Tanuki-Anime

W końcu!  kliknij: ukryte  Magiczny pojedynek bez durnych kręgów, inkantacji i zbędnego gadania. Magia w stylu bardziej europejskim, setting i ogólny klimat raczej też, choć póki co nic pewnego. Od następnego odcinka zaczyna się podróż, a Elaina zaprezentowała się jako całkiem rozsądna, dającą się polubić postać. Warto też wspomnieć, że grafika wygląda tak imponująco jak się spodziewałem, a może nawet nieco lepiej – przede wszystkim piękne, pełne koloru i życia tła, które też mają swój charakter, a nie są tylko typowymi dekoracjami fantasy. Oby poziom się utrzymał i oglądam dalej

Obiecujący początek. Przede wszystkim genialna grafika – choćby dla niej warto oglądać dalej.

Shaft w formie czy jednak nie? Trudno na razie stwierdzić… Taki mocno średni ten pierwszy odcinek. Ani nie zachęca, ani nie odstrasza. Trochę fajnej animacji, dobry opening i ending, fanserwis (nogi) i yuri­‑baity. Bez jakiegoś mniejszego lub większego twistu raczej się nie obejdzie, więc pozostaje czekać. Ostatecznie pan Saeki wydaje się być ogarniętym reżyserem…

Ależ szalony i widowiskowy finał!  kliknij: ukryte  Walka z pokemonowymi potworami przy akompaniamencie idolkowego popu. Czegoś takiego jeszcze nie widziałem…
Ostatecznie całkiem przyjemna bajka. Bardziej slice of life, fantasy i słodkie dziewczynki niż idolkowanie. Postacie przyjemne, grafika naprawdę dobra.

Mamy to…
[link]
Ktoś jest w ogóle zdziwiony? Ja niezbyt. Byłem pewien, że po Alicyzacji zekranizują Moon Crandle albo spin­‑offy. Wygrała opcja druga. Z jednej strony więcej SAO, z drugiej strony więcej męki… Ech, oby tylko ekipa produkcyjna była taka samo, to będzie przynajmniej na co popatrzeć.

Pierwszy sezon miał dość sporo słabszych momentów, niektóre odcinki nie domagały pod względem animacji, tymczasem tutaj, po dwunastu odcinkach, jest lepiej albo zwyczajnie stabilniej.
W ogóle już jakoś od początku czułem, że właśnie teraz ta historia nabierze rozpędu. Mniej shounenowych klisz, a więcej budowania postaci, niekoniecznie nawet pierwszoplanowych i odkrywania kolejnych tajemnic najciekawszego aspektu tego anime, czyli świata przedstawionego. I chyba zmiana reżysera wyszła nieco tej serii na zdrowie – shaftowe rozwiązania nadal są bardzo widoczne, ale nie przysłaniają przynajmniej fabuły i nie są tanim efekciarstwem i gmatwaniem dla gmatwania.

Ależ to jest super koślawo narysowane… Naprawdę, naprawdę szkoda, bo jedbak do ecchi wymagane jest by postacie jako tako chociaż wyglądały. Ogólnie bardzo śmieciowa haremówka bez niczego specjalnego. Jedyne, małe trzeba przyznać, zalety to, kolejno, pomysł na fabułę (acz źle wykonany), główna rola Yoshitsugu Matsuoki (polecam zerknąć na scenę z beast mode :) i Momozono.
Wątpię, że w dwóch ostatnich odcinkach cokolwiek się zmieni, więc mogę już napisać, że raczej nie warto tego oglądać, choć ja oczywiście już dociągnę do końca.

w końcu to jedna z najczystszych i najpiękniejszych miłości jakie widział świat anime

Dość odważne stwierdzenie. Jak dla mnie romans Gary'ego Stu i Mary Sue nie jest w ogóle interesujący ani tym bardziej piękny.

Piękny film. Niekoniecznie wybitny, ale ciepły, bardzo autentyczny emocjonalnie i z genialną grafiką. Bohaterowie bardzo sympatyczni – nawet do handlarza masek nie czuje się jakieś większej niechęci. Podoba mi się też to, że ani razu nie przesadzono z dramą, bo Japończycy i szczególnie Mari Okada, mają do tego tendencję. Główny bohater nieco nijaki, ale Muge skradła cały show – mocno bezpośrednia dziewczyna, nieco wkurzająca i dziecinna, ale nie sposób nie wczuć się w jej niekoniecznie rozsądne decyzji i sytuację. Końcówka jedynie nieco przeciągnięta, przez co epilog został zepchnięty do napisów końcowych – nieco szkoda.

 kliknij: ukryte  Gabriel Miller zginął prawie tak samo jak Yoshikage Kira xddd. Nie no, dla mnie ta scena była dość zabwna. I w ogóle ten robot to ten twórca SAO? Jak to w ogóle możliwe? On nie zginął gdzieś w pierwszym sezonie? I czemu w ogóle on krwawił? Tam było ciało w środku czy co?

Pełna ekranizacja mangi. Będzie trzeci sezon. Było wcześniej zapowiadane, że odcinków będzie 63 – 25 + 25 + 13

Kurde, ostatnie odcinki naprawdę świetnie rozwijają postać Yukiego. Można powiedzieć, że to on jest gwiazdą tego sezonu obok Kyou i Rin. No, i Akito po tym odcinku wydaje się nieco bardziej ludzki.  kliknij: ukryte  W ogóle myślałem, że on jest gdzieś w wieku Shigure i reszty tych starszych, a jednak wychodzi na to, że jest niewiele starszy od Yukiego. I widać również, że Akito od samego początku nie był chorym sadystą, tylko coś w nim pękło, sprawiło, że się dość gwałtownie zmienił. Mam nadzieję, że w następnych epizodach pokażą, co sprawiło, że Akito jest jaki jest, bo póki co jest zły, bo po prostu tak, bo musi być antagonista.

Ubrani? Póki co to jest drużyna supernudystów, chyba że w odcinku ósmym się już coś zmieniło :)

No i koniec… Mniej więcej. Główny zły  kliknij: ukryte  pokonany, więc następne trzy odcinki to epilog…
I w ogóle o co chodzi w końcówce? Nie zdążyli się wylogować? Będą siedzieć w Underworldzie te 200 lat czy ci naukowcy coś wykombinują? I czemu w ogóle tam zostali? Gdzieś w międzyczasie skończył się czas?

Szczerze to nie wiem. Taka dość typowa haremówka w sumie. Tyle że główny bohater jest naprawdę super żałosną, nędzną osóbką bez kręgosłupa moralnego i umiejętności podejmowania decyzji. Dziewczyny są spoko, szczególnie Chizuru, która nie jest typową słodką panną, a raczej rozsądną, opanowaną kobietą, która z tego biednego Kazuyi może zrobić porządnego człowieka. No i w sumie to anime w jakiś sposób angażuje emocjonalnie, choć raczej negatywnie: kiepsko się patrzy na MC i to jak nim Mami pomiata i okręca wokół palca w pierwszych odcinkach.
Ogólnie można spróbować, bo przynajmniej w paru kwestiach ta seria nie idzie po schematach i ma do zaoferowania coś nieco ciekawszego.

Jak to? Świetna była ta wróżka i jeszcze żart z kurczakami :)

Z tą dobrą oprawą audio­‑wideo bym nie przesadzał… Co najwyżej średnio, dwie­‑trzy porządnie zrobione sceny na 7 odcinków.
Z resztą jednak bardzo się zgadzam. Pierwsze odcinki niespecjalnie mnie przekonały, ale od kiedy seria wróciła po przerwie w emisji jest coraz lepiej. Podoba mi się przede wszystkim pewien realizm i dobrze zrobione charaktery bohaterek; nawet ta nauczycielka ze swoim pijaństwem wypada bardzo sympatycznie. Ogólnie w tym biednym i skromnym sezonie letnim jedna z lepszych bajek.

Kiedyś myślałem, że reżyser i scenarzyści SAO są choć trochę ogarnięci i świadomi ułomności pierwowzoru i gdyby tylko im się chciało potrafiliby troszkę pozmieniać, by nieco naprawić to, co Kawahara spaprał w oryginale, jednak ten odcinek pokazał, że stać ich tylko na durny filler, by przełożyć przebudzenie boga Kirito na następny odcinek… Ech. I w ogóle naprawdę zaczyna mnie irytować ta przerysowana brutalność. Na początku Alicyzacji był to bardziej efekt „wow, w końcu dali krew”, teraz jest to po prostu niesmaczne. Ile jeszcze kończyn zostanie uciętych nim Kirito pokona wszystkich jednym ciosem?

Ależ świetna była ta gra planszowa! I Salsa (znaczy osobowościowo, a nie smakowo xd)!
Nie wiem, tak jakoś nadal podoba mi się ta bajka. Fabuła wybrakowana i powolna, postaci od gruma i z ledwością zapamiętałem imiona głównej piątki, trudno też się tu doszukiwać czegoś serio oryginalnego, ale no, jakoś działa. Uwagę przykuwa parę interesujących konceptów związanych z magią i ten teges i przede wszystkim grafika. Sekwencja, gdy Salsa i tamte dwie wskakiwały do wody była naprawdę dobrze zaanimowana, od pierwszego odcinka również większość teł wygląda zaskakująco dobrze (podobnie z oświetleniem w niektórych scenach). Jedyne, co tak serio odstaje to idolkowe występy w 3D, ale na szczęście są krótkie i wbrew temu na podstawie czego seria jest są w zasadzie elementem pobocznym, bo same odcinki to w zasadzie CDCT i wprowadzanie kolejnych postaci.
Także ten – oczekiwania miałem zerowe i w sumie nie dostałem czegoś super ekstra, ale jest to zdecydowanie nieco lepsze niż idolkowa seria z odzysku. Oby tylko poziom utrzymał się do końca i kto wie… Może będzie nawet 7/10?

Pan bohater tak potężny, że tym razem pokonał c z a s i w dodatku zaśpiewał opening. Kurczę, przy takim rozmachu i z takim tempem to pod koniec serii może być rzucanie się galaktykami… :v

Kurde, myślałem, że będzie odprężająca komedia, ale postać Mami… Ech, nie psuje definitywnie seansu, ale jest to zdecydowanie charakter z kategorii najgorszych gnid. Z drugiej strony główny bohater jest super żałosny i jest sam sobie winien, że daje się łapać na takie sztuczki i jeszcze przeprasza, że nie robi czegoś po jej myśli. Ogarnięty facet od razu by spławił taką manipulatorkę, a tutaj to się będzie ciągnąć w imię komedii. Nadzieja w Chizuru, bo chyba tylko ona może uświadomić MC, że z Mami powinien definitywnie skończyć…

Ja pitolę, Tamaki po raz kolejny udowadnia, że jest rzadką w skali anime fanserwisową deus ex machiną. Naprawdę, te wszystkie momenty randomowej rozbieranki to już chyba tylko sztuka dla sztuki; jakby autor chciał dodać elementy ecchi, ale brakowało mu sensownych pomysłów i sytuacji, by je wprowadzić… Są więc dwie pieczenie na bezsensownym ogniu: akcja nie jest zakłócana przez zagrywki rodem z haremówek, a widownia dostaje to, czego pragnie (no, w sumie nie pragnie, ale można uznać, że zawsze nieco to podbija zainteresowanie). Sukces!

Ależ szarmancki ten nasz bohater! W jeden odcinek zrobił większy postęp romantyczny niż bohaterowie co niektórych haremów w parę sezonów. I to w dodatku ujarzmił tsundere! Cóż za bestia! I to kręcęcenie zamkiem było dość zabawne.

No i wszystko odhaczone:
- groteskowa brutalność
- scena z tentaclami (Reki Kawahara to chyba większy fetyszysta niż co niektórzy mangacy ecchi…)
- patos

W sumie nie spodziewałem się niczego więcej. Jest tak jak było, czyli ech… W ogóle w openingu nasz bóg Kirito przywdziewa wdzianko czarnego siermierza niczym mahou shoujo. Ciekawe czy w samym odcinku też tak będzie wyglądać jego przebudzenie…

Całkiem niezły początek. Na plus grafika/animacja i to, że bohaterowie są dorośli (a czy dojrzali emocjonalnie to się okaże…). Postacie wypadają ogólnie dość sympatycznie, choć nie ma co oceniać po jednym epizodzie.