Tanuki-Anime

i co tu pisać? To trzeba zobaczyć i tyle.

geologia i to wcale nie pretekstowo, a właśnie dosyć wnikliwie. Wszystkie minerały i kamienie wyglądają świetnie, tła również, a kobiece wdzięki to mały bonus, bo Fujii nie byłby sobą, gdyby bohaterki wyglądały jakkolwiek inaczej xd. No i na dokładkę genialny ending w wykonaniu zawsze wybitnego Norimitsu Suzukiego.

no nie wiem – póki co raczej standardowo, więc może rozkręci się później. No i w sumie dużo też będzie zależeć od tego czy główna para chwyci za serce widza, czy też nie – póki co wypadają sympatycznie, więc potencjał jest.
A, i niestety Netflix wziął sobie serię na przechowanie, więc jak ktoś chce oglądać z polskimi napisami to będzie musiał poczekać do września. Na szczęście fansubberzy wzięli sprawę w swoje ręce, więc można oglądać również po Bożemu – z tygodnia na tydzień xd

bardzo fajny i przyjemny film. Polecam testować na dzieciach, jeśli ma się jakieś do dyspozycji xd

I to jest premiera przez duże P! Ten segment Kai'a Ikarashiego na początku – czyste mistrzostwo, a potem jest równie dobrze. Naprawdę, jeden z lepszych odcinków w tym roku i bardzo wysoko zawieszona poprzeczka dla reszty sezonu.

bardziej yuri niż się spodziewałem xd. A tak poza tym klasyczna komedia cgdct – w sam raz dla fanów gatunku

Okropne, okropne, to znaczy wspaniałe. Niestety jestem dosyć wrażliwy i takie rzeczy zawsze ruszają moje delikatne serduszko. No, ruszają i denerwują, bo jednak jest to fetyszyzacja bądź co bądź poważnych tematów, a przynajmniej tak to się prezentuje po tych dwóch odcinkach. No nic – zobaczymy co będzie dalej. Może będzie tu jakiś przekaz, a nie tylko szokowanie widza…

solidnie. Główna bohaterka skrajnie nieśmiała, co jest źródłem komedii, ale prócz tego gdzieś w tle czai się fabuła i parę ciekawych pomysłów… – no, zobaczymy co dalej.

dosyć chaotycznie, ale jakiś potencjał tu jest. Ogólnie wygląda to jak mieszanina wielu różnych pomysłów i pozostaje pytanie czy wyjdzie z tego jakaś sensowna wizja czy też tylko kolorowy chaos… No, przynajmniej widać że główny rdzeń stanowi action shounen z naszym głównym, typowo shounenowym bohaterem

tutaj jest mniej komedii – więcej slice of life (no, choć i tak treningi i wyścigi wypełniają większość czasu antenowego), ale przede wszystkim klimat jest trochę „poważniejszy” i przypomina to bardziej klasyczne, napakowane testosteronem intensywne sportówki. Także dramy teoretycznie jest więcej, choć to też zależy co kto kwalifikuje jako „dramę” xd. A z rzeczy unikatowych to np. Oguri zaczyna na prowincji i dopiero potem przechodzi do Tokyo, no i tym razem nie mamy całej kariery rozłożonej na jeden sezon/film, a więc jest dużo więcej czasu by pokazać drogę od „zera do bohatera” (choć oczywiście Oguri nigdy zerem nie była xd).
Także jest to bardziej ewolucja niż rewolucja.

bajzel na pewno, ale bardzo, bardzo ciekawy. Wrażenia z oglądania świetne, a jakie dyskusje się toczyły po każdym odcinku…

peak

z zalet to na pewno setting: fantasy a la XX w. + zimowa otoczka – od razu coś ciekawszego niż typowe jrpg­‑owe średniowieczne fantasy. No a tak poza tym solidnie, a więc kwestia tego w jaką stronę to pójdzie i z jaką jakością… no bo historii typu „nie umiem czarować w świecie, gdzie wszyscy umieją” jest masa, więc jednak potrzeba czegoś w miarę oryginalnego, by się wyróżnić

bardzo solidnie. Jednak duet Atto/Kawatsura gwarantuje pewną jakość. Szkoda jedynie, że technicznie nie było lepiej, ale cóż… idealnie być nie może xd

okruchy życia, komedia, a może horror? W sumie to aż fascynujące, że to anime to niemalże autobiografia Afro, przez co bardzo szybko odchodzi od głównego tematu – filmu i fotografii – na rzecz turystyki, gastronomii, no i oczywiście tworzenia mangi itd, ale jednak ten główny temat nie znika i przewija się tu i ówdzie, tworząc całkiem interesującą mieszankę. Na pewno największy ubaw będą mieli ci, którzy obejrzeli/przeczytali już Yuru Camp – chociażby żeby wyłapać wszystkie nawiązania, których jest tutaj masa.
No i oczywiście wizualnie jest to majstersztyk, więc i dla samej animacji opłaca się obejrzeć

Bardzo solidnie póki co. Obawiałem się, że seria szybko zacznie się sypać, a wygląda to całkiem nieźle (czasami nawet jest trochę fajnej animacji, no i oczywiście transformacje i ataki w wykonaniu Kojiego Ito to majstersztyk), a i fabularnie fajnie się to rozwija. Anime to buduje też swoją tożsamość, poza oczywistymi inspiracjami Precure i Symphogearem. I oczywiście muzyka jest bardzo dobra, zarówno piosenki, jak i soundtrack, ale to już bardziej kwestia gustu.

solidnie. Bardzo duża liczba informacji turystycznych, a tak poza całkiem udane okruszki życia i dosyć interesujące bohaterki

cóż, jakość niby podobna, ale ogień trochę już przygasł i nie mówię tu nawet o animacji, ale i o samej formie i prezentacji fabuły – chyba trochę zabrakło dynamizmu. Tak czy owak ogromny plus za drugą połowę odcinka 12 – aż szkoda, że druga część sezonu dopiero za pół roku…

no i mamy już całą drużynę (dosłownie całą).
W sumie największa wada tego anime to to, że to w mniej więcej w 70% Precure i tylko w 30% anime idolkowe. Od razu nasuwają się porównania z Wonderful, gdzie te proporcje były totalnie odwrócone, a tutaj jakby twórcy trochę się bali odejść od schematów i postawić mocniej na główny motyw sezonu.
Tak czy owak ogląda się to bardzo dobrze – jest zabawnie, uroczo, bohaterki są odpowiednio głupiutkie i angażujące i oczywiście jest tu parę naprawdę dobrych i dobrze zrealizowanych pomysłów.
No nic – jeszcze 30 odcinków przed nami, więc może teraz, jak już obsada jest kompletna, proporcje trochę się zmienią i będzie więcej „idolkowania”. No i żeby nie było – nie mam nic przeciwko sprawdzonej precure'owej formule, a i nie jestem też jakimś zapalonym fanem idolkowych schematów, no ale kurde – akurat wybrali sobie taki motyw, który aż prosi się o nieco odważniejszą realizację…

to naprawdę bardzo dobre anime, każdy odcinek coraz bardziej zaskakuje, ale jest tu jedna, jedyna rzecz, która zaczyna mnie irytować. No rozumiem, że to przede wszystkim komedia i pewne kwestie traktowane są umownie, ale te ciągłe przeskoki czasowe, a może raczej to ile lat upływy w trakcie i między odcinkami – no tu już zaczyna się rozjeżdżać jakakolwiek logika czasowa i spójność świata przedstawionego. Ok, odcinek 8 trochę to naprawia, ale i tak… w sumie to chyba wolałbym, żeby w ogóle nie był wspominany w tym anime upływ czasu – wtedy wszystko byłoby umowne i pozostawione domysłowi widza, a tak siłą rzeczy widać nieścisłości i można rozmyślać o cyklu życia kosmicznych tanuki albo czemu przez tyle lat nie popsuł się żaden robot, choć wcześniej psuły się na potęgę w znacznie krótszym odcinku czasu albo czemu ruiny ciągle wyglądają tak samo, mimo upływu setek lat itd, itd.

haha, całkiem zabawna ta kryptoreklama xd. A zapłacili ci chociaż czy tak za darmo reklamujesz takie strony?

Tsurumaki, ty chory człowieku xd. Co za odcinek… Czyste mistrzostwo, naprawdę, szczególnie dla fanów  kliknij: ukryte  Zety (choć trochę szkoda, że Deux i Gates zginęli tak szybko). No i jako tako wyklarował się główny konflikt, choć nadal jest masa tajemnic i ciągle dochodzą nowe. A w dodatku w następnym odcinku znowu wracamy do UC0079, więc pewnie pojawią się kolejne wątki… No ale to już taka konwencja, taki właśnie ma szaleńczy styl pan Tsurumaki xd

specyficzne anime – raczej nie z gatunku „boki zrywać”, ale jest coś ciekawego w tym rodzaju czarnego humoru i w samej konstrukcji głównych bohaterek (na zasadzie, że obie są okropnymi ludźmi na bardzo różne sposoby, a przy tym jednak wzbudzają jakąś sympatię). Sama reżyseria i oprawa graficzna też bardzo pomaga, ale wiadomo – anime studia Shaft (prawie) zawsze wyglądają co najmniej interesująco

świetne, genialne, absolutnie doskonałe.

tanuki widocznie żyją i starzeją się dużo wolniej niż ludzie. Chyba w trzecim odcinku Ponko mówiła, że ma 54 (coś koło tego, nie pamiętam dokładnej liczby) lat.
Poprzedni odcinek był o jedzeniu, ten o whisky – nie wiem, według mnie to się za bardzo nie rozjeżdża. A czy realistycznie czy nie – też nie wiem, jakoś nie zwracałem na to uwagi i też ta seria chyba jakoś mocno tym aspektem się nie przejmuje. W sumie taka najważniejsza rzecz z tego odcinka to zwrócenie uwagi na marzenia Yachiyo, a raczej Właściela – i że być może w przyszłość Yachiyo w końcu znajdzie sobie jakiś własny cel.