Tanuki-Anime

te korporacje streamingowe zazwyczaj robią napisy po macoszemu, byle jak (przynajmniej w anime), jeszcze przy okazji wciskając jakieś ideologie (śmieszne feminatywy to i tak nic w porównaniu do dziwacznych „nijakich” form czasownikowych wziętych chyba z kosmosu xd). Czasami robiąc to wręcz zupełnie po amatorsku, tłumacząc angielskie napisy, a nie tworząc tłumaczenie na podstawie japońskiego audio (na 99% jestem pewien, że tak zrobił Netflix przy np. Cardcaptor Sakurze). Osobiście to przestałem oglądać anime na Amazonie po tym jak w pierwszym odcinku Gquuuxa przetłumaczyli „mobile suit” na polski xd.
No a tak poza narzekaniem to Netflix zazwyczaj robi niezłe napisy – z tego, co pamiętam to np. w Dandandan nie widziałem jakichś rażących błędów. Ale i tak to raczej drobne pozytywy w morzu nijakości – dla tych wszystkich korporacji Polska to niemalże trzeci świat, więc po co mają się starać…

Fajna komedia i zaskakująco chwytające za serce okruszki życia. No a oneeloli to specyficzny podgatunek yuri/shoujo­‑ai (choć akurat tutaj żadnego romansu nie ma – i bardzo dobrze!) i nie każdemu przypadnie do gustu. Ogólnie też nie jestem jakimś wielkim fanem tego rodzaju humoru, ale tutaj mi to nie przeszkadzało, bo mimo wielu wad i ewidentnie skrzywionej fiksacji na punkcie Mishy, Kamoi to po prostu porządna babka i ostatecznie cała ta relacja, jak i ogólny klimat, są w granicach podobnych komedii obyczajowych.

już kij z animacją, ale jakie to jest kurde nudne… Chyba można uznać, że to już jest jeden z tych przypadków, gdzie parodia zamiast parodiować po prostu powtarza schematy gatunku.

no nie, ten plagiat jest zupełnie chybiony – nie ma sensu o tym dalej pisać.
Co do pierwszej części to zgadzam się częściowo – animację odbiera się również subiektywnie pod względem gustu, estetyki etc, ale animacja to też rzemiosło i zawsze trzeba umieć rozpoznać i docenić wspaniałe dzieło, nawet jeśli subiektywnie się nie podoba. Na myśl przychodzi mi np. Kimetsu no Yaiba – animacyjne cudo, naprawdę długo by można o tym pisać, ale osobiście nie lubię takiego stylu

panie Sulpice, jeśli City nie zasługuje u ciebie na 10/10 za animację (wiem, to tylko numerek, ale jednak oznacza jakieś umiejscowienie w prywatnej skali), to ja nie mam zielonego pojęcia, jak dla ciebie wygląda animacja zasługująca na 10/10 xd.

I jeszcze tu mam wątpliwość:

O ile uważam, że te dwie serie różnią się wystarczająco mocno, bym nie nazwał nowszego tytułu plagiatem (choćby dlatego, że nowa seria skupia się na postaciach z różnych pokoleń), o tyle podobieństwa są znaczne.

 – a skąd ten plagiat? Obie serie powstały na podstawie mangi tego samego autora (trochę się dziwię, że ani razu nie wspomniałeś Arawiego w tekście, biorąc pod uwagę jak ważną rolę pełnił również podczas powstawania adaptacji), więc to dosyć oczywiste, że są podobne.

a tak poza tym niezła recenzja, przede wszystkim niezła w tym kontekście, że mocno motywuje, by napisać własną. No, chyba będę musiał to zrobić, bo tej oceny za animację nie mogę wybaczyć xd

Polsce? Przecież miejsce akcji to dosłownie Berlin(t), a w tym filmie to bardziej alpejski kurort niż nasze góry.

Idolkowania nadal za mało, zdecydowanie za mało, a nie jest to nawet największy problem, bo fabularnie jest niemrawo i bez pomysłu. Najgorzej wypada ten nieszczęsny Kaito, który wygląda bardziej jak wymysł producentów, na którego nikt z ekipy produkcyjnej nie miał większego pomysłu ani ochoty, żeby go jakoś lepiej umieścić w fabule.
W ogóle sam główny motyw jest naprawdę słabo zaimplementowany. Weźmy na przykład odcinek 36 – pierwszy live naszych bohaterek. No i co z tym zrobiono? Cały odcinek służył za reklamę rzeczywistego eventu, a w anime występu nie pokazano! To anime tak bardzo skupia się na byciu Precure, że traktuje aspekt idolkowy zupełnie po macoszemu. Widać to nawet po warstwie muzycznej: ile mamy piosenek? Chwila, policzę – 8 (6 w anime + dwa endingi). Nawet nie będę pisać ile piosenek zazwyczaj mają dwunastoodcinkowe anime o idolkach, bo nie ma co kopać leżącego. No i w tym odcinku Uta dostała nowy power­‑up – nie dość, że to prosty recolor, to oczywiście bez nowej piosenki, bo po co! Na co komu nowe piosenki?
I naprawdę chciałbym bardziej lubić to anime – w wielu aspektach jest naprawdę dobre, ale te wszystko wady naprawdę mocno ciążą na całości. Jako niezobowiązująca rozrywka w niedzielne poranki jeszcze się sprawdza, ale w porównaniu do dwóch ostatnich serii – wyraźny spadek formy.

w zasadzie to nie było czego kuć. Pierwszy sezon był planowany jako samodzielny, zamknięty projekt i praktycznie nikt z tamtej ekipy nie miał zamiaru robić więcej.
Kolejne sezony to już wymysł producentów, a JC Staff wiadomo jak funkcjonuje – nigdy nie mieli wielkich szans, by zrobić cokolwiek wybijającego się ponad przeciętność. W sumie to zastanawiam się, czy producenci mają wywalone i dali One Punch Mana pierwszemu lepszemu studiu (czyli JC Staff, które ma w zwyczaju brać każdy projekt jaki tylko się da), czy też szukali chętnych i próbowali zebrać podobną ekipę, ale wszyscy byli zajęci/nikt nie chciał zmierzyć się z poziomem pierwszego sezonu etc.? Osobiście skłaniam się ku pierwszej opcji xd.

mniej więcej. Może… W sumie to nie wiem xd. A nawet jeśli, to jakoś mi to nie przeszkadza. To, że  kliknij: ukryte  All Might przeżyje raczej nie jest zaskoczeniem, a „przezwyciężanie losu dzięki dobroci/wspólnej woli etc.” to jeden z głównych motywów serii, więc tak z nikąd się to nie wzięło.
A osobiście po prostu myślę, że „modlitwa” była bardziej metaforycznie, narracyjnie, a wszystko to zasługa niemalże niemożliwego  kliknij: ukryte  powrotu do życia Bakugo, który zapewne zgodnie z wizją Nighteye'a też nie powinien już żyć.

Sigh… spoilery się maskuje. Moderacja

w sumie fajnie się to ogląda, ale kurde… mam odczucie, że jednak ten finałowy arc jest zbyt przeciągnięty, no i oczywiście klasyka w stylu cliffhangerów, wspominek między walkami, „przewidziałem każdą możliwość i na wszystko jestem przygotowany” etc. szczególnie nie pomaga. Największy plus to zdecydowanie  kliknij: ukryte  Hiroshi Kamiya xd. Jakoś znacznie przyjemniej mi się ogląda od kiedy to on jest głosem All for One'a xd

Całkiem całkiem. Tła ładne, soundtrack dobry, atmosfera jest (póki co nie depresyjna, a melancholijna, ale z takimi anime nigdy nie wiadomo kiedy albo czy w ogóle zrobi się mroczniej)

a co mi tam – niech będzie dycha. Nic podobnego już w życiu nie zobaczę – no chyba że KyoAni zrobi kiedyś drugi sezon albo film

czyli decyzja, by poczekać aż wyjdzie całość okazała się trafiona…

przygoda w klasycznym stylu i absolutnie najwyższej jakości wykonania. Fajnie, że będzie drugi sezon, bo naprawdę bardzo dobrze, zaskakująco wręcz, się to oglądało

czy lepsze od sezonu pierwszego? Nie wiem, ciężko powiedzieć na gorąco, ale jest to z pewnością kawał świetnej, pomysłowej rozrywki. No i osobiście jestem wielkim fanem Okaruna i Momo oraz ich relacji, a i reszta bohaterów to też niezwykle sympatyczna zgraja.
Oczywiście zapowiedziano już trzeci sezon, więc nic, tylko cierpliwie czekać na kontynuację

bardzo solidna seria dla fanów yuri/shoujo­‑ai i komedii ze słodkimi dziewczynkami w rolach głównych. Jeśli ktoś nie przepada za tymi gatunkami, to raczej nie ma czego tu szukać

Tak jak pierwszy sezon – niby nic niezwykłego, a jednak ogląda się bardzo przyjemnie i miejscami naprawdę wciąga. Z chęcią zobaczyłbym trzeci sezon, a w międzyczasie może nawet sięgnę po mangę, która, jak głosi internet, jest jeszcze lepsza

u podstaw jest to stosunkowo prosta fabuła, ale prezentacja! Prezentacja jest wyśmienita i to właśnie ona robi ogromną różnicę. Muzyka jest absolutnie doskonała i każdy występ to audiowizualny majstersztyk, a wszystko jest podszyte warstwą metafor, zarówno fabularnych, jak i wizualnych. W sumie faktycznie jest to teatr maksymalnie wykorzystający język animacji. No i oczywiście jest to też teatrum mundi, bo jakże by inaczej opowiadać właśnie o teatrze i związanych z nim pragnieniach, marzeniach itd

dla nastolatka to na pewno zawrotna kwota xd

zdecydowanie trzeba dodać tag shoujo ai/yuri. Romansu jako takiego co prawda nie ma, ale cały humor kręci się wokół wyraźnie romantycznych fascynacji między poszczególnymi postaciami. Ogólnie nie jest to nic nowego ani odkrywczego, ale akurat taki rodzaj humoru mi pasuje i jest to bardzo solidny tytuł w ramach swojego gatunku.

oglądanie tego anime czasami przypominało przyglądanie się jak Tomino powoli popada w szaleństwo xd. Ogólnie jest to bardzo ciekawe anime, ma sporo naprawdę dobrych elementów, ale wad też jest sporo, no i przede wszystkim przebija się przez to wszystko ten dziwaczny, nieco psychotyczny przekaz o kobietach, macierzyństwie itd. Ogólnie bardzo dobrze, że jednak Tomino ma ten, prawdopodobnie najgorszy, okres życia za sobą, a dla nas, widzów, pozostaje jedynie ta seria jako świadectwo artystycznej wizji człowieka będącego w nienajlepszym humorze xd.
Ogólnie to mi się podobało, ale tu trzeba zaznaczyć, że prawdopodobnie mam dosyć wysoką tolerancję na wszelkie wady i szaleństwa Tomino. No aż trochę szkoda, że to anime jest aż tak zapomniane, bo tu naprawdę widać potencjał na coś, co mogło być prawdziwą klasyką, a wyszło… no xd. Ale oczywiście sama animacja i dizajny/walki mechów były przecudne – zawsze coś.

wow, ale spaprane zakończenie xd. W sumie wyszłoby dużo lepiej, gdyby ta seria zakończyła się na odcinku 4 lub 5, a tak dostaliśmy coś w stylu „nothing ever happens” jak w memach xd. I to nawet nie jest aż tak złe, tylko tak okropnie nudne/nijakie, że w ogóle już prawie zapomniałem, że to anime jednak wzbudziło we mnie jakieś emocje. I jako tako rozumiem o co chodziło autorowi, ale wykonanie – no nie.
W sumie tak naprawdę najlepsza rzecz z tego anime to reżyseria/animacja/muzyka, czyli wszystko to, co wyniosło prawdopodobnie (nie wiem, nie czytałem mangi, ale się domyślam) niezbyt dobry materiał źródłowy na absolutne wyżyny.

w sumie zawsze mnie zastanawiało kto tak właściwie ma prawa do dzieł Tezuki i czemu nikt praktycznie nic z nimi nie robi. Wiadomo, większość to absolutna klasyka, którą ciężko ruszyć, ale jest też bardzo wiele materiału, z którego możnaby zrobić tonę dobrych anime.

prawdopodobnie najlepiej wyglądające anime w formacie „potwór tygodnia” w historii

mnie też to irytuje i nawet wiem dlaczego xd. Pisałem o tym w poprzednich komentarzach – ten setting z dwoma szkołami jest dosłownie żywcem wyjęty z jakiejś komedii (nie wiem, np. Ranmy – tam też przecież mieli szkoły „kierunkowe” xd), ale traktują go tak poważnie, że podchodzi to pod absurd. No ok, pomysł sam w sobie nie jest przecież zły – da się to z pewnością wpleść w miarę realistyczną serię (no bo chyba w takim kierunku to ma iść?), ale przecież to jest tak komicznie przerysowane, że w połączeniu z wyżej wspomnianą „powagą” serii strasznie się to gryzie.
I powiem szczerze, że chyba to właśnie najbardziej mnie fascynuje w tej serii, bo omówmy się – póki co bohaterowie ani fabuła nie oferują jakichś wybitnych wrażeń (choć z odcinka na odcinek coraz bardziej podoba mi się Rintaro).