Tanuki-Anime

Kiedyś, dawno temu, poligamia była w Japonii… dozwolona prawnie. Gdzieś w epoce Heian. Ale już nie jest.
I mam wrażenie, że mylisz tutaj wielożeństwo z posiadaniem utrzymanek/kochanek. Utrzymankę można sobie utrzymywać, kto bogatemu zabroni, „wszyscy” mogą o tym wiedzieć, ale nie ma ona statusu równego żonie. A o status prawny się tu wszystko rozbija. Oficjalnie będzie osobą z zewnątrz, żadnego prawa do spadku, dzieci z takiego związku są „nielegalne” etc.
Z tą powszechnością też bym raczej się nie rozpędzała.
Pewnie, różne rzeczy się dzieją, ale to raczej wyjątkowe sytuacje o których piszą w brukowcach, nie norma.
Czy w świecie przedstawionym interesującego nas anima jest dopuszczalne wielożeństwo? Nie oglądam, ale z dyskusji rozumiem, że tak.
Dopuszczalne nie równa się konieczne, prawda? Bohater mógłby mieć tylko jedną żonę. Jeśli bierze sobie następną, to jakoś o nim świadczy. Jak? Może, że tej pierwszej nie kocha, albo, że jest rozpustnym satyrem, nie wiem. Taka pierwsza żona na wieść, że nie będzie już jedyną, może poczuć… wszystko, co może poczuć żona, której mąż mówi, ze ma nową babę. Np. rozczarowanie. Podobnie widz.

Moim zdaniem ciekawszym pytaniem jest – na ile dzieło popkultury, szczególnie fantasy, powinno być oceniane w kontekście jakiejkolwiek kultury społecznej.

to mi zalatuje niesławnym „recenzja powinna być obiektywna” :|

Bardzo dziwny tekst Ci wyszedł, szanowny Zegarmistrzu. Nawet gdybym chciała z nim dyskutować, to nie wiedziałabym jak.
Ze swojej strony podobno powiedziałam już chyba wszystko, co można powiedzieć (lol Zomomo, dzięki za reklamę -> to nie było umówione! xD), tak naprawdę nie powiedziałam nawet 1/3… i ogólnie mołgabym na temat dunmeshi godzinami…
Powiem jednak tylko jedno:
Absolutnie i kategorycznie nie zgadzam się z tezą recenzji, że jedzenie jest tu „czymś robionym na boku”. Dungeon meshi od początku do końca jest o jedzeniu.

Pomyślałam sobie później, że faktycznie, nie musieli barwić soli, mogli użyć piasku, ale koniec końców technika jest identyczna. Kto to sprawdzi… chyba, że gdzieś napisali :D

O serii jako takiej nie mam nic do powiedzenia, ale zainteresowałam się kwestiami muzyczno­‑graficznymi…
Wzruszył mnie ten ending, animacja solą zawsze na plus. Nad piosenką otwierającą natomiast nie ma co się specjalnie pochylać. Jest niezła i tyle.

Dungeon Meshi. Ach! Dungeon Meshi… Uwielbiam! Jedna z moich najulubieńszych mang. Od samego początku do samego końca + wszystkie dodatki.
5 na 5. 10 na 10. 28 na 28. Jakąkolwiek skalę przyjmiecie- daję max punktów.
I oczywiście, czekałam na anime. Czekałam na nie od lat – nie bez warunku jednak. Tak, moi państwo, stoję tu na stanowisku skrajnej purystki. Nie jest to może stanowisko bardzo zdrowe, ale jak zna się komiks na pamięć i na wyrywki, to trudno tego uniknąć.
Innymi słowy, miało być jeden do jednego, albo zmarszczę brew i twórcy anima będą musieli mnie przekonać, że wymyślone przez nich zmiany mogą zostać zaakceptowane.
Co mogę powiedzieć po dwunastu odcinkach? To dobre anime, tak ogólnie… Nawet bardzo dobre! Dobre, po pierwowzór jest dobry. Jednak próba przeniesienia na ekran doskonałości nie do końca spełnia moje oczekiwania. Czepnę się więc nieco tych kliku drobaizgów, wobec których nie umiem przejść mimo.
Od początku jednak…

ciąg dalszy w wersji audio/wideo


posłowie

w kwestii fanserwisu
Nie, nie uważam za tożsame ze sobą sceny, w której pokazuje się nam tyłek przełażącej przez dziurę w murze Marsylki i sceny „łazienkowej”.
Scena łazienkowa miała sens fabularny. Oczywiście, jak powiedziała moje koleżanka, ludzie nie rozumieją konceptu bliskości i nieseksualnej intymności, i patrzą na wszystko przez pryzmat własnych skrzywień, ale dla mnie to w ogóle nie było fanserwiśne. Zwłaszcza, jeśli porównamy to z innymi historiami, gdzie cycem i zadem odzianym w bojowe bikini świeci każda postać kobieca.  kliknij: ukryte  Nie, Marsylka i Falin nie są lesbijkami.
Fanserwis w dunemshi to pantyshoty Senshiego i jakieś dziwne akcje między nim i Laiosem, które odbieram jako pełną premedytacji kpinę z „paszy dla fanów”.

W międzyczasie dowiedziałam się, że będzie nowy opening, ale wątpliwości co do pierwszej animacji otiwerającej własciwie utrzymuję. Czy można mówić o spojlerach, kiedy pokazuje się tam właściwie całą obsadę,  kliknij: ukryte  łącznie z głównym antagonistą? Oczywiście, powie ktoś, jeśli nie wiesz na co patrzysz, to możesz nie przyswoić wagi tego obrazu, ale znowu. Czy można obrażać się o spojlery, skoro opening już zasugeorwał, że dana postać jest ważna?


Po odcinku trzynastym – który jest punktem przejściowym między tym, co można nazwać prologiem i prawdziwą wolną amerykanką, chcę powiedzieć, że znowu się wzruszyłam. Do tej pory dunmeshi było przyjemną, miłą serią wywołującą moją wesołość i ciepło w serduszku. Teraz zaczyna się to, przez co weszłam w tryb wow i wtf i omg i jeszcze raz wtf. I wzruszyłam się. Chlichuck pięknie zabłysnął i jego seiyuu… o, a ja miałam wątpliwości w kwestii jego castingu! Odszczekuję wszystko T_T
I Thistle. Moje ukochane maleństwo. Ha,  kliknij: ukryte  i ktoś podejrzewał go o tsunderowanie! Phi XD


trailer drugiego sezonu
jestem bardzo podekscytowana.
Mithrun pokazał swoją piękną, beznamiętną twarz i przemówił pięknym, skrajnie zmęczonym głosem. Tak się cieszę, chociaż trzeba będzie czekać na jego prawdziwy debiut prawie cały sezon…

Ale w jaki sposób „Nie warto wymyślać imienia dla postaci zanim nie osiągnie 3 poziomu”, kiedy w lochach śmierć traktowana jest jak utrata przytomności, ewentualnie poważne uszkodzenie ciała, z którego przecież można wyjś?  kliknij: ukryte  co może prowadzić do nadmiernej pewności siebie i przykrego rozczarowania. O czym zresztą mówią sami bohaterowie… albo przynajmniej część z nich.
Na co w mandze położono nacisk większy w niż animie, swoją drogą.

Od 9 odcinka natomiast zaczyna się jakaś, dość niepokojąca fabuła, ale w sumie to nawet jeszcze nie wiadomo jaka…

hih wiem jaka to fabuła i powiem tak: nie wyobrazisz sobie ;p

Dopiero w czwartym odcinku cię słodkość zabiła? Nie zadusiła już w pierwszym(?), na „wcale­‑nie­‑randce­‑skąd!” w wesołym miasteczku? Masz siłę :D

A pocięte to, bo i rozdziały mangi są ultra krótkie.

 kliknij: ukryte  Laios nie przeniósł się w czasie. To co się stało, stało się w obrębie obrazów. Można powiedzieć, że rzeczywistość obrazu jest odrębną „bańką” czasoprzestrzenną. Co do elfa… cóż, pojawia się w openingu, więc to samo w sobie jest już pewnego rodzaju spojlerem. Oczywiście, że będzie go więcej.

Pierwszy odcinek adaptacji mojej ulubionej mangi jest wspaniały. Tak, przemawia przeze mnie skończony fangirl, no i co? Cieszyłam się jak głupi do sera, a na endingu popłakałam, tak mnie zaskoczyli pokazując tych wszystkich, których się nie spodziewałam zobaczyć T_T
Scenę otwierającą zrobili wspaniale, smok był pociesznie pokraczny – zupełnie jak w komiksie XD Breakdance Marsylii… No cudownie jest!

Tak, masz złe nastawienie :(

Znaczy zarzut co do wiarygodności, albo raczej braku wiarygodności historycznej jest zasadny zawsze, nawet jeśli ma tylko stanowić wzmiankę na marginesie. Ale – jak zauważasz – kojarzy Ci się to z isekajem. Jest to skojarzenie słuszne. To ta sama literacka „nisza”, opierająca się na podobnych schematach.

(づ◡﹏◡)づ(ᵕ≀ ̠ᵕ )

Ano, ale ja i tak bardzo lubię Marutę XD Jego bobrową czapkę i bobrowe zęby <3 i głos starego dziada też lol

Dopiero w trzecim odcinku zauważyłam, że
 kliknij: ukryte  straszny spojler! kliknij: ukryte  Eiji ma takie same oczy jak Hitori! W mandze było to do przeoczenia z oczywistych względów, więc bardzo podoba mi się ten szczegół ;D I oczywiście wzruszam się do łez! ;_;

Maruta był takim podłym trollem na początku haha <3

... wybacz, ale to jest strasznie naciągane XD

 kliknij: ukryte  Przecież w tej skarbonce nie ukryto dowodu. Skarbonka była dowodem… na głupotę sprawczyni. Bo skoro dziewczyna miała czas na posprzątanie i kupienie nowej skarbonki, to miała czas na umycie monet. Gdyby umyła monety i wrzuciła je wszystkie do nowej skarbonki, to jej siostra by się nie zorientowała i nie zgłosiłaby sprawy :D Można założyć, że działała w panice, ale gdyby tak było, to pewnie nie posprzątałaby dokładnie i jakieś resztki starej skarbonki/jakieś monety by przegapiła i też można by je było znaleźć – nie znaleziono, więc posprzątała dokładnie, więc miała czas.

A w historii o karbunkule faktycznie był pośpiech i przypadkiem pomylono gęsi, i przypadkiem ta zwierająca klejnot trafiła do Holmesa.

Poza tym… no jednak łaskawe i potajemne darowanie kradzieży to nie to samo co oficjalne zaklasyfikowania zabójstwa jako działania w samoobronie ;p

Nawet jeśli twórcy jakoś się wzorowali, bo nie mogę ze stuprocentową pewnością powiedzieć, że nie, to jest to nawiązanie tak luźne i mgliste, że może śmiało uchodzić za oryginalny pomysł.

Jestem też pewna, że Doyle nie był pierwszym, który użył w swojej prozie tajnych szyfrów i wspinania się po ścianach… no chyba, że tutaj będzie to  kliknij: ukryte  bardzo konkretny szyfr, a wspinać się będzie typ pod wpływem środków „dodających wigoru”XD
ALE jeśli pojawi się świecące zwierzę z piekła rodem, to przyznam Ci rację :D

Daleko idziesz w tej interpretacji przedstawionych historii, nie odważyłabym się tak wprost typować „pierwowzorów” xD Nawet, kiedy je wskazałeś, podobieństwo wydaje mi się bardzo nikłe.
A co do mrocznej grupy w mrocznym pokoju. Było to elementem fabuły tylu anime i nie tylko… zarówno na poważnie jak i na wesoło, że nawet jeśli pełni ono tutaj rolę wyłącznie parodystyczną, to też będzie klisza :D co wcale nie musi być wadą. Na tym etapie trudno jeszcze cokolwiek twierdzić.

W odcinku drugim widać już (niestety?) wejście w kliszę. Jest też zebranie mrocznej organizacji w mrocznym pokoju…. Oczywiście, spodziewałam się tego, ale nie spodziewałam się, że wypłyną tak szybko. Nie wiem, może to też jest element prześmiewczy, ale wyglądało „poważnie” lol
Poziom zachwytu spada ┐(´～｀)┌

Łomatko jakie to jest cudownie durne, pretekstowe i pocieszne. Myślałam, ze będzie traktować się poważnie, ale nie! Jest wręcz przeciwnie, to karuzela głupoty. Całe szczęście, bo inaczej, przy takim natężeniu geniuszu, jaki reprezentuje sobą tytułowy bohater, byłoby dla mnie zupełnie niestrawne.
Proszę animie, bądź takie kretyńskie do samego końca~

Bardzo ładnie, niemal idealnie. Cudowna mieszanina mhrocznesu z absurdem <3 Foreshadowing z początku można sobie było darować, zwłaszcza kwestię guzika, ale niech im już tam będzie lol
No i nie mogę się nacieszyć, jak ładnie im głosy dobrali ;3

Widać, że nie jesteś grupą docelową, hehe

mtaaa, lubię yakuzowe klimaty i lubię yandere, nie lubię,  kliknij: ukryte  kiedy typ ostrzy sobie zęby na bohaterkę od jej najmłodszych lat, a dziadek patrzy z boku i czeka w ekscytacji, kiedy się zejdą.
Jeśli to oznacza, że nie jestem grupą docelową, to bardzo mi to pochlebia :D Niestety przeczytałam najpierw 27 rozdziałów mangi, żeby to zrozumieć.

Ale seiyuu ciągle mówili, więc jak to miało zaoszczędzić im pracy? :D

Wiem tyle, że najpierw publikowano ją na japońskim wattpadzie, potem zainteresowało się wydawnictwo, a manga zaczęła pojawiać się gdzieś w międzyczasie.

Miałam tego sobie nie robić, ale jakoś tak jednak włączyłam pierwszy odcinek. Z czystej ciekawości wyłącznie, żeby zobaczyć, jak to będzie wyglądać w animie.
Wrażenia: jest źle i po taniości :D Miałam dysonans pomiędzy głosami i animacją, brzmiało to o wiele za spokojnie niż wskazywałaby mimika postaci. Podobało mi się za to niesamowicie, kiedy bohaterowie zasłaniali sobie usta, żeby nie trzeba było ich animować <3
I ta różnica w rysunku głównej bohaterki i innych dziewczynek… Sprawia to jakieś takie dziwne wrażenie, że Isaku nakłada pełny makijaż już od przedszkola.
Pół odcinka wytrzymałam, to i tak za dużo :D
Manga prezentuje się o tyle lepiej, że można sobie dopowiedzieć dynamikę niektórych scen. A fabularnie… no, fabularnie to wiadomo… dokładnie tak kripi jak się wam wydaje.

Nie będę polemizować z opinią, ale w jednym zasadniczym punkcie się mylisz. Manga nie jest pierwowzorem. Pierwowzorem jest „powieść”, tak więc mangę można traktować jako odrębną adaptację­‑interpretację materiału źródłowego, która nie ma nic wspólnego z anime.

Taaa, nie do końca się z tym zgadzam, ale przemyślenia na ten temat zawrę w recenzji.

Było trochę ciekawiej. Odrobinkę. Przede wszystkim za sprawą tego nowego pana, co to się pojawił na 5 sekund.  kliknij: ukryte  Czyż nie za niego miała być wydana nasza sierotka? Oczywiście jest z ł y, żeby przez przypadek widzowie nie zapałali do niego zbytnią sympatią.
Może faktycznie twórcy mnie słyszą? Aczkolwiek cały czas bez zaskoczeń. Jeśli pomyślę, że coś się wydarzy, dokładnie to za chwilę się dzieje heh Mam całą masę uwag do tej historii, zostawię je już sobie zbiorczo na inny czas…
Warto zaznaczyć, że Mio pokazała trochę więcej życia, ale w gruncie rzeczy ciągle jest jak ten pies z eksperymentu Seligmana, a jej piękny danna­‑sama traktuje ją jak dziecko z niepełnosprawnością umysłową, co nie jest dalekie od stanu faktycznego. Czy to spojler?
Nie mam bladego pojęcia, dlaczego on chce się z nią ożenić. No chyba, że z litości ( ¬▂¬)