Tanuki-Anime

Dlatego sprecyzowałem, że tylko pierwsze kilka arców :P

A satysfakcjonujące walki daleko szukać nie trzeba – Bakugo vs Uraraka. Jak widać, bnha może, tylko z jakiś przyczyn do tej pory nie chciało.

No właśnie. I to jest główny wg mnie problem – jest to na tyle rzadkie, że kiedy się pojawia wydaje nam się to jakimś niesamowitym sukcesem, a tak naprawdę to podstawa podstaw.

I nawet w bnha nie jest to jakoś specjalnie udane, bo co z tego, że co jakiś czas któremuś z bohaterów zdarzy się pomyśleć skoro w większości seans jest po prostu nudny.

Chyba że reszta sezonu będzie taka jak ostatnia walka Bakugo z Uraraką. Wtedy seria wygrzebie się z dołka.

Nie wiem co podanie przykładów miałoby zmienić lub udiwodnić, ale tak bez zastanowienia się to rzeczywiście jak wspominał Ted chociażby Naruto do m/w końca egzaminu na Chuunina. On przynajmniej miał jakąś pasję i aktywnie dążył do celu.

„To tytuł nie dla Ciebie” jako najlepszy kontrargument na jakąkolwiek krytykę…

Nawiązywałem raczej do walk w samym turnieju, poprzednie rzeczy w drugim sezonie były raczej przystawką. Zresztą nie zmienia to faktu, że jakoś specjalnie ekscytujące to nie jest. „Odpowiednie wykorzystanie mocy” to raczej coś czego powinniśmy się spodziewać nie ważne co, a nie chwalić za to BnHA.

Do tego wciąż nie odnosi się do głównego problemu – Midoriya jest nudnym MC, który każdą przeszkodę pokonuje albo fartem, albo w jakiś kosmicznie kretyński sposób.

Jakie znowu kombinowanie w BnHA? Do walki Bakugo z Uraraką każda walka to był jednoznaczny squash.

Ale Berserk nie ma imitować prawdziwego życia, to nie obyczajówka.

Bardzo dobra animacja i bardzo ciekawy dizajn świata przedstawionego. Co prawda fabuła jest nie co naiwna miejscami, ale biorąc pod uwagę kiedy to zostało wydane, to raczej dodaje tylko całości uroku. Niestety, wydanie tego filmu w latach osiemdziesiątych także wiąże się ze zdecydowanie za skąpym ubiorem bohaterek.

Ogólnie, zdecydowanie polecam to anime jeśli szukamy przyjemnej i niezobowiązującej rozrywki, a dodatkowo jeśli męczą nas sztampowe światy fantasy to naprawdę warto to obejrzeć!

Fenomenalna OAVka. Świetnie łączy wartką akcję z tragiczną wręcz historią głównych postaci, a od tego wygląda i brzmi doskonale!

Nie będę powtarzać po innych komentarzach, ale chciałbym się skupić na jednym aspekcie – na walkach. Przedstawiona jest chyba najlepsza szermierka, z jaką dało mi się do tej pory spotkać w anime. Jest to wynikiem połączenia dwóch rzeczy: choreografii i animacji. Widać, że za choreografię odpowiadał ktoś w miarę znający się na rzeczy, bo walki wyglądają efektownie i realistycznie. O świetnej animacji już mówiłem, ale warto dodać bardzo dobrą pracę kamery, pozwalającą nam dokładnie zobaczyć co się dzieje, a nie skakać między różnymi ujęciami i pokazywać nam w 90% tylko twarze bohaterów jak obecnie przyjęło się w kinie akcji. Za sam ten aspekt, Trust and Betrayal otrzymałby ode mnie bardzo dobrą ocenę, ale dodając do tego wysoki poziom w zasadzie wszystkich aspektów tej produkcji, nie mogłem dać niczego mniej niż 10/10.

Polecam wszystkim.

Mangi nie czytałem, ale orientuję się jak świetną opinią cieszy się wśród fanów.

Co do filmu, to wygląda on naprawdę świetnie. Widać, że Polygon Pictures wyciągnęło wnioski z obu Sidonii, bo prawie wszystkie problemy jakie miałem tam z grafiką tutaj zostały poprawione (wyjątkiem jest „syndrom jednej twarzy”, który w Blame! tez jest obecny). Muzyka też jest bardzo dobra, chociaż nieco powtarzalna, jakby zabrakło utworów albo były zbyt podobne.

Niestety, fabuła to takie trochę nic – ani dobre, ani nie dobre, po prostu jest i tyle. Na szczęści sceny akcji są zrobione bardzo dobrze, więc to rekompensuje wady fabularne. O postaciach tez zbyt wiele napisać nie można, ale wystarczają.

Ogólnie zdecydowanie polecam szczególnie ze względu na warstwę wizualną. Wygląda na to, że jeszcze kilka lat i anime w 3D zaczną naprawdę świetnie wyglądać.

Słaba fabuła, przeciętna akcja i bohaterowie, dobra oprawa audio­‑wizualna. Generalnie nie ma po co oglądać, chyba że komuś (tak jak mnie) spodobał się dizajn postaci i świata.

Sorry że odpowiadam tak późno.

No spoko, ale jesteśmy już w 1/3 drugiego sezonu i właśnie skończyłem 8 odcinek, który chyba przelał czarę goryczy. To jest po prostu nudne. Żeby zrobić dobrego battle shounena trzeba dwóch rzeczy: postaci i hype'u. Tutaj postaci są takie se, a hype'u w ogóle nie ma. A to, że kiedyś coś tam się wydarzy jakoś nie napawa mnie optymizmem. Co więcej, zbyt mocno mojej oceny nie podniesie.

To jak jest w mandze nie ma znaczenia, bo ja mangi nie czytam. Adaptacja na razie robi wszystko żeby mnie zanudzić. W ostatnim sezonie dopiero finał spełnił moje oczekiwania, ale w tym na razie jest sama klapa. Tournament arc to jedna z najbardziej banalnych rzeczy jakie można zrobić – wystarczy, że ludzie będą się naparzać w widowiskowy sposób… a tu do tej pory wszystkie walki były nużące i nieciekawe.

No i co do Midoriyi, ja nie wymagam od niego żeby nagle opanował swoją moc. Nie o to chodzi. Problemem jest to, że scenariusz widocznie przemyca go przez ten cały turniej i to w sposób wręcz obrażający inteligencję widza. Ta cała scena z minami na początku przyprawiła nie o salwę niekontrolowanego śmiechu. Potem w drugiej rundzie, Tokoyami jakimś cudem wyratował go od odpadnięcia. W pierwszej rundzie turnieju Midoriya wygrał bo deus ex machina... tego nie da się brać na serio, szczególnie że seria ogółem nie jest na tyle rozrywkowa, żebym mógł przymknąć na to oko.

Jednym słowem, zawód po całej linii.

No nareszcie dostaliśmy coś z fabuły w tym szóstym odcinku. Nie mam nic przeciwko okruchom życia w świecie fantasy, gdyby nie to, że seria obiecywała na początku coś innego i nie to, że te poprzednie kilka odcinków były co raz nudniejsze. Na szczęście twórcy wzięli się w garść i popchnęli do przodu fabułę. Dostaliśmy tez dosyć dużo informacji o świecie przedstawionym i to w dosyć przyziemnej i nie nudzącej formie.

Jak tak dalej pójdzie to seria zostanie uratowana z poziomu średniaka.

A o tym, że się inspirował Hauerem to gdzieś już słyszałem. Chyba było w Did You Know Anime na yt.

Cóż, po takim znawcy Berserka jak Ty spodziewałem się więcej. Zawiodłem się :'(

No nie… przy pierwszej serii też wszyscy mówili „już w następnym arcu" :D

A ten następny arc to będzie w tym sezonie czy może muszę czekać z rok aż Midoriya przestanie być taką miałką flądrą?

Oj, nieprawda. Miura mówił, że o Gotzu nic nie wiedział jak zaczynał Berserka i dowiedział się o nim dopiero później.

No tak… Berserk :D

Kshanie to jedna z tych rzeczy, która w miarę ratowała ten arc. Nawet w anime wyglądają zarąbiście :D

O dobrze to ująłeś. Miura po prostu zmienił konwencję między Conviction a Falcon of the Millennium Empire.

Ja bym pokusił się o stwierdzenie, że Miura do tej pory wzorował się na Conanie i innych pulpowych sword and sorcery, a potem przeczytał jakiegoś Władcę Pierścieni czy inne high fantasy i stwierdził: „Tak, to właśnie musi się znaleźć w mojej mandze”.

Oj nie, nie, nie… sceny z Puckiem czy Ishidoro też mogę sobie przewinąć, ale to nie zmienia faktu, że one wciąż tam są :D

Niestety poddałem się przy 220­‑którymś rozdziale w mandze, więc nie wiem czy to o czym wspominasz jeszcze przede mną. Zobaczymy.

Rzeczywiście, Bereserk zawsze wyglądał kapitalnie, jeśli chodzi o rysunek. Tu nie mam żadnych zastrzeżeń.

Kwestia gustu. Moim problemem nie jest to czym Berserk się stał, ale to, że się zmienił. Można wręcz się pokłócić, że Miura zmienił całą konwencję, w której pisał. A to już jest poważny zarzut.

Mechanika świata już wcześniej została wyjaśniona, Miura teraz po prostu dorzucił do niej jakieś popłuczyny po high fantasy. Zresztą, wyjaśnianie mechaniki świata tak późno w serii jest problemem samym w sobie. Guts w zasadzie błyszczał solo tylko w Conviction arc, wcześniej wszystkie Jastrzębie coś od siebie wnosiły do fabuły.

Nie istnieje coś takiego jak „typowa drużyna pierścienia”. Może inaczej, „typowa drużyna pierścienia” to relikt przeszłości, tak mocno już zakopany i przerabiany na tysiące różnych sposobów, że ciężko już w ogóle coś takiego zdefiniować. Zakładam, że miałeś na myśli „nie jest to typowa drużyna z erpegów, wysłana na misję powstrzymania Tego Złego, w której każdy członek ma jasno określony charakter i zestaw umiejętności (tj. <<klasę>>)". No tak, tu masz trochę racji, ale nie bycie czymś wcale nie czyni czegoś czymś dobrym. Postaci są po prostu nieciekawe i jednowymiarowe. Ishidoro i Puck to jakaś pomyłka i serio dziwi mnie, że ktoś w ogóle myśli, że są śmieszni. Żaden z nich nie wnosi w zasadzie nic do fabuły. Ishidoro ma jeszcze jakiś cel, ale Puck to już totalna porażka. Farneze to psychopatka i fanatyczka na drodze odkupienia… ziew… archetyp przerabiany już miliony razy. Jeszcze jakby czymś się wyróżniała, ale serio jest tak mało ciekawą postacią, że chyba nawet wolę Pucka. To co zrobiono Casce to prawdziwy skandal, z energicznej, aktywnej i kompetentnej kapitan stała się warzywem. O Schierke nawet nie wie co napisać, bo jej charakter jest tak nieistotny, że Miura chyba zapomniał, że trzeba coś jej dać. Serio, to jest niesamowicie biedny zestaw postaci.

Stary klimat był gęsty, mroczny i co najważniejsze poważny. Teraz trudno brać cokolwiek na serio, skoro po ekranie kręci się dziecko­‑małpa i latający elfik (nie mówiąc już o drugim elfie…), a nasza drużyna w zasadzie nie ma już żadnych problemów.

O zdecydowanie przemorduję do końca, choćby po to by móc się jeszcze trochę zmieszać ją z błotem :P

Myślę że to jednak wina pierwowzoru albo scenariusza (jeśli nie trzyma się pierwowzoru). Ale racja, oglądając tę serię mam wrażenie, że twórcy wyznają zasadę „jeden krok do przodu, jeden do tyłu”.

Jak bardzo Miura zepsuł Berserka w tym arcu? Dodanie całej tej magii, duchów, elfów, czarownic, magicznych broni, itepede kompletnie psuje klimat tej serii. Wcześniej mieliśmy świetne postaci, walczące o swoje miejsce na świecie, starające się przeżyć pomimo przeciwności losu i przy okazji będące niesamowicie skuteczną drużyną najemników, która potrafi zmienić losy niejednej bitwy. Do tego doszedł wątek nadprzyrodzony, ale ważne było to, że istoty nadprzyrodzone w tym świecie były w zasadzie nietykalne i jednoznacznie złe. Nigdy nie stały po stronie Gutsa (z wyjątkiem Skull Knighta). To poczucie grozy w momencie gdy pojawia się Zodd, absolutny horror jakim był Eclipse czy nawet transformacja Mozgusa i reszta Conviction arc miały ten gęsty, mroczny klimat, którego tak brakuje w obecnym arcu. Wcześniej w zasadzie tylko Guts mógł stawić czoła tym nadprzyrodzonym bytom. Wtedy to wszystko miało jakiś sens, a teraz jak oglądam po raz dziesiąty jakiś żałosny gag Pucka albo Ishidoro to mnie aż mierzi. Jak widzę, że banda trollów, ogr i kelpie nie stanowią w zasadzie żadnej przeszkody dla protagonistów, bo każdy z nich sieka potwory na lewo i prawo to cała moja sympatia do tej serii gdzieś ucieka. Miura pierwszorzędnie zabił klimat Berserka i niesamowicie mnie to denerwuje.