do 5, potem odcinek 9 i 6.Trochę to dziwne.

To sie nazywa mindfuck. Przestawienie odcinków ma na celu zdezorientowanie widza.