Tanuki-Anime

Trochę mi już ta myśl chodziła po głowie, ale dopiero teraz jestem bardzo pewien, że jednak Tooru to stereotypowy bohater haremówki. W zasadzie żeńska wersja Rita z To Love­‑Ru, jeśli już mam użyć przykładu. Miła, uprzejma dla wszystkich osóbka, większość przedstawicieli płci przeciwnej przynajmniej ją lubi, wszystkim pomoga i dzięki jej obecności problemy innych są rozwiązywane. Dosłownie to samo. Znaczy, zdaję sobie sprawę, że ten schemat występuje w mangach/anime shoujo dość często, ale nadal jest to trochę irytujące i rozczarowujące, że autorzy idą po najmniejszej linii oporu, szczególnie jeśli weźmiemy pod uwagę, że Fruits Basket to całkiem przemyślana opowieść z wieloma naprawdę dobrymi bohaterami. No, i doszło do tego, że przemyślenia co do bohaterów mam podobne jak w przypadku To Love­‑Ru Darkness. Oceny to nie zmienia, nauczyłem się tolerować ten typ protagonisty, ale jednak wolałabym, żeby ktoś ciekawszy miał tutaj główną rolę.

Mówcie co chcecie, odcinek 19 to sztos nad sztosy, przynajmniej w tym roku, i nawet trochę żałuję, że nie oglądałem go na premierę. W zasadzie anime odłożyłem w kąt gdzieś po dziesiątym odcinku. Stety lub niestety, ale tempo akcji, a raczej przeciągane walki powodują, że Kimetsu no Yaiba jest dla mnie prawie nieoglądalne w trybie tygodniowym. W sumie nie wiem, po co adaptują to aż tak dokładnie; odcinków ma być tylko 26, a momentami przeciągają zupełnie jak w tych shounenowych tasiemcach. Chociażby odcinek 14, który w zasadzie był o niczym.
Bajka sama sobie zła nie jest – pojawia się trochę głupotek, niektóre postacie są serio irytujące, a antagoności całkowicie nijacy, ale ogląda się nieźle. Najlepiej kilka odcinków na raz. Inaczej może być trudno.

Już abstrahując od głównego sensu odcinka, po raz kolejny muszę sobie zadać pytanie: KIM, KURDE, JEST AKITO!? A raczej czemu ten psychopata jest praktycznie bezkarny i żaden z Soumów nie odważy się choćby źle o nim powiedzieć (znaczy, tak z grubsza)? Spodziewam się, że ma to coś wspólnego z klątwą  kliknij: ukryte  (przemiana z zwierzątka to chyba zbyt łagodny efekt; na pewno jest coś jeszcze) , ale, kurde, naprawdę mnie to intryguje. Całość fabuły jest naprawdę ciekawa, ale właśnie ten jeden wątek sprawia, że oglądam dalej.
A tak z plusów odcinka: dobrze, że Hiro trochę uświadomił Tooru jak bardzo jest miękką kluchą, ale wątpię, że cokolwiek to zmieni w jej charakterze.

 kliknij: ukryte  Tak w ogóle to dość zabawne, że niema postać nazywa się, hehe, Sayless. Super posunięcie twórców, naprawdę. A tak na poważnie to ostatnie dwa odcinki to jedbak WTF. Nie takie spore, ale jednak… ugh. Nie znam visual novelki, ale jednak boli fakt, że goście od anime adaptują to wszystko tak nijako i jeszcze tną w nieodpowiednich momentach. Naprawdę mi zabrakło rozwinięcie tutaj relacji Takuyi z Sayless. Końcówka odcinka 18 – całują się na pustyni. Odcinek 19 – timeskip o rok i MAJĄ DZIECKO. Noż kurde, aż mi się Clannad przypomniał, tyle tylko, że tutaj romans trwał jeden odcinek. A w ogóle z tym dzieckiem to są niezłe jaja… Paradoksy czasowe wymiękają – tutaj mamy najprawdziwszy paradoks międzywymiarowy! Córka MC to Yu­‑No! Ta, kurde, Yu­‑No, co się pojawiła na parę minut na początku całej serii. Powiem tak, zostałem grubo zaskoczony. No i wtf to jeszcze ta reakcja Takuyi, a raczej jej kompletny brak, gdy się zorientował, że ta naga dziewczyna szepnęła mu w wtedy, no właśnie, Yu­‑No. Znaczy, ok, pewnie zostawili tę rewelację na następne odcinki, ale no…
No i jednak nadal boli ugrzecznienie anime względem visual novelki. Widać mocno, że gra opierała się na zaliczaniu kolejnych panienek, abstrachując już od faktycznej fabuły. Uważam więc, że pozbycie się „mięska” to mimo wszystko nieporozumienie, bo twórcy adaptacji pozbawiają produkcji niewielkiego, ale przyciągającego uwagę plusa.
Chyba jednak lepiej by było jakby to anime powstało z dziesięć lat temu…

Tooru za dużo się nie zmieniła od początku anime, ale szczerze to jej obecność praktycznie nie przeszkadza. Przez większość czasu inne postacie są na pierwszym planie i są na tyle charakterne, że jedna średniawa główna bohaterka wszystkiego nie psuje. No, i mimo wszystko nie jest tak źle – Tooru też ma swoje momenty.

Robi się… ciekawiej.  kliknij: ukryte  Mamy już sadystkę, masochistkę, fujoshi, młodszą siostrzyczkę (meh), stalkerkę i ewentualnie lolicona (ziomek Keikiego) Została już tylko wiceprzewodnicząca pokazana pod koniec odcinka. Niby opening sugeruje zboczenia każdej kolejnej dziewczyny, ale w jej przypadku naprawdę nie mogę się domyśleć, co jest z nią nie tak. Tak czy siak, to anime to typowy średniak, ale jakoś miło się ogląda.

Po prostu piękny odcinek. Historia Kisy, jej problem, to jak Haru, Yuki i Tooru jej pomogli… Trudno nie uronić łzy. Dramat realistyczny, dobrze podany i nie przesadzony. Pokazano, że z pomocą bliskich osób da się wyjść na prostą, znaleźć chęć do dalszej walki. Jeden z lepszych epizodów zdecydowanie.

Wszyscy na początku się zastanawiali, jak właściwie działa King Crimson, ale Golden Experience Requiem zdecydowanie przebił nawet najbardziej absurdalne standy w JoJo. Myślę, że sam Araki do końca nie wiedział, co właściwie stworzył i to nie pierwszy raz, ale wybaczam.
I tak ten part był świetny.
Dobra, fabuła to maksymalnie 6/10 – pełna dziur, dziwnych przejść, plot armorów i nieścisłości… Bohaterowie to też dość nierówna pod względem charakterów i logiki zgraja, ale jednak zupełnie mi to nie przeszkadzało.
Albo jestem fanboyem, albo DavidPro udało się tak skutecznie zamaskować wszelkie wady pierwowzoru, że nie wpływa to na przyjemność z oglądania.
Tak czy siak, za samą grafikę (to już kwestia gustu jednak) i muzykę seria ta zasługuje na najwyższe noty.
Ja daję 9/10, czyli bez zmian. Poziom poprzednich części utrzymany.
Czekam na Stone Ocean, albo chociaż Purple Haze Feedback.

Sposób w jaki Thors masakrował kolejnych przeciwników przypominał mi walki z Asterixa i Obelixa.
 kliknij: ukryte  A tak w ogóle to oni sobie tak po prostu odpłynęli i nie zauważili, że nie ma Thorfinna? I kiedy on się w ogóle schował pod pokład?

Tak się w sumie nadal zastanawiam, co ja właśnie obejrzałem…
Dla gości, którzy lubią takie tematy może to być anime idealne, dla mnie zaś tylko ciekawostka w stylu zeszłorocznego I Want You To Make a Disgusted Face and Show Me Your Underwear. W porównaniu jednak z tamtym tytułem tutaj przynajmniej jest coś co udaje fabułę i naprawdę ładna, staranna animacja oraz całkiem niezła muzyka.
Tylko dla fetyszystów?
Być może, ale jeśli ma się trochę wolnego czasu można spróbować.

Ta bajka ma dość spory potencjał, by z haremówki zmienić się w horror psychologiczny. Wystarczy, że Yuika sięgnie po bardziej ekstremalne metody i, co jest raczej pewne biorąc pod uwagę tematykę serii, pojawi się w najbliższym czasie jakaś yandere. No, i ta „bajka” z początku odcinka była świetna.

Konkurs na najpaskudniejszą bajkę tego sezonu można uznać oficjalnie za rozstrzygnięty. Brawa dla animatorów z Maho Film! Warto docenić ich ciężką pracę; naprawdę się postarali, by narysować każdą scenę tak krzywo jak się tylko da.
A poza tym już się nie dziwię, że (przynajmniej w light novel) relacja Dale'a i Latiny kończy się tak, a nie inaczej. Nasz główny bohater jest bardziej dziecinny od małej demonicy, więc to raczej pewne, że przykładnego wychowania dziecka raczej tu nie będzie.

Szacun za nawiązanie do Hokuto no Ken :)

Początek dość szybki i chaotyczny, ale sympatyczny i porządnie wykonany. Po materiałach promocyjnych (a raczej prawie ich braku) nie oczekiwałem zbyt wiele; ba, początkowo nawet nie miałem zamieru oglądać tej serii. Jednak przełamałem się – nie mogłem w końcu pozwolić na to by słodkodziewczynkowe anime przeszło mi koło nosa. No, i ostatecznie był to udany seans. Seria bardziej niż w klasyczne okruszki życia celuje w absurd i parodię, i robi to z pomysłem i lekkością. Bohaterki wydają się być sympatyczne (szczególnie Yuko), seiyuu odwalają kawał dobrej roboty, a animacja (choć odrobinę statyczna) daje radę. Nie wiem jak będzie dalej, a jeśli utrzymają poziom będzie to jedna z najprzyjemniejszych serii tego sezonu.

Aż trudno mi uwierzyć, że przyjemnie mi się oglądało te dwa pierwsze odcinki. Tak, to anime jest tak durne na jakie wygląda, ale mimo to (póki co) nie odstrasza od ekranu. Pełno tu schematów, animacja jest co najwyżej średnia, ale jest przynajmniej dynamicznie, a to, co było pod koniec tych dwóch odcinków – no, czapki z głów. Przy małych oczekiwaniach ta seria wydaje się być całkiem niezła.

Przyjemny pierwszy odcinek. Nawet ta chodząca, różowa deus ex machina nie przeszkadzała (bo na szczęście ograniczono jeje obecność do minimum). Na plus można zaliczyć fanserwis, a raczej jego równość, czyli (stety lub niestety) nie tylko kobitki są rozbierane. Ogólnie miły dodatek przed drugim sezonem.

Trzeba jednak przymknąć oko na te wszystkie głupotki/nieścisłości. Seria raczej o realizm się nie stara i trzeba to przyjąć, inaczej będzie się tylko zgrzytać zębami podczas seansu. Podoba mi się za to, że „antagonista” nie jest w zasadzie zły. Ma inne poglądy niż Senkuu, w dodatku dość sensowne i szczerze można się z nimi utożsamić. Bardzo spoko, że nie robią konfliktu na zasadzie dobro vs zło, tylko jedna droga vs inna droga. Jedyny naprawdę irytujący element to Taijuu, ale cóż, to tylko shounen.

Nie wiem, czy to prawda, ale ktoś na MAL­‑u pisał, że Kengan Asura i Dumbbell to to samo uniwersum.

Shingo Natsume zrobił nam krzywdę, porzucając tę serię.

Oto prawdziwe anime o napalonych nastolatkach! Reakcje przerysowane (szczególnie ta głównej bohaterki pod koniec odcinka), ale ma to swój cel i jest zrobione z sensem. A Izumi to amator:  kliknij: ukryte  otwarte drzwi, oglądanie bez słuchawek… Koleś chyba za bardzo się przyzwyczaił do siedzenia samemu w domu. A ogólnie to się nie spodziewałem, że tego „seksu” będzie aż tak dużo. Myślę jednak, że to jest początkowe zszokowanie widza i wprowadzenie w tematykę serii; następne odcinki raczej będą trochę spokojniejsze. Na razie podoba mi się bardzo i liczę na utrzymanie poziomu.

Kontrast między oryginalnością/jakością historii i bohaterów a wykonaniem/animacją przypomina mi troszkę SAO. Oczywiście w lżejszej wersji. Jest na czym oko zawiesić i oby było przez wszystkie odcinki, ale fabularnie raczej średniawka, ale na szczęście lekka i niespecjalnie wkurzająca. A ending to jeden wielki spojler, przynajmniej według mnie.

Animacja jest koślawa bardzo, plusik za ten język demonów i bardziej europejski setting fantasy. Zaskakuje za to muzyka, która jest (póki co) całkiem spoko i wpadająca w ucho. Co z tego wyjdzie – nie wiem  kliknij: ukryte  oby tylko anime nie doszło do TEGO momentu, jak raportują czytelnicy light novel. Tak, Latina w końcu dorasta i no… . Póki co raczej średnio, ale ogląda się przyjemnie. A, i trochę mnie wkurzało, że prawie przez cały odcinek Dale taszczył Latinę jak jakiś wór ziemniaków.

Oby tym innym studiem było Production IG. A z resztą tak długo jak większość ekipy produkcyjnej się nie zmieni, zmiana studia wpłynie tylko na animację.

Wahaha wara e ba sugoi ten toreru!

*ganbare beamu!*